Is Cool

De witharige had de zoveelste grot weer eens uitgekozen om te gaan bezoeken. Naast hem liep een nieuwe lid van zijn team, eentje die hij al een tijdje op zak had, maar nog niet de tijd had gehad om te gaan trainen. Nu was het dan eindelijk de kans die hij had om haar in te gaan zetten in gevechten en het opkomende gymgevecht waar hij voor aan het trainen was. De jonge vulpix vond het geweldig om overal aan te snuffelen en zo nu en dan haar tong vast te laten zitten aan het ijs dat zich gevormd had in de grot. Echo vond het allemaal wel best. Het was een sterk ding en hij wist zeker dat ze goed van pas zou gaan komen in zijn team. Helaas had hij daarvoor wel afscheid moeten nemen van Caitlynn, maar de Mawile was hem sowieso nogal aan het irriteren de laatste tijd, nu ze eindelijk een beetje was gaan puberen. Eerst was het plan geweest om Triss eruit te doen voor Aiylana, zoals de Vulpix noemde, maar zijn band met de Zoroark was gewoon een stuk beter dan die met zijn Mawile momenteel. Hij had hiervoor wel een Mega-Evolution moeten opgeven, maar die gebruikte hij toch al bijna niet. Dus echt veel maakte het niet uit.

Echo huiverde eventjes terwijl een kille windvlaag langs hem gleed en aan zijn bleke huis likte. Hij floot Aiylana bij zich, die zichzelf aan het bewonderen was in het ijs en keek om zich heen. Voor een grot was er voldoende licht hier, waardoor hij makkelijk zijn weg kon vinden. En daarnaast had hij een vuur pokémon bij zich voor als het echt te koud was. "Niet te ver gaan," zei hij tegen de Vulpix, die weer eens iets interessants had gevonden en er vandoor rende. Echo zuchtte, jonge pokémon, geweldig.

[+Lynn]

Zelfs al had ze haar grote overjas en sjaal niet gedragen, dan had Lynn het waarschijnlijk alsnog niet koud gehad in deze ijsgrot. Daar zorgde Vesta wel voor. De zwartharige voelde met iedere kleine stap die ze zette dat de Typhlosion achter haar de beweging nadeed. Het kon haar ook moeilijk ontgaan; de poten van het wezen lagen over haar schouders als de in elkaar geknoopte mouwen van een trui. Het idee dat ze met een soort levende, warmte uitstralende cape rondliep, liet Lynn glimlachen. "Gaat het nog, Vesta?" Het wezen liet met tegenzin een moeilijk geluid horen. Haar Trainer lachte. "Ik kan echt wel weer zelf lopen, hoor, maak je maar geen zorgen." De poten sloegen zich resoluut wat strakker om haar heen. Lynn schudde met haar hoofd en zette weer een stap. "Wat jij wilt." Ongeveer een kwartier geleden was ze uitgegleden, waar ze de beschermende Typhlosion erg mee geschokt had. Niemand mocht vallen en zich bezeren, niet als zij in de buurt was. Vanaf dat moment had het wezen zichzelf de taak opgelegd om haar Trainer van het ijs te beschermen, en wel door haar een soort permanente knuffel te geven. Het was niet erg praktisch, maar Lynn kon merken dat de fire-type blij was om iets te doen te hebben hier in deze grot, die ze daarvoor duidelijk erg saai had gevonden. Ze wilde haar Pokémon dat plezier niet ontnemen. Bovendien: ze hadden de tijd en de warmte was zeker niet onprettig.

Een vrolijke, echoënde miauw kondigde Zara's terugkeer aan. De Liepard kwam uit een gang aan Lynns rechterhand gezoefd en wist haar klauwen nog net op tijd in het ijs te slaan om te voorkomen dat ze tegen de muur aan de overkant zou klappen. "Pas je op?" lachte Lynn. Haar maatje leek haar niet eens te horen; een hele tijd geleden, in een ijsgrot een aantal steden verder, had ze ontdekt dat over ijs glijden je nog sneller maakte dan normaal het geval was. Nu, in deze ijsgrot, liet de katachtige Pokémon zich met behulp van die techniek helemaal gaan. Misschien.. Misschien liet ze zich zelfs iets teveel gaan. Dat Zara niet veel later in een andere gang verdween en kreten liet horen die deden vermoeden dat ze op het punt stond tegen iets aan te botsen, verbaasde Lynn dan ook niet. Ze voelde dat Vesta haar machtige kop alert naar het geluid draaide terwijl zij dezelfde beweging maakte. Het geluid van hervat plezier en krabbelende klauwen dat tot nu toe altijd op de kreten van eerder volgde, bleef uit. Lynn fronste. "Is alles oké daar?"

Het kleine goudkleurige vosje had weer eens iets interessanters gevonden dan dat ze bij haar trainer moest blijven en toen ze eenmaal door had dat ze, door haar klauwtjes uit te zetten, ze op het ijs kon lopen was ze er al snel weer vandoor. De witharige jongen zuchtte eventjes en voor de zekerheid had hij Okami er ook maar bij geroepen. De Absol zou een stuk sneller ter plekken zijn als er iets fout zou lopen met de Vulpix en was daardoor ook bruikbaarder dan dat hijzelf zou zijn geweest. Rustig wandelde ze door de gangen heen, totdat ze in de verte opeens een hoop lawaai hoorde en het zachte geblaas en gepiep van de Vulpix. "Aiylana?" riep Echo de grot door, maar door de echo had hij niet goed door waar het geluid vandaan kwam. "Okami?" vroeg hij daarna aan zijn pokémon, die eventjes knikte en achter het spoor aan ging.
Het duurde dan ook niet al te lang voordat ze de goudkleurige vos weer gevonden hadden, samen met een paarse pokémon die Echo herkende als een Liepard. Het zag er naar uit alsof de Liepard ergens tegenaan geknald was en Aiylana deed nu een dappere poging om de paarse pokémon weg te jagen door er tegen te gaan grommen en blaffen. "Aiylana?" vroeg Echo nog een keer en toen de Vulpix hem door had, gleden haar oortjes in d'r nek en ging ze naast hem en Okami staan. Echo keek om toen hij een andere stem hoorde, maar niemand anders in de gang zag staan. "Hallo? Is deze Liepard van jou?" vroeg hij naar het onbekende. Zijn Team Rocket instinct zei hem dat hij de pokémon mee zou moeten nemen, maar de Liepard zag er te sterk uit voor zijn doende om mee te nemen, dus dat plan zou hij maar laten varen.

Ze had een miauw verwacht als antwoord op haar vraag. De mannenstem die door de gangen echode, verraste haar dan ook. Lynn fronste even, maar begreep al snel dat ze simpelweg niet alleen was in deze ijsgrot. De gedachte dat het onbekende menselijke gezelschap zich bij Zara bevond zonder dat zij erbij was, maakte dat de frons haar gelaat nog niet verliet. Ze moest Zara zo snel mogelijk bereiken; ze wist niet met wie ze te maken had en het verlies van Monty lag nog vers in het geheugen.

"Ja," riep ze terug, haar zorgen en argwaan uit haar stem gebannen, "ik kom eraan." Lynn voegde de daad bij het woord, maar niet zonder eerst op fluistertoon aan Vesta duidelijk gemaakt te hebben dat ze op hun hoede moesten zijn. De Typhlosion leek de boodschap te begrijpen. Dat haast maken belangrijk was en de veilige schuifelpas waarin het wezen haar Trainer dwong te lopen daarom niet erg handig was, echter, leek nog niet tot de fire-type doorgedrongen te zijn.

Gepijnigd schudde Zara haar kop. Ze voelde een doffe, kloppende pijn door haar schedel trekken. Of de ijsmuur harder was geweest dan ze had verwacht of ze harder afgezet had dan gedacht, wist ze niet. Het was een fout geweest, in ieder geval. Dat iets blaffends en grommends zich in haar buurt bevond, hielp niet. Normaal gesproken begroette Zara iedere Pokémon met enthousiasme, maar dat kon ze op het moment nog niet opbrengen. Met een lage, lang uitgerekte mauw liet de Liepard zich op de grond glijden. Hopelijk werd haar zicht snel minder wazig.

De Liepard leek niet zo blij te zijn met de klap die 'ie had gekregen en keek wat verstuft in het rond. Aiylana schrok dan ook nogal toen de paarse pokémon tegen haar begon te miauwen en zich daarna op de grond liet glijden. Waarom werd ze niet vrolijk begroet? De kleine Vulpix gromde nog een keer en en wilde op de paarse pokémon springen, toen ze met een schelle fluit van haar trainer werd teruggeroepen. De Vulpix legde haar oren in d'r nek, terwijl ze naast haar trainer ging staan, maar keek daarna op toen ze opeens een andere stem hoorde. "Is goed, Ik hou de Liepard hier," riep Echo terug naar de stem in de verte. Hij zou ook gewoon een Dark Ball kunnen gebruiken om de paarse pokémon te jatten, maar aan de andere kant. Waarom moeite verspillen aan een pokémon die hij waarschijnlijk toch niet te pakken zou kunnen krijgen.

Een splitsing. Fronsend keek Lynn van de linker- naar de rechtergang en weer terug. Nergens zag ze inkepingen van Zara's klauwen die ze in het ijs sloeg wanneer ze afzette, wat betekende dat de Liepard hier al aan het glijden moest zijn geweest. De Liepard kon daarom niet meer ver weg zijn. Hmm.. Lynn richtte haar blik op haar Typhlosion. "Kan je Zara ruiken, Vesta?" vroeg ze zachtjes. De Pokémon snuffelde bedenkelijk aan de lucht. Proberend kalm te blijven, wachtte haar Trainer af. Iedere minuut dat ze Zara niet in het zicht had, werd ze ongeruster, al deed ze haar uiterste best het verborgen te houden. De gedachte aan dat de Liepard zelf niet op haar roep gereageerd had, verontrustte haar juist alleen maar meer. Het was niets voor de katachtige Pokémon om niet van haar te laten horen wanneer daar ook maar de kleinste aanleiding voor was.

Ze huiverde kort, en niet alleen vanwege de kou die in de grot hing. Alsof dat het teken was geweest waarop de Pokémon gewacht had, hief Vesta op dat moment kort een poot van haar schouder om de rechtergang aan te kunnen wijzen. Zo vlug als ze kon op een ijsvloer en met een Pokémon die haar vasthield, kwam Lynn in beweging. In de verte zag ze tot haar opluchting iets paars verschijnen. "Ik zie je," riep ze, iets zachter dan eerder. Arceusdank, er leek niets aan de hand te zijn.

Hij kreeg geen antwoord meer, dus waarschijnlijk was de eigenaar van deze Liepard al onderweg naar zijn plek. Het maakte hem niet zo veel uit, hij zou er niets voor krijgen, of hij de pokémon nou terug zou geven of niet. Dus besloot hij maar gewoon te wachten totdat hij iemand in zicht zou krijgen.
Rustig ging de witharige jongen zitten op een stuk rots, het was koud, zeer koud, maar het was de enige plek waar hij kon zitten zonder dat zijn broek nat zou worden. Ondertussen deed Aiylana een poging om een spelletje uit de Liepard te krijgen, maar het bleek tot nu toe zonder succes te zijn. Hij grinnikte zachtjes terwijl hij de shiny Vulpix zag spelen. Het was een lieve pokémon, dat zeer zeker.
Een gil deed hem op kijken, blijkbaar was de trainer van de Liepard in zicht gekomen. "Yo," riep hij rustig terug, terwijl hij overeind kwam.