Trying out the cool stuff [rolo]

Taylor trilde haast van frustratie. Ze moest verdomme de weg vinden naar Mauville City en nu zat ze vast in één of ander achterlijk bos. Hoe ze het voor elkaar had gekregen om de hoofdstad te missen en direct door te lopen was haar een raadsel, maar ze kon het niet meer terugdraaien. Misschien kwam het omdat ze ernstig was afgeleid door het nieuws dat haar oren had bereikt. Dat was ook meteen de rede waarom ze Moxxi en Enrique bij zich hield, want ze voelde zich eigenlijk alles behalve oké. Niet alleen vanwege de impact die het nieuws op haar had, maar ook wat het teweeg had gebracht. Taylor was niet geïnformeerd. Ze had het moeten horen via de radio, terwijl ze aan iets aan het sleutelen was gegaan op haar kamer in het pokécenter. Het had haar even gekost om eindelijk actie te willen ondernemen, maar ze had de eerste de beste boot naar Hoenn gepakt en daarna de weg proberen te zoeken naar het meest bekende ziekenhuis van de regio.

Ze was niet alleen gefrustreerd. Ze was woedend. Taylor was nota bene haar zus en niemand had het schijnbaar nodig gevonden om haar hierover te bellen. Het maakte haar misselijk en ze wilde nu niets liever dan iemand de huid vol schelden. Daar kreeg ze nu de perfecte gelegenheid voor, want haar Magnemite werd geraakt door een ijzingwekkende kou en bevroor ter plekke in de lucht. Taylor knipperde verbaasd met haar ogen toen ze het opmerkte. Enrigue viel met een plof op de grond en bleef daar bevroren liggen. De blondine keek op en zag daar een meisje met een Skitty staan. Het was de perfecte aangelegenheid om haar frustratie en woede kwijt te kunnen – en dus schoot ze keihard in de lach. “Ik kan niet – Oh Arceus! Die plof!” wist ze tussendoor uit te brengen, voor ze weer in de lach schoot.

De rozeharige, van wie de pokémon met de aanval was, kwam ietwat onzeker haar kant op gelopen en verontschuldigde zich. Dit was het moment van besef voor Taylor dat het misschien niet helemaal oké was dat haar eigen Magnemite ter plekke was bevroren door een willekeurige straal. Ze wist te kalmeren, veegde dat ene traantje dat ze in haar lachbui had gelaten weg en zuchtte diep. Ondertussen legde de ander uit wat er precies gaande was en hield de blondine haar hand op ten teken dat het meisje kon stoppen. “First of all, I don’t care,” begon ze semi-serieus. Haar mondhoeken waren inmiddels weer naar beneden gezakt en haalde ze de pokéball van Enrique tevoorschijn om hem terug te laten keren. Een Ice Heal had ze niet op zak; Mordecai gebruiken zou ook alleen maar voor ellende zorgen. Ze moest dus ook nog eens bij een pokécenter langs straks. “Second of all, excuses aanvaard. Weet je hoe lang ik al niet meer heb gelachen? De hele dag niet! Dus ik moet je eigenlijk bedanken.” Het kostte haar wat meer moeite dan Taylor wilde toegeven, maar ze kreeg het voor elkaar om naar de rozeharige te grijnzen, zelfs al zag het er nu misschien wat geforceerd uit.

De vreemdelinge vatte het kennelijk ook heel goed op nu. Gelukkig, want nog meer van dat zielige gedoe zat Taylor op het moment niet op te wachten. Ze zat al met Tiffany in haar hoofd; dat andere kon ze er dan zeker niet bij hebben. De blondine zou zeker weten ontploffen. Haar pastel roze ogen gleden even over de jongedame heen en toen besefte ze zich dat die misschien expres hier terecht was gekomen. Als ze echt aan het trainen was geweest, dan zou ze alleen maar zoveel mogelijk ruimte willen hebben, zodat ze geen voorbijgangers kon hinderen met hun aanvallen. Ironisch genoeg was dat wel gebeurd. “Zeg, ben je hier expres heen gegaan?” vroeg Taylor daarom. Ze kon maar al te goed raden dat als dat het geval was, de rozeharige de weg misschien wel wist. “Ik niet, namelijk. Ik moet naar Mauville en ik ben compleet verkeerd gelopen,” voegde ze eraan toe. Wie weet wilde de vreemdelinge haar nu wel helpen. Ze zag er vast wel zielig genoeg uit, after all.