[KALOS] Graduation Ceremony

Hij was na zijn allereerste Quest aangenaam verrast toen hij een berichtje kreeg dat hij en Summer mee konden doen aan een ceremonie waarbij hij in rang kon stijgen. Keita wist honderd procent zeker dat hij zich nergens voor had ingeschreven omdat hij het eerlijk gezegd wel fijn vond om eerst alle basis dingetjes te kunnen leren. Maar toch vermoedde de knul dat het te maken had met Natsuya. Desondanks stond hij nu toch tussen alle andere studenten in op het schoolterrein met Summer op zijn schouder waar ze beide hun ogen gericht hielden op het podium waar een vrouw achter een microfoon ging staan. Het geroezemoes dat als een stel luidruchtige Wingull door de menigte gonsde werd plotseling afgekapt toen de vrouw op het podium begon met spreken en haar toespraak begon. Keita wist niet eens waarom hij hier tussen stond maar het begon hem al snel te dagen dat als hij deze ceremonie haalde, geslaagd zou zijn van de Ranger Academy. Hij wierp even een blik op Summer die ook verrast leek te zijn door de hele gebeurtenis die op het moment plaatsvond, dat zijn Pichu gemotiveerd was kon je merken omdat ze enorm geconcentreerd aan het luisteren was naar de vrouw. Deze legde inmiddels uit dat er twee kleine opdrachten voltooid moesten worden met behulp van een Pokémon. Nadat de vrouw was uitgesproken wenste ze iedereen succes waarna ze plaats nam op een stoel bij de overige rangers. Keita vermoedde dat dat de rangers waren met een hogere rang die tijdens de ceremonie toe zouden kijken waar hij eigenlijk nog nerveuzer van werd. Hij was bang dat het helemaal fout zou gaan en dat hij als enige over zou blijven die vandaag niet de kans zou krijgen om te kunnen slagen. Waarom moest hij nu per sé zo negatief denken.. het ging juist verkeerd als hij zo negatief bleef. Keita schudde met zijn hoofd waarna hij een man zag staan die een lijstje in zijn handen vasthield. Waarschijn moesten ze weten of iedereen er wel was. “Keita Yamasaki en Summer!” las de man hardop voor waardoor Keita uit zijn overpeinzingen en een stap naar voren deed. Nerveus stak hij zijn hand op terwijl de man met een glimlach op hem af kwam gelopen en een bemoedigend klopje op zijn schouder gaf. Vervolgens ging er een startsein af die vrij hard klonk over het terrein waarna Keita de groep verliet en nog net de woorden ‘veel succes’ te horen kreeg.


Ze moesten dus twee opdrachten volbrengen wilden ze de ceremony halen maar Keita had geen enkel idee wat hem te wachten stond. Stiekem had hij niets begrepen van de woorden die de vrouw had gesproken maar het was ergens ook wel logisch omdat hij nog geen idee had hoe hij zoiets moest doen. Het was toeval geweest dat hij een quest toegewezen had gekregen maar hij had er verder ook niet over geklaagd. Hij zou wel zien of hij er uit ging komen hoe zijn styler werkte. Keita wierp even een blik op Summer die haar ogen over het schoolterrein liet glijden maar nog niemand had gevonden die ‘hulp’ nodig had. “Man ik vraag me af waar we aan zijn begonnen,” mompelde de jongen tegen zijn Pichu die verrast opkeek. Er verscheen een klein grijnsje om de lippen van Summer waarna ze hem zachtjes op zijn schouder klopte als teken dat ze hem zou helpen. De twee schrokken tegelijk op toen er ineens een zacht miauwend geluid weerklonk boven hen waardoor Keita zijn ogen naar het geluid richtte. Hij was tijdens het lopen bij een klein schuurtje terecht gekomen dat zich bijna aan de rand van het terrein bevond maar hij had niet echt opgelet. Waarschijnlijk zaten daar spullen in die de conciërge gebruikte om de school en de omgeving schoon te houden. “Pichu?” piepte Summer ietwat verward waarna ze haar donkergrijze oogjes ook over het schuurtje liet glijden maar ook zij zag niets. Keita haalde vervolgens zijn schouders op maar toen hij in beweging wilde komen hoorde hij het geluid weer. Dit keer draaide de jongen zich om naar de plek waar het geluid vandaan was gekomen en zag vervolgens een klein figuurtje op het dak zitten dat hen recht aankeek. “Huh?” mompelde hij en liep vervolgens een stukje naar het gebouw toe. “Nya!” miauwde het beestje in paniek waarna het in elkaar dook van angst en trilde toen het beestje naar beneden keek. Toen Keita dichterbij kwam zag hij dat het ging om een Skitty die niet naar beneden durfde te klimmen omdat het gebouw best hoog was. “Pichu! Pichu!” piepte Summer waarna ze van haar plek sprong en de aandacht van de klein roze kat probeerde te trekken. De kleine kat reageerde echter niet omdat het wezentje probeerde niet naar beneden te kijken en krampachtig zijn pootjes over diens kopje had gevouwen.


Keita besefte al meteen wat dit betekende waarna hij een grijnsje rond zijn lippen kreeg en neer knielde naast Summer. De Pichu keek verrast op toen haar partner knielde naast haar en de kleine muis aan tikte. “Well ik denk dat die Skitty onze hulp wel kan gebruiken,” opperde hij vervolgens met zijn ogen gesloten. Summer gniffelde eventjes maar kreeg al snel een serieuze blik in haar ogen toen ze naar de angstige Skitty keek. “Summer kan je misschien proberen de Skitty proberen te kalmeren dan doe ik een poging daar bovenop te komen,” zei hij vervolgens tegen zijn Pichu die zelfverzekerd knikt en met kordate stappen via een stapel dozen tegen de muur sprong. Het gele wezentje trok zich vervolgens op en liep met een zachte glimlach op haar snoetje naar de Skitty. Ze legde haar korte pootje op het hoofdje van de Skitty die geschrokken opkeek en even kort blaasde naar de Pichu. Deze was echter niet bang voor de kleine kat waarna ze vervolgens haar ukelele tevoorschijn haalde en met haar pootje over de snaren ging die lichtjes vonkte. Een plingend geluid kwam van het instrument waarna de Skitty lichtelijk verbaasd naar Summer staarde en leek te kalmeren. Keita kreeg een tevreden glimlach rond zijn lippen waarna hijzelf naar de stapel dozen toeliep en op de laagste van de twee omhoog sprong en de rand beetpakte van het platte dak. Vervolgens trok hij zichzelf op en zette zich met zijn voet af om op het kleine gebouw te komen. Keita sloeg met veel moeite zijn been over de rand heen en rolde vervolgens het dak op. Summer hield op met het bespelen van haar ukelele en draaide zich om toen ze merkte dat haar partner zich bij haar had gevoegd. Skitty was echter niet helemaal tevreden over het feit dat de jongen naar boven was geklommen en zette vervolgens een hoge rug op waarna het wezentje begon te blazen en te grommen. “Rustig maar het is goed,” probeerde hij in een poging de kleine kat te kalmeren en stak zijn hand uit naar de Skitty deze wilde al uithalen maar merkte het kleine brokje in zijn hand op. Het wezentje liep nieuwsgierig op het eten af en pakte het gretig met zijn tanden van zijn handpalm. Keita grijnsde breed bij het zien dat de Pokémon het brokje verorberde waarna hij met snelle reflex Skitty van het dak pakte en vervolgens tegen zich aandrukte. De kleine kat protesteerde eerst heel hevig door in zijn armen te spartelen maar werd uiteindelijk rustig toen hij een aai ontving van de jongen die toen zijn kans zag om van het dak te klimmen. “..kom Summer!” Keita wenkte zijn Pichu die soepeltjes naar zijn schouder klom waarna zich naar beneden liet glijden. De jongen kwam met een zachte plof op het gras terecht terwijl hij door zijn knieën boog en de Skitty op de grond neerzette. Deze keek even verrast om zich heen voor hij opmerkte dat een man paniekerig om zich heen keek die vlak voor hen was verschenen. “Skitty waar ben je!” riep hij toen de kleine roze kat naar de man toeliep. Keita volgde het wezentje op de voet voor de Pokémon de aandacht trok van diens eigenaar die verrast opkeek toen de Skitty voor zijn voeten verscheen. “Is dit de Skitty waar u naar opzoek bent?” vroeg Keita toen aan de man die de kleine kat van de grond raapte. “Ja dat is haar,” reageerde hij ietwat emotioneel. Keita grijnsde tevreden toen de man hem bedankte dat erna tien keer achter elkaar werd, maar de jongen vond het niet erg. Hij was enigszins blij dat de man zijn Pokémon weer terug had met dat in zijn achterhoofd keek hij toe hoe de man wegliep.


Keita wisselde vervolgens een glimlach uit met zijn Pichu die een tevreden blik had gekregen in haar ogen net als haar partner. De jongen kwam in beweging waarna hij verder over het gazon ging lopen op zoek naar een andere opdracht die hij kon gaan doen. Tenminste hij hoopte dat het helpen van de Skitty meetelde. Keita schrok wederom uit zijn gedachten toen hij tegen iets opliep dat hij niet had gezien en keek omhoog om daar een vrouw te zien staan die ietwat ernstig uit haar ogen keek zodra ze de jongen had opgemerkt. “Hey knul,” sprak ze nog voordat Keita iets kon zeggen en wees met haar wijsvinger naar hem. Automatisch liep de jonge ranger daarom maar naar de vrouw waar ze vrijwel meteen naar een noodaggregaat wees. Keita zag meteen dat het apparaat niet goed leek te werken vanwege het elektriciteitstekort die het ding leek te hebben. “..wat is er aan de hand?” vroeg hij toen aan de vrouw die al bijna letterlijk een antwoord gaf op zijn vraag door op Summer te wijzen die op zijn schouder zat. “De noodgenerator van de school is uitgevallen zou je hem misschien weer aan kunnen zetten anders hebben we een groot probleem als de storm losbreekt,” vervolgde de vrouw toen waarna Keita even naar Summer keek. Storm? Wat? De zon scheen nog volop.. ietwat sceptisch wisselde hij een blik met Summer uit die met haar ogen rolde en vervolgens naar het apparaat toeliep. Keita volgde haar op de voet waarna hij een blik wierp op het ding en vervolgens even naar de kleine Pichu keek. “Je kan het op z’n minst proberen,” sprak hij tegen het kleine wezentje dat zich verbaasd omdraaide en vervolgens knikte. De jongen pakte de twee zuignappen van de houder en bevestigde de twee voorwerpen aan de roze wangetjes van Summer waardoor haar kleine kopje half bedekt werd door die dingen. Instinctief hield de Pichu met haar twee pootjes de draadjes vast waarna ze op het teken van haar partner wachtte. Keita kwam weer recht overeind waarna hij Summer kort in haar oogjes aankeek en vervolgens knikte. “Goed Summer doe je Thundershock!” riep hij naar de Pichu die knikte om zonder te aarzelen haar elektriciteit te ontladen uit haar wangetjes. De generator begon gelijk licht te geven en geluid te maken zodra de eerste elektriciteits golven werden geabsorbeerd maar het was duidelijk dat de Thundershock van Summer alleen niet genoeg was. Het apparaat had meer elektriciteit nodig. De jongen beet op zijn onderlip waarna hij zijn hand op het hoofdje van de Pichu neerlegde waarna ze haar aanval afbrak en zich hijgend omdraaide naar de jongen vervolgens zakte Summer door haar pootjes op de grond. “Pi..chu..” hijgde ze terwijl ze met een benauwde blik naar haar partner keek. “Het is oké Summer,” mompelde hij tegen haar waarna hij de Pichu van de grond raapte en tegen zich aandrukte. Keita kwam zuchtend weer overeind toen zich besefte wat dit betekende en pakte vervolgens zijn styler van zijn riem. Hij had van zijn leven nog nooit een capture uitgevoerd maar wel gezien toen Natsuya zijn patrouille deed op het eiland.. dit was een van de dingen waar hij het meest naar had uitgekeken met het hele ranger worden plan. Summer zat inmiddels weer in zijn nek waarna hij even blik wierp rondom zijn omgeving dit betekende dus dat hij een Pokémon moest gaan gebruiken met de capture styler.


Keita zei tegen de vrouw dat hij een andere elektrische Pokémon ging zoeken omdat Summer alleen niet genoeg was en hij haar niet wilde dwingen iets te doen waartoe ze niet in staat was. Pichu stonden er nu eenmaal om bekend dat ze niet goed hun elektrische aanvallen konden gebruiken dus hij moest hier echt aan gaan werken. Hij vond haar absoluut niet zwak want ze deed het al hartstikke goed alleen wilde hij haar niet overbelasten. Dat was dus iets heel anders. Keita keek daarom vastbesloten om zich heen terwijl hij tijdens het lopen de disc vastdraaide in zijn houder en verder opzoek ging naar een elektrische Pokémon.Tenminste er werd gezegd dat genoeg Pokémon waren losgelaten om een opdracht mee te voltooien dus dat moest het probleem niet zijn. Waarschijnlijk had hij wel iets aan een Magnemite ofzo. Het spotten van een Magnemite was echter niet zo heel moeilijk aangezien er eentje nadat deze gedachte door zijn hoofd ging hem passeerde. Het metalen wezen wierp hem een blik toe met zijn grote ronde oog en draaide met zijn magneten die als armen diende. De Pokémon leek te beseffen dat het foute boel was voor hem. “Goed, hier gaan we dan,” sprak hij zelfverzekerd en keek even kort naar Summer die hem toe knikte. De jongen stak zijn hand met daarin de Capture Styler naar voren en richtte deze op de Magnemite maar deze vuurde snel een aantal golven op hem af zodat hij geen tijd had om de disc te activeren. Keita moest snel naar achter springen om niet geraakt te worden door de Sonic Boom en bukte half zodat de aanval in de grond sloeg. Magnemite was echter niet van plan zich zomaar uit het veld te laten slaan waarna het wezen diens elektriciteit ontlaadde. Zo snel als dat de jongen kon sprong hij aan de kant en wist uiteindelijk met veel moeite de styler te activeren. Een stuk steen schampte net langs zijn wang omdat de aanval overduidelijk veel schade had toegebracht als hij niet had ontweken. Het was tenminste nu beperkt gebleven tot een klein schrammetje.“Kom op blijf stil staan,” gromde Keita licht gefrustreerd waarna hij nog een poging deed om de disc naar de Magnemite toe te schieten. De Pokémon wilde weer een Sonic Boom gebruiken maar dit keer was het Keita die snel reageerde door met zijn arm ferm naar voren te zwaaien. De disc schoot met een rotvaart uit het rode apparaatje waarna er een witte streep zich om de Pokémon vormde die vervolgens verbaasd om zich heen tuurde. Nog voordat Magnemite ook maar in beweging kon komen lichtte hij op en werd vervolgens weer normaal waarna de disc terug vloog. Keita ving het kleine ding met zijn vrije hand op en keek grijnzend toe hoe zijn styler een groen lampje liet knipperen. Capture compleet dus.


Dat zijn wang brandde boeide hem geeneens het was immers maar een schrammetje wat hem wel interesseerde was dat hij nu een Pokémon had om de noodaggregaat aan de praat zou krijgen. Keita legde een hand op het koude metaal van de Magnemite en keek met een vriendelijke glimlach naar de Pokémon. “Ik heb je hulp nodig voor iets zou je ons willen helpen?” vroeg hij aan de Pokémon die knikte en maakte een zoemend geluid. Het klonk vriendelijk dus waarschijnlijk was dit een ja.Eenmaal terug bij de vrouw die bij de generator stond keek hij even kort naar zijn Pichu die er vermoeid uitzag en haast haar ogen niet op kon houden. Dit werd dus een klusje dat snel opgeknapt moest worden waarna hij even veelbetekenend naar de Magnemite keek die naar hem keek. Hij voelde dat hij nogal nerveus werd van de vrouw die iets op een klembord schreef en het maakte er niet beter op dat de menigte alles kon zien wat hij tot nu had gedaan. “Magnemite,” begon hij en keek met zijn ogen naar de kleine magneet die afwachtend naar de jongen tuurde. “..zou je met je thundershock deze noodaggregaat aan de praat kunnen krijgen?” vroeg hij toen aan de Pokémon die enthousiast een rondje vloog en vervolgens zonder nog wat te zeggen zijn Thundershock los te laten bij het apparaat waar inmiddels twee lampjes begonnen te knipperen en geluid te maken. De generatoren midden in het apparaat begon snel te draaien. “Het is gelukt!” riep hij uit en wisselde een enthousiaste blik met Summer uit die ook brede glimlach om haar lippen had staan. Keita vertelde de Magnemite dat hij kon gaan en na een compliment te hebben ontvangen van de vrouw voegde hij zich weer bij zijn groepje.. wachtend op de uitslag.