[HOENN] Graduation Ceremony

Met bevende handen trok Sophia haar nette jurk recht en haar jasje dichter over haar armen heen. Ze kon het bijna niet geloven dat het zover was. Ze ging voor de eerste keer afstuderen! Ze bekeek zichzelf in de spiegel. Ze droeg een elegante maar niet te blote, zwarte jurk met een donker groene gloed. In haar oren had ze kleine, smaragdgroene oorbellen. Ze had voor de gelegenheid schoenen aangedaan die een kleine hak hadden zodat ze niet struikelen zou bij wat voor test ze ook doen moest. Ze had het gevoel alsof ze flauw ging vallen, of overgeven.. of misschien een combinatie, als dat al mogelijk was. Sophia draaide nog één keer een rondje in de spiegel. Haar haren zaten in een keurige, lange vlecht. Haar jurk had geen kreukels (ze had hem wel vijf keer gestreken) en haar oorbellen zaten ook recht. Haar make-up zat goed.. ze was er klaar voor. Mentaal echter ging ze helemaal los. Paniek gonsde door haar heen als een zwerm boze bijen en gaven haar een misselijk gevoel. Ze wist dat als ze het (totaal homeopathische) pilletje van eerder niet had genomen ze ondertussen inderdaad op de vloer lag nu, overkomen door zenuwen. Ze klampte zich vast aan het idee dat niet tientallen onbekende ogen naar haar keken.. enkel die van haar ouders. Ja, haar ouders. Ze haalde diep adem en focuste zich op hen. Ze had haar ouders in geen maanden gezien. Ergens was ze enorm trots dat haar ouders haar weer zouden zien op een evenement als dit. En toen kwamen die gedachten weer. Wat als ik het niet haal? Wat als die test enorm moeilijk is? Dan ga ik af voor het hele publiek. De gedachten alleen al bezorgde Sophia knikkende knieën. Ze ging op haar bed zitten en keek naar de klok. Paniek beving haar. Oh! Het is bijna tijd! Bevend duwde ze zich omhoog en pakte ze haar kleine tasje waar de pokébal van Hibiscus in zat, enkele legen pokéballs en haar capture styler. Alles wat ze nodig had tijdens de test.

Ze had het gevoel alsof ze flauw ging vallen. Ergens wilde ze dat ook zodat ze niet naar die menigte hoefde! Toen ze haar kamerdeur opende en de gang op liep, mengde ze zich meteen in de horde rangers die er van alle rangen waren. Ze waren op weg naar de plek des oordeels. Blijf door je neus ademen en geef ze niet de indruk dat je enorm nerveus bent.. ook al ben je dat wel! Sprak ze zichzelf toe. Op een bepaald punt liep ze haar eigen weg en voegde ze zich bij de kandidaten. De tuin van de Ranger Base, die in opzicht van die in Kalos toch al niet zo groot was, leek nu nog meer volgepropt dan normaal. Een podium met wat stoelen er voor namen een groot deel in beslag maar het grootste deel was de open ruimte er achter waar kisten, brandende objecten en van alles en nog wat verspreid lag. Er stonden zelfs enkele personen te wachten met allen een enkele pokémon. Ze verschilde allemaal van elkaar. Je had ghost pokémon maar ook bijvoorbeeld fire pokémon. Sophia voelde haar knieën knikken bij het aanzicht van het podium en het idee dat ze misschien de menigte zou moeten toespreken. Ze duwde die gedachten weg en kneep haar ogen stijf dicht. Nee, ik hoef vast niemand toe te spreken, loog ze tegen zichzelf. Als ze een hyperventilatie wilde omzeilen moest ze dat geloven. Mensen begonnen te klappen toen ze het podium op kwamen. Sophia nam plaats op een van de stoeltjes die daar voor hen aangeboden waren. Haar ogen gingen heel sporadisch over de menigte en ze werd rood. Zenuwachtig wriemelde haar handen zich in haar schoot. Op een of andere manier lukte het haar toch om haar ouders te kunnen onderscheiden in de menigte. Haar vader die net zo lang en slungelig was als zij met zijn peper en zout baardje en haar moeder die met een van de breedste glimlachen die Sophia ooit gezien had glunderend naar haar dochter keek. Dat gaf Sophia toch een extra trots gevoel. Of ze nu wilde of niet, ze moest alles geven! Als er nu een moment was in haar leven dat ze niet mocht falen dan was het nu wel. En daarbij, ze had Hibiscus. Een betere partner pokémon hoefde je niet te wensen als je het haar vroeg.

Er werd een korte speech gegeven met de instructies voor de rangers. Elk twee kleine opdrachten voltooien. Er was één enkele eis, en dat was minimaal 1 pokéassist gebruiken. Sophia probeerde de menigte voor haar te negeren en te denken dat de opdrachten in feiten hetzelfde waren als wat je als normale student ranger ook zou doen. De studenten werden losgelaten en toegewezen aan een examinator. Sophia ging nerveus bij een vrouw van middelbare leeftijd staan en keek haar aan met een nerveuze glimlach. Er zijn echt totaal niet allerlei mensen je aan het te bekijken.. totaal niet ... “Sophia Benett, correct?” Vroeg de vrouw voor de zekerheid. Sophia knikte verlegen maar rechtte wel haar rug een beetje in de hoop minder onzeker over te komen. “Je zult twee opdrachten krijgen. Ééntje die moeilijk is en één die iets gemakkelijker is, de volgorde is willekeurig” De roodharige knikte en pakte Hibiscus zijn pokébal in haar handen waar ze wat troost uit putten. “Je eerste taak, red de namaak pokémon van het vuur” Haar examinator wees naar een klein afgezet stuk. Voor de uitgang van de kleine omheining lagen allerlei brandende objecten die ook om de omheining verspreid lagen zodat er overheen klimmen onmogelijk bleek. In de kleine omheining lag een pokémon knuffel. Sophia liet Hibiscus verschijnen en rende er op af. Op veilige afstand stopte ze en keek ze om zich heen. Hibiscus beschikte niet over een move zoals Rain Dance dus dat was al uitgesloten. In de buurt was er ook geen echte waterbron die ze gebruiken kon. Dat uitgesloten was er nog maar 1 logisch ding om te doen. Sophia was ondertussen de menigte vergeten die haar en de rest van de studenten gadesloeg. Haar ogen vielen op een bekend blauw wezentje dat met wat andere een eindje van het veld vandaan stond, verscholen in het struikgewas. Azurill was een water pokémon, die kon de brand wel blussen. Sophia liep er op af en pakte haar capture styler. Bij het zien van het bekende voorwerp rende de meeste er gauw vandoor. Andere bleven zitten in de hoop dat ze goed verborgen waren. “Hibiscus, gebruik je Sweet Scent om ze hier naartoe te lokken” Zei Sophia kalm. Hibiscus sloot zijn ogen. De bloem om zijn hals lichtte op en tientallen kleine, roze blaadjes die naar honing en rozen roken weefde in de wind. Gelokt door de geur kwamen wat Azurill en Zigzagoon tevoorschijn. Sophia richtte en schoot de tol af. Ze had eentje bijna gevangen toen die een bubble beam afvuurde en de lijn verbrak. Vastberaden volgde ze hem met de tol in het zigzaggende patroon dat hij rende. Sophia volgde hem moeizaam en gebruikte de lijn zelfs op hem te leiden naar plekken waar het dood liep. Maar telkens ging hij er dan overheen of onderdoor. “Hibiscus, houdt hem tegen met je Reflect aanval” De eerste keer wist de Azurill op het nippertje de Reflect aanval te ontwijken en dook hij opzij. “Gebruik je Growl!” Als hij niet voelen wilde moest hij maar horen. Hibiscus liet een growl horen waardoor de Azurill geschrokken stopte. “Nu Reflect!” Een glinsterende muur van licht verscheen voor de Azurill. Die liep er tegenop en kukelde achterover. Dit stond Sophia toe om haar capture compleet te maken. Ze aaide Hibiscus vluchtig over zijn hoofd en keek achterom. Het vuur had ondertussen gedeelten van het hek al aangetast, ze moest opschieten! “Azurill, je moet mij helpen dat vuur te blussen” Zei ze op vriendelijke maar haastige toon. Azurill, die nu een stuk rustiger was door dat hij gecaptured was krabbelde overeind en keek haar sereen aan. Gehoorzaam volgde hij haar. “Azurill doe je Water Gun op alle brandende plekken, begin daar” Ze wees naar een plek op het hek die al gedeeltelijk ingestort was. Het water was zeer effectief en zorgde er voor dat er een kleine doorgang gemaakt kon worden. Sophia sprong er doorheen en pakte de knuffel op. Het vuur had gelukkig hem nog niet geraakt. De hitte van het vuur maakte Sophia nerveus en ze sprong vlug weer naar buiten. Met de knuffel stevig tegen haar aan geklemd keek ze toe hoe Azurill ook de laatste stukjes vuur uitmaakte. Toen hij klaar was wendde hij zich tot Sophia. “Dank je wel” Zei ze oprecht dankbaar. Azurill knikte en rende er gauw vandoor. De hekken waren weg en op sommige plekken verschroeid. Het was geen mooi gezicht maar in ieder geval was de nep pokémon ongedeerd gered. Sophia haar oog viel op de dode planten en gras die ten prooi waren gevallen aan het vuur. Vanuit haar ooghoek keek ze naar haar examinator die haar kant op kwam. “Hibiscus, gebruik je adem om de planten weer een beetje op te krikken” Alle Meganium hadden een speciale adem die dode planten en bloemen weer tot leven konden wekken. Of het ook meetelde voor de test wist Sophia niet, maar het kon geen kwaad om alles uit de kast te halen op momenten als dit. Hibiscus liep naar de verschroeide plekken toe en liet een oranje achtige poeder uit zijn bek komen. Alle dode planten en grassen die daarmee in aanraking kwamen leefde weer op. Ze groeide niet helemaal weer maar vormde wel knoppen en raakte hun verschroeide delen kwijt. Sophia wendde zich tot haar examinator. Ze gaf geen commentaar op Sophia haar uitvoering, mogelijk om niet te verklappen of ze het goed of slecht gedaan had. In plaats daar van zei ze meteen wat haar tweede opdracht zou worden.


“Student, deze twee pokémon hebben enorme ruzie! Kalmeer ze en zorg er voor dat de omgeving hersteld word” De examinator wees op twee pokémon. Een verstrooit uitziende trainer keek vol afschuw naar de Seviper en de Zangoose die in een verhitte ruzie verwikkeld waren. Ondertussen dat ze beledigingen naar elkaar schreeuwde gooide ze ook met aanvallen naar elkaar en verwoestte ze zo’n beetje al het gras en alle planten in een straal van een paar meter. Sophia kopieerde de verafschuwde blik van de trainer automatisch, niet omdat de pokémon aan het vechten waren maar vanwege de destructie van de natuur! “Kom op Hibiscus!” Riep ze uit en ze stormde er op af. Haastig draafde Hibiscus achter haar aan, ogen gericht op de vechtende pokémon. Sophia stopte en zei met enige stemverheffing. “Ophouden, nu!” De twee hoorde haar niet eens. Hibiscus keek de trainer boos aan die schaapachtig terug keek. Die kon natuurlijk ook niet zo veel doen. “G-genoeg, allebei..” Als ze haar echt niet hoorde dan deden ze gewoon alsof. Sophia voelde boosheid opborrelen. Niet heel veel.. een beetje. Als ze zo door gingen konden ze elkaar nog eens echt verwonden! En alle planten die ze verwoestte! Sophia haar botanische hart huilde bij het aanzien. “Oké! Nu is het genoeg geweest!” Haar stem schoot enige octaven omhoog. De twee pokémon stopte temidden van hun gevecht en keken geschokt opzij. Meteen voelde ze zich rood worden en heel zelfbewust. “Um.. als jullie even willen luisteren..” vervolgde ze verlegen. De twee gingen weer door waarmee ze bezig waren. Op dat punt sprong Hibiscus er bij. Met zijn roede wist hij de oren van de Zangoose stevig vast te pakken en hem achteruit te werken. De Seviper zijn aanval miste en hij viel voorover. Zangoose voelde er weinig voor dat Hibiscus hem onderbrak en gebruikte een dig aanval waardoor Hibiscus los moest laten. De Seviper dook ook onder de grond. Sophia voelde haar paniek rijzen. Als ze deze test zou falen dan zou ze ook de ceremony niet halen! En als ze de ceremonie niet kon halen..! Sophia haalde diep adem en vermande zich. Nee! Die dag was niet vandaag! “Hibiscus, Sunny Day, misschien kan de intense hitte er voor zorgen dat ze sneller uitgeput raken” Zei ze kalm. De bloem om Hibiscus’ nek begon te gloeien en liet toen tientallen fel gloeiende pollen los die de lucht in schoten en alle donkere wolken wegwerkte. Daarvoor in de plaats kwam een felle zon. De Zangoose en de Seviper kwamen tegelijk boven de grond en doken op elkaar af. “Scheidt ze met een protect aanval” Hibiscus creëerde een glinsterende barriere waarop de twee pokemon tegen af stuitte. Ondertussen ging ze in haar hoofd na wat ze het beste kon doen. Als het lukte zou ze een confrontatie met de twee graag vermijden. Ze wilde ze geen pijn doen en Hibiscus ook niet.. Seviper kon Hibiscus gemakkelijk aan want grass deed bijna niets tegen poison. Ze moest ze kalmeren.. in ieder geval genoeg dat ze hun ruzie uit konden praten, of dat de trainer ze weer veilig kon terughalen. Er was enkel één probleem.. Seviper en Zangoose hadden al voor generaties lang ruzie! Hoe zou ze dat moeten oplossen in zo’n kort tijdspad? “Probeer ze een beetje te kalmeren met je Sweet Scent” riep Sophia terwijl ze naar de trainer liep die schaapachtig toe keek. “Meneer, mag ik u vragen wat de aanleiding is voor hun gevecht?” De trainer slaakte een vermoeide zucht en gooide zijn armen dramatisch in de lucht. “Ze mogen elkaar niet, nooit gedaan.. daarnet wilde ik ze wat appels geven, ik heb een boomgaard thuis waar ik de beste appels kweek weet je.. groene appels, rode appels en zelfs gele appels” Sophia schraapte haar keel. “Juist, juist, maar waar door gingen ze vechten?” viel ze hem voorzichtig in de reden. De man keek heel ongelukkig nu “Ik heb ook een Pidgey en die had stiekem een extra appel gestolen van Zangoose. Zangoose dacht meteen dat Seviper het gedaan had en sindsdien zijn ze gewoon.. begonnen met op elkaar in te hakken! Niets wat ik doe of zeg stopt ze” De dader in kwestie zat vanaf een tak verderop gniffelend toe te kijken. Ze twijfelde niet dat de twee pokémon sowieso al een excuus zochten weer met elkaar op de vuist te gaan maar als het om de kwestie van een appel minder ging zou ze in ieder geval geen generaties lange ruzie moeten zien op te lossen. De Sweet Scent van Hibiscus had er voor gezorgd dat de pokémon heel even afgeleid waren maar binnen een paar minuten leek de Seviper uit de trance te komen en dook hij weer af op Zangoose. Hibiscus schoot op dat moment een razor leaf aanval op hen af, duidelijk klaar met het onvolwassenen gedrag van de twee. Geschokt dat iets anders hen aanviel keken ze opzij. Sophia kreeg toen een idee. “Hibiscus, gebruik je Reflect en Protect! Ik ga hulp halen” Ze moest Hibiscus heel even alleen laten maar als dit lukte dan zou ze een oplossing hebben. Een eindje van het tumult vandaan stond een Sunkern aan de bosrand te genieten van de volle zon die op haar bloembladeren scheen. Sophia had toevallig geleerd toen ze nog bij haar ouders woonde dat Sunkern ook belangrijke effecten op de natuur hadden. Een bepaalde aanval kende ze die op de natuur een helend effect had, maar op pokémon en mensen een slaapverwekkend effect. In plaats ervan dat ze het verrassingselement gebruikte nu de Sunkern niet oplette pakte ze wat speciaal pokévoer uit haar tas. Als ze de Sunkern afgeleid had en in een soort gevoel van veiligheid gelokt had dan was ze vast minder snel geneigd de capture styler af te weren. “Sunkern, kijk eens” Murmelde ze vriendelijk en ze stopte op geruime afstand. Ze opende haar handpalm en liet het pokévoer zien. Nieuwsgierig oogde de Sunkern het eten. Ze waren niet de meest vijandige pokémon maar natuurlijk wel op hun hoede. Ze vroeg zich af of deze pokémon ook was losgelaten door de ranger base of dat het een wilde was die komen aanwandelen was. Het maakte niet uit want de Sunkern liep voorzichtig op haar af en nam het eten aan. Ondertussen genoot ze intens van de warme zon. Sophia zette wat stappen achteruit. Ze pakte voorzichtig haar Capture Styler en vuurde de tol af. De eerste lijn was getekend en Sunkern keek verbaasd op. Ze was zo verrast dat ze niet op tijd reageerde en Sophia kon haar vangen. “Sunkern, ik beloof dat je het eten mag houden maar je moet mij helpen, zou je dat willen?” Met het vooruitzicht van heerlijk pokévoer knikte Sunkern en liet ze toe dat Sophia haar oppakte en terug rende naar Hibiscus. Ze was net op tijd want de twee pokémon waren nu gezamenlijk hem aan het aanvallen. Sophia hield Sunkern boven haar hoofd om haar buiten het gevecht te houden en zei tegen haar “Sunkern, gebruik je Gras Whistle op die twee pokémon” Sunkern slaakte een opgewekt kreetje en liet vervolgens een zang horen die Sophia verrassend kalm maakte maar niet in slaap deed vallen. Het had vast en zeker enkel effect op de pokémon waar Sunkern op richtte. Seviper en Zangoose werden slaperig, hun oogleden werden zwaar en vervolgens vielen ze inslaap. Sophia rende met Sunkern onder één arm naar Hibiscus. “Gaat het?” Vroeg ze haastig, bezorgd. Hibiscus had wat schrammen en keek niet bijster gelukkig maar desondanks knikte hij en rechtte hij zijn rug. Sophia zette Sunkern even op de grond en liep naar de slapende pokémon toe. “Hibiscus.. ik kan ze niet zomaar terugsturen naar de trainer, ze moeten het uitpraten, vind je niet?” Ze vond dat ze tenslotte geen half werk moest gaan verrichten. Hibiscus knikte ernstig. “We moeten wel er voor zorgen dat ze niet elkaar meteen weer te lijf gaan” Bedachtzaam keek Sophia op zich heen, zoekend naar een antwoord. Haar oog viel op de Pidgey die ondertussen zijn kop onder zijn vleugels had geslagen. Ze liep naar de trainer toe die gelukkig leek met de aanblik van de slapende pokémon. “Meneer, zou u uw Pidgey even kunnen halen?” De man knikte haastig en schoot er vandoor. Sophia merkte de tas met appels op waar de man het over had. Ze wierp een blik en zag dat er negen in zaten. De Pidgey had al genoeg gegeten met die extra appel, ze zouden moeten delen. Ze pakte de zak en spoedde terug naar de slapende pokémon. Ondertussen zat Sunkern tevreden haar pokévoer verder op te eten en stoorde zich niet al te erg aan het bijzijn van zo veel pokémon en mensen. “Goed, Hibiscus, ik wil dat zodra ik de twee wakker maak je een Reflect aanval tussen de twee doet en als het nodig is gebruik je ook een Growl aanval om de twee nog wat langer af te leiden, net genoeg voor mij om tussenbeide te komen” Hibiscus knikte serieus. Ondertussen begon de zon al weg te vagen achter wat wolken, ze hadden niet lang meer. “Sunkern, bedankt voor je hulp” Zei ze nog snel met een dankbare glimlach. De Sunkern knikte vrolijk en waggelde er met een volle buik vandoor, terug naar de boomgrens. Sophia pakte uit haar tas twee grote flessen water. Ze haalde de dop er af en pletste de inhoud over allebei de hoofden van de Seviper en Zangoose. Die schrokken allebei wakker. “Nu Hibiscus!” Hibiscus die schoot de Reflect aanval los. De man had zich ondertussen bij hen gevoegd met de Pidgey op zijn arm. Zangoose en Seviper keken op, zagen elkaar en hun ogen vernauwden zich. “Stop, nu is het genoeg geweest! Jullie gaan naar mij luisteren” Zei Sophia verhit. Door haar toon keken de twee opzij maar al gauw ging hun blik weer naar de vijand toe. Hibiscus liet een Growl aanval los. Ze schrokken. “Luister, Zangoose, Seviper heeft je appel niet gestolen!” Ze kon niet geloven dat ze zo’n stomme zin gezegd had. Het herinnerde haar eraan dat ze hier stond, op een examen, tussen twee pokémon die vochten om een appel.. ze schudde haar hoofd. Zangoose keek opzij en Seviper ook. “Ik weet wel wie het gedaan heeft .. maar voor ik het vertel moeten jullie me beloven niet elkaar opnieuw aan te vallen, goed?” Seviper en Zangoose aarzelde. “Kijk ik heb nog meer appels.. als jullie luisteren krijgen jullie nog een extra portie, dat is alleen maar eerlijk” Zangoose en Seviper keken Sophia nu allebei sceptisch aan. Sophia keek opzij naar de Pidgey en wees. “Daar zit de dader!” Pidgey keek heel geschokt alsof hij niet kon geloven dat iemand zo’n belediging durfde te uiten. Hij streek zijn veren op en keek hooghartig naar Sophia. Sophia gaf hem een dodelijke blik en zei met klem “Of niet dan?” Zelfs Hibiscus keek geschrokken. Hij had haar nog nooit zo eng zien kijken! Ze heeft gelijk, echt waar Stemde hij in tegen Zangoose en Seviper. Pidgey boog al snel onder de druk van de blik van Sophia en zuchtte. Hij knikte en bekende. Seviper keek geschokt en Zangoose boos. Seviper draaide zich naar Zangoose en begon weer van alles en nog wat te schreeuwen. Ongetwijfeld zei hij dat hij al die tijd gelijk had en het écht niet gedaan had. Sophia keerde zich om. “Zie je wel! Seviper is onschuldig.. ik snap dat jullie elkaar niet mogen en zo maar het kan geen kwaad ook eens te luisteren naar elkaar voor je elkaar pijn doet” Sophia pakte de tas met appels erbij. “Om het goed te maken heb ik hier nog negen appels” Sophia deelde er acht uit en hield de laatste in haar hand. “Pidgey heeft wel genoeg gegeten denk ik zo.. waarom delen jullie deze laatste niet?” Seviper en Zangoose keken elkaar sceptisch aan. Sophia hield de appel uit naar Zangoose. “Kom op, dan kunnen jullie het bijleggen en hoeven jullie niet meer constant elkaar pijn te doen” Moedigde ze hen aan. Zangoose aarzelde maar pakte tenslotte toch de appel aan. Hij keek er lang naar voor hij met een verslagen zucht de appel door midden sneed met zijn klauwen. Hij wachtte even, keek de Seviper aan, en murmelde tenslotte een verontschuldiging in pokémon taal en overhandigde de overige helft over aan Seviper. Die keek dankbaar en legde hem met zijn staart bij de rest van de appels. De pokémon trainer leek in de wolken. “Hartstikke bedankt! Ik heb ze nog nooit zo ver gekregen dat ze het bijleggen! Oh, bedankt bedankt!” Sophia knikte verlegen en murmelde op zachte toon “Ah.. geen dank .. heh..” Ze wendde zich tot Hibiscus. “Nu dan.. zou je nogmaals je helende adem kunnen gebruiken op de omgeving? Gewoon om het even een opkikkertje te geven?” Ze wees naar de dode planten en gras. Hibiscus knikte en herhaalde het. Sophia glimlachte en zag dat haar examinator haar kant op kwam. Toen opeens herinnerde ze zich weer dat ze midden in een examen gezeten had! Zenuwen raakte haar als een vuist in haar maag en ze begon te zweten. “Uitstekend, student. We moeten nog even wachten op de rest van de studenten, in de tussentijd kun je terug naar je plek op het podium en je bij hen voegen” Sophia knikte met bevende benen en liep met Hibiscus naar haar plaats.. ze had het gevoel alsof ze flauw ging vallen toen ze weer het podium op liep en alle mensen naar haar kijken zag.. maar gelukkig had ze nu Hibiscus bij zich. Ze zocht met haar ogen verlegen en voorzichtig de menigte af naar haar ouders. Bij elke blik die de hare kruiste en die niet die van haar ouders waren voelde ze een mentale steek van schaamte. Haar handen beefde en Hibiscus, die nu naast haar op de grond ging zitten, legde zijn kop op haar schoot in een poging haar wat te kalmeren. Sophia vond haar ouders en zag dat ze glunderde van trots. Ze moest meteen glimlachen en voelde zich een stuk beter. Ze sloot haar armen om Hibiscus nek en duwde hem knuffelend tegen zich aan voor steun. Ze voelde zich op dat moment heel gezegend met haar ouders in het publiek en Hibiscus naast haar.