Don't let me drown. +Nathan Malone.

De hond bevestigde dat hij inderdaad niks tegen zijn zin zou doen. Gelukkig voor hem vervolgde de hond dat zoiets nog niet eerder was voorgekomen, dus zich zorgen maken hoefde Igneel niet. Wat die Eric persoon precies van Nathan wilde was nog steeds onduidelijk, maar tot nu leek Eric geen verkeerd type. Nathan was altijd wat raarder geweest in zijn ogen, dus het was hopen dat Eric ietsjes normaler was. Yhea. Misschien vond hij Eric toch wel iets leuker... "Sinds wanneer heeft Nathan Eric in zich zitten?" vroeg de Charmander verder om even snel een blik op beide trainers te werpen.
Het was raar. Heel raar. Ze had de keuze gekregen tussen een vreemde die haar niks wilde doen en Nathan die haar wilde wurgen, en alsnog had ze voor Nathan gekozen. Over logica gesproken... Wacht. Fae had helemaal geen logica en brabbelde het meeste van de tijd toch onzin uit. Eric leek zich zeer te amuseren met haar gemaakte keuze, want alweer verscheen die stomme grijns op zijn smoel. Ugh... Uitdagend vervolgde de jongen dat ze het toch nooit zou kunnen winnen aangezien Nathan blijkbaar een wapen met zich mee had. Wtf? Wat was dat kind zijn fucking probleem? Waarom had hij een wapen bij zich? "Ik heb niks bij nee, maar ik zou toch wel graag willen weten wat voor wapen hij bij zich heeft." Als dat kind een pistool bij zich had was ze er zo klaar mee, want deze gehele situatie werd immers met de minuut enger.

Hoe lang? Tja, dat was eigenlijk wel eens een erg goede vraag van de Growlithe. Hij zou het niet weten namelijk.. Het was wel dat Deimos in een bepaalde periode voor een lange tijd niet uit zijn Pokéball was gelaten, dus misschien dan? Misschien. Hij hield het daar maar gewoon aan. "Ik denk iets van een maand of twee, misschien iets korter." het leeker nu in welk geval rustig aan toe te gaan, bij hun trainers in welk geval.
Ze leek ergens helemaal klaar mee te zijn. Niet dat het zo erg raar was eigenlijk. Volgens haar woordem had ze niets mee, iets dat hij dan ook geloofde. Ze zag er niet uit als iemand die ook nou eigenlijk echt een wapen met der ging meezuilen, in tegenstelling tot sommige mensen it is. Maar toch wou ze ook weten wat voor wapen er was meegenomen om wat voor reden dan ook. "Een mes, maar het zal je verrassen hoe goed hij daarmee overweg kan." en nadat hij deze woorden dan ook had gesproken, had de groenharige het ding daadwerkelijk gepakt. Om het wat open en dicht te laten klappen, samen met nog wat fancy moves erbij te gebruiken. Oh nee, zelf was hij daar niet gewledig mee, liever was de jongeman zelf bezig met geweren of gewoon bruut geweld en dus de ander in elkaar trappen. Dat was ook uiteraard zo heerlijk aardig namelijk. Er werd maar weinig op gelet of andere mensen het ding nog meer zagen, maar gezien er niets afwijkends te horen was, zat het wel goed.

De hond wist zijn vragen niet zo goed te beantwoorden en dat was te zien ook. Nadenken en nog eens nadenken was het voor de Houndoom. Waarom stelde Igneel eigenlijk zoveel moeilijke vragen? Nieuwsgierigheid was de reden. De kleine draak wilde nu dolgraag weten hoe het was om twee trainers te hebben, want hijzelf had zijn handen al vol aan één trainer. Fae's energie was voor 50 man, maar daadwerkelijk had ze toch maar één persoonlijkheid. Fae bleef Fae terwijl Nathan Eric werd. "Wie van de twee vind je leuker?" Misschien een vraag die hij beter niet had kunnen stellen, maar ja, hij had het nu toch al gevraagd...
Waarom was ze naar Nathan toegelopen? Na dit alles had ze haar dag liever alleen doorgebracht, maar daar was het nu al te laat voor. Nu zat ze immers hier met een groenharige die Nathan heette, maar nu eigenlijk toch Eric was. Het was zo vreemd, zo eng en zo raar tegelijk... Kon hij überhaupt nog wel terug switchen naar Nathan of ging hij nu voor altijd deze irritante Eric blijven? Nathan was op dit moment zo pissig op haar, maar zij had er de grootste overtuiging in dat ze hem kon kalmeren. Althans, dat was voordat Eric zei dat de groenharige een mes bij zich had. Alsof dat al niet erg genoeg was had Eric het mes ook nog eens uit de tas gepakt om er een aantal coole trucjes mee te doen. Doodserieus had ze Eric bij deze woorden aangekeken, maar dit alles klonk gewoon als een hele grote grap. Zij wilde Nathan het liefst zonder geweld terughalen, maar als het met geweld moest, dan het liefst zonder dat gevaarlijke mes.

Bij de vraag van de Charmander, fronste de hond, waarbij deze dan ook even verbaast werd aangekeken. Ja euh, wist hij veel. "Geen idee, ik zou Nathan willen zeggen want ik kan hem langer, maar Eric is ook wel oké." tja, geen idee hoe het anders was eigenlijk, dit was namelijk gewoon een en al verwarrend.
Er was verder gene reactie van haar gekomen in woorden, enkel een doodserieuze blik. Dus ze wou hier nog steeds echt liever die sukkel? Prima. Hij zuchtte even, om haar hierna recht in haar ogen aan te kijken. Hij knipperde amper ermee, waardoor de gouden blik met de aparte pupillen strak op haar bleven. Net alsof de blik zowaar door haar heen kon gaan boren. "Je kan drie dingen verwachten als ik Nath terug laat switchen... Óf hij is nog steeds kwaad en gaat je hiermee aanvallen." begon de jongeman, even knikkend naar het werkje van meteen in zijn handen. "Óf hij weet er weinig meer van, gezien hij leid een een soort van.. anmesia." het nederlandse woord vergeten? Gewoon overschakelen naar engels, het werkte prima. "Of het laatste, hij weet het nog, maar is gekalmeerd."

Het was duidelijk... Hij had deze vraag dus echt niet aan de hond moeten stellen. Het dier keek Igneel met een frons aan bij zijn zonet gestelde vraag om vervolgens over te gaan tot een verbaasd gezicht. Shoot... De hond vertelde hem dat hij eigenlijk Nathan zou moeten antwoorden, maar dat Eric ook niet zo'n verkeerd persoon was. Zie je wel! Weeral had Igneel gelijk gehad. Hijzelf vond Eric tot nu toe oké, dus dat was lekker mooi meegenomen. "Goed te horen dat jij en Eric goed kunnen opschieten samen," glimlachte Igneel naar de Houndoom om vervolgens richting beide trainers te kijken. Je zou eerder kunnen zeggen dat hun beesten waren in plaats van zij, want zowel Fae als Eric waren zich nu niet aan het gedragen. Zucht...
Doodserieus had ze Nathan, uh, Eric aangekeken om eens even diep te zuchten. Wat begreep hij niet aan 'ik wil Nathan terug'? Dat was niet zo'n moeilijke zin, toch? Na haar gegeven antwoord boog de jongen voorover om haar zonder te knipperen aan te kijken. Hij werd met de minuut steeds enger en enger, even huilen. Uitdagend trok Fae een wenkbrauw op toen Eric antwoordde dat ze drie reacties van Nathan kon verwachten als hij deze terug zou halen. Reactie één leek het minst prettigst, want hierbij zou zij alsnog verwond kunnen raken. Reactie twee klonk nog best prettig, maar reactie drie was ook goed."Dan gaan we hopen op twee of drie, right?" probeerde ze nog. Ze wilde dit Eric joch weg hebben, zo graag.

Goed opschieten, tja, het was maar wat je als dat beschouwde. Hij was er in welk geval blij genoeg mee dat het nog redelijk normaal was. De dingen die er door de ander werden gedaan waren nogal twijfelachtig namelijk, maar niet alsof het van Nathan nou veel beter was eigenlijk. Beiden waren ze gewoon gek, om het daar maar op te houden.
Er werd enkel een uitdagende wenkbrauw opgetrokken door zijn woorden, iets dat hem wel aanstond. Ze hoopte maar op een van de drie, iets waardoor die grijns zeker niet verdween van zijn gezicht. "Fine then, but if it gets out of hand, I'll be there again." mooi niet dat hij Nath nu echt iemand wat liet aandoen, of andersom. Nee, liever maar toch even dat er gewoon geen gewonden vielen. "Go n-éirí leat" werd er dan ook door hem gesproken, waarbij hij ondertussen wel ergens in zijn tas het mes maar had geworpen. Als het namelijk wel het eerste zou gaan zijn, kon dit de rozeharige wel heel veel gaan helpen. En bij deze woorden trok hij zich weer terug, waardoor er voor een moment een lege blik te zien was in hun ogen.
Zijn hoofd voelde zwaar, het deed pijn. Hij voelde zich kwaad, maar waarom was dat? Voor zich zat Fae, sinds wanneer zat zij hier? Hoe lang al? Ondanks dat hij zich kwaad voelde, deed hij niets, op een koude blik hebben na dan. Hij bleef stil, verroerde zich amper en sprak niets. Wat was het dan dat hij moest gaan doen nu?

De hond had verder geen antwoord meer gegeven op zijn zonet gemaakte opmerking. Misschien loog de hond wel tegen Igneel en konden hij en Eric helemaal niet goed met elkaar opschieten, wie weet. "Heeft Nathan naast Eric ook nog andere mensen in zich zitten, of is Eric de enige?" vroeg hij verder om een voorzichtige glimlach op te zetten. Misschien stelde hij iets té moeilijke vragen aan de hond, maar ja, het was gewoon de nieuwsgierigheid naar het hele gebeuren.
Ze had het geflikt hoor. Eric had het opgegeven en was dus van plan om Nathan terug te halen. Die grijns had hij nog steeds op  zijn smoel en dat was iets wat haar zeker niet aanstond. Maar goed, Nathan ging terugkomen en dat was het belangrijkst. Voor de zekerheid werd het mes nog naar haar toegeworpen, iets waarop Fae zich niet voorbereid had. Onhandig viste ze het ding dan ook uit de lucht, hierbij oppassend of ze zichzelf niet zou snijden. En nu maar hopen op kans drie... De kans waarin ze niet aangevallen zou worden. Met grote ogen bleef ze naar Nathan kijken om te zien hoe de jongen iets wat afwezig voor zich uitkeek. Zou hij haar aanvallen of niet? Dat was de grote vraag. "Nathan?" probeerde ze zachtjes.

De kleine acharmander was wel weetgraag zeg, aldoor maar vragen en veagen blijven stellen. Niet dat hij het erg vond eigenlijk, maar alsog. "Voor nu heb ik enkel alleen nog Eric geheek oogemerkt, maar soms voelde het ook alsof er nog iemamd is, ik zou het niet weten verder." ja, misschien nad zijn trainer gewoon een goede psycholoog nodig, maar he, hem kennende zou de ander het gaan weigeren om dit te doen. Leuk.
Waarom had Fae zijn mes? Dat was de tweede gedachten zodra hij haar zag samen met het ding in haar handen. "Wat doe jij met mijn mes?" klonk er scherp, de poging van haar om zijn naam uit te spreken volledig in de mist slaande. Omdertussen was zijn net wat afwezige blik weer helemaal helder geworden. Wat deed ze met dat ding, dat mes. Had iemand het aan haar gegeven? Had ze het gevonden in zijn tas? Nee, het ding was daarvoor te goed verborgen geweest. Ondanks zijn overduidelijk vijandige en koude houding, deed hij nu niets, op haar strak aankijkend, wachtende op een redelijk antwoord. Maar hij wist nog steeds niet waarom hij zo kwaad was en de ander het vragen? Ja, dat was iets dat hij uiteraard zwaar vertikte. Net zoals eigenlijk alles, hij weigerde namelijk veel om wat te doen.

Igneel wilde inderdaad veel weten, maar dat was dus echt niet zonder reden. Hij was zéér nieuwsgierig geworden naar de tweede Nathan en het de jongen zelf vragen kon niet. Hij zou Igneel toch niet kunnen verstaan immers... "Nog iemand?!" bracht de Charmander verrast uit toen de hond meedeelde dat hij het gevoel had alsof er nog iemand was. Alsof twee niet al niet genoeg was... Zucht. "Wat geeft je het idee dat er nog een derde iemand is dan? Het gedrag, of?" bleef hij doorvragen.
Stevig had ze zijn mes in haar handen geklemd, bang zijn dat hij deze zomaar zou afpakken. Als het goed was was Nathan weer terug op deze wereld, maar geheel zeker van deze zaak was Fae niet. Pas toen hij redelijk pissig aan haar vroeg wat ze met zijn mes deed wist ze 100% zeker dat ze weer met Nathan te maken had. Gelukkig maar. Nu was er nog maar één klein probleempje... Zou hij haar aanvallen als ze vertelde waar ze dat mes vandaan had? "Ik... Ik ehh... Ik heb dat mes van ene Eric gekregen?" probeerde ze. Laten we maar hopen van niet.

Het oranje wezentje leek zijn woorden niet te kunnen geloven, alsof het onmogleijk zou zijn dat er daarbinnen nog een derde persoon was. Tja, het was inderdaad raar. "Ik weet het niet, dit persoon heeft sich nog nooit echt laten zien.. Zoals nu zeg maar gebeurd met Nathan, maar het voeld soms zo gewoon. Misschien dat als je oplet, je het wel kan merken." tja, hoe kon het anders worden uitgelegd eigenlijk? Niet echt, dus dit was dan ook maar de beste manier.
Hij voelde zich er niet fijn bij dat iemand anders zijn spullen had, vooral niet als het dat ding was. Verdomme. Bij haar antwoord, werd zijn blik even ijskoud, waarbij hij dan ook hardop schold. "Damnit
Eric." fucking hell, kon die gast ook een keertje dit niet doen of wat? Het was maar de eerste keer, but still. Het was niet gewelidg om te weten dat het daardoor kwam. "Het was voor haar eigen veiligheid, jou kennende." meteen kwam er een soort grommend antwoord van de jongen. "Sinds wanneer geef jij om de veiligheid van anderen?" hij voelde gewoon hoe de ander greens, iets dat hem enkel grumpier maakte. Verdomme. Nu pas richtte Nathan zijn aandacht weer op Fae. "Geef dat ding terug." bevool hij haar zowaar, met een toon in zijn stem die duidelijk even geen tegenspraak eou horen. Nope, hij was done met alles nu.