Don't let me drown. +Nathan Malone.

De Charmander leek verward te zijn op Deimos' reactie, daarbij een verbazend geluidje uitende. Voor zover de hond dat kon doen, fronste hij licht. "Ik vind veel prima, maar raak me niet aan." begon de hond scherp tegen de salamander. Hij had niet namelijk echt geen enkele zin in. Om zijn woorden no even wat extra duidelijk te maken, kwam er een klein smogwolkje uit zijn bek. Dat moest goed genoeg zijn.
Ze wou het wel heel erg graag gaan weten hé? Wat hij nou allemaal had uitgespookt om het zover te moeten schoppen. Of nou ja, eerder zo laag. Hij wou in de eerste instantie antwoorden met 'slechte levenskeuzes', maar dat ging hem ook niet helpen. Zou hij de waarheid gaan vertellen? Ach, waarom ook niet. Het was toch waarschijnlijk dat de rozeharige Ragya niet kon. "Ja, ik heb iemand zo gekleineerd en kwaad gemaakt dat ze me schoot. ik schoot terug en stond toen op der wond." als het verteld werd door hem, moest het natuurlijk wel droog gaan gebeuren hoor. Anders klopte het toch ook weer niet en dat was dan een zonde. Enkel bij haar volgende vraag greens hij breed, maar het was niet zo een grijns geweest als net. Nu was het enkel er echt eentje van iemand die niet helemaal 100% bij diens kop was. "You'll see soon enough."

Het duurde maar heel even of de Charmander kreeg al een reactie van de hond. Oh... Hij vond het dus niet leuk om aangeraakt te worden door andere. Mooi. Wist hij dat ook weer. "Dan zal ik je niet meer aanraken" antwoordde hij simpelweg om naast de hond te gaan zitten in het zand. Yhea... Hij had zijn maatje gevonden en zo te zien Fae ook. Vanaf hier leek ze goed op te kunnen schieten met de groenharige, maar of dat daadwerkelijk het geval was... Arceus mocht het weten.
Ze wilde inderdaad alles weten van de gebeurtenis ja. Van het begin tot eind, echt elk detail. Waarschijnlijk ging ze die niet krijgen, maar goed, alles was beter dan 'ik heb er indirect om gevraagd'. En daar begon het oh zo gedetailleerde verhaal van Nathan. Hij had iemand dus zover gekregen tot schieten met kleinerend gedrag tegenover diegene. Goed gedaan man... Goed gedaan. Fronsend nam ze een flinke slok van haar drinken om Nathan recht aan te kijken. Echter was dit niet de meest verstandigste beslissing geweest, want Nathan keek haar aan met een grijns van een psychopaat. Geschrokken spuugde ze het zonet genomen slokje bier recht in zijn gezicht uit. Shit. Shit. Shit. Waarschijnlijk ging ze het inderdaad veel te snel zien ja...

Er werd simpelweg geantwoord door de Charmander dat deze hem dan niet meer ging aanraken. Hierna ging deze naast de hond zitten. "Bedankt." sprak de hond dan ook, om hierna weer te gaan liggen in het zand, zijn blik strak op zijn idiote trainer en de rozeharige. Echt, die gast nu kennende zou hij niet alleen kunnen worden gelaten.
Wat ze ervan had verwacht, hoe hij ging antwoorden, dat was natuurlijk iets dat hij niet echt kon gaan voorspellen, of nou ja, niet helemaal. "Ik denk dat je haar wat hebt laten schrikken." klonk er van Eric toen de ander zijn uitdrukking had gezien. Echter sloeg deze glimlach al snel om naar iets kwaads zodra ze letterlijk haar bier in zijn gezicht had gespuwd. Hij veegde in de eerste instantie even met een deel van de handdoek het bier weg van zijn gezicht. Maar ondanks dat was het gewoon te merken hoe kwaad hij was. Nee, niet eens een beetje, dat was bijna wel eigenlijk een fase die hij altijd al veels te ver was. Het was dat hij of niet kwaad was, of geïrriteerd, of zoals nu kwaad. Nooit echt iets anders ertussen. En Fae had het gedaan hoor. Het was.. moeilijk om te beschrijven wat hij nou precies wou gaan doen. Maar het was wel duidelijk ook te zien aan hem, zijn houding als ik de zowel ijskoude en kwade blik in zijn ogen. Nathan was letterlijk bereid om te vermoorden. En toen gebeurde het, zonder een woord te zeggen, alsof ze nog iets anders had gedaan dat hem kwaad maakte, net alsof iemand een knop had omgedraaid. Zijn hand had zich om haar nek heen gesloten, waarbij hij met brute kracht haar naar achter duwde. Er werd enkel meer kracht op deze hand gezet, zodat het was dat hij haar vrijwel aan het wurgen was.

ooc: godmode toegestaan.

Voor zover een Charmander kon glimlachen, glimlachte Igneel naar de nu niet meer boze hond. Zoals beloofd bleef hij braafjes van de hond af, want zin in ruzie had hij op het moment niet echt. Hij moest vrienden maken immers, geen vijanden. Nieuwsgierig had hij dan ook naar zijn trainster gekeken om te zien hoe deze druk in gesprek was met Nathan. Net toen hij dacht dat alles wel onder controle was, kon hij zien hoe Fae haar drinken recht in het gezicht van de groenharige uitspuugde. Oh kind toch... Waarom moest je nou toch altijd alles verpesten?
Met een gezichtsuitdrukking waar enkel 'shock' in af te lezen was keek Fae naar Nathan. Oh shit... Waarom had ze dan ook zo'n grote slok genomen? "Ik ehh..." begon ze twijfelend om haar handdoek vragend naar hem uit te steken. "Het spijt me." Zo te zien had Nathan geen interesse in haar handdoek, want hij pakte met een nogal kwade blik zijn eigen handdoek om het drank van zijn gezicht af te vegen. Shit man. Ze had het dus echt flink verkloot nu. Met grote ogen bleef Fae de groenharige volgen in zijn bewegen, zich alvast voorbereidend op een uitbarsting. Echter kwam die uitbarsting niet, maar een complete aanval. Geschrokken slaakte ze een gil toen Nathan haar ruw tegen de grond aandrukte om zich volledig te verzetten. Tot haar verassing zette hij ook nog een van zijn handen tegen haar keel om hierop flink wat druk te zetten. Nee... Hij ging toch niet doen wat ze dacht dat hij ging doen? "Muk," piepte ze zachtjes, proberend haar voet zo bij zijn maag te zetten zodat ze hem weg kon duwen. Toen ze eenmaal vond dat ze haar voet goed geplaatst had gaf ze een keiharde trap in de hoop hem zo van zich af te duwen. "Het was een fucking ongeluk verdomme!" schreeuwde ze kwaad om de groenharige terug aan te vliegen Yhea. Ze moest hem eerst maar eens rustig zien te krijgen door hem in een houdgreep te nemen.

Scherp had de hond de twee mensen in de gaten gehouden, en al helemaal toen er wat van het drinken recht in het gezicht van de jongen was gespuugd, oh jee. Daar kon ook maar weinig goed uitkomen. Hoe hij dat wist? simpel, zo was zijn trainer gewoon, een agressief persoon die dan ook zo vaak zijn problemen zo probeerde te gaan oplossen. En daar gebeurde het, het was net iets te snel gegaan voor de Houndoom, maar daar had Nathan de rozeharige al aangevlogen, haar nu letterlijk proberend te wurgen. Hij wou ertussen in gaan komen, maar wetende dat dit enkel de situatie ging verslechteren, hield hij zich in. Op een enkele luide blaf na.
Hij had het niet eens gezien dat zij hem een handdoek had aangereikt, hij wou het niet zien zelfs. En toen vloog hij haar kwaad aan, met zijn hand om haar keel gesloten in een daadwerkelijke poging om Fae te gaan stikken. Er werd iets gepiept door haar, iets dat de groenharige niet eens hoorde. Hij was nog verrassend sterk voor iemand die zo licht leek, het was er maar bij wat je deed met je lichaam blijkbaar. Een trap was te voelen in zijn maag, een vrij pijnlijke ook nog zeg Meteen verkrampte hij wat. Door deze beweging werd hij gemakkelijk naar achteren geduwd, waarbij de rozeharige nu schreeuwde dat het 'een ongeluk was'. Iets dat hij weigerde te geloven. En toen vloog zij hem nu aan, waarbij het te voelen was hoe ze hem in een houdgreep wou nemen, hij kon de handelingen. Tot het hem zwart voor de ogen werd, nee Nathan viel niet bewusteloos, gelukkig niet.
Nu Eric naar buiten was, was het te merken hoe ze nu meteen een stuk rustiger waren, maar dan ook echt alsof het een hele verandering was. Maar alsnog probeerde hij zichzelf te bevrijden van haar greep. Natuurlijk, ze hield hem bij zijn linkerarm vast, de pijn die hij voelde was niet eens te beschrijven. "We're sorry, okay? We're sorry!" klonk er van de jongeman, in de hoop dat dit dan ook daadwerkelijk werkte. Oké, dit ging haar zeker niet helpen met een verwarring, dus misschien dat hij het ooit maar eens moest gaan uitleggen. Later pas, eerst die verdomde houdgreep laten stoppen.

Hij had al zo'n voorgevoel gehad dat deze dag niet geheel goed ging komen, want zo was zijn trainster nou eenmaal. Altijd moest Fae van die ongelukken veroorzaken waar of dingen kapot gingen of mensen boos werden. Hoofdschuddend keek de Charmander dan ook naar beide om vervolgens zijn blik op de hond te richten. Deze was net zoals hijzelf dus niet van plan om in te grijpen, lekker dit. Een luide blaf volgde niet veel later waardoor Igneel zich maar stil hield. Hij wist dat Fae de groenharige wel aan zou kunnen, maar of Nathan zich zo goed kon verdedigen tegenover een vechtmachine. "Char!" waarschuwde de kleine salamander beide om zich goed te nestelen in het warme zand. Eens even zien wat hieruit terecht ging komen...
Gelukkig voor haar wist ze aan zijn greep te ontspannen. Nu was het grootste probleem opgelost, maar er was nog wel een klein probleempje... Hoe ging ze dit losgeslagen kind in godsnaam rustig krijgen? Het leek haast wel of er een knop in zijn kop omgedraaid was, zo plotseling was zijn humeur omgeslagen. Zonder na te denken vloog ze de groenharige dan ook aan, hem in een houdgreep nemend. Dit ging natuurlijk niet zonder slag of stoot, want ook Nathan begon zich hevig te verzetten. Jezus... Hoe kon dat kind zich zo verzetten met maar één arm? "Doe es rustig man," gromde ze om hem goed vast te blijven houden. Het leek te werken, want de jongen werd rustiger in haar greep om wanhopig iets uit te kramen met het woord 'we'. Huh? Waren er meerdere mensen dan? Verward keek ze om zich heen om haar greep iets te verzwakken, hem nog niet helemaal los latend. "Wie is we?" vroeg ze wantrouwend om hem recht aan te kijken. Alweer had hij haar nieuwsgierigheid weten te wekken. Goed bezig man.

Dit was een van de momenten waarop hij zich in de eerste instantie zorgen maakte, totdat de ander zichzelf los wist te maken van Nathan's greep. Oké, dan zou het wel hopelijk goed gaan. Hij ging weer in het zand liggen, waar hij net was opgestaan om zo nodig echt in de hulp te gaan schieten. Het zou niet de eerste keer geweest moeten zijn.
Het was te horen voor de jongeman hoe hij eens rustig moest gaan doen, iets waarop hij haar enkel aankeek. Nee, niet ben een koude, kwade of wat dan ook voor blik. Enkel aankijken was het. Hij werd losgelaten, godzijdank. Of nou ja, haar greep verzachtende. Maar het scheelde we een boel dan daarnet. Er werd gevraagd wie 'we' was, iets waarop hij licht zuchtte. "Als je me loslaat, zal ik het uitleggen." klonk er van de jongeman. Het was niet zo moeilijk om door te hebben dat dit net iemand anders kon zijn; een stem iets van 10x dieper dan de jongeman, mét een accent eraan. Dat zou wel veel moeten helpen dan. Maar nee, Eric was dan ook echt niet van plan iets te vertellen tot hij werd losgelaten. "Ik zal je ook niet meer aanvallen, maar jij je daar zorgen over." werd er nog even verzekert door de groenharige, waarbij hij haar verder aankeek. Voor zover dat hem lukte in deze moeilijke houding. Goed bezig zeg. Niet dus, weer iemand waaraan hij het moest gaan uitleggen. En dat te bedenken dat Eric het niet wou dat echt iedereen het te weten kwam. Daar schoot je al een boel mee op zeg.

Hij zou pas gaan ingrijpen wanneer Fae zijn hulp nodig had, maar voor zover leek dat helemaal niet nodig te zijn. Zoals hij namelijk al verwacht had wist Fae zelfstandig uit de greep van de groenharige te komen. Gelukkig maar. Een opgeluchte zucht verliet Igneel's zijn bek dan ook gevolgd door een kleine rookwolk. Fae wist zichzelf altijd behoorlijk in de problemen te werken, maar op de een of andere manier wist ze er ook altijd zelf uit te komen. Kort wierp de Charmander zijn blik op de Houndoom om hem verward aan te kijken. Er was iets goed mis met diens trainer, maar wat er precies mis was kreeg hij zometeen wel te horen.
Nieuwsgierigheid nam het denken nogmaals over, en dat was de reden waarom Fae de groenharige uiteindelijk losgelaten had. Nieuwsgierig bleef ze hem aankijken, want beloofd was beloofd. Hij had haar beloofd dat hij haar alles zou uitleggen als ze hem losgelaten had, dus daar zat ze dan... Wachtend op een uitleg over het gehele 'we' gebeuren. Wist zij veel wat ze kon verwachten van de groenharige. Het ene gekke na het ander gebeurde immers, want zelfs diens accent en manier van praten was verranderd. Wat was er in godsnaam aan de hand? Het was eng... "Nou... Vertel op."

Zodra de Houndoom al had gemerkt dat het nu Eric was geweest die controle had, of wat het ook mocht zijn, ontspande de hond al een stuk meer, wetende dat deze niet veel van het vechten was. Ja, deze was ook misschien net zo sadistisch als de originele idioot, maar uitte het op andere manieren en zal zelf niet op zo een manier gaan vechten. De verwarde blik van de Charmander was hem wel zeker opgevallen. "Er zitten twee personen in de lichaam, geen idee hoe maar ze zijn heel anders van elkaar." ja, iets uitleggen waarvan de hond niet eens iets snapte. Probeerde dat maar eens te doen zeg, was een stuk moeilijk dan je zou denken.
Een zucht klonk van de jongeman toen deze éindelijk werd losgelaten, waarna hij wat meer rechtop ging zitten, eerst even zijn blik op de wond, hierbij mompelend "tá pian dhamanta ann.." geweldig ook zeg, om bij een schouder die zoveel pijn deed vast gehouden te worden. Oh, natuurlijk. Uitleggen wat er was, zijn gezicht vertrok licht. Het was iets dat hij liever gewoon voor zichzelf had gehouden, maar het kon nu echt niet anders blijkbaar. "Long story short; je vriend Nathan heeft nog iemand anders in zijn lichaam zitten, dat ben ik. Nice to meet you, the name's Eric." of ze verdere uitleg kreeg? Mooi niet, dit was al meer dan genoeg hoor. Eigenlijk had hij er gewoon niets over gezegd, maar dan kreeg hij er echt de hele dag last van, dat wist Eric nu al. Hij nam een slok van het bier, dat geen idee hoe gewoon netjes in het zand was gevallen om de goede kant en vrijwel alles zat er nog in. Zijn gezicht vertrok even bij de smaak ervan, gadver, hoe konden mensen dit drinken.

Nieuwsgierig bleef de kleine Charmander de Houndoom aankijken, wachtend op een uitleg waarom diens trainer zo raar was. Alles wat Fae te weten kreeg moest hij ook te weten krijgen immers, want de draak was net zo nieuwsgierig als zijn trainer. Uiteindelijk leek de hond maar te antwoorden, want hij legde hem uit dat diens trainer twee personen in één lichaam had zitten. Huh? Dat was echt raar en toch niet mogelijk ook? Om eerlijk te zijn had hij veel verwacht van Nathan, maar zoiets raars als dit dan net weer niet.
Er werd een of andere alientaal gemompeld door de groenharige, want het was iets wat ze dus echt niet kon verstaan. Wat voor een rare taal was dit nou weer, én nog belangrijker, waar the Muk had Nathan het in godsnaam leren spreken? Verward bleef ze hem dan ook aankijken, wachtend op haar welverdiende uitleg. Uiteindelijk kwam die langverwachte uitleg ook... Maar het bleek een uitleg te zijn die ze toch liever niet gehad had. Wat?! Hij had twéé mensen in één lichaam zitten?! Hoe... Was dit überhaupt wel mogelijk?! Zo te zien wel, want het was haar lieve Nathan overkomen. Ze kon zich de eerste keer dat ze elkaar ontmoette nog goed herinneren. Als het goed was had hij dit gehele Eric probleem toen nog niet, of wel? "Huh... Maar-... Hoe?" stamelde ze verward. Met enkel 'je vriend Nathan heeft iemand anders in zijn lichaam zitten, de naam is Eric' nam ze dus echt geen genoegen. Echt niet.

De verdazing was zowel van het gezicht af te lezen van de kleine Charmander, te verwachten. Tja, wie zou er nou niet raar van op gaan kijken eigenlijk? "Ik weet ook eigenlijk niet eens hoe het precies zit." klonk er nog van de hond. Zelf had hij er ook wat moeite mee gehad om dit nou te kunnen begrijpen, maar hij had wel vrij snel door dat het niet meer echt Nathan was. Maar toch luisterde Deimos naar Eric's bevelen, voornamelijk omdat het toch eigenlijk wel ook weer van hetzelfde lichaam kwam. Het was verwarrend.
Zijn ogen stonden gericht op Fae, welke het maar amper leek te kunnen bevatten. Pft. Als ze het niet snapte, had hij het net zo goed helemaal niet kunnen gaan uitleggen. Had bespaarde moeite geweest. "Er zijn hem het een en ander aan dingen overkomen die shit waren, ik vertel niet wat, maar daardoor." nee, de rozeharige hoefde niet tot zover in hun prive leven dingen te weten. Dat zou dingen enkel maar erger maken, vond hij. En damn, nú al verlangde hij weer naar een peuk.. Hopen voor hem dat Nath iets had meegenomen ervan. Hij begon wat te zoeken in de tas die erwas meegenomen, om hierna terleugesteld te gasn zuchtten toen het ps,je er nergens was te vinden. Ook niet in kleding. Verdomme. Betekende dus maar dat hij zo weer moest gaan kopen. Een zachte vloek klonk van hem, vooral omdat hij wist omdat de jongeman pas nog geleden een nieuw pakje had gekocht, ligt dan waarschijnlijk nog in hun kamer op de base, tja, waar anders nu dan?

De Houndoom wist net zoveel af van de tweede persoonlijkheid als Igneel zelf, niks dus. Verward bleef de Charmander dan ook van de nu andere Nathan naar de hond kijken. Was dat joch op zijn hoofd gevallen of zo? Nog nooit eerder had hij iemand met een wisselende persoonlijkheid ontmoet, dus het verhaal van de hond bracht vele verwarring in hem op. "Beschouw je die tweede Nathan wel gewoon als je trainer, of heb je hem liever weg?" Na deze vraag gesteld te hebben voelde Igneel zich net een psychiater. Nu hij het zo bekeek, misschien had Nathan deze erg hard nodig.
Een grote waas met verwarring speelde zich op het moment voor haar af. De Nathan die ze zo 'goed' kende zat op het moment niet voor haar. Oké, zijn lichaam wel, maar zijn persoonlijkheid was compleet veranderd. Voor haar zat namelijk een jongen met de naam Eric die een nogal hoorbaar accent had. Wat voor een accent het was, geen idee, maar het was raar. Het was zo niet Nathan en het was eng. Met een frons bleef Fae de knul dan ook aanstaren, geen woord meer uitbrengend. Wat moest ze tegen hem zeggen? Wist Eric überhaupt wel wie zij was? "Kun je alsjeblieft weer terug switchen naar Nathan?" vroeg ze met een frons. Nee, die hele Eric gozer beviel haar niet.

Aj hallo, wat was dit wel niet zeg? Een kruisverhoor? Zo voelde het bijna wel. Nog even en de hond zou er dan ook wel daadwerkelijk zijn geduld bij gaan verliezen.. Nee joh, over maar een paar vragen kon hij wel antwoorden. Het was toch niet eens dat hij hier nou zelf alles van snapte.. Maar ja, daar stelde de Charmander eigenlijk wel een goede vraag. Wat vond hij nou eigenlijk van de gast? "Ik zie hem wel een beetje als m'n trainer ja.. Het is gewoon apart eigenlijk." besloot de Houndoom te vertellen, hierbij dan nu ook recht naar de kleine salamander kijkend.
Het was moeilijk te zeggen wat de rozeharige hiervan vond. Of nou ja, dat ook niet. Maar er ontbrak gewoon een reactie van haar. Het bleef stil, na zijn uitleg kwam er niets behalve dat hij werd aangekeken met een mooie frons op haar gezicht. Er kwam een reactie, in de vorm van hem vraag. Deze liet hem wek even zeker lachen voor een moment, dat was een goede grap zeg, echt niet normaal. Oh wacht. Meende ze dat echt? Ja, het leek er toch wel op, jammer hoor. Er verscheen een wat zelfingenomen grijns op zijn gezicht. "Sorry sweetheart, but I won't do that. Als ik dat wel doe namelijk, zal hij je waarschijnlijk weer aanvallen." hij keek Fae even recht aan in haar ogen. "En geloof me, dat wil je niet." want wat hij -jammer genoeg- wel had gevonden in de tas in plaats van een pakje sigaretten, was het flippin mes van de ander. Want ja, die had je blijkbaar dus altijd nodig he. Damnit Nathan.

Een brilletje en doktersjas zouden deze gehele situatie compleet maken. Igneel had namelijk een nogal wat moeilijke vraag aan de hond gesteld, want zelfs het dier had er moeite mee om te antwoorden. Althans, zo leek het er wel op. Misschien was Igneel gewoon over de lijn gegaan met vragen stellen, maar als de hond hem wel zat zou zijn zou hij dat wel zeggen, toch? Uiteindelijk kreeg de Charmander een nogal iets wat vage antwoord, maar wat verwacht je, de hond was immers net zo verward als hijzelf. "Dus commando's uitvoeren tijdens gevechten doe je wel gewoon? Ik bedoel, ik neem aan dat Eric je niks raars laat doen, toch?"
Ze had veel liever Nathan dan dat rare accent mensje wat nu voor haar zat. Alhoewel, tot nu toe had Eric niks ergs bij haar gedaan terwijl Nathan gewoon een poging had gewaagd tot wurgen. Ugh... Kiezen was veel te moeilijk, vandaar dat Fae van alles liever één had. Uiteindelijk had ze toch maar gevraagd naar Nathan waardoor er een veel te brede grijns op Eric's gezicht verscheen. Creepy... Na de nogal enge grijns vervolgde Eric met zijn zware accent dat als hij Nathan terug zou halen hij haar vast en zeker zou aanvallen. Gvd... Daar maakte hij een veel te goed punt. "Geloof me, ik kan Nathan met gemak aan hoor." Yhea. Ze redde zichzelf heust wel tegen dat doorgedraaide joch.

Bij de vraag van het beestje knikte de hond. "Ja, tenzij hij me wat wil laten doen dat mij echt niet aanstaat." als was er wel veel dat de hond tolereerde, of zelfs al te graag deed, dus zo vaak was dat ook niet iets dat voorkwam. "Al is dat niet gebeurd, nog niet eigenlijk." vervolgde de Houndoom. Zucht, waarom moest dit nou weer bij hem gaan gebeuren van alle dingen. Er was maar weinig aan te doen verder.
Er was toch wel koffie he? Omdat de groenharige daar net niet in de tas echt doelbewust naar had gekeken, had hij het ook niet bepaald gezien. Geen thermobeker in welk geval, niet zo snel. Hm, zo maar even weer kijken dan. Het leek hem echter sterk dat deze wel werd vergeten. De ander leefde namelijk zowaar op het bittere goedje. Maar goed, de logic van de anders was echt flawless. Ze had de keuzen gemaakt tussen hem en Nathan, om voor de tweede te gaan. Hij, een wel 'onbekende' dude, die niets had gedaan, tegen Nathan, een bekende die haar had willen wurgen. En ze koos voor de tweede. Echt, 10/10 logic mensen. Zijn uitdrukking was naar geamuseerd geswitcht toen ze sprak dat ze Nathan met gemak aankon. "Denk je dat echt? Dat is nooi echt goed afgelopen he, vuist tegen een wapen. Tenzij jij iets verder hebt?" klonk er, misschien toch wel iets uitdagend naar haar toe. Ergens wou Eric het misschien toch wel zien, hoe zijn het tegen Nathan dan op die manier wou gaan opnemen. Het zou gewoon een entertainment worden, tot het uiteraard te erg uit de hand zou gaan lopen.. Alhoewel, misschien zelfs dan nog wat amuserend.