The Queen and the peasant [gesloten]

Wetend dat hij het zou kunnen winnen als het ging op brute kracht, zetten Claudia behendig een stap achteruit toen ze de aanval voelde aan komen. Ze moest nu gaan werken op haar cunning en snelheid, want ze wist dat haar bewegingen vloeiender en behendiger zouden zijn dan die van Flynn. Toch moest ze zich hiervoor concentreren en helaas was haar concentratie momenteel clouded door woede. Ze snoof eventjes, maar bleef staan. Afwachten tot het juist moment om aan te vallen, dat zou de beste optie zijn, maar ze wilde dit gevecht ook weer niet te lang gaan uitrekken. Ze maakte een scherpe stoot naar voren toe, maar stond snel genoeg weer recht om een tegenaanval te kunnen pareren.

Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht toen ze merkte dat hij steeds meer gefrustreerd raakte om haar spel. Het ging haar ook niet om een snelle overwinning, maar om hem zo kwaad te maken dat hij fouten ging maken. Dan zou voor haar de overwinning alleen maar zoeter zijn. Op het moment dat hij tegen haar degen aan begon te tikken, wist ze dat er iets aan zat te komen, maar hij was net iets te snel met zijn aanval. Ze voelde de kracht waarmee de degen uit d'r hand werd geslagen, maar het geluk dat Claudia had was, dat ze Ambidexter was. Vluchtig ving ze de degen op met haar linkerhand en verplaatst haar voetwerk, zodat ze weer in de juiste houding stond. Ze was minder behendig met links, dan met haar dominante rechterkant, maar ze moest het er maar mee doen. Haar rechterhand trilde momenteel te veel van de kracht van de aanval, dat ze die niet zou kunnen gebruiken. Rustig legde ze haar degen weer tegen die van hem aan en gaf een paar snelle stoten, om de balans met links weer te vinden.

Ze was minder behendig met links en ze haatte het dat dit een van de kleine dingetjes was die Flynn van haar wist, ze zou daardoor altijd in het nadeel zijn tegen de jongen. Toch probeerde ze zichzelf zo goed mogelijk staande te houden en zijn bewegingen te lezen, maar toen hij zijn hand op de hef van zijn degen legde, wist ze niet zo goed wat hij ging doen. Zo goed als dat ze kon, probeerde ze de aanval te pareren, maar het was een scherpe pijn in haar zij die d'r liet verstijven. Een geschrokken blik lag in haar licht blauwe ogen toen ze naar achter sprong en haar hand op d'r rechterzij legde. Toen ze d'r hand weg haalde, werden haar ogen groot bij het zien van het bloed. Ze gromde zachtjes en met een blik van pure haat keek ze op naar Flynn. "Heb je nu je zien!?" schreeuwde ze, duidelijk overstuur, naar de jongen. Hoe erg ze het ook haatte, dit kon ze er niet bij hebben. Ze liet de degen uit d'r hand vallen en draaide zich om, waarna ze terug naar het landhuis sprinten, vechtend tegen de tranen die langzaam over haar gezicht rolde.

Ze was gelukkig voor de bui binnen, maar terwijl ze door de voordeur rende, zakte ze tegen de muur in elkaar. Pijnlijke steken gingen door haar zij heen, ondertussen begon het moeilijker en moeilijk te worden om adem te halen. De adrenaline begon langzaam maar zeker te verdwijnen, waardoor de pijn van de snijwond heviger terug kwam. Tranen rolde over haar wangen heen, terwijl ze zacht kreunde van de pijn. Een van de dienstmeisjes had haar blijkbaar gehoord en kwam al snel te hulp geschoten. Ze werd door twee dames opgetild en meegenomen naar een zijkamertje, waar ze uit d'r kleding werd geholpen en de wond werd verzorgt. Het was diep, maar niet diep genoeg om gevaarlijk te zijn. Hoogstwaarschijnlijk zou het een lelijk litteken worden. Alles ging langs Claudia heen, die op een tafeltje zat en naar buiten keek, daar waar de regen uit de hemel kwam. Daar buiten, ergens, zou Flynn nu zijn. Een mengeling van gevoelens ging door haar heen, haat voor wat hij haar had aangenaam, medeleven voor wat hem was overkomen en angst voor wat er komen zou. Er werd tegen haar gesproken, maar de woorden bleven stil in de lucht hangen. Uiteindelijk werd ze alleen gelaten in het kamertje en kwam ze moeizaam van het tafeltje af. Met steken in d'r zij en een nog bleker gezicht dan normaal, bleef ze voor het raam staan, turend naar buiten in de hoop een glimps op te vangen. Een nieuwe lading tranen liep over haar wangen heen, terwijl ze zichzelf onder het kozijn oprolde. Waarom zou dit het beste zijn?

Claudia schrok op toen ze een steek in haar zij voelde en ze slaakte een vermoeide zucht. Ze zag hoe de barman voor haar nog een drankje had ingeschonken, blijkbaar had hij het idee gehad dat ze dat wel kon gebruiken. Ze knikte dankbaar naar hem, waarna ze het drankje in een keer achterover sloeg. Na die dag was het nooit echt meer hetzelfde geweest. Ze had Flynn niet meer gezien na wat er gebeurd was, wel had ze een paar mensen van haar staff laten zoeken naar hem. Met de hoop dat hij nog ergens op haar terrein was geweest. Helaas was dit niet het geval geweest en beetje bij beetje had ze de hoop laten varen dat ze hem nog een keer zou zien. Tot op de dag van vandaag tenminste.