The Queen and the peasant [gesloten]

Zo te zien was het alleen al haar aanwezigheid die hem koud liet, dus besloot de man het maar voor gezien te houden. Rustig keek ze toe hoe hij het geld op de toonbank legde en schudde haar hoofd. Ze zou haar koude aard kunnen laten zakken voor een moment, maar de pijnlijke steek die hij haar had aangebracht was weer te ver heropend. Ooit zou ze 'm er nog wel voor betaald zetten. Ze besloot haar aandacht dan ook maar op de barman te richtte, die haar kalm de richting naar Santalune City uitlegde.

Ze bedankte de barman en draaide zich om toen ze de stem van Flynn weer hoorde. "Er zijn een paar zaken die ik van te voren moet regelen," antwoorden ze op een rustige toon, terwijl ze de barman het geld gaf voor het wijntje en daarna van de stoel af stapte. Ze lockte haar licht blauwe ogen in zijn rode en een kleine glimlach vloog over haar gezicht heen. "Vanwaar de interesse?" vervolgde ze.

Natuurlijk joh, if that's what you want. Ze haalde haar schouders op. Typisch Flynn om er niet over door te vragen, maar alleen al in z'n ogen zou je kunnen zien dat hij meer wilde weten erover. Toch ging ze er maar niet op in. Toen de man begon over het op haar hoede zijn, verscheen een duistere glans in haar ogen. "Ik ben me bewust van de oude gevaren in dit gebied," zei ze daarna op een rustige toon. Helaas had ze genoeg verhalen gehoord voordat ze in de richting van Kalos kwam.

Een scherpe blik verscheen in haar licht blauwe ogen, maar ze hielt haar blik af van de man die bij de kapstok stond. "Dat lukt wel," zie ze op een rustige toon. Allereerst moest ze toch nog haar weg zien te vinden binnen Kalos, topografie was niet haar beste vak geweest. Ze vroeg zich af of ze Flynn nog vaker tegen zou komen, waarschijnlijk wel. Ze zou immers genoeg rondreizen door haar ranger werk, maar dat was iets wat ze nog niet van de daken zou gaan schreeuwen. Zeker niet tegen iemand als Flynn, haar vertrouwen in die man was zwaar gedeukt immers...

Hij verdween uit de deur en ze huiverde eventjes bij het voelen van de koude lucht die naar binnen kwam. Normaliter zou ze niet zo'n last hebben van de kou, maar het was de hele ervaring die d'r een beetje uit d'r doen had geslagen. Ze zuchtte eventjes, eigenlijk moest ze op weg gaan naar Santalune City, maar besloot dat ze dat nog wel iets langer zou kunnen uitstellen. Met een zucht verzetten ze zichzelf achter de bar en bestelde een cognac, ze moest iets sterkers hebben om deze ervaring uit haar geheugen te krijgen. Ondertussen begon ze terug te denken aan de laatste keer dat ze zich zo rot had gevoeld, al die jaren geleden...

"Sta op, overnieuw. Je staat nog steeds niet goed. Voeten op de grond, maar hou je licht zodat je snel kan wegduiken." In een snelle beweging schoot ze naar voren toe, maar haar aanval werd meteen onderschept en d'r degen viel op de grond neer. "Heb je dan niets geleerd!?" De snauw zorgde ervoor dat het witharige meisje eventjes in elkaar dook, maar al snel hief ze haar kin weer op en keek de oudere man voor haar aan. "Ik heb andere dingen aan m'n hoofd gehad dan mijn training," antwoorden ze op een rustige toon, haar blik was koel en gecontroleerd. Ze mocht zich niet in de grond laten praten door hem. Dat zou haar vader nooit hebben gewild. De oudere man keek haar eventjes aan wierp haar haar degen toe, die ze met enige elegantie opving. "Overnieuw." Rustig ging de zestienjarige Claudia klaar staan voor de volgende aanval.

Voor de zoveelste keer werd het wapen uit d'r handen geslagen en met een gefrustreerde grom greep ze naar d'r pols. Die slag had pijn gedaan en ze voelde hoe haar hand was gaan trillen. "Je zit met je gedachten ergens anders, opletten, anders kom je nergens," haar licht blauwe ogen richtte zich omhoog, naar de man die over haar heen stond. De neiging om hem een slag te geven was groot, maar ze wist dat ze deze trainingen nodig had. Haar schermen was heel erg achteruit gegaan sinds het overlijden van haar ouders. Ze had zich toen zoveel gericht op het werken en alles in het huis te regelen dat ze bijna een jaar geen training had gevolgd. "Zo kom je nergens, probeer je houding eens te houden," daar was die snauwende stem weer. Claudia ging overeind staan, legde haar linkerhand in d'r rug en ging klaar staan. Direct schoot haar mentor op haar af, maar dit keer pareerde ze de aanval net op tijd.

Haar lichtblauwe ogen vernauwde zich toen ze een bekend, irritant, bruine kop haar achter haar mentor zag staan. Ze zuchtte eventjes, maar verloor haar concentratie, waardoor haar defense werd gebroken door de tweede aanval. Ze stapte achteruit, terwijl ze haar concentratie weer wist op te pakken en klaar ging staan. Haar mentor zei niets, maar ze voelde hoe zijn ogen achter het masker branden. Rustig zetten ze een stap naar voren toe, terwijl ze hem in de verdediging dwong. Ze moest zich concentreren op hem en niet op diegene achter hem. Flynn was altijd al irritant geweest, maar op dit soort momenten kon ze hem wel vermoorden. "Opletten!" werd tegen haar gezegd, terwijl ze een scherpe steek in haar borst voelde. De degen van haar mentor stak tegen haar pak aan, hij had haar weer eens verslagen.