The Queen and the peasant [gesloten]

Zijn antwoord liet een switch overgaan. Haar lichtblauwe ogen leken een tint donker te worden terwijl ze hem doordringend aankeek. "Wat nou 'nee'!? Ik kan je een dak geven, ik kan je eten geven, ik kan je zelf een baan geven. Ik heb een geheel landhuis tot mijn beschikking, met personeel dat het niet boeit hoeveel mensen er in wonen. Ik sta technisch gezien aan de top van een gigantisch bedrijf terwijl ik nog maar zestien jaar oud ben. Waarom zou je zo'n aanbod in Arceus' naam afslaan!?" Ze verhief d'r stem niet, maar haar toon was donderend en ze had beide handen tot vuisten gebald.

Nonchalante Seedot dat het was. Dacht altijd weer dat die het beter zou weten. For once hoopte ze dat zij het bij het rechte eind zou kunnen hebben. "Laat dan maar," snauwde ze in zijn richting, terwijl ze zachtjes snoof en verder wandelde. Ze wilde dit niet, ze wilde hier niets van, maar altijd weer leek het hierop uit te lopen. De witharige wilde niet achterom kijken, als hij zo nodig wilde, zou hij wel achter haar aan komen. Misschien moest ze gewoon stoppen met hem proberen aan 't handje te houden. Misschien verdiende hij het gewoon niet...

Een steek van pijn gleed door haar heen toen ze de woorden van Flynn hoorde. "Ik had gehoopt iets goeds voor je te kunnen doen. Maar je bent en blijft gewoon een arrogante zak!?" schreeuwde ze, toen ze zich omdraaide. Haar stem sloeg over en ze voelde hoe tranen achter haar ogen branden. Hoe weinig het ook gebeurde, als het masker was gebroken, was Claudia ook echt gebroken. Ze draaide zich weer om. Zijn laatste woorden deden pijn. Hij wist, als geen ander, hoe graag ze weg wilde hier. Ze haatte het hoe ze hier vast zat. Gedwongen door iets wat ze nooit in de hand had gehad.

Ze voelde woede opkomen en als er iets was wat haar erin was gestampt dan was het wel om altijd kalm en bedaard te blijven in situaties als deze. Maar momenteel kon haar hele opvoeding haar gestolen worden. "Ik heb hier niet om gevraagd, ik kon er niets aan doen dat mijn ouders overleden en me op veertienjarige leeftijd achter lieten met een landhuis om voor te zorgen. Opeens stond ik alleen op de wereld, zonder enig besef te hebben van wat er om me heen gebeurde. Wat wil dat ik doe dan, hè!? Mn biezen pak en met je mee oprot van deze plek? is dat wat je gelukkig zou maken? Hoe groot is de kans dat je me dan niet gewoon achter laat in een of andere Arceus' verlaten plek, want zeg nou zelf, hoeveel menselijkheid heb jij daadwerkelijk in je!?" schreeuwde ze naar hem toe. Wat ze er wel niet voor zou hebben gehad om nu een bloempot te pakken en die op z'n hoofd stuk te slaan.

Zo te zien was het nu echt genoeg, beide partijen stonden op scherp en het lag er maar aan wie het eerste zou ontploffen. Claudia snoof eventjes, terwijl ze langs hem heen stampte en haar spullen pakte. "Die uitdaging neem ik maar al te graag aan," snauwde ze in zijn richting, terwijl ze haar helm weer opzetten en Flynn een andere set toewierp. "Of durf je nu opeens niet meer?" snoof ze daarna, terwijl ze klaar ging staan. Ze zou hem eens laten zien dat ze wist hoe ze moest overleven en dat ze wist hoe ze iemands arrogantie eruit moest spelen.

"Onthoud je training, blijf kalm, laat je niet leiden door je emoties. Hij's het toch niet waard," schoot er door haar hoofd heen, maar het zorgde er niet bepaald voor dat de woede in haar lichaam werd geblust. Ze zou 't hem betaald zetten voor alles wat hij haar had aangedaan. Het werd immers toch nooit gewaardeerd. Toen ze een knipoog van de jongen kreeg, brak er iets in haar. Ze zetten een snelle stap naar voren toe en haalde uit met haar degen, proberend om hem een goede steek toe te werpen. Ze wist dat als ze niet voorzichtig was ze zo door kleding heen kon gaan, maar dat was momenteel wel de laatste van haar zorgen.

De aanval werd afgeketst, ze had zichzelf open gelaten. Het zand daar in tegen was een onwelkome ervaring en ze werd gedwongen naar achter te stappen. Gelukkig had ze het gruis niet in d'r ogen gekregen, maar ze was wel van d'r stuk gebracht. "Vuil spel, zoals te verwachten was van iemand zo als jij," spuwde ze naar de jongen toe. Ze herpakte zichzelf weer en deed een simpele stap naar voren toe, voordat ze snel naar voren schoot. Ditmaal echter, zorgde ze ervoor dat ze náást hem terecht kwam, om 'm te kunnen raken in de 'vitals'.

Ze had hem de defensie ingeduwd. Mooi zo, maar nu moest ze voorzichtig zijn voor een schijnaanval. Ze kon Flynn, helaas, beter dan dat ze zou willen toegeven, dus de kans was groot dat ze zo meteen een aanval haar richting op kreeg terwijl ze het 't minste verwachten. Ze moest zich aan d'r lessen houden, maar door de woede en het verdriet in haar systeem, waren die nogal blurry in d'r hoofd. Ze snoof eventjes en ging recht staan, haar licht blauwe ogen gericht op haar tegenstander en er lag een strenge blik in. Ze hielt haar degen voor zich en tikte voorzichtig het puntje van de zijne aan. Voor nu zou ze afwachtend zijn, kijken naar wat hij van plan was.