Houston, we have a Medal

Of ze een fan was. "Ja!" reageerde Jane meteen, het enthousiasme nog steeds in haar stem. "Ik keek het vroeger altijd met mijn vader. Good times." Ze miste hem eigenlijk wel. Niet genoeg om ervoor terug naar Hoenn te gaan en de reis op te geven – dat zou hij niet goed gevonden hebben, anyway, bedacht Jane zich met een glimlach – maar hem niet dagelijks te kunnen zien was iets waar ze nog niet helemaal aan gewend was. Ah well.

Het bericht waar haar oog op gevallen was, was niet het enige dat op haar scherm stond. Een snelle scroll door de lijst maakte duidelijk dat ze meerdere oproepen gemist, en nog een aantal berichten ontvangen had die, naarmate het tijdstip later werd, steeds meer capslock bevatten. De afzender was haar gezelschap van gisteren. Uh, oeps. Ze zou deze persoon waarschijnlijk nog vaker zien. Dit moest ze oplossen. Jane's blik ging van het schermpje naar Alex toen haar gevraagd werd wat er was. "Ik denk dat ik moet gaan." Het klonk als een vraag. Kort liet de roodharige haar blik weer naar het schermpje gaan. Ze had eigenlijk weinig zin om nu al weg te gaan, maar ze kon ook niet blijven. "Yeah." Ze begon op te staan, testte uit hoeveel gewicht ze op haar pijnlijke been kon zetten. Het ging al beter. "Sorry, ik had langer willen blijven." Ietwat gefrustreerd haalde ze een hand door haar haren. Alex had haar geholpen en een tijd op haar zitten wachten, en dan vertrok ze na een half uurtje alweer. "Maar," vervolgde ze opgewekt, "we zetten dit nog wel een keer voort, right? Je hebt mijn nummer al." Ze mocht Alex wel. Jane zou met alle plezier nog eens met hem afspreken.

Ze konden videobellen. Jane's ogen werd groot. "Je bent een genie," sprak de roodharige. Waarom was ze daar zelf nooit op gekomen? Ah well. Dit moest ze onthouden, in ieder geval.

Ze kon gewoon alweer staan, heck yeah. Stilzitten en series kijken was misschien niet eens meer nodig, bedacht de waarschijnlijk iets te optimistische Jane zich, al had ze er door het gesprek met Alex wel zin in gekregen. Zeker als ze het samen met iemand kon doen, zoals de blondharige voorstelde. Of in ieder geval, dat was hoe Jane koos het te interpreteren. "Doe ik," antwoordde ze dan ook met een grote grijns, haar telefoon ondertussen terug in haar broekzak duwend zodat ze haar handen vrij had voor een afscheidsknuffel. Zonder erover na te hoeven denken, spreidde Jane haar armen iets en zette enkele stappen in de richting van haar gezelschap. Voor haar was op deze manier afscheid nemen zo vanzelfsprekend als wat.

De knuffel die Alex gaf, was erg voorzichtig, wat Jane wel bij hem vond passen. Normaal gesproken waren knuffels van de roodharige een stuk steviger, maar aanpassen vond ze geen enkel probleem. In plaats van haar gebruikelijke bear hug te doen, legde ze haar armen licht om haar gezelschap heen. Niet veel later nam Jane weer afstand, een glimlach rond haar lippen. "Goed," begon ze, achteruit lopend, een soort finger guns naar de deur makend. "Ik moest ergens heen. Ons duet stuur ik je nog, okay? Tot later!" En daar was de deur, die ze met een laatste zwaai naar Alex openduwde. Haar been hield het verrassend goed, merkte Jane blij op. Snel begon ze te lopen, de holocaster weer in haar handen. Ze had eindjes om bij elkaar te binden.