Houston, we have a Medal

Iets in de houding van de blondharige was veranderd. Het was duidelijk aan zijn toon te horen. Vragend keek Jane op van haar knie en de icepack die ze er stevig opgedrukt hield. Haar aandacht was nog bij haar been, echter, en bovendien waren dingen als zeggen dat iemand haar redder was niet vreemd of ongewoon in Jane's ogen. Ze deed ongewonere dingen. Het hele voorval was alweer zo goed als uit haar gedachten. Dat haar opmerking haar gezelschap zo van zijn stuk gebracht had, drong dan ook niet tot haar door. Fronsend probeerde de roodharige Alex' blik te vangen. "Is alles oké?" Vroeg ze, haar hoofd iets schuin houdend. Het besef dat deze vraag de jongeman nogal voor het blok zette, kwam niet.

Plots verdween de blondharige weer. Ietwat verward keek Jane toe hoe hij op een koppel afstapte en naar een stoel wees. Oh, right. De stoel. Het koppel nam enkele seconden om van degene die hen aangesproken had naar de stoel te kijken, en weer terug. Hoofden werden geschud, waarschijnlijk ten teken dat de stoel meegenomen kon worden omdat hij niet bezet was. Jane kon het niet met zekerheid zeggen. Het geroezemoes in het restaurant was aangezwollen, waardoor ze niet meer kon verstaan wat er gezegd werd. Oh well. Het zou vast wel goed zitten, toch?

Haar gezelschap vertrok opnieuw. Zo geduldig als voor de roodharige mogelijk was, bleef Jane wachtend achter. Zonder er bij na te denken begon ze – zoals ze wel vaker deed wanneer ze wachtte en ze niets anders had om zich op te concentreren – met haar voet te wippen, al half in gedachten. Ze deed ondertussen een poging om wat ze aan EBHO-kennis had, op te rakelen, maar het lukte niet echt. Met het bewegen van haar voet stopte ze ook vrijwel meteen; een pijnscheut herinnerde haar eraan dat het misschien beter was om haar been niet te bewegen. Een geïrriteerde frons rimpelde haar voorhoofd. Dat het pijn deed was niet fijn, maar wat Jane nog het meeste dwarszat, was dat ze nu in haar bewegingen beperkt was. Ze was erg slecht in stilzitten. Als ze hier voor een langere periode last van zou hebben dan ze verwachtte, zou dat een probleem worden.

Op het moment dat Alex met een stoel kwam aanlopen, haalde Jane net het in een doek gewikkelde ijs van haar knie af om, ongeduldig als ze was, te kijken of er al verbetering te zien was. Dit was niet het geval. Met een zucht drukte ze de icepack weer terug op zijn plaats, waarna ze haar honingkleurige blik op Alex richtte. Zijn antwoord op haar eerder gestelde vraag ontlokte een gegrinnik aan haar. "En we kennen elkaar pas net," sprak ze met een geamuseerde grijns. Met een kleine zwaai liet Jane vervolgens de voet van haar zere ledemaat op de stoel neerkomen, zodat haar been uitgestrekt bleef. "Bedankt." Tijdens het brengen van deze woorden had ze weer opgekeken, waardoor Alex' bezorgde frons haar niet ontgaan was. Rode wenkbrauwen gingen iets omhoog, al was er wel een glimlach op haar gezicht, en een grappende toon in haar stem te vinden toen ze zei: "Maak je niet teveel zorgen. Ik kan het aan." Ze had het volste vertrouwen in haar eigen woorden. Ja, haar beperkte bewegingsvrijheid zou haar gaan irriteren, maar de pijn kon ze, na de eerste steek en met de icepack tegen de paarse plek gedrukt, heus wel aan.

Het zo ongeveer veilig, zo ongeveer pijnloos, zeker te ongeduldig verplaatsen van haar been leidde Jane af, waardoor ze de reactie van de blondharige niet helemaal opving. De ongemakkelijke lach ontging haar niet, though. De roodharige keek verward op en zag dat haar gezelschap zijn best deed om haar niet aan te kijken. Oh. Geen grappen over flirten, got it. Ze was niet onredelijk. Haar humor was niet iedereens smaak, dat wist ze, en erop letten dat anderen wel konden lachen vond ze belangrijk. Bovendien wilde ze Alex niet afschrikken; ze mocht hem wel. "Ongelofelijk," reageerde Jane dan ook, een poging doend om een voor haar gezelschap minder ongemakkelijk onderwerp aan te snijden. "Zelfs als ze weten van je parkour-skills?"

Een brede glimlach sierde Jane's gezicht toen de jongeman zei dat het geen probleem was. De woorden die gezegd waren, hadden daar natuurlijk aan bijgedragen, maar ze was vooral blij omdat er niet langer alleen maar ongemak in zijn stem doorklonk. De glimlach die haar niet veel later geschonken werd, maakte haar dan ook alleen maar blijer.

Terwijl een serveerder, dienblad in de hand, op hun tafel afliep, draaide Jane haar lichaam zo dat ze met haar onderarmen op het tafelblad kon steunen, maar ook haar been op de stoel kon laten rusten. Okay. Ze zaten. Al het gedoe was achter de rug. Jane zuchtte overdreven dramatisch en richtte haar ogen op de blondharige tegenover haar. "En ik maar denken dat het avontuur al over was na ons duet." Deze dag werd steeds interessanter.

Niet veel mensen wisten van zijn parkour-skills. Jane's wenkbrauwen gingen iets omhoog. "Wat zonde." Talent moest je laten zien, vond ze. Dat het hier meer om een talent tussen aanhalingstekens ging, was de roodharige alweer vergeten. "Bedankt dat je het dan in ieder geval met mij wilde delen, though. Nu voel ik me bijzonder," vervolgde ze met een lach.

De drankjes werden op het houten blad neergezet, en vrijwel meteen verdween de serveerder weer. Jane's kop koffie stond nog geen twee seconden op hun tafel, of de roodharige had het ding al in haar handen en nam een slok. Ah, vloeibare energie. Precies wat ze nodig had om haar net dat beetje wakkerder te maken op deze ochtend-middag. De ontsnapping uit een hotelkamer en het impromptu-duet hadden dat nog net niet helemaal voor elkaar kunnen krijgen; ze was duidelijk geen ochtendmens.

Met de kop nog aan haar lippen, richtte Jane haar blik op haar gezelschap, die op dat moment reageerde op haar woorden. Ze had even nodig om de betekenis van de uitspraak ook tot haar door te laten dringen, maar tegen de tijd dat de roodharige haar kop weer neergezet had, wist ze wat er bedoeld was. "Dat is waar," sprak ze met een schouderophaal, haar toon luchtig. "Ik verwachtte alleen niet dat ik daar nu nog steeds last van zou hebben, y'know?" Kort betrok haar gezicht. De gedachte dat ze daar misschien zelfs langer mee zou zitten drong haar gedachten binnen, en wel meteen dwong Jane hem weg. Ze moest niet overdrijven. Het zou vast wel goedkomen.

"Hm," deed Jane, haar rode wenkbrauwen bijeengebracht in een frons. Ze nipte van haar koffie terwijl ze nadacht. Door blessures die ze op het honkbalveld opgelopen had, was ze voor veel langere periodes gedwongen geweest om weinig te doen. Het verschil was dat ze toen thuis was geweest, waar dingen minder nieuw en haar drang om op ontdekking te gaan ietsjes minder groot was. In Kalos had ze nog zoveel te doen, de regio lag nog onontdekt aan haar voeten. Eenmaal uit haar ochtendhumeur was ze dan ook klaar om te gaan, iedere dag, en dan wilde ze ook gaan. Bewegen, zich halsoverkop in situaties storten, trekpleisters en clubs bezoeken, vrienden opzoeken en nieuwe mensen leren kennen. Herinneringen maken. Dit zou dat hinderen. Voor minstens twee dagen, als ze Alex moest geloven, en hij leek Jane een eerlijk persoon. "Oh well," besloot ze met een zucht, die weggaf dat ze zich er bij aan het neerleggen was, maar stiekem nog niet helemaal. Een vrolijk grijnsje deed haar lippen omkrullen. "Dat wordt dan een tweedaagse filmmarathon. Heb je nog recs?" Ze weigerde om haar dagen helemaal weg te gooien.

Waar ze van hield. "Alles, eigenlijk," antwoordde Jane meteen, een glimlach op haar gelaat. Ze was zich ervan bewust dat dit verre van een behulpzaam antwoord was, en daarom voegde ze eraan toe: "Maar op het moment heb ik het meeste zin in.. Hmm." Ze leunde achteruit in haar stoel, speelde met haar kopje. De horrors en thrillers vielen af, besloot ze. Als ze hele dagen thuis zou zijn, zou ze haar pokémon vrij rond laten lopen en ze had zo het idee dat Kiki en Rudy niet van enge dingen hielden. Jane had geen idee of de wezentjes film begrepen of niet, maar angstige gillen waren moeilijk met iets anders te verwarren. Hey, misschien begon ze eindelijk iets van het trainer-zijn door te krijgen. Bovendien was ze zelf ook niet in de mood om te griezelen, voelde ze. "Een komedie lijkt me wel iets. Misschien met wat romance, ook," besloot ze, waarna ze weer een slok nam. Ongeduldig als ze was, kon ze niet laten om niet veel later te vragen, haar toon geïnteresseerd: "Komt er dan al iets in je op?"

How I Met Your Mother werd als eerste genoemd. Jane veerde iets op, voor zover dat ging met haar been. "Shit, die show was ik vergeten!" Toen ze nog in Hoenn bij haar vader was, waren Jane en hij er ooit aan begonnen. Samen kijken zat er nu niet meer in, maar dat betekende niet dat ze er niet aan de telefoon over zouden kunnen praten. "Dit is het perfecte moment om dat verder te kijken."

De naam van de tweede serie kende Jane nog niet. "Klinkt veelbelovend," besloot ze met een glimlach. Afgaand op de naam was het een sitcom, en daar zei de roodharige niet vaak nee tegen. Ze haalde haar holocaster tevoorschijn. "Ik schrijf hem op," lichtte ze toe, voordat ze haar blik op het scherm richtte om het apparaatje te kunnen ontgrendelen. Het bericht dat haar begroette, deed een lichte frons op haar gelaat verschijnen. Oh.