Empty? Yeah, right

Ditmaal was ze slimmer geweest. Ze had zichzelf dik in gepakt, ondanks dat hetn iet echt koud was, ze moest een grot in en daar zou het altijd kouder zijn dan erbuiten. Daarnaast had ze haar pokémon veilig in hij balls gehouden, nou ja, Uta tenminste. Shinji was te vertrouwen, die bleef tenminste bij haar en zou niet zo snel iets stuk maken. Lucy stond voor de grot, ze had zichzelf goed voorbereid, maar toch was ze niet echt zeker van zichzelf. Ze zuchtte zachtjes en voelde een zachte bonk tegen haar heup aan van de Metang die achter haar stond. Ze gaf de pokémon een aai over diens kop heen, waarbij ze zichzelf afvroeg hoe dit eruit zag, ze gaf een stuk steen een aai. Ach nou ja, maakt niet uit, ze hielt van d'r pokémons en dat liet ze ook graag zien. ”Daar gaan we dan maar,” mompelde ze tegen zichzelf. Ze stond op, rechte haar rug en stapte fier de grot binnen, op de voet gevolgd door haar Metang.
Eenmaal in de grot was ze zo snel om haar zaklamp aan te zetten dat het felle licht haar ogen wist te verblinden voor een paar tellen. Ze huiverde eventjes, wachtte totdat ze aan het licht was gewend en liep toen verder de grot binnen. Ze had het nooit zo op grotten gehad, niet dat ze er echt bang voor was, maar de wetenschap dat er maar één in en uit gang was beangstigde haar. Ze had liever een grote open ruimte die ze goed zou kunnen gebruiken om te ontsnappen, een open lucht boven d'r hoofd. Maar dat zat er momenteel niet echt in. Ze zuchtte eventjes en wandelde dieper de grot in. Eigenlijk wist Lucy zelf niet eens wat ze hiet te zoeken had, aangezien dit alleen maar een lege kamer zou opleveren. Tenminste, dat was wat zij in gedachten had.
De weg was lang, moeizaam, stijl en vooral dodelijk saai. Enkele keren was ze blij dat ze Shinji bij zich had, als haar evenwicht weer eens de moed op gaf en ze bijna achterover kieperde, maar er gebeurde verder weinig bijzonders en bijna zou Lucy de moed opgeven om überhaupt door te gaan. Het was dat ze nogal nieuwsgierig was aangelegd dat ze nu door ging anders had ze al lang de handoek in de ring gegooid en was omgekeerd.
Inmiddels was er ongeveer een kleine twee uur verstreken, ze had nog niets interessants gevonden en was er eventjes bij haar zitten. De volgende keer dat ze dit zou doen, zou ze een item finder mee nemen, dan zou het allemaal een heel stuk makkelijker zijn gegaan. Lucy keek eventjes op naar de Metang die voor haar zweefde en glimlachte, deze grotten deden haar altijd denken aan de tijd toen ze haar Shinji net pas had, toen hij nog een Beldum was. Ze kon zich nog goed herinneren hoe bang ze toen was geweest in de grotten en hoe Shinji haar had geholpen en beschermd had. En natuurlijk was dan nog wel het mooiste moment toen ze die hele grot vol Beldums hadden gevonden. Nog steeds voelde ze zich schuldig dat ze Shinji toen weer mee had genomen, maar de Beldum had het zelf gewild en ze had er maar niet tegen geprotesteerd. Al vroeg ze zich meermaals af wat er was gebeurt als ze de pokémon achter had gelaten. Zou ze dan een nieuwe pokémon hebben gekregen? Of in ieder geval gevangen? Of zou ze alleen met Uta door zijn gegaan?
Lucy schudde met een glimlach haar hoofd, als ze Uta alleen had gehad was ze nu een miljoen keer in de problemen zijn gekomen, puur omdat hij de neiging had om ieders tas open te knagen. Ze zuchtte en keek eventjes om zich heen. De grot werd flauw verlicht door haar zaklamp en uit nieuwsgierigheid liet ze 'm eens door de plek waar ze zat glijden. Haar blik bleef vallen op iets glimmends en ze stond op. Met een handgebaar commandeerde ze Shinji om op z'n plek te blijven, terwijl ze nieuwsgierig dichterbij kwam. Vanuit haar broekzak haalde ze de Pokédex en klapte deze open. Een lampje brande op en een computer stem begon te spreken. ”Aron, the Iron Armor Pokémon. Aron has an impressive defense power and eats iron ore in order to build up the metal in its body.” Ze glimlachte eventjes en riep Shinji voorzichtig dichterbij. Dit zou best wel een pokémon zijn die ze aan haar team zou willen toevoegen. Ze ging staan, hand in d'r zij, en keek de Aron aan. Zachtjes floot ze om zijn aandacht te trekken en glimlachte toen de staal pokémon opschrok en zich met een ruk omdraaide.
De wilde Aron liet zich er niet bij zetten en verdedigde zichzelf met een Iron Defense aanval, maar Lucy was er op voorbereid. ”Shinji, doe Magnet Rise!” commandeerde ze haar Metang, die door de elektrische aanval niet meer gevoelig zou zijn voor Grond aanvallen mocht de aron deze willen en kunnen gebruiken. De Aron sprong op, rende [voor zover dat mogelijk was] op de Metang af en sloeg toe met een Headbutt aanval, waardoor Shinji een stuk achteruit geduwd werd. ”Shinji!” riep Lucy uit, maar de Metang gaf al snel aan dat hij nog wel verder kon. ”Goed zo! Doe nu je Confussion aanval!” De ogen van de metang gloeide op en de psychische aanval raakte de staal pokémon. Lucy wachtte eventjes met haar volgende aanval, wetend dat confussion een kleine kans had dat de tegenstander verward kon raken. Jammer genoeg was deze kans te klein voor de Aron, die al snel weer overeind sprong en Shinji aanviel met een Metal Claw aanval. ”Shin, ontwijk en counter met je eigen Metal claw!” riep het paars harige meisje en de Iron Claw pokémon bewoog snel achteruit en raakte de kleinere pokémon met een sterke Metal Claw. De Aron vloog tegen de muur aan en bleef eventjes stil liggen. Lucy maakte hier snel gebruik van door uit haar tas een Pokéball te pakken en deze naar de uitgetelde pokémon te gooien. Met gekruisde vingers bleef ze staan, hopend dat de Aron bleef zitten.

De pokéball schoot open en de Aron, met hervonden moed, kwam weer tevoorschijn. Lucy schold zachtjes en riep naar Metang terug, om daarna haar Gible op het veld te roepen. Ze wist dat de staal aanvallen van Shinji niet al te veel effect zouden hebben op de staal Aron, maar het was een leuk gevecht. Nu zou ze het meer serieus nemen door de draak pokémon Gible te gebruiken. Uta kwam vrolijk op het veld, maar werd al snel serieus toen hij zijn tegenstander vond. "Uta, val aan met je Take Down" riep Lucy en de draak pokémon schoot in de richting van de aron, die de aanval slim ontweek en de Gible aanviel met een Metal Claw. Uta kwam zwaar tegen de grond terecht, maar Lucy wist dat door de fysieke aanraking met de Gible dat Aron ook was verzwakt. Het geluk van Rough Skin ability van haar bijtgrage Gible. "Uta, val nu aan met je Dragon Rage!" uit de keel van de Gible vormde zich een paars/rode vlam die de Aron wist de flamberen, aangezien de Staal pokémon net te langzaam was om weg te komen. Lucy dacht snel na, ze kon nu een sandstorm aanval gebruiken maar dat zou weinig zin hebben tegenover een Aron, dus ze moest dit slimmer aanpakken. Take down zou kunnen, maar daarbij zou ze Uta ook schade aandoen. Ngo een Dragon Rage zou misschien een beetje overkill zijn.
Terwijl ze nadacht, had de Aron zichzelf weer hervonden en viel de Gible aan met een headbutt aanval. Uta werd vol geraakt en knalde tegen de muur aan, waarna hij naar beneden zakte en met enige moeite weer overeind kwam. Ze moest snel zijn om deze Aron goed genoeg te kunnen verzwakken. "Uta, doen nog één keer je Dragon Rage!" dan maar voor de overkill gaan. De Gible ging overeind staan en de overbekende rood/paarse vlam vormde zich achterin zijn keel. De Aron probeerde het nog te ontwijken, maar werd vol geraakt door de dragon rage. Snel pakte Lucy haar pokéball weer en gooide 'm nog een keer, waarna de kleine staal pokémon werd opgezogen en op de grond voel. Laat het deze keer wel goed komen, please!