[SPT] Empty, right?

Ze had het koud, het was vochtig buiten en ze vertrouwde deze dikke mis niet. Waarom was ze ook al weer op het slimme idee gekomen om hier naar toe te gaan? Tot nu toe had ze nou niet echt geweldig goede verhalen gehoord over deze plek, omdat niemand echt wist waar het toe diende. De brunette zuchtte zachtjes en keek naar de witte pokémon naast haar. Alice leek overal een stuk minder moeite mee te hebben. Nu snapte ze waarom een Absol de Disaster pokémon werd genoemd, ze leek te kicken op dit soort plekken. "Waarom was ik hier ook al weer, Alice?" vroeg ze aan de Absol, die haar alleen maar aankeek. Vivienne keek om zich heen, ze was bij de ingang van de grot gekomen. Ze slikte eventjes, wat nu? "Zullen we dan maar?" vroeg ze daarna aan de pokémon naast haar. Alice liet een zachte grom horen en liep toen vanzelf de grot al in. Vivienne zuchtte zachtjes en volgde de Absol. Let's hope there was nothing inside ...

[First post for Mabel Greene~]

Mabel zuchtte, ze zou in de toekomst bossen wel gewoon skippen. Pokémons bestuderen was leuk en de planten waren erg mooi, maar het was toch iets te dichtbij. Voor je het wist liep je in een Weedle nest, wat gelukkig niet was gebeurt, of kwam je een wilde Pyroar tegen. Dat was wel gebeurt. Silvester had de kleine Litleo gespot en Mabel had de welp ook een beetje willen zien. Maar er was ook de groep van de pokémon in de buurt. Bij het zien van de indrukwekkende Pyroars was ze er direct vandoor gegaan. "Ik heb het gehad met bossen, Silver," mompelde het meisje tegen de Pidgey, ze probeerde zo goed mogelijk op het pad te blijven. Dan kwam je niet zo voor verrassingen te staan. "Volgende keer kijken we wel van een afstandje." Lag het nou aan haar of werd het mistiger? Mabel bleef staan, nee, het was geen verbeelding, het werd echt mistiger. "Zouden we weer bij de toren zijn?" Vroeg ze zichzelf hardop af. Silvester kraste een ja en sprong van zijn trainer om tegen de mist te klapperen met zijn vleugels. "Laat maar, Silver, ik denk niet dat het nu wel werkt," lachte Mabel tegen de pokémon. "We komen er wel door." De Pidgey zuchtte en ging weer op de schouder van zijn trainer zitten. De brunette liep verder, de mist in.
Na een tijdje werd de mist wat lichter, dit zag het meisje als een goed teken. Maar in plaats van het bos zag ze een grot opdoemen in de verte. "Hm, hier waren we de vorige keer niet, hé?" Mompelde Mabel nadenkend. Silvester was waarschijnlijk een beetje moe, want hij leek alles op het moment best te vinden. "Er zitten toch geen.. ehm énge pokémons?" Pokémons waren er waarschijnlijk wel, maar die moesten toch niet per sé eng te zijn? Aan de andere kant, wat was niet eng? Silvester, maar verder... Mabel zuchtte en liep zo dapper als ze kon de donkere ruimte binnen. Het leek geen lange grot te zijn, ze geloofde in de verte licht te zien. De brunette liep verder en ontdekte dat er meerdere gangen waren, wel was de uitgang bij een van die gangen duidelijk te zien. Mabel keek even naar de andere gangen, in eentje zat een Geodude te kijken, en liep snel door naar de uitgang. Ze wilde hier zo snel mogelijk weg. Snel liep ze door naar de plek met het licht, toen ze er bijna was, bijna, kwam een sneeuw witte pokémon de grot in. Door de mist die buiten rondkolkte was het lastig de pokémon te hebben gezien. Mabel slaakte een geschrokken kreetje en liep meteen drie meter terug de grot in. Silvester, geschrokken door de plotselinge reactie van zijn trainer, hupte van de schouder op een steen tussen de Absol en het meisje in. Nieuwsgierig keek de Pidgey de grotere pokémon aan, maar ook op zijn hoede, je wist het nooit.

Iets langer dan verwacht xD

Een gil liet haar opschrikken en Alice stond direct in aanvalshouding. Ze merkte hoe de witte pokémon begon te grommen en haar nagels in de grond zetten. "Alice, kalm aan," kalmeerde ze de Absol. De brunette wilde net een stap naar voren zetten, toen ze opeens een kleine vogel pokémon voor zich zag staan. Een Pidgey, hier in een grot? Wat moest die hier? Vivienne zakte door haar knieën en ging op d'r hurken zitten. "Wat doe jij hier kleintje?" vroeg ze vriendelijk. Was toen besloot ze om zich heen te kijken en, ondanks het lage licht in de grot, zag ze de omtrek van een meisje. Ze stond een paar meter van haar vandaan. "Hey!" riep ze, terwijl ze zwaaide. "Problemen?" kwam er daarna vragend achteraan. Precies op dat moment voelde ze hoe de grond onder haar voeten begon te schudden en er gruis naar beneden kwam vallen. Een scherpe pijn in haar zij deed d'r naar adem happen en pas toen merkte ze dar Alice haar weg duwde. Een grote rots viel naar beneden, op het punt waar zij net had gestaan. "D-Dankje Alice," mompelde Vivienne geschrokken, terwijl ze haar hand op d'r borst legde, waar ze haar hart als een bezetene voelde kloppen. Oké, dat was even schrikken.

Mabel keek wat angstig naar de Absol, het zag er absoluut niet uit alsof die hier kwam voor een knuffel. Silvester reageerde ook geschrokken, maar herstelde zich snel en keek de Absol boos aan, niemand kwam aan zijn trainer. Bovendien schatte hij de witte pokémon niet al te sterk in, hij zou wel een kans maken. Iemand nieuws kwam de grot in, de vogel verplaatste zijn aandacht naar het meisje en nam haar op. Mabel richtte haar aandacht vooral op de Absol, werd die net niet Alice genoemd? Een tamme pokémon, zo zag die er niet uit. Helemaal niet! Trillend keek het meisje naar degene die de grot in was gekomen. Problemen? Tot voor een paar momenten niet. Maar om dat hardop te zeggen. Het was misschien een beetje beledigend tegenover de Absol. Pas toen de steen begon los te komen kwam Mabel weer enigszins tot haar positieven. "Silver!" Ze schoot naar voren en trok de Pidgey tegen haar aan. Pokémons waren niet onverwoestbaar en ze wilde de vogel niet aan een steen verliezen. Doordat de steen tussen de ingang was gevallen werd het licht dat binnen kwam afgesloten en werd het donker. "Gaat het?" Vroeg Mabel de duisternis in. Het engste was nog dat ze niet kon zien waar de Absol zich bevond, haar ogen waren nog niet aan de duisternis gewend. Silvester had ze op haar schouder gezet, de Pidgey was duidelijk ook geschrokken van de hele steen en zo. Maar in plaats van in paniek te raken keek de vogel heel kalm, als zijn trainer hem nu nodig had moest hij er zijn.

Stemmen werden zachter nadat de steen naar beneden was gekomen en al het licht verdween uit de grot. De brunette zuchtte zachtjes en probeerde op te staan toen een scherpe pijn door haar been heen ging. "Arceusverdomme," mompelde ze zachtjes, terwijl ze probeerde erachter te komen waaraan ze zich overeind kon hijsen. Ze gromde binnenmonds toen er weer een pijnscheut door haar been heen ging en greep een pokéball van haar riem af. Nog geen tel later was een witte straal te zien. "Nuria, zorg voor wat licht, wil je," sprak de brunette en de Volcarona begon zachtjes te gloeien, precies genoeg zodat ze kon zien wat er aan de hand was. Een flauwe "gaat het?" was te horen en de brunette ging overeind zitten. "Ja, het gaat, alleen mijn been doet pijn. Als je het licht kan zien, lukt 't je dan om hier heen te komen? Ik ben bang dat ik niet alleen op kan staan," riep ze terug.

Mabel rilde toen de tweede pokémon verscheen, de Volcarona gaf een prettig licht, maar toch kon ze de angstige rillingen niet onderdrukken. Voorzichtig kwam ze dichterbij, als het meisje hulp nodig had moest ze die wel geven. Met haar blik op de Absol en Volcarona liep Mabel voorzichtig verder, richting degene op de grond. Silvester, die bij was gekomen van de schrik, was sneller en vloog zijn trainer alvast voor. Met een wat verontschuldigende blik keek hij het meisje op de grond aan. Het was natuurlijk lastig als je iemand had die bang was voor alle pokémons, op een paar uitzonderingen na. Mabel voelde dat ze trilde, zo dichtbij de twee pokémon van de trainer op de grond, waar ze precies bang voor was kon ze niet zeggen. Absols en Volcarona's waren hele mooie pokémon, maar de angst zat toch te diepgeworteld. Het meisje ging naast haar Pidgey staan en probeerde de andere twee pokémon zo goed als het kon te negeren. "W-Wat moet ik doen?" Mabel vervloekte het feit dat haar angst zo duidelijk hoorbaar was, maar daar kon ze niks aan doen.

Nuria zweefde rustig naast Vivienne om haar te voorzien van licht en warmte, ondertussen was Alice in cirkeltjes rond haar trainer gaan lopen en begon te grommen naar alles wat in de buurt kwam. Op het moment dat er een meisje, blijkbaar de eigenaar van de Pidgey die ze had gezien eerst, dichterbij kwam bleef Alice staan en keek gevaarlijk naar de nieuwkomer. Ze zakte door haar poten heen en begon gevaarlijk te grommen. "Alice!" riep de brunette streng en de Absol snoof, maar hielt het meisje nog steeds strak in het oog. Vivienne pakte een pokéball en liet de Absol terugkeren, dit ging zo toch niet werken. Het onbekende meisje vroeg wat ze moest doen en nu richtte ze zich weer op haar been. Ze zag hoe bloed over haar been heen sijpelde en haar broek donkerrood kleurde. Een huivering gleed over haar rug heen. Dit was niet goed, helemaal niet goed. "Denk je dat je me kan ondersteunen? Ik ben bang dat ik niet kan lopen namelijk," vroeg ze op verontschuldigende toon aan het meisje. Ze haatte het om de hulp van andere te moeten inschakelen, maar er zat niets anders op nu.

Mabel was meer dan opgelucht toen de Absol in haar pokébal verdween, het beest moest haar blijkbaar absoluut niet. Nu bleef alleen de Volcarona over, maar die leek niet zo agressief als de witte pokémon. Natuurlijk kon het ook zo zijn dat de Absol alleen nu nerveus was, maar daar dacht ze liever niet te lang over na. Bij het zien van bloed keek Mabel automatisch naar haar tas, ze had toch wel iets mee, toch? Met haar en Silvers 'handigheid' kon je maar beter een beetje EHBO kennen. "Misschien heb ik nog wel iets," mompelde ze terwijl ze haar tas open ritste. Even kijken, ze zag haar bessendoos, eten, pokéballen (waarom had ze die?), een kaart, en daar was haar kleine EHBO kit. "Moet ik je been verbinden?" Mabel keek naar de bloederige broek, misschien moest die kapot gescheurd worden. Ze knielde naast het meisje neer, zette de kit even op de grond en boog zich over het gewonde been. In dit soort gevallen was een vuurpokémon heel handig. Het licht van de Volcarona was voldoende om de grot te verlichten. Zo zou ze een n elk geval niks verkeerds verbinden.

Terwijl ze wachtte op het meisje dat naar haar toe kwam gelopen, ze hoorde voetstappen vandaar, stroopte ze zelf haar broekspijp al omhoog. De pijn werd blijkbaar veroorzaakt door een diepe snee waar bloed uit stroomde. Vivienne zuchtte zachtjes, geweldig, dit kon er ook nog wel bij. Ze keek op toen het meisje bij haar was aangekomen en een EHBO kit te voorschijn haalde. "Oh, nee, ik kan 't zelf doen," zei ze vriendelijk, met een gepijnigde glimlach op haar gezicht. Gelukkig had haar adoptievader haar de beginselen van EHBO geleerd, ze moesten wel, omdat er nog wel eens gewonden vielen bij het houden van Sneasel's en Weavile's. Ze gromde zachtjes en keek de EHBO kit door of er ontsmettingsmiddel bij zat. Eerst moest al dat vuil eruit, anders zou het gaan ontsteken en was ze verder van huis.

Mabel knikte toen het meisje aangaf dat ze het zelf kon en stond op om te zien waar haar Pidgey was. Silvester had een beetje op een steen zitten huppen en bestudeerde zijn trainers bewegingen. De vogel had niet veel gedaan, behalve rondkijken naar Zubats, en toen hij zag dat zijn trainer naar hem keek sprong hij op haar schouder. Mabel zuchtte en wierp een blik op de Volcarona, het was een mooie en indrukwekkende pokémon, maar ze kwam liever niet te dichtbij. "Ik ben Mabel," besloot ze zich voor te stellen. "En dit is Silvester." Ging ze verder met een gebaar naar de Pidgey. "Ik eh.. het spijt me van mijn gedrag," mompelde Mabel er zachter achteraan. Hoe moest je precies uitleggen dat je bang was voor pokémons (behalve je eigen)? Vroeger hadden ze het nooit goed opgepakt, of ze hadden iets van 'wat zielig, nu zal ze nooit op reis gaan' of het eindigde in pesten. Misschien hadden die mensen ook gelijk en kon ze beter naar huis, maar een wereldreis maken zou ook zo prachtig zijn. Wie had verzonnen dat het allemaal om pokémons moest draaiden? Mabel keek even naar de vogel op haar schouder. Ze zou geen gyms gaan doen, ze zou gewoon rondreizen en plezier maken. Zolang Silver er was om haar te beschermen zou het allemaal wel goed komen.