[PokéFair] All day fun~

Jace scande de Lilligant, wat ze ergens een beetje vreemd vond, hij had er zelf toch ook een? Nou ja, daar hoefde ze zich niet mee te bemoeien. Vrolijk luisterde ze naar de robotische stem die alles uitlegde, terwijl ze een aai over het kopje van haar nieuwe Lilligant gaf. Daarna luisterde ze naar wat Jace te zeggen had en haar glimlach verdween wat. "Mis je d'r?" vroeg ze zachtjes. Zelf vond ze het verschrikkelijk dat ze pokémon in haar box moest houden, omdat ze ze nergens anders heen kon sturen. Ze wist niet eens of de oude fokkerij van Peter nog open was, maar die waren sowieso meer gespecialiseerd in Sneasels en Weaviles, dan in andere soorten pokémon. "Ik mis Isole af en toe ..." mompelde ze daarna zachtjes. "Ik denk dat je jezelf gelukkig mag prijzen dat je je pokémon naar je ouders kan sturen, in plaats van in een box te doen," zei ze daarna, terwijl ze probeerde een glimlach terug te krijgen. Ouders, pijnlijk onderwerp, damn.

Vivienne beet eventjes op de binnenkant van haar lip, maar wist een glimlach op d’r gezicht te houden. Ze vond het nog steeds niet prettig dat ze niet wist wie haar eigen ouders waren en dus ook niet wist waar ze vandaan kwam. Hierdoor voelde ze zich vaker dan eens alleen, al had ze geluk dat Jace altijd bij haar zou zijn. Ze zuchtte zachtjes en wende haar blik eventjes af, maar dwong zichzelf om haar vriend aan te blijven kijken. ”S-Samen? Naar je ouders?” stamelde ze daarna, nogal uit het veld geslagen door de vraag die haar opeens werd gesteld. Jace zou inmiddels wel moeten weten dat ze niet zo goed ging met, voor haar, onbekende mensen. De kans dat ze de hele dag op een stoel zou zitten en niets zou zeggen was eigenlijk best wel groot aanwezig dan. Ze slikte moeizaam. ”Lijkt me leuk,” zei ze daarna iets wat geforceerd. Oh dear Arceus ....

Ze knikte. "Weet ik, sorry. Het idee van schoonfamilie ontmoeten sloeg me nogal uit het veld, ik ben niet zo goed met vreemde ontmoeten ..." mompelde ze zachtjes, terwijl ze haar Liligant een aai over diens kopje gaf. Ze kreeg een vrolijk geluidje en een knuffel terug en glimlachte. "Dank je, Melina," zei ze daarna zachtjes. Ze keek op toen Jace haar hand pakte en glimlachte wat onzeker. "Het spijt me, het irriteert me gewoon dat ik nog steeds in het donker tast," mompelde ze zachtjes, terwijl ze haar ogen afwende van haar vriend en naar de grond keek.

Vivienne knikte en zuchtte zachtjes. Daarna keek ze op en liet een kleine glimlach over d'r gezicht glijden. "Is goed schat. Ik weet dat je er voor me bent, dat heb je al meerdere keren bewezen," zei ze zachtjes, terwijl haar blauwe ogen naar het ooglapje gleed. Ze was er inmiddels aan gewend, maar nog steeds voelde ze zich ergens schuldig over wat er was gebeurd. Doordat ze er naar keek voelde ze ook weer de lichte pijn op haar armen. Elke maand moest ze een bepaald bedrag betalen voor de crème die ze op haar verbranden armen moest smeren om de pijn weg te houden. Ze keek op toen Jace opstond en voorstelde om knuffels te gaan vangen. Ze kwam van de tafel af en pakte een pokéball om Melina terug te laten keren erin. "Lijkt me leuk, eens zien wie beter is van ons," zei ze, terwijl ze haar tong uitstak naar de jongen.

Haar ogen vernauwde zich eventjes toen Jace zei dat dames eerst gingen. Ze haatte het om als eerste te gaan. Het liefst bleef ze eventjes achter, zodat ze erachter kon komen hoe het spel werkte voordat ze zichzelf erin overgaf. Uiteindelijk zuchtte ze toch maar en keek eventjes naar de attractie, eens zien of ze dit kon. Het was een spel gebaseerd op geluk en geluk was iets wat ze nou niet bepaald in grote aantallen had. Ze haalde diep adem en pakte een van de balletjes. Met het puntje van d'r tong uit d'r mond gestoken en haar linkeroog dicht gehouden, gooide ze de bal de kraam in. Om precies ernaast te mikken. Ze hoorde achter zich wat gelach en voelde hoe haar wangen langzaam rood kleurde. Ze haatte het om voor schut te staan, om te verliezen, om niets te kunnen. Ze beet op d'r lip en pakte de volgende bal. Weer mistte ze de treffer op een centimeter en verslagen duwde ze de derde bal tegen Jace's borst. "Sorry," mompelde ze zachtjes, terwijl ze verslagen achter haar vriend ging staan. Ze haatte dit soort spelletjes.

Oh. Dear. Arceus. Nu had ze het helemaal gehad. Haar hoofd werd vuurrood, terwijl ze toch echt dacht dat mensen achter haar stonden te giechelen en ze voelde ze naar haar wijzen. Waarom moest Jace haar nu zo bemoederen, ze was toch geen klein kind meer!? Tranen prikte in haar ooghoeken, terwijl ze zich als een lappenpop werd behandeld door haar vriend. Toen ze echter weer voor het doel stond, trilde ze van top tot teen en met een zware arm tilde ze de bal weer op. Met enige kracht wist ze de bal tegen het doel te gooien, maar niet hard genoeg om daadwerkelijk iets voor elkaar te krijgen. Ze beet op d'r lip en haalde diep adem, om de tranen terug te duwen. Daarna draaide zich om naar Jace en met een waterig glimlachje haalde ze haar schouders op. Ze ging naast hem staan en probeerde de schaduw figuren die haar stonden uit te lachen, uit te bannen.