[Pokéfair] Never Surrender

Weer op die Arceusdomme festival, maar ditmaal was het niet zijn bedoeling geweest om het te bezoeken. Het zat exact in de straat die hij moest nemen om de stad achter zich te laten en weer terug naar Lumiose City te keren. Daar kon hij zich beter vermaken dan in een festival welk hij vele keren al bezocht had. Telkens moest hij weer mensen omver duwen om iets verder te komen, wat vreemd was, gezien de festival enkel meer bekijks gekregen had de laatste paar dagen. Meestal waren de eerste twee dagen het drukst, maar zo te zien niet bij deze. Oh boy, hoe ging hij dit nou overleven? Hij wist met geduw aan de zijkanten te komen, waar hij ten minste iets van ruimte had. Deze drukte was echter bespo-Au! Iets knalde tegen zijn rug op en direct draaide hij zich geagiteerd om. Het gebeurde hem net té vaak. “Ik wil geen goodiebag, Mega Mudkip!” snauwde hij al luid, totdat het tot zijn verbazing een dame scheen te zijn met felgroen haar. Was dit een vrouwelijke Flippy aka Nathan? Met een frons en gekruiste armen keek hij haar recht aan, en verwachtte gesnauw. Dat kwam echter niet, maar wel excuses. Wauw. Nee, dat was iets wat Flippy nooit en te nimmer deed. Het leek erop dat ze nog iets ging zeggen, maar meer kwam er niet. “Let op waar je loopt, mijn rug heeft genoeg te verduren gehad,” snauwde hij vervolgens weer en wreef over de plek waar de dame zonet tegenaan gebotst was. Tsk, het zat dichtbij een oude brandwond. Nog fijner.

Oké, met wat voor een vreemde meid was hij weer in contact mee gekomen? Waarom noemde ze bloed juist ‘rode zee’, dat was geschikter voor een slachtpartij. Dan was er een letterlijke zee van bloed. En nou beweerde ze dat ze zich al verontschuldigd had en het druk was. Had hij om een tweede ‘sorry’ gevraagd? Nee. Een reden? Nee. Met een zucht haalde hij de hand van de pijnlijke plek vandaan, gezien het hem al amper nog deerde. Het scheelde wel écht weinig. Ze bleef hem echter verbazen door vrij vrolijk aan hem duidelijk te maken dat hij minder opgefokt moest zijn en meer van de ‘sfeer’ moest genieten. Tot zijn ergernis gaf ze hem zelfs een knipoog erbij. Was dit één van de types die helemaal los gingen bij festivals en puur hielden van het helemaal los gaan? Die vond hij nog het ergst van alle types die hier ronddwaalden. “Niet van toepassing, wanneer je al tweemaal eerder in het festival bent geweest en ditmaal gewoon de stad wilt verlaten en voor de derde keer door dit geval heen moet lopen,” bracht Ciro nors naar voren, totaal niet onder het effect van de posiviteit die de ander uit straalde. Hij vervloekte het zelfs nu hij alles herkende en de toenemende mensenmassa hem teveel werd.

Het schoot niet bepaald op, ze bleef té positief voor woorden en vond dat hij ‘bitter’ bezig was. Gek genoeg, was dit standaard zijn humeur en als hij écht bitter was, vielen er doden door een explosie of wat vlammen. Hij had echter nog steeds dat pistool van het politieagent niet gebruikt, maar dat viel er ook gewoon onder. Nou moest hij echter genieten van het leven? Dat was het onmogelijke vragen. Er waren leuke momenten, maar het leven als geheel was ellendig en stampvol gezeik. “Ik weet niet wat je op hebt, maar steek mij er maar niet mee aan,” begon Ciro wantrouwend, “Bovendien, valt er amper wat te genieten in het leven, zoals… Regels en het ergste… andere mensen,” Nadrukkelijk keek hij haar strak aan, maar hij was al gereed om zijn rug naar haar om te draaien en te verdwijnen in de mensenmassa.

Wat een vreemde opmerking gaf de dame weer. Zichzelf wijs maken dat het leven zo in elkaar zat én dat er genoeg te doen viel? Maak dat de Meowth wijs, mens. En vervelen in zijn pubertijd? Dat klopte voor geen meter, hij vermaakte zich al behoorlijk met simpele verwoesting, branden en achtervolgingen door de politie. Het zat net té vol ‘actie’ om saai te worden genoemd. Of hij dat wilde vertellen? Nee. Zonder nog iets te zeggen stapte ze hem lukraak voorbij, maar plotseling trilde zijn Holo Caster in zijn broekzak. Een bericht, nu? Direct haalde hij het geval tevoorschijn en bekeek het berichtje aandachtig. Het was een melding dat hij die avond nog met opa mocht patrouilleren in Lumiose. Ter plekke slaakte hij een diepe zucht. Leuk, daar verheugde hij zich écht op. Het aanbod om met de vreemde dame plezier te beleven klonk geeneens meer zo heel gek. Direct verborg hij het toestel weer en snelde naar haar toe. “Yo!” begon Ciro, ditmaal met een grijns op zijn gezicht, “Waar wil je het eerst heen?”

Haar eerste keus viel op een vrije val attractie en direct verdween alle kleur uit zijn gezicht. Iep. Echt.. daarin? De gedachte dat hij vele meters de lucht in werd gebracht met zijn bungelende ledematen om zonder genade op rap tempo de grond te naderen gaf hem al kippenvel. Het hielp ook niet bepaald dat hij hoogtevrees had. Hij was in ieder geval niet zo wanhopig. Was er geen veiligere’ attractie? Zijn blik gleed langs de andere attracties en viel op de Octillery. Die was minder eng. Het geval bracht de karretjes minder omhoog. Drect wees hij dus naar de roodgekleurde attractie. “Heb geen zin om mijn ontbijt te verliezen, die is wellicht wat.. fijner, niet?” Hij hoopte dat ze maar zou instemmen en hij daardoor een tel langer zou kunnen leven. Wanhopig was hij namelijk wel.

Natuurlijk kon de dame het niet laten om al plagend te reageren op zijn angst voor de hoge val. Ugh, waarom moest ieder ander er altijd weer op in gaan? Hij had eenmaal last van hoogtevrees en de proces van het overmeesteren was nog gaande. Tijd had hij echter nog nodig, maar niemand liet hem dat toe. Toen ze goedkeurde om naar de Octillery te gaan en hem zelfs begon uit te dagen, knapte iets bij hem. Ze sprak alsof ze het tegen een kind of een ouder had. Dat verafschuwde hij weliswaar het meest. Nors keek hij haar aan, voordat hij een grimas op zijn gezicht liet verschijnen. Die vrije val kon toch niet zo erg zijn? “Nee, laten we toch die vrije val proberen. Beetje spanning kan geen kwaad, hmm?” En na die woorden liep hij alvast richting de attractie.