Mop-thief

De ietwat beschaamde lichaamstaal van de blondharige kende Lynn goed. Zelf was ze ook niet al te goed met complimenten, wat misschien wat raar was aangezien ze de goed bedoelde woorden graag tot anderen richtte, maar goed. Hopend dat het Alex' ongemakkelijke gevoel niet zou versterken, vervolgde de zwartharige met een welgemeende glimlach: "Ik zou het in ieder geval niet kunnen." Creatieve dingen waren niet echt voor haar weggelegd. Ze kon dan misschien wat handwerk, maar Kunst zou waarschijnlijk niet door haar geproduceerd worden.

Het geschreeuwde bevel dat ze moest blijven staan, negeerde Lynn volledig. Ze deed zelfs het omgekeerde en dwong zichzelf het tempo nog hoger te leggen en snel achter elkaar enkele gangpaden in te slaan. Als haar vluchtige ademhaling, die voor haar gevoel in de wijde omtrek hoorbaar was, het niet voor de medewerker mogelijk maakte om haar gemakkelijk te volgen, had ze nu hopelijk wat meer afstand weten te creëren. Met bonkend hart hield ze stil toen een hard geblaf haar bereikte. Had haar achtervolger zijn Pokémon erbij gehaald? Een hondachtige Pokémon zou ze niet lang voor kunnen blijven, dat wist ze zeker. Muk. Snel stapte ze terug naar begin van het pad dat ze ingeslagen had en gluurde om het hoekje, haar gehijg zo goed mogelijk onderdrukkend. Niets bewoog. Haar blik ging twijfelend naar de kant die ze op had willen rennen. Was het een goed idee om van de achterstand die de medewerker op haar had gebruik te maken? Waarschijnlijk wel, maar iets hield haar tegen naast dat haar benen nu al als lood aanvoelden en haar ademhaling maar niet kalmer wilde worden. Het bleef te lang stil. Met het gevoel dat ze een hele slechte beslissing maakte, begon Lynn toch de weg die ze afgelegd had terug te nemen in een zo hoog mogelijk tempo. Toen ze uiteindelijk de rug van een rennende bewaker met daarvoor een zekere blondharige jongeman in beeld kreeg, verscheen er een bezorgde frons op het gelaat van de zwartharige. Dit was niet goed.

De glimlach die hij kreeg was al voldoende om hem te laten glimlachen. Hij voelde een adrenalinekick door zijn lijf heen gaan op dat moment, want complimenten kreeg hij niet vaak – al helemaal niet sinds hij geen contact meer had met zijn jongere zusje. Daarom waardeerde hij het enorm dat Lynn hem nu een compliment gaf en dat liet hij blijken door ook naar haar te glimlachen.

Zijn Growlithe, welke in eerste instantie vlak voor hem had gerend en dus achter hem liep toen hij zich had omgedraaid, was hem inmiddels alweer voorbij gelopen en begaf zich weer vlak voor hem. Alex probeerde zijn aandacht bij Sagittarius en het pad te houden, maar hij kon het niet laten om af en toe achterom te kijken – waardoor hij opmerkte dat hij nog ingehaald werd ook. De paniek welde in hem op. Niet langzaam, zoals dat meestal gebeurde, maar snel en ondanks dat was het een gigantische vlaag. Alex voelde het branden wanneer hij inademde, maar hij kon niet stoppen. Als hij stopte, dan zou hij gepakt worden door de bewaker en alles moeten uitleggen. Hij wist echter de helft niet van het verhaal, want het ging niet om zijn pokémon. Natuurlijk kon hij liegen van wel en Lynn erbuiten houden, maar hij had haar ook al gezien en de pokémon waar het om ging zou hem nooit meteen als trainer aanschouwen. Shit. Had hij nou maar een teamgenoot gehad die anderen in slaap kon brengen…

Tijdens het rennen kneep Lynn haar ogen iets samen. De bewaker.. Begon hij Alex nu in te halen? Des te langer ze keek, des te meer de afstand tussen de twee verkleinde. Haar ogen vergrootten zich plots. Het besef dat dit misschien het einde kon zijn van hun zoektocht, dat de blondharige gepakt kon worden, drong in zijn volle omvang tot haar door. Dit kon ze niet laten gebeuren. Ze versnelde haar pas in een poging de medewerker in te halen. Hoewel Lynn directe confrontaties liever uit de weg ging, zag ze op het moment geen andere mogelijkheid. Met veel moeite wist ze dichterbij te komen. Ze stond op het punt om de man te tackelen bij gebrek aan een beter idee, toen er opeens een paarse figuur vanuit de grond naar boven dreef. Verbaasd zag Lynn het gebeuren. Een glimlach brak door op haar gezicht. "Pan!" Hij had het perfecte moment gekozen om terug te komen. De Gengar grijnsde naar haar en ook de medewerker draaide zich voor een moment vragend naar haar om. Toen hij weer naar voren keek, stond hij oog in oog met Pan, die zich tot vlak voor de man bewogen had. Loom stak het paarse wezen zijn voorpoot op. De man deinsde verschrikt achteruit. "Snel, Hypnosis!" De ogen van de Gengar gloeiden diep roze op terwijl hij zijn blik in die van de bewaker probeerde te boren. Met een geconcentreerde frons keek Lynn toe, zich klaarmakend om de man tegen te houden als hij haar kant op kwam.

Alex schrok op toen hij een stem iets hoorde roepen; wat ervoor zorgde dat hij omkeek en tot zijn genoegen Lynn in de buurt zag. Een glimlach verscheen op zijn gezicht – tot hij zich besefte dat het meisje er nu voor zorgde dat ze makkelijk te pakken was. Hij wilde haar waarschuwen, maar dat was niet nodig. Haar Gengar was ook al verschenen en schrok de bewaker af. Alex deed een stap of twee naar achteren toen de man achteruit deinsde, maar zette automatisch weer een paar naar voren toen hij de man in elkaar zag zakken door de Hypnosis. Met een kleine kreun ving hij de bewaker met zijn goede arm op en kon hij de man rustig neerleggen. Dat was in ieder geval een stuk fijner voor de bewaker dan tegen de grond vallen. De blonde jongeman keek op en was opgelucht om te zien dat Lynn op het eerste gezicht niks mankeerde. “Je pokémon weet wel wanneer hij een entree moet maken,” grapte hij. Sagittarius kwam naast hem staan en keek kwispelend naar het meisje met haar Gengar. “Ben je oké?”

De man zakte slapend in elkaar. Lynn haalde opgelucht adem en besefte nu pas dat ze geen enkel idee had wat ze had moeten doen als de man wel haar kant op gekomen was. Ze wist wel tot op zekere hoogte hoe ze zichzelf moest verdedigen, dat was het niet. Waar ze aan twijfelde, was of ze sterk genoeg was om iemand die twee keer zo oud en niet voor niets de bewaker was in bedwang te houden. De zwartharige snelde naar voren om de nu ongevaarlijke man op te vangen, maar nam een rustiger tempo aan toen ze zag dat Alex dat al deed. Ze wilde vragen of alles in orde was met de blondharige, maar zag daar tijdelijk vanaf toen de jongeman begon te spreken. Lynn grinnikte en voelde zich alweer iets ontspannen, al lette ze nog wel op of er niet meer personeel verscheen. Je wist maar nooit, immers. Pan, die een eindje van de grond zweefde, grijnsde breed en neeg zijn hoofd in een zo minimalistisch mogelijke buiging. "Als dat een aardigere verwoording is voor dat zijn late komst nu toevallig goed uitpakte, dan ben ik het met je eens," reageerde ze, een plagerige blik op haar Pokémon werpend. De Gengar floot onschuldig – of deed iets wat daar sterk op leek, in ieder geval – en ging op zijn rug in de lucht hangen. Lynn schudde glimlachend haar hoofd voordat ze zich focuste op de vraag die haar gesteld werd. "Ik ben me er weer van bewust dat ik geen uithoudingsvermogen heb, maar verder ben ik in orde," antwoordde ze. "Zijn jij en Sagittarius dat ook?"

Alex keek even twijfelend naar het slapende figuur op de grond. Moesten ze hem niet ergens uit het zicht neerleggen? Dit zou bezoekers en andere crewleden alleen maar alarmeren. De jongeman besloot er zo een opmerking over te maken, want voor nu wilde hij belangrijkere zaken weten. Dat deed hij echter niet zonder een grapje te maken om de sfeer te verlichten. Alex lachte om de reactie die hij kreeg en keek toen naar de onschuldig fluitende Gengar. “Hoe dan ook heeft hij m’n hachje gered en daar ben ik hem erg dankbaar voor,” sprak hij op een dankbare toon. Vervolgens grinnikte hij en knikte instemmend. “Ik ben bang dat ik ongeveer hetzelfde probleem heb, maar afgezien van dat en mijn al gekneusde hand zijn wij prima in orde,” vertelde de jongeman. Hij wierp een vlugge blik op de bewaker en keek toen zoekend om zich heen. “Misschien moeten we hem op een rustigere plek neerleggen. Ik wil niet nog iets extra’s moeten uitleggen straks,” voegde hij er met een frons aan toe. Ach, ze konden hierna in ieder geval verder op zoek naar hun dweil. Toch?

Haar gezichtsuitdrukking werd serieuzer en de zwartharige knikte. "Ik ook." Als Alex of zijzelf gepakt zouden zijn, hadden ze een groot probleem gehad. Lynn liet haar blik naar de Gengar gaan en sprak met een glimlachje: "Bedankt, Pan." Ze mocht haar Pokémon dan vaak plagen – en zij haar –, Lynn was de wezens erg dankbaar dat ze bereid waren haar te helpen in benarde situaties en haar gewoon gezelschap hielden wanneer er geen gevaar dreigde. Het was een broederlijk plagen, en dat wisten beide partijen. Lynn moest grinniken toen ze de volgende woorden van de blondharige hoorde. "Dat is fijn om te horen. Je zou denken dat het minder ernstig zou worden door al dat reizen, maar ik merk er nog weinig van," reageerde ze, haar toon geamuseerd bij het uitspreken van die laatste zin.

Ook Lynns blik viel op de bewusteloze bewaker. Die zouden ze hier niet zomaar kunnen laten liggen. "Goed idee. Pan, kan jij hem dragen?" De Gengar zou minder problemen hebben met het gewicht, leek Lynn, en zo zouden zij en Alex een oogje op de omgeving en eventuele voorbijgangers kunnen houden. Zonder moeite wist de Ghost-type de man van de grond te krijgen. "Zouden de toiletten een goede plek zijn?" Opperde ze twijfelend. Als ze de bewaker in een toilethokje konden krijgen, zou hij in ieder geval niet snel gezien worden.. Hoe ze dat voor elkaar moesten krijgen en of de wc's niet te druk bezocht waren, wist ze niet precies.

De Gengar werd ook door zijn eigen trainer bedankt en dat bracht een glimlachje bij de blonde jongeman teweeg. Het deed hem altijd goed om een sterke band tussen trainer en pokémon te zien – iets dat duidelijk aanwezig was bij Lynn en Pan. Alex kon het vervolgens niet laten om geamuseerd te glimlachen bij de volgende woorden van de zwartharige. “Inderdaad. Ik reis al een hele lange tijd, maar mijn conditie is niet echt veel verbeterd,” sprak hij, zijn glimlach langzaam veranderend in een lichte grijns. Zijn gestuntel was er ook niet echt veel minder op geworden, nu hij er zo over nadacht.

Lynn vroeg aan Pan of hij de bewaker kon dragen. Alex had het graag van hem overgenomen, maar zijn hand was gekneusd en dat was een vervelende handicap bij deze taak. Daarom zweeg hij. Misschien dat dit ook maar beter was, want hoewel hij vandaag een jongensdagje had, betekende dat niet meteen dat hij een volwassen man op kon tillen en rond kon dragen. In ieder geval niet zonder veel te veel moeite en dat zou hen waarschijnlijk veel te veel tijd kosten. De Gengar wist de bewaker zonder a teveel problemen omhoog te hijsen. “Ik denk het wel,” beantwoordde Alex het meisje haar vraag bedachtzaam. “Daar valt het in ieder geval niet heel erg op… Als iemand anders hem in een voorraadkast vindt is dat erg verdacht.” Dan was nu alleen de vraag; waar waren de toiletten? Alex haalde de kaart weer tevoorschijn en keek zoekend rond. Zijn gezicht vertrok toen hij hun huidige plek op de kaart vond en ondervond waar hun bestemming daadwerkelijk zat. “Ik ben bang dat het een barre tocht gaat worden…”

"Het zit ons niet mee," sprak de zwartharige instemmend, maar een glimlachje was op haar gelaat te vinden. "Misschien moeten we dan toch maar echt gaan sporten." Ze had nooit uitgeblonken bij lichamelijke activiteiten op school; ze was het soort persoon dat rond de middenmaat hing bij iedere sport en daar genoegen mee nam. Waarschijnlijk kwam daar haar gebrek aan motivatie om een sport op te pakken vandaan, naast dat ze er geen tijd en geld voor had. Als het haar uithoudingsvermogen zou verbeteren, echter, was ze bereid het nog eens te overwegen. Het was haar namelijk al meer dan eens voor haar duidelijk geworden dat je als Trainer wel een redelijk aantal meters moest kunnen rennen zonder binnen tien minuten buiten adem te zijn.

Ze kon het niet laten om even te lachen. "Ja, dat lijkt me geen goed idee. De leugen dat hij daar gewoon in slaap gevallen is, zal waarschijnlijk niet geloofd worden, helaas," reageerde ze grappend. Zonder dat ze haar volgende vraag gesteld had, werkte Alex al aan het antwoord door de kaart erbij te pakken. Lynn voegde zich bij de blondharige en liet haar ogen ook over de kaart gaan. Sneller dan het vinden van de benodigde informatie was ze niet. Toen gezegd werd dat het een barre tocht zou worden, fronste ze dan ook en vroeg om uitleg met haar blik.

Sporten was iets waar Alex zijn gehele leven niet meer in contact mee wilde komen. Niet als het op hemzelf aankwam, in ieder geval. Misschien dat een lopende band nog net niet zijn allergie zou triggeren, maar verder dacht hij liever niet aan sprinten of klimmen. “Of,” begon Alex met een geniepig grijnsje. “Ik laat Sagittarius evolueren en dan kan hij voor me rennen. Er is vast wel plek voor twee, mocht het nodig zijn,” grapte hij, zijn blik glijdend van zijn Growlithe naar Lynn. Dat was zo’n slecht idee nog niet. Het enige probleem was dat hij de speelse pup niet als een massief beest voor zich kon zien. Wie weet veranderde Sagi’s karakter wel bij het evolueren en dat was iets dat de jongeman niet zag zitten.

Alex grinnikte vermaakt om de reactie van het meisje. “I mean, als je een slechte nacht hebt gehad, dan doe je alles voor een beetje slaap,” grapte hij. Daarna pakte hij zorgvuldig de kaart erbij en werd een stuk serieuzer, vooral toen hij de afstand die ze moesten afleggen zag. De jongeman maakte er een opmerking over, maar de frons van Lynn vertelde hem dat ze hem nog niet helemaal begreep. Alex probeerde de kaart op zijn gekneusde hand te balanceren, terwijl hij met zijn gezonde vinger op het stukje papier wees. “Als het goed is, dan zijn we nu hier,” vertelde hij rustig, waarna zijn vinger over het papier heen streek en een stukje verderop bleef hangen. “Daar is de meest dichtbij zijnde wc.” Dit keer fronste hij ook. Als het drukker was geworden, dan hadden ze een probleem.

Ze konden Sagittarius ook al het werk laten doen. Lynn grinnikte, hoofdschuddend. "Hij helpt nu al als deken en vervoersmiddel," grapte ze, "straks hoeven we niet eens meer zelf iets te doen." Ook de blik van de zwartharige ging naar de Growlithe, die ze met een glimlachje in zich opnam. Ze had er nooit echt over nagedacht, maar de hondachtige Pokémon en diens evolutie trokken haar wel. Een Arcanine zou geen onwelkome toevoeging aan haar team zijn, in ieder geval.

De jonge Trainer had zelf weinig ervaring met overdag in slaap vallen, aangezien dat haarzelf om de één of andere reden maar heel zelden lukte, zelfs als ze 's nachts bijna geen rust kon krijgen. Desondanks kon ze om de opmerking van haar gesprekspartner lachen, wat ze dan ook deed. "Hopelijk weet hij dat excuus ook te bedenken," glimlachte ze, waarbij ze kort naar de slapende man in Pans armen knikte.

Een kaart balanceren op een gekneusde hand zag er niet gemakkelijk –  of misschien zelfs onprettig – uit. Daarom aarzelde Lynn niet lang met het uitsteken van haar eigen hand. Haar vingers sloten zich om een puntje van de kaart, waarna ze haar helft van het papier iets ophief zodat hij zich op gelijke hoogte met de rest bevond. Al snel werd duidelijk wat het probleem was. "Ah." Het fronsje van de zwartharige werd dieper toen ze bedenkelijk haar blik op het pad voor haar richtte. Ze hadden nog een aardige weg te gaan, en hoewel zij met haar natte kleding al aardig de aandacht trok, zouden een slapende man in de armen van in Gengar in combinatie met haar verschijning nog meer opvallen. Het betekende alleen maar meer kans om gesnapt te worden. "Laten we dit dan maar zo snel en voorzichtig mogelijk afhandelen," sprak Lynn ernstig.

Sagittarius was er al als deken en als vervoermiddel. Dat was waar ook. Alex was bijna hun vorige gesprek vergeten door de spanning van die achtervolging. Hij lachte met Lynn mee en haalde vervolgens onschuldig zijn schouders op. “Hij doet het vast graag. Dan kan hij ook zijn energie kwijt,” reageerde hij op grappende toon. De Growlithe zelf had er in ieder geval geen probleem mee, want toen beide trainers hun ogen op hem richtten, begon hij vrolijk te kwispelen. Dat was dus duidelijke taal. Het gespreksonderwerp sloeg toen over naar de bewaker en slaappatronen, waarbij Lynn vertelde dat hij dat excuus goed kon gebruiken. Alex weerspiegelde haar glimlach en knikte instemmend. “Dat hoop ik ook voor hem.”

Gelukkig hoefde hij niet in zijn eentje te worstelen met de kaart – de zwartharige stak haar hand uit om een hoek van het papiertje vast te pakken en zo te voorkomen dat het uit zijn handen viel. “Bedankt,” glimlachte hij dankbaar naar zijn metgezel. Ondanks dat hij liever niet veel sociaal contact legde met anderen, moest hij toegeven dat hij er in zijn eentje nooit uit zou komen. Je had anderen gewoon nodig. Alex legde vervolgens uit wat hij bedoelde met zijn uitspraak en kon het niet helpen dan het somber voor hen in te zien. “Mee eens,” reageerde hij, waarna hij de route nogmaals bekeek om het in zijn geheugen te griffen en de kaart toen weer wegstopte. “We moeten in ieder geval die kant op.” Hij wees met zijn gezonde hand en begon meteen met lopen. “Ik zal anders wel voorop gaan om te kijken of de kust veilig is, dan kan jij het achter ons in de gaten houden?” stelde de jongeman voor.

De Growlithe zou het graag doen, werd gezegd, en de lichaamstaal van het wezentje bevestigde dat alleen maar. Lynn kon het niet laten om te glimlachen. "Nou, dan zeg ik er zeker geen nee tegen," reageerde ze, eveneens niet al te serieus. Zou zich ooit een situatie voordoen waarin ze Sagittarius als vervoersmiddel zouden kunnen inzetten, echter, wist Lynn niet zeker of ze het aanbod ook daadwerkelijk aan zou nemen; ze wilde de Pokémon zichzelf niet af laten peigeren voor haar als het niet hoogst noodzakelijk was, want twee personen dragen kon niet al te makkelijk zijn.

Op het bedankje van de blondharige reageerde Lynn met een vluchtige glimlach, waarna ze zich op de kaart richtte. Niet veel later volgde ze de jongeman in de eerder aangewezen richting, Pan met in zijn poten de man achter hen aan zwevend. "Goed idee, dan worden we minder snel verrast," stemde de zwartharige in met Alex' voorstel. Even hield ze stil om Pan haar in te kunnen laten halen. Toen de Gengar zich eenmaal voor haar bevond, zette Lynn zich weer in beweging. Haar blik scande de omgeving op andere aquariumbezoekers, maar op het moment leek de kust veilig te zijn, wat Lynn deed besluiten dat ze de vraag die in haar gedachten rondgespeeld had wel kon stellen. "Als we bij de toiletten zijn en er zijn mensen, wat doen we dan?" In een wc-hokje kwam misschien geen ander mens, de wc's in het algemeen konden best eens een ander verhaal zijn.

Lynn stemde in met zijn idee. Alex knikte en richtte toen zijn aandacht voor hem, checkend of er mensen aan kwamen of niet. Af en toe wierp hij een blik op zijn waakzame Growlithe, wie hem eventueel eerder zou kunnen waarschuwen dan hij zelf zou kunnen opmerken. Op het moment, echter, gaf Sagittarius nog niet aan dat hij andere geuren van dichtbij op had gespeurd, dus dat was een goed teken. Lynn stelde toen een hele belangrijke vraag. “Euh…” begon Alex bedachtzaam. “Een afleidingsmanoeuvre?” probeerde hij. Maar wat voor een afleiding? Daar had hij nog niet bij stil gestaan… De blondharige dacht even na. “Sagittarius kan vast wel wat herrie schoppen op het mannentoilet. Misschien dat Pan kan helpen?” Dan zouden ze wel de bewaker ongezien ergens moeten neerleggen, waarbij Alex en Lynn dan de wacht hielden. Misschien was dat niet zo’n heel goed plan. Onzeker keek hij voor een tel achterom.

Aan de manier waarop Alex in eerste instantie reageerde, dacht Lynn te kunnen opmerken dat hij ook nog niet echt over deze mogelijkheid had nagedacht. Twijfels kwamen op bij het plan de bewaker in de toiletten te laten, maar die drukte ze zo snel als ze opgekomen waren ook weer resoluut de kop in. Een betere andere optie kon ze niet bedenken en bovendien had het meisje er vertrouwen in dat zij en haar gezelschap een oplossing konden vinden. Een afleidingsmanoeuvre die Sagittarius en Pan benodigde werd geopperd. Een frons liet lichte rimpels op Lynns gezicht verschijnen toen ze het idee overdacht. "Sagittarius is in ieder geval klein en snel genoeg om de ruimte weer uit te glippen," peinsde ze. "Als hij en Pan de mensen lang genoeg uit de toiletten kunnen lokken, hebben we een kans." Het zou kunnen werken, alleen moest de man dan nog wel op de één of andere manier in een toilethokje belanden. Lynn ontmoette Alex' blik en zag diens onzekerheid. Ze glimlachte geruststellend, ondanks dat ze zelf nog iets van twijfel voelde, en stond op het punt om die geruststelling ook in woorden door te laten klinken toen haar ogen naar beweging schuin achter de blondharige getrokken werden. Ze bevroor. Arceusverdomme. "Bezoeker," fluisterde ze, naar Pan gebarend dat hij uit het zicht moest verdwijnen. De Gengar zocht verwoed naar iets om achter te verschuilen, maar vond niets. Het gangpad was leeg op één enkele prullenbak na. Lynns blik schoot van Pan naar de bezoeker. Deze leek het opmerkelijke gezelschap in zijn buurt nog niet opgemerkt te hebben, maar Lynn wist zeker dat dit niet lang zo zou blijven..