Thief!

Ze was tevreden met haarzelf, ze was zelfstandig naar Hoenn gekomen zonder enige problemen! Ja, het was eerst even kijken hoe en wat, maar ze was nu toch zo blij nu ze hier eindelijk was aangekomen! Ze was hier net een paar dagen en was nu al blij met de keuze die ze had gemaakt, het feit dat het hier lekker warm was. Plus, Peaches was perfect voor de eerste gym! Natuurlijk had ze daar ook naar gekeken, ze zou een echte trainer worden en daarbij dus ook de gym challenge aan gaan! Dan kon ze trots aan haar ouders terugkoppelen dat ze zelfstandig genoeg was, dat ze haar niet zo hoefde beschermen zoals ze altijd deden. Dat ze het aan kon om te gaan reizen en na deze reis nog een keer kon gaan reizen! Ze wilde mensen ontmoeten, pokémon ontmoeten en allemaal herinneringen maken! Zelfs als het slechte herinneringen zouden worden, had ze er veel zin in. Je kon van fouten leren right? En zolang ze Peaches aan haar zijde had, wist ze zeker dat het wel goed zou moeten komen. Ze kon zich in ieder geval verdedigen met Peaches aan haar zijde, dus daar hoefden haar ouders geen zorgen over te maken. Het scheelde natuurlijk wel dat ze eerst met Peaches had getraind voordat ze hier heen was gekomen waardoor ze wel wat sterker was dan toen ze haar net kreeg. Dat was waarschijnlijk ook deels de reden waarom haar ouders het toen pas toe stonden, aangezien ze misschien hadden gezien hoe hard ze trainde met haar pokémon en hoe ze haar behandelde? Ze wist het niet, natuurlijk. Ze kon niet in de hoofden van haar ouders kijken. Maar ze had zo haar idee waarom het nu wel mocht. Of het was het feit dat ze over een jaar achttien werd en dat ze hierdoor dachten dat het misschien wel tijd werd dat ze wat zelfstandiger werd. Al zou je haar geen zeventien schatten als je haar zo zag, eerder iets van dertien, veertien jaar. Rond die leeftijd werd ze best wel veel geschat, ook niet gek, want ze was echt heel klein en ze had nog echt een baby gezicht, dus ze snapte het meestal wel dat mensen haar jong schatte. Oh en haar redelijk hoge stem hielp er ook niet bij, het klonk een beetje alsof ze echt nog een kind was. En het feit dat ze altijd een knuffel bij zich had.. ja oké het was echt alleen maar logisch dat mensen haar zo jong inschatte. Maar goed, ze kon zich verdedigen, zelfs als ze maar een klein meisje was! Dat zou ze bewijzen ook tegenover iedereen, tegenover haar ouders en wie er dan ook mocht zeggen dat ze het niet zou redden in deze wereld. Als zelfs kinderen van elf een pokémon kregen en op reis gingen, waarom zou zij dat dan niet kunnen! Ze moest gewoon positief blijven denken, dan zou het vast allemaal goed komen. Tenminste, dat hoopte ze.

Rustig liep ze Mauville city in. Al deze steden waren zo anders dan de steden in Sinnoh, ze keek echt haar ogen uit. Al liet deze stad haar iets denken aan de stad waar ze zelf in was opgegroeid: Veilstone City. De vele winkels leken hier net op het warenhuis die ze in de stad hadden. Maar er zat wel een verschil in natuurlijk, ze merkte wel dat hier veel met techniek en elektriciteit gewerkt werd, maar dat was natuurlijk ook niet zo raar als de gymleader hier ook nog eens met elektrische pokémon vocht. Wel mooi dat je het soms echt aan de stad kon zien wat voor soort gymleader er aanwezig was. Al was alle informatie natuurlijk al beschikbaar online, het was altijd veel mooier om het zo te zien terwijl je er in rondliep. Ze vond het echt heerlijk. Er was geen druk, ze kon doen wat ze wilde.. Het was een luizenleventje. Thuis voelde ze steeds de druk van haar ouders, die haar constant in de gaten hielden, zelfs als ze gewoon buiten was, een paar meter van het huis verwijderd. De druk was van haar schouders afgevallen. Al zouden haar ouders vaak contact houden, dat was zeker. Oh, het zou zoveel simpeler zijn geweest als ze ouders had gehad die wat meer afstand van haar hielden, maar helaas was dat niet de realiteit. Ze moest het er maar mee doen, niet waar? Ze ging rustig op een randje zitten, waar ze haar schoudertasje naast haar legde met een zuchtje. Één van de dingen die wel tegenviel, was het lopen. Daar werd je moe van. Het was wel ontspannend, daar niet van, maar ze merkte het wel heel erg in haar benen dat ze soms lange afstanden liep. Het was toch echt wel vermoeiend en dan had ze nog niet eens alle blaren op haar voeten vermeld. Voor een moment en in gedachten verzonken lette ze dan ook niet op, waardoor net een dief haar tasje te pakken kreeg. ”Hey!” riep ze de man achterna, waarna ze overeind schoot en erachter aan begon te rennen. Maar ja, haar kleine beentjes renden niet zo snel als de benen van een volwassen man. ”Stop!” riep ze de man achterna. Ze kon zo toch ook niks beginnen? Peaches zat in haar pokébal in de schoudertas! Wat moest ze doen? Hijgend en trillend kwam ze tot stilstand, niet wetend wat te doen keek ze hulpeloos rond. Ze voelde zich zo hulpeloos, tranen prikten in haar ogen, waarna ze naar de eerste de beste persoon liep om aan de mouw van de persoon te trekken. Met ogen vol tranen keek ze op naar de persoon, trillend. ”Help me!” sprak ze trillend tegen de persoon, waarna ze de kant op wees waar de rennende man naar toe was gerend. ”Hij heeft mijn tas! Mijn pokémon zit daar in!” sprak ze hulpeloos tegen de vreemde persoon. Ze wist niet wat ze anders kon doen, ze was zo hulpeloos en op dit moment kon ze écht niets. Ze wilde dat ze iets kon doen, maar zonder Peaches kon ze niks.. Ze had nu al wel wat geleerd, niet je pokébal in een tas doen als je die niet om je hebt… maar nu was ze daar niet mee bezig, op dit moment moest ze eerst Peaches terug krijgen!

Tag: Reese Lizwood

De persoon leek te schrikken van het feit dat ze om hulp vroeg. De rugtas die het meisje om had viel op de grond toen ze haar vastpakte. ”Whaaa! Owe… Hoi jong!” klonk er van de onbekende persoon af, waarvan ze hoopte dat deze haar zou kunnen helpen. Als ze nu nog een ander persoon moest gaan vinden om dit op te lossen zou de dief al te ver zijn.. De persoon voor haar leek zo geschrokken te zijn, dat het hele gezicht bleek was geworden. Sorry, dacht ze in haar hoofd, maar ze had echt iemand nodig nu die haar kon helpen. Even leek de persoon dan ook stil te zijn. Ze had hier toch geen tijd voor! Ze moest Peaches redden! Ze kon haar niet in de handen laten van wie die persoon ook was! ”Hebbie jie gein andere Pokémon, die je kunnen hielfen?” Wat? Was ze anders naar haar toegekomen of niet? Dan had ze er toch wel een andere pokémon van haar er op af kunnen sturen? Dan zou ze het anderen niet moeilijker maken. Ze schudde haar hoofd trillend, waarna ze hulpeloos naar haar keek. ”Help me alsjeblieft!” sprak ze hulpeloos tegen de ander. Na een zucht drukte ze een knop in, waarna iets begon te zweven. Veel wist ze niet van technologie.. dat was erg balen maar het was niet anders. Ze wist niet echt wat de persoon aan het doen was en of dit haar überhaupt zou gaan helpen, waar ze ergens het gevoel had van niet, maar ze moest er maar… in vertrouwen? Anders kon ze haar ouders gaan bellen hoor… dan kon ze waarschijnlijk direct naar huis terug keren omdat ze niet ‘verantwoordelijk’ genoeg zou zijn.. ”Kijk nou’s, un geluidloze drone die schijnbaor ök spoellen terug kaon stelen, die functie had ikke nie verwaocht maor…,” Ze wist niet zo goed wat ze hiermee moest, maar kon ze hier concluderen dat ze haar tas terug had gekregen..? Ze kon wel huilen toen ze haar tas terug zag. Nu was het hopen dat de man al haar spullen er in had gelaten. ”Hmm, ikke dacht daot het un sjaai idee waos, een drone, maor ikke kan er meer mee dan enkel mesjelf die weg laoten vinden. Wat alsj het nou van die grijpers sjou hiebben om spullen op te paokken… Dan sjijn die mogelijkheden echt hiel breed,” De persoon leek haar compleet te zijn vergeten, dat ze zo in haar gedachten leek te zijn en bezig was met wat ze dan ook had. Meteen pakte Lila de tas en begon ze erdoor heen te kijken. Tranen van geluk sprongen in haar ogen toen ze de pokéball zag liggen. Gelukkig.. ze was er nog. Zo blij was ze nog nooit geweest zoals dit. ”Issie doat die juiste tash?” Ze sprong overeind om de persoon te knuffelen. ”Dankje, dankje, dankje!” sprak ze blij tegen de persoon, totaal niet aan gedacht dat de persoon dit misschien niet fijn zou vinden als ze zoiets deed. ”Hoe kan ik je ooit bedanken?!” sprak ze bijna huilend tegen de persoon. Ze kon er niks aan doen, ze was gewoon zo blij dat ze Peaches terug had. Zonder Peaches was ze nergens geweest en zou ze naar huis moeten gaan.. Dat waren dingen die vreselijk voor haar waren, maar het ergste voor haar was dat ze Peaches dan nooit meer zou kunnen zien, dan had ze het zo erg verpest. Ze zou het nooit meer zo verpesten! Echt niet! Daarom zou ze de ander zo erg belonen met wat ze dan ook wilde! Ze kreeg toch altijd geld van haar ouders omdat ze haar niet vertrouwde met zelf geld verdienen... dus daarom zou ze de persoon dus ook heel erg goed willen belonen! Er moest vast wel iets zijn wat ze graag wilde hebben toch?