Mop-thief

Nobel. Huh. Nooit gedacht dat iemand dat woord ooit tegen hem zou zeggen. Hij maakte een kleine, theatrale buiging – alsof hij vlak voor een prinses stond – en grijnsde schaapachtig. Dat Lynn er geen argument op tegen had, betekende alleen maar dat ze haar woorden meende, maar ze hoopte in ieder geval wel voor hem dat ze iets anders zouden vinden. De rede waarom lag iets anders dan dat hij verwacht had, maar desalniettemin amuseerde het hem en dus grinnikte hij met haar mee. “Ja, je hebt wel gelijk. Zonder deze jack valt mijn stilniveau stat naar min tien.” Dat moesten ze niet hebben. Het besef dat hij dan in alleen zijn shirt rondliep zorgde er wel voor dat hij even in paniek schoot, maar toen hij zich herinnerde dat hij nog een binder om had, kalmeerde hij weer. Lynn zou dus niks kunnen merken, zelfs als hij zijn jack aan haar uitleende.

Alex knikte op de woorden die het meisje sprak. Zijn pokémon helpen met hun paden te maken was wat hij het liefste deed en als hij hen daarbij kon vertroetelen, dan was dat alleen maar een extra pluspunt. Ze waren er immers ook voor hem – op een manier waarvan hij vroeger alleen maar durfde te dromen om mee te maken. Tuurlijk, toen had hij Anaïs, maar om het nu in zo’n veelvoud mee te mogen maken... Het was op z’n minst heel bijzonder om te ervaren. “Of ze net dat extra snoepje te geven om die glimlach op hun snoet te zien,” grinnikte hij nog. Hij was in ieder geval geen vreemde van het verwennen van zijn pokémon. Zolang als hij dat nog kon, dan deed hij dat met plezier.

Het was nog enger, volgens Lynn. Alex grijnsde, maar had wel een kleine frons op zijn voorhoofd. Die verdween voor een klein moment toen ze het over ene Zara had – alleen keerde het terug toen hij zich besefte dat hij geen idee had wie Zara was. “Zara?” vroeg hij daarom ook een tikkeltje nieuwsgierig. Waarschijnlijk was het een pokémon van het meisje, maar dat wist hij niet honderd procent zeker en hij wilde ook geen vooroordelen of iets hebben. “Ik zal het tegen Sagittarius zeggen, though. Naar waarschuwingen luistert hij ook nog wel,” sprak Alex verder op een geamuseerde toon.

Internet was het antwoord en volgens Alex was het een goed antwoord. “Klinkt als een plan,” sprak hij daarom ook. Wat dat betreft was hij best makkelijk over te halen met ideeën en voorstellen. “Desnoods gebruik ik mijn blog om wat hulp te kunnen vragen,” voegde hij eraan toe. Zelf kon hij ook wel wat ideeën inbrengen of voorstellen. Toen Lynn echter vroeg of ze nog wel goed liepen, besefte Alex zich dat hij niet zo goed op de weg had gelet. Hopelijk had hij alles gewoon op automatische piloot gedaan, anders liepen ze hier inderdaad nog wel wat langer rond dan de bedoeling. “Euh...” Hij liet zijn grijze ogen rond glijden en zag, na een paar tellen, een bordje staan met het bassin waar ze heen moesten erop gegraveerd. “Deze kant op,” sprak hij, wijzend naar de wegwijzende paal. “Als ik het me goed herinner, dan zijn we er inderdaad bijna.”

De theatrale buiging die volgde op haar woorden zou een prinses waardig zijn. Nu had Lynn niet bepaald blauw bloed en was haar gedrag niet prinsesjesachtig te noemen, toch pakte ze de stof van haar vest tussen haar duim- en wijsvingers en boog kort door haar knieën. Een andere reactie zou  niet passend genoeg zijn geweest.
Toen gezegd werd dat het stijlniveau van de blondharige naar min tien zou zakken als hij zijn jack niet meer droeg, zette Lynn haar hand onder haar kin, een keurende blik in haar ogen. "Hm, dat valt nog wel mee, denk ik. Je blijft minstens rond de plus tien procent hangen." Het jack maakte alles wel af, dat moest Lynn toegeven, maar helemaal stijlloos was de rest van de outfit nou ook weer niet. Niet dat zij de juiste persoon was om dat te keuren; stijlgevoel bezat ze bijna niet. Dat was ook de reden waarom de kledingstukken die ze bezat in de meeste gevallen òf zwart, òf wit waren, want Lynn wist nog wel dat die twee kleuren makkelijk te combineren waren. Plots schoot haar een gedachte te binnen, die ze meteen grinnikend uitsprak: "Zou mijn stijlniveau dan ook omhoog gaan als ik jouw jack droeg?" Misschien zou ze daardoor dan ook wel in een modieus genie veranderen, of zo.

Een lach verliet haar lippen toen ze de opmerking van Alex hoorde. "Dat natuurlijk ook, ja." Wanneer het kon, legde Lynn haar Pokémon in de watten. Ze had er misschien niet altijd de middelen voor, maar als een kans om ook maar één lid van haar team te verwennen zich voordeed, dan greep ze die met beide handen aan. Het was altijd hartverwarmend om te zien hoeveel blijer de wezens ervan werden, wat het zeker de moeite waard maakte.

Lynn besefte pas dat haar gesprekspartner geen idee kon hebben van wie Zara was nadat de woorden haar mond al hadden verlaten. Toen Alex vroeg om toelichting antwoordde de zwartharige dan ook meteen met een glimlach: "Oh, Zara is mijn maatje. We kennen elkaar al heel lang." Zo'n zes jaar nu. Lynn verbaasde zich er soms nog steeds over dat ze al die tijd al in elkaars gezelschap verkeerden en bijna onafscheidelijk waren geworden. Het bewees weer eens dat Pokémon net mensen waren, maar dan beter. Dat Alex zijn Growlithe zou vertellen haar niet te likken, zou de Liepard zeker prettig vinden. "Daar zal ze je heel dankbaar om zijn," glimlachte Lynn dan ook namens haar maatje.

Als het nodig was, zou er nog om hulp gevraagd kunnen worden via de blog van de blondharige. Een blog, huh? Lynn had er wel eens iets over gehoord, maar ze kon ook weer niet zeggen dat ze er erg bekend mee was. Het idee om een site aan te maken die gewijd was aan haarzelf stond haar ook niet helemaal aan, maar ze kon desalniettemin begrijpen dat dit voor anderen wel aantrekkelijk was. Via een blog meer over iemands personaliteit te weten komen leek haar wel een grappig idee, ook al was het in de praktijk niet echt haar ding. "Dan begin ik alvast met hopen dat er fanatieke technici tussen je volgers zitten," grinnikte Lynn. Haar stem nam een geïnteresseerde ondertoon aan toen ze vervolgde: "Waar blog je dan zoal over?" Misschien deelden ze wel interesses, naast het vinden van een dweil.
En het vinden van de weg. Al snel zei Alex te weten welke kant ze op moesten, waarbij hij naar een wegwijzer wees. Lynn liet haar blik even over het opschrift gaan en concludeerde dat ze inderdaad nog goed liepen. Een opgelucht glimlachje verspreidde zich over haar gezicht. "Gelukkig maar." Al ze snel waren, was er misschien een hele kleine kans dat Atlas nog niet opgemerkt was.

Op zijn eigen buiging werd gereageerd met een elegantere buiging van het meisje, alsof ze daadwerkelijk een prinses was en hij haar zojuist een dienst had bewezen. Alex mondhoeken trokken een beetje omhoog tot een kleine, geamuseerde grijns. Die werd ietsje breder toen hij hoorde dat zijn stijlniveau minstens rond de tien procent bleef hangen. Een zachte snuif was niet veel later hoorbaar, duidelijk makend dat Alex de humor er wel van in zag. “Plus tien is hoger dan ik verwachtte. Dat betekent dat ik me nog wel zonder jack kan vertonen.” Tevreden keek hij Lynn aan, welke niet veel later aan hem vroeg of haar stijlniveau zou stijgen met het jack aan. “Jazeker. Maakt niet uit of hij te groot is, deze jack heeft nou eenmaal dat effect,” vertelde hij op een licht dramatische toon verder. Alex liet het bijna klinken alsof het een magisch kledingstuk was. Hij grinnikte zachtjes. “Eigenlijk is het best een oud jack,” biechtte hij op. “Maar ik ben er een soort van verliefd op. Nog steeds.”

Haar maatje? Als in... Lori voor Alex was? Maar als dat zo was, dan was Zara geen pokémon. Dan was Zara een mens. Die jaloezie die hij uit Lynns woorden had opgepikt, zette hem aan het denken. Vond Zara het meisje dan leuk? Eigenlijk moest hij daar niet over nadenken. Het waren zijn zaken niet. Desondanks was hij wel nieuwsgierig naar wat voor een persoon die Zara was. “Dan hebben jullie vast ook al veel meegemaakt,” glimlachte hij naar de zwartharige. Lori was dan niet in zijn buurt te vinden, maar zij hadden tezamen ook al flink wat meegemaakt. Samen kwamen ze er wel, though, en dat was waar het om draaide. “Well, dan doen Sagi en ik het met plezier,” reageerde hij met een glimlach op het indirecte bedankje. Al begreep hij niet helemaal hoe je jaloers kon zijn op een pokémon, maar dat terzijde.

“Jij en ik beide,” lachte Alex op de woorden van Lynn. Hij betwijfelde het sterk, maar je wist maar nooit. Mensen hadden vaak uiteen liggende interesses. Daarover gesproken, het meisje scheen dat wel te tonen voor zijn blog. De blonde jongen beet zachtjes op zijn tong toen hij zich erop betrapte bijna te hebben verteld dat hij genderfluid was. Lynns kijk erop wist hij nog steeds niet en hij wilde liever geen risico’s lopen. Daarom besloot hij de waarheid wat te omzeilen door niet alles te vertellen. “Vooral hoe ik door Kalos reis. Ik wil mensen hun interesse wekken om wat meer erop uit te trekken en ik wil ze helpen om wat meer uit die dagelijkse sleur te komen,” vertelde hij aan het meisje. “Soms schrijf ik ook over wat je moet doen als je je niet zo vrolijk voelt in de hoop dat het de mensen helpt.” Hij keek even om zich heen, erop lettend dat ze de weg niet kwijt zouden raken. “En in bijzondere gevallen schrijf ik mijn gevoelens uit. Mijn blog is een beetje mijn uitlaatklep daarin,” beëindigde hij zijn verhaal. Oké, hij gebruikte zijn blog eigenlijk voor van alles en nog wat, maar dat waren de grootste dingen.

Niet lang nadat ze het pad hadden afgeslagen, kwamen ze bij het juiste gedeelte van het aquarium uit. De buitenlucht was verfrissend, maar Alex had even de tijd nodig om zich aan te passen aan het licht. “Goed, en nu op zoek naar iets dat op een opslagplaats lijkt,” mompelde hij afwezig, zijn blik al door het gebied glijdend. Dat moest niet moeilijk zijn, toch?

Rondlopen zonder jack zou misschien toch nog wel gaan. Lynn grinnikte even, een geamuseerde glimlach rond haar lippen. "Tja, soms moet je nu eenmaal een wilde beslissing nemen, niet?" Zonder jack rondlopen was héél gedurfd, immers. De zwartharige realiseerde zich echter wel dat zij geen kritiek mocht leveren, ook al was het niet gemeend en alleen maar in haar eigen hoofd, aangezien zij ook niet zonder haar vest aan de deur uit ging. Daar zou ze echter wel een uitzondering op kunnen maken als ze Alex' jack mocht dragen, want dan zou haar stijlniveau omhoog schieten. Haar kinderlijke kant verbood haar om op een andere manier dan even overdreven te reageren, en daarom sprak Lynn met een gladgestreken gezicht: "Dan is het een krachtig hulpmiddel. Ik kan niet anders dan hopen dat het in goede handen is.." Met opzet liet ze een geniepige glimlach op haar gezicht verschijnen voordat ze verder sprak, waarbij ze voor extra effect haar armen uitstak en grabby hands deed. ".. Misschien moet ik hem maar van je overnemen, voor de zekerheid. Bovendien is oversized kleding in de mode."
Toen haar gesprekspartner een serieuzere toon aansloeg, nam Lynn ook weer een niet-gespeelde houding aan. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen de woorden tot haar doordrongen en overeen leken te komen met haar eigen gedachten. "Ik heb precies hetzelfde met dit ding," reageerde ze, een keer op haar vest kloppend. Het was aan de wat valer wordende stof te zien dat het al een aantal jaren meeging, maar er afstand van doen kon Lynn niet. Nog niet, ten minste. Ook omdat ze het geld dat ze verdiende liever opspaarde om dingen mee te kopen die zij en haar team harder nodig hadden. Haar blik ging weer van het kledingstuk dat ze droeg naar de blondharige jongeman. "Raar eigenlijk, hoe we zo gehecht kunnen raken aan een niet-levend iets als een kledingstuk."

Dat het gesprek nu over Zara ging, liet de normaal gesproken kalme blik van de zwartharige verzachten. Altijd als anderen naar de Liepard vroegen, drong het weer tot haar door hoeveel tijd ze al met het wezen gespendeerd had, en hoeveel beter de herinneringen uit die tijd waren in vergelijking met voordat de katachtige in haar leven kwam. "Zeker," bevestigde ze, nog steeds glimlachend, de aanname van de oudere jongen. "Zes jaar in het gezelschap van elkaar zijn heeft daar wel voor gezorgd." Kort lachte ze voordat ze vervolgde: "Het heeft haar misschien een beetje clingy gemaakt, maar ergens is dat ook best aandoenlijk." Lynn kon het haar maatje in ieder geval wel vergeven.

"Ah," deed de zwartharige nadat Alex uitgepraat was. "Dan heb je naast het vrijwillig uitdelen van jassen nog iets nobels in je: mensen op proberen te vrolijken. En misschien helpen jouw gevoelens anderen ook wat op weg." Als je het Lynn vroeg, waren er meer mensen nodig die dat deden. Er was veel nodig om ook maar een poging te kunnen doen om al het kwaad in de wereld te compenseren, en positiviteit verspreiden zou daar een aardig handje in kunnen helpen.

In vergelijking met het gedimde licht binnen dat de aquaria mystiek zou moeten verlenen, was het licht buiten erg fel. Lynns ogen knepen zich automatisch tot spleetjes terwijl het meisje om zich heen keek. Ze knikte alleen even op de woorden van de blondharige, gezien ze er niets zinnigs aan toe te voegen had. Door enkele stappen te zetten verwijderde ze zich wat meer van zijn zijde, zodat ze wat meer van het terrein te zien kreeg. Tot nu toe zag ze nog niet echt iets veelbelovends, maar toch had ze het idee dat zich hier wel ergens een dweil kon bevinden. "Staat er misschien op de kaart waar shows worden gehouden?" Probeerde ze. Bij een plek die veel mensen trok zou vast ook wel schoongemaakt moeten worden, wat het naar Lynns idee een logische plek maakte om naar schoonmaakspullen te zoeken.

Alex grinnikte zacht en knikte bevestigend. “Jazeker,” reageerde hij – al moest hij toegeven dat hij dat niet vaak deed. Niet alleen betreft zijn jack, maar in meer verschillende soorten situaties. Toen Lynn een klein toneelspelletje voor hem opdroeg, keek hij geamuseerd uit zijn ogen, proberend de rest van zijn gezicht net zo strak als de hare te laten zijn. Het lukte hem echter minder goed. “Bij mij wel,” merkte hij op, zijn mondhoeken in een kleine stuiptrekking omhoogtrekkend tot een scheef grijnsje. “Aah, kan ik je nu wel vertrouwen?” vroeg hij vervolgens, terwijl hij wat achterover leunde om niet in haar bereik te staan. “Hmm... Het is inderdaad in de mode en die hoor je te volgen...” Alex deed net alsof hij zich momenteel in een tweestrijd verkeerde, zelfs al was hij degene geweest die überhaupt had voorgesteld om het aan haar te geven. “Als je een beetje geduld hebt en we een handdoek hebben gevonden, mag je mijn jack wel lenen,” besloot hij na een paar tellen – sprekend op een toon alsof hij een generaal was die na een flink lang beraad eindelijk een strategie had gekozen. Met zoiets belangrijks als zijn eigen jack kon dat ook niet anders.

Gelukkig was hij niet de enige met een voorliefde naar een kledingstuk. Lynn kende het verhaal en liet zelfs weten waar het om ging. Alex knikte instemmend, een grijnsje op zijn gezicht. “Wel, een mens moet iets, toch?” vertelde hij haar. “Het is niet alsof het weg kan rennen, dus het is makkelijker om van te houden.” Het was absoluut niet serieus bedoeld en zo klonk zijn toon ook niet, maar als hij er dieper op in zou gaan, dan zouden vast en zeker wat oude wonden worden heropend. Daarom besloot de jongeman om het hier maar bij te houden. Niemand had wat aan een pijnlijke herinnering. Tenzij je er iets van geleerd had.

Zes jaar was een lange tijd. Vond Alex dan. Natuurlijk, hij had ook hechte vriendschappen gehad en nog steeds, maar het klonk altijd zo bijzonder in zijn oren. Het bracht ook altijd meteen een glimlach bij hem teweeg. “Het klinkt inderdaad heel schattig,” merkte hij op. Voor hem leek het bijna alsof ze een koppeltje waren en als iets hem wel aandoenlijk leek, dan was het wel jong opgebloeide liefde. “Plus, dan weet je ook meteen hoe geliefd je bij diegene bent,” voegde Alex eraan toe. Dat moest niet missen, natuurlijk, aangezien het heel belangrijk was om je geliefd te voelen. Daar kon hij niet vaak genoeg aan denken.

Bij het horen van het compliment keek de jongen op, zijn mondhoeken inmiddels zo ver opgekruld dat ze zijn ogen moesten bereiken. Hij glimlachte niet vaak meer met zijn hele gezicht, maar het voelde telkens weer heel goed. Alsof hij de wereld aankon. En dat alleen maar omdat hij heel toevallig dit meisje had ontmoet. Alex krabde aan zijn achterhoofd, duidelijk een beetje van zijn stuk gebracht – op een positieve manier. “Heh, dat hoop ik er in ieder geval wel mee te bereiken. Niemand verdient het om heel diep in de put te zitten.” Of zelfs simpelweg in de put, maakte niet uit hoe diep.

Het meisje verliet zijn zijde, maar tijd om haar te volgen en het gebied meer te onderzoeken kreeg hij niet. Ze vroeg namelijk of er iets stond aangegeven op de kaart, waardoor de jongen ietwat onhandig het stuk papier weer tevoorschijn haalde en het open vouwde. Voor zover hij kon zien, waren er twee plekken waar shows werden gehouden, elk in gebruik om het uur. Momenteel hielden ze er één in de linkerbassin, dus dat betekende dat ze beter bij de rechter konden zoeken. “Als we hier naar rechts gaan, dan vinden we een bassin waar op het moment niemand aanwezig hoort te zijn. Daar kunnen we wel heen gaan?” stelde hij voor, waarna hij de kaart weer wegstopte.

"Hmm," deed Lynn peinzend toen de blondharige beweerde dat het jack bij hem in goede handen zou zijn. In feite wist ze natuurlijk wel degelijk dat het kledingstuk dat was, maar het niet serieuze gespreksstof maakte haar te vrolijk om het onderwerp zomaar te laten schieten. "Ik ben niet geheel overtuigd." Verontwaardigd sloeg de zwartharige haar armen over elkaar toen vervolgens haar betrouwbaarheid in twijfel getrokken werd. "Natuurlijk ben ik dat," sprak ze gespeeld hooghartig. De bittere gedachte dat dat over haar oudere zelf niet gezegd kon worden, zelfs niet grappend, schoot door haar hoofd, maar dat negeerde Lynn zo goed als mogelijk. Haar slechte gewoonten had ze achter zich gelaten, ze waren niet meer van belang.
Uiteindelijk werd besloten dat ze Alex' jack mocht lenen wanneer ze een handdoek gevonden hadden. "Deal," grijnsde Lynn, waarna ze op serieuzere toon, maar nog niet geheel serieus, vervolgde: "Dan mag jij mijn vest lenen als teken van dank." Een groot gebaar, al zei ze het zelf, aangezien het ding toch wel één van de bezittingen was waaraan ze het meest gehecht was. Dat men zich aan een kledingstuk hechtte zoals zijzelf aan haar vest en de blondharige aan zijn jack, kwam volgens Alex doordat een mens iets moest. Het zwartharige meisje grinnikte even en knikte bevestigend. "Dat zal het zijn. Een wegrennend kledingstuk zou haast een wonder zijn, of op zijn minst heel bijzonder."

Een glimlachje van trots verscheen om Lynns lippen toen Zara's gedrag ook door de blondharige als schattig werd bestempeld. "Klopt," sprak ze even later met een lach, nadat gezegd was dat je dan ook meteen merkte hoe geliefd je was, "dat heeft ze met haar vele tackle hugs wel extra duidelijk gemaakt." De Liepard was erg fysiek in het tonen van waardering, in tegenstelling tot Lynn. Het van één van de opzichten waarin de twee sterk van elkaar verschilden, wat misschien wel was waarom ze zo goed samengingen. Tegenovergestelden trokken elkaar aan, niet? Op een vriendschappelijke manier, dan.

"Daar heb je zeker gelijk in," beaamde het zwartharige meisje op besliste toon. Haar beheerste stappen waren voor een moment het enige geluid dat van haar kant kwam. Helaas waren er personen – en zouden er ook hoogstwaarschijnlijk altijd personen zijn – die het hier niet helemaal mee eens waren. Er viel weinig aan te doen, als je het Lynn vroeg; mensen waren nu eenmaal koppig, behalve zelf het tegendeel te proberen te bewijzen. Zo ging het met veel dingen, eigenlijk.
Kort schudde Lynn haar hoofd. Zin in zware gedachten had ze niet, daarom zette ze een grijnsje op haar gezicht en richtte haar blik weer op Alex. Nu pas merkte ze op dat die überhaupt afgedwaald was. "Heb je dan toevallig ook een inspirerende quote om onze zoektocht gemakkelijker te maken?" Vroeg ze grappend.

Bij een bassin aan de rechterkant zou niemand moeten zijn, wat betekende dat ze rustig rond konden snuffelen. "Ja, dat lijkt me een goede plek om te beginnen." Lynn draaide zich in de aangegeven richting en wachtte tot Alex zich weer bij haar gevoegd had voordat ze zich weer in beweging zette. Ze besloot iets achter de blondharige te lopen zodat hij de weg kon leiden. Immers was de jongeman degene die wist waar ze heen moesten.

Ze was niet geheel overtuigd? Alex kon het niet laten om een beetje breder te grijnzen. “Oh?” vroeg hij meteen. “Hoe kan ik je dan makkelijk overtuigen?” Lynn reageerde echter verontwaardigd op zijn grapje en liet meteen merken dat hij het bij het verkeerde eind had. Alex grinnikte zacht en schudde met zijn hoofd. “Maar natuurlijk. Jij hebt immers voor de afleiding gezorgd net.” Dat maakte het meisje wel een beetje betrouwbaar, op zijn minst. Dat ze haar eigen vest aanbood, ondanks dat ze net had toegegeven dat het ook veel voor haar betekende, bevestigde dat alleen maar meer. Alex’ grijns veranderde in een glimlach. “Dat vind ik erg nobel van je. Ik zal het nederig accepteren.” De jongeman dacht erover na om dankbaar een buiginkje te maken, maar besloot dat maar niet te doen, voornamelijk omdat hij net al had gedaan alsof ze van adel waren. Een lach verliet zijn mond zodra het over wegrennende kledingstukken ging. “Dat, of je bent flink aan het dromen.”

Alex merkte het glimlachje op en wist het niet anders te beschrijven dan... Trots? Een eigen glimlach vormde zich rond zijn lippen, blij dat in ieder geval Lynn er zo open over was dat ze een vriendin had. Dat was zo, toch? Zo klonk het in ieder geval steeds meer. Misschien dat hij haar op een dag wel kon vertellen dat ook hij niet aan de standaard norm voldeed. “Dat zijn de beste knuffels, als je het mij vraagt,” reageerde hij vrolijk. Vaak had hij ze niet mogen ontvangen, maar zijn zusje was waarschijnlijk net zo fysiek geweest als Zara als het om liefde tonen ging. Daar was Alex haar erg dankbaar voor. Het gesprek veranderde al snel van onderwerp en al snel werd aan hem gevraagd of hij een inspirerende quote voor hun zoektocht had. De jongeman was even van zijn stuk gebracht – improviseren was niet zijn ding – dus struikelde hij even over zijn woorden voor hij iets fatsoenlijks eruit kreeg. “Euh... U zoekt en u vindt?” reageerde hij schaapachtig. Een klein grijnsje volgde niet veel later. “Wie het vindt, mag het houden.”

Lynn liep ietsje achter hem. Alex begreep waarom, maar hij voelde zich er niet heel gemakkelijk bij. Leiden was niet bepaald zijn ding. Het onbehaaglijke gevoel dat hij iets verkeerd zou doen was onvermijdelijk, ook deze keer, en helaas bleek zijn angst ook nog waarheid te worden toen hij iemand in uniform aan zag komen lopen. Alex bleef meteen op zijn plek staan en hief zijn arm om Lynn achter hem te houden. “Ik denk dat we moeten rennen,” fluisterde hij tegen het meisje toen ze werden gespot en er meteen een frons op het voorhoofd van de medewerker verscheen. Waarschijnlijk was hij ingelicht door zijn collega over twee kids die rondzwierven waar ze niet mochten zijn.

Bedachtzaam zette Lynn haar hand onder haar kin. Ja, hoe zou de blondharige haar eigenlijk kunnen overtuigen? Ze fronste. Ze zou nu een hele serieuze opdracht kunnen geven of een diepe vraag kunnen stellen, maar daar voelde ze op het moment niets voor., als ze eerlijk was. "Als je een mooie pirouette kan maken, ben ik overtuigd, denk ik" besloot ze, proberend haar gezicht zo ernstig mogelijk te houden terwijl ze haar hand weer naast haar zij liet vallen. Ze knikte tevreden toen gezegd werd dat het feit dat ze voor afleiding had gezorgd wel bewees dat ze betrouwbaar was. "Precies." Het bewees voor haarzelf ook dat ze nu anders was dan vroeger, toen ze waarschijnlijk gewoon de ander in de steek gelaten en benen genomen zou hebben, maar dat sprak ze niet hardop uit.
De gedachte deed haar echter wel goed, en daarom stond er alweer een glimlach op haar gelaat toen haar aanbod geaccepteerd werd. Ze grinnikte even toen ze zich iets bedacht. "We wisselen kleding uit. Betekent dit dat we nu al beste vrienden zijn?" Het grinniken hield niet op. Dat leek haast onmogelijk tijdens dit gesprek, begon Lynn te denken. Het onderwerp vluchtende kleding leende zich daar ook goed voor. "Of dat," beaamde ze, nog steeds zachtjes lachend.

Tackle hugs waren de beste knuffels. "Er zit in ieder geval veel gevoel in," reageerde Lynn lachend. Ze was zeker blij met het gebaar, maar ze kon de blauwe plekken die ze opgelopen had toen haar Liepard haar de laatste keer tegen de grond geknuffeld had nog voelen. De vraag of Alex nog een inspirerende quote wist, leverde twee antwoorden op. Een grijns verscheen op Lynns gelaat. "Die laatste vind ik goed." Het was niet helemaal wat ze verwacht had – het gaf het zoeken naar een dweil geen diepere betekenis en dwong haar niet om haar leven te overdenken – maar betekende wel dat ze, als ze ooit nog een dweil zouden vinden, het ding mochten houden. Wie wilde dat nou niet?

Lynn hield stil toen Alex' arm voor haar geheven werd en er gefluisterd werd dat ze moesten rennen. Een lichte frons stond op het gezicht van de zwartharige toen ze iets opzij boog, waardoor ze de medewerker die verdacht veel van een bewaker weghad in het zicht kreeg. Dit kon niet goed zijn. De frons werd dieper op het moment dat de man hun kant op begon te benen. "Goed idee," fluisterde Lynn terug, al zoekend naar een goede vluchtroute. Natuurlijk, achtervolgd worden door een bewaker, en dat vanwege een simpele dweil, kon er ook nog wel bij.

Een mooie pirouette? Alex knipperde even verbaasd met zijn ogen, maar zijn verbazing smolt al snel weg en vervormde al snel tot een klein, scheef grijnsje. “Oké,” begon hij. “Dat kan ik wel.” Hij probeerde nog ernstig te kijken – al ging dat erg moeilijk met een grijnsje rond zijn lippen – voordat hij ter plekke een vlug rondje probeerde te draaien op zijn tenen. Hij viel bijna toen hij weer tot stilstand kwam, maar verder was het een perfecte pirouette, al zei hij het zelf. “Was dat genoeg overtuiging?” vroeg Alex hoopvol aan Lynn. Een tweede pirouette was misschien wel leuk, maar ook dat zag hij niet helemaal zitten. Hij wilde niet nog meer ogen op hem gericht hebben dan hij al had en hij was een grote kluns – daar was zijn gekneusde hand wel het bewijs voor – maar als Lynn het aan hem vroeg, dan zou hij dat wel doen.

Alex kon het niet helpen toen een grinnik zijn mond verliet. Dat was wat beste vrienden inderdaad deden, al had hij het niet vaak zien gebeuren. Misschien dat het stereotype langzaam aan het uitsterven was? De jongeman schudde die gedachte vlug van zich af. “Hm, dat gaat wel erg snel, maar het is wel al een goede start, niet?” reageerde hij geamuseerd. “Beste vrienden stelen ook elkaars eten en dat hebben we nog niet gedaan. Ik zou zeggen dat, als we dat doen, pas echt dat niveau hebben bereikt.” Gingen zijn mondhoeken überhaupt langer dan twee tellen omlaag zitten in dit topic? Hij kon niet stoppen met zijn geamuseerde reacties en zijn grijnsjes. Het was lang geleden sinds hij voor het laatst zo’n gesprek had met iemand. Het was dus absoluut geen slecht idee geweest om vandaag naar het aquarium te gaan.

Lynn’s opmerking en haar lach zorgden ervoor dat Alex niet veel later ook begon te lachen. Het meisje had in ieder geval geen ongelijk, maar liefde met gevoel was ook helemaal niet verkeerd, als je het aan hem vroeg. Tenzij het natuurlijk negatief fysiek werd, maar dat leek hem nu niet echt het geval. Een trotse uitdrukking verscheen op zijn gelaat toen Lynn met hem instemde op zijn laatste quote. “Nou, dan kunnen we die gebruiken als we ooit gesnapt worden,” vertelde hij aan het meisje. Al hoopte hij dat zoiets niet zou gebeuren, want dan zouden ze vast en zeker heel wat uit te leggen hebben. Daar zat Alex niet bepaald op te wachten.

Hij was nog niet goed en wel klaar met zijn hoopvolle gedachten of hij zag een medewerker van het aquarium naar ze kijken alsof hij een prooidier had gevonden en stond te popelen om te kunnen eten. Wel leek het er eerst op alsof hij eerst nog moest veronderstellen dat hij prooi had gevonden, maar Alex gaf zichzelf geen tijd om die metafoor echt volledig uit te denken. Ze moesten hier weg komen. In paniek gleed zijn blik rond zodra de bewaker hun kant op kwam en trok hij Lynn zachtjes met zich mee de andere kant op. Nu renden ze wel weer weg van de bassins, maar het was op het moment niet anders. “Deze kant op!” sprak hij tegen de zwartharige, waarop hij haar losliet en een andere weg insloeg. Misschien als ze veel zouden zigzaggen...?

Ze moest toegeven, de pirouette zag er niet verkeerd uit. Toen haar gevraagd werd of de blondharige haar overtuigd had, antwoordde Lynn dan ook plechtig: "Je hebt jezelf bewezen." Iemand die het in zich had om een rondje te draaien op diens tenen kon immers vast wel goed omspringen met een jack, het toppunt van stijl. Kort schudde het zwartharige meisje met haar hoofd toen ze zich bewust werd van de kinderlijkheid van haar gedachten, al was er wel een lichte glimlach op haar gelaat te vinden. Normaal gesproken was ze een stuk serieuzer, maar het voelde eigenlijk wel fijn om dat een keer te kunnen laten gaan.

De grinnik die de mond van de blondharige verliet, deed Lynn goed. Dit hele gesprek deed haar goed, nu ze erover nadacht. Het was prettig iemand gevonden te hebben waar ze het meteen goed mee kon vinden. Het uitlenen van kleding was een goede start voor hun vriendschap, werd er gezegd. Het glimlachje van de zwartharige werd voor de zoveelste keer iets groter. "Ja, dat vind ik ook," beaamde ze. Een lach rolde over haar lippen toen ze de volgende opmerking van haar gesprekspartner hoorde. Natuurlijk, het stelen van andermans eten was essentieel in een goede vriendschap. "Wie weet, als we ons best doen en eten vinden, kunnen we elkaar misschien ooit beste vrienden noemen."

De quote was ook bruikbaar als ze ooit gesnapt werden. "Dat vind ik een goed idee, maar laten we hopen dat het daar niet op aan hoeft te komen," reageerde Lynn met iets van serieusheid in haar stem. Werden ze gepakt, dan had ze een hele hoop uit te leggen. De Carracosta in één van de aquaria, de grote plas water om het aquarium in kwestie, het spoor van druppels dat door het gebouw liep, de medewerker voor een tijdje in een kamer opgesloten had gezeten.. Ze was niet slecht in leugens vertellen met een uitgestreken gezicht, maar was er wel een leugen die dit alles zou kunnen dekken? Het leek haar onwaarschijnlijk.

Lynn werd meegetrokken en haar eerste reactie was om te zeggen dat ze best zelf kon lopen, maar in plaats daarvan zweeg ze en paste haar snelheid aan die van de blondharige aan. Ze hield er niet van als iemand de leiding over haar nam, maar van Alex kon ze het nog wel hebben. Zeker als hij een geschikte vluchtroute had weten te vinden. Hij leek in ieder geval wel ze weten wat hij deed toen hij plots haar losliet en een ander pad insloeg. Lynn volgde zwijgend en wierp een snelle blik over haar schouder. De medewerker was nog niet te zien, maar het geluid van stappen kwam wel snel dichterbij..

Hij had zichzelf bewezen. Alex grijnsde triomfantelijk en trok zijn kleren recht, blij dat dit dan ook weer geregeld was. Hij kon het wel, als hij zich ergens toe zette. Maar dit was dan ook alles behalve serieus geweest, dus dan was de motivatie makkelijk te vinden. “Gelukkig, dan heb ik niet voor niets al die jaren ballet gedaan,” reageerde hij op overdreven toon, waarna hij zelf begon te grinniken. Ballet had hij nooit gedaan en hopelijk maakte zijn toon wel duidelijk dat het een grapje was. Alex had niks tegen de danssport, maar het was toch iets te moeilijk voor hem om te kunnen. Zijn evenwicht behouden was al een hele klus – laat staan wanneer hij het op zijn tenen moest doen.

Lynn was het met hem eens en gelukkig kon ze ook wel lachen om de opmerking die hij erna had gemaakt. Het meisje stond in ieder geval open voor een vriendschap – dacht hij – want hoewel ze erg vriendelijk naar elkaar deden en steeds grapjes wisten te maken, kon Alex zich voorstellen dat zijn metgezel deze dag het liefste vergat. Het was dan ook een belachelijke situatie waar ze zich nu beiden in verkeerden. De jongeman zou het echter nog voor geen goud willen ruilen, want het zorgde wel voor een interessant dagje uit. “Dat is dan een mooi vooruitstreven,” grijnsde hij, er niet echt bij stilstaand hoe vreemd het leeftijdsverschil voor anderen zou overkomen. Hij was vierentwintig, zij hooguit zestien of zeventien. Om de één of andere rede vond hij die leeftijdscategorie makkelijk om mee te praten. Dat kwam vast door zijn jongere zusje, al was die een stuk jonger dan dat.

Alex knikte instemmend. Gesnapt worden stond ver onderaan zijn bucketlist. “Yeah, mee eens. Ik weet niet of ik het hele verhaal nog wel kan uitleggen,” sprak hij semi-serieus, proberend het gesprek wat te verlichten. Hij grinnikte zacht, want als het erop aankwam, dan vertrok hij juist vaak met de staart tussen z’n benen. Alex was wat dat betrof een held op sokken. Tenzij hij Lynn uit de brand zou moeten helpen, want iemand aan z’n lot overlaten was iets waar hij nooit voor zou kiezen.

Oké, misschien had hij niet echt nagedacht over hun vluchtroute. Hij kende het aquarium niet echt en in dit soort situaties schoot hij al snel in paniek. Daarom rende hij eigenlijk maar willekeurige paden op, niet echt zeker wetend waar het hen heen zou brengen. Misschien was dat juist wel een strategie, want het zou de bewaker alleen maar verwarren, toch? Als het hen al verwarden... Alex schoot ook vliegensvlug steeds een ander pad op, dus wie weet zouden ze hem al verloren hebben. De jongeman waagde een blik over zijn schouder en zag tot zijn genoegen dat de bewaker inderdaad niet achter hem aanzat. Maar er was wel iets mis met het plaatje dat hem tegemoet kwam. Hij stopte abrupt met rennen. Alex zag helemaal niemand achter hem.

Al die jaren ballet waren niet voor niets geweest. Lynn grinnikte. De hints dat haar gesprekspartner niet echt op ballet had gezeten waren niet aan haar voorbijgegaan, maar toch kon ze het niet laten Alex voor zich te zien zoals hij nu naast haar liet, omgeven door een horde in roze geklede kindjes. "Diep van binnen wist je gewoon dat dit moment zou komen, ooit," sprak ze lachend, "en je hebt je alvast voorbereid."

De zwartharige knikte toen gezegd werd dat beste vrienden worden een mooi doel was. "Dat vind ik ook." Even schoot het door haar hoofd dat haar gesprekspartner zeker acht jaar ouder moest zijn en dat zo'n aanzienlijk leeftijdsverschil – voor zover zij wist – niet vaak voorkwam in vriendschappen. Het voelde echter niet raar aan, of zoiets, en daarom besloot ze die gedachte te negeren.

Een lach verliet haar lippen nadat de blondharige gezegd had niet zeker te weten of hij de situatie wel uit kon leggen. "Dat heb ik ook, en ik ben degene die de situatie veroorzaakt heeft," grinnikte Lynn hoofdschuddend. Eigenlijk was haar Pokémon de aanstichter, maar goed. Als ze Atlas' Pokéball niet tevoorschijn had gehaald, was er misschien niets gebeurd. Of ze dat liever had gehad, wist Lynn niet meer zeker. Doorweekt zijn was niet bepaald prettig en ze sloot liever geen mensen tijdelijk op in kelders, maar verder waren de gevolgen zo slecht nog niet geweest. Als ze niet gepakt zouden worden, in ieder geval, want anders zou deze dag een stuk minder mooi eindigen. Haar stem klonk serieuzer toen ze vervolgde: "Als het zover komt, weten we vast wel iets te verzinnen." Ze geloofde het zelf niet helemaal, maar ze zou er zeker haar best voor doen. Alex verdiende het niet om een boete of iets dergelijks te krijgen omdat hij haar had geprobeerd te helpen.

Aquaria schoten aan haar voorbij zonder dat Lynn ze in zich op kon nemen. Haar blik was strak gericht op de persoon voor haar, die op hoge snelheid andere paden insloeg. Haar hart roffelde in haar borst en ze moest moeite doen hetzelfde tempo aan te houden. Voor een lange tijd sprinten was niet voor haar weggelegd, en dat maakte haar rasperiger wordende ademhaling haar pijnlijk duidelijk. Lynn waagde een blik over haar schouder en zag dat de bewaker haar op de hielen zat. Ze vloekte binnensmonds. Toen ze haar blik weer naar voren richtte, zag ze daar niet langer Alex' rug. Ze vloekte hardop. Een T-splitsing kwam steeds dichterbij, en Lynn wist al dat ze de blondharige niet meer zou zien voordat ze er daadwerkelijk aangekomen was. Dit was niet goed. Hoe zou ze Alex ooit nog terugvinden in een complex zo groot als het Ambrette Aquarium? Als ze dezelfde richting koos als de blondharige, had ze misschien nog een kleine kans. De voetstappen achter haar hielden aan, en bij gebrek aan tijd om over haar keuze na te denken, dook Lynn het linker pad op en spurtte weg, de medewerker met zich meevoerend.

Alex lachte en knikte. “Ja, precies,” reageerde hij instemmend. Iets verder eraan toevoegen kon hij echter niet, want Lynn haar opmerking kon hij gewoon niet overtreffen. Ook op het volgende wist hij geen andere gepaste reactie dan tevreden en vriendelijk te glimlachen, aangezien hij zelf zijn zegje erover al had gedaan. Wel keek hij ernaar uit om meer tijd met de zwartharige te besteden, want ze deed hem ergens aan zijn kleine zusje denken als hij zijn best deed. Dat, of hij miste Anaïs gewoon zo ontzettend veel.

Hij grijnsde naar Lynn zodra ze bekende dat zij dat ook niet zou kunnen. “Maar hey, als dit alles niet was gebeurd, dan hadden we elkaar waarschijnlijk niet eens ontmoet,” vertelde hij het meisje. “Dan waren we misschien wel gewoon langs elkaar afgelopen en that’s it.” Grappig hoe dingen soms konden lopen. Hij kwam in ieder geval niet elke dag een doorweekt meisje in het aquarium tegen. “Hm, misschien dat ik mijn innerlijke schrijver wel kan oproepen, maar ik schrijf eigenlijk geen fictieve dingen,” grapte Alex vervolgens. De ironie dat hij een fictief personage was #RoloBreakingThe4thWall.

Alex wilde alles bij elkaar vloeken, maar omdat hij niet zo van het hardop vloeken was, kon hij zich nog net inhouden. Oké, hij had twee opties. Teruglopen in de hoop dat hij Lynn aan zou treffen, met het risico gepakt te worden door de bewaker… Of Sagittarius weer tevoorschijn halen en hopen dat hij lang genoeg bij het meisje in de buurt had gelopen om haar geurspoor op te pikken. Aangezien optie twee hem veel slimmer leek, haalde hij de pokéball van zijn trouwe hond tevoorschijn en legde hij in het kort de situatie aan hem uit. De Growlithe duwde vervolgens zijn neus de lucht in – waarna hij uiteindelijk via de grond verder begon te snuffelen en een kant op liep. Alex hoopte maar dat het de goede was.

De blondharige had een punt. "Herinner me er dan aan dat ik Atlas bedank wanneer we naar hem teruggaan," lachte Lynn. Hij was immers degene die dit alles veroorzaakt had, wat ze inmiddels niet meer als iets negatiefs bestempelde. Als ze gepakt werden, zou dat natuurlijk niet positief zijn, maar er was een kans dat Alex' schrijverskunsten hen dan zouden kunnen redden. "Voor alles is er een eerste keer, niet?" Reageerde Lynn grinnikend, waarna ze op een iets serieuzere toon vervolgde: "Bovendien vergt gewoon schrijven al veel creativiteit, lijkt me." Zelf had ze zich er nooit aan gewaagd, maar het leek haar wel een interessant iets om te kunnen.

Het enige wat ze kon doen, was blijven rennen. Lynn had het idee dat de medewerker steeds dichterbij kwam, ook al klonk het daar niet naar als ze op voetstappen afging. Ze waagde een blik over haar schouder en zag dat de man iets dichterbij was gekomen, en daarom versnelde ze haar pas iets. Gepakt worden zou, hoewel ze er eerder nog ietwat grappend over gepraat hadden, niet prettig zijn. Lynn draaide een andere hoek om en schoot verder, ondanks dat haar ademhaling inmiddels niet meer zo kalm was. Ze was nooit een goede sprinter geweest.

Alex grijnsde en knikte. “Ik zal mijn best doen,” reageerde hij op het meisje haar woorden. Zo’n slecht geheugen had hij niet Rolo wel maar wie weet waren ze met veel andere dingen bezig op dat moment. Of er was genoeg gebeurd dat hij niet anders kon dan het vergeten. “Da’s waar,” vervolgde hij toen ietwat serieus. Dat verdween vrijwel direct weer. “Als we een dweil kunnen vinden hier, dan kan ik vast en zeker ook wel een excuus verzinnen.” Hij grinnikte zacht en knikte vervolgens, al was hij wel wat beschaamd om het indirecte compliment. “Tot op een bepaalde hoogte,” gaf hij bescheiden toe. Wat was de vloer opeens interessant, zeg.

Het tempo was inmiddels weer omhoog gegaan. Alex was absoluut geen renner, maar hij wilde Lynn niet aan haar lot overlaten in dit veel te grote gebouw – zeker niet wanneer ze achterna werden gezeten door een bewaker. Zijn oog viel na enige tijd op een figuur in de verte, welke op een hoog tempo voortbewoog. Aan de kleding te zien was het een uniform en betekende dat dat het de bewaker was die achter hen aan had gezeten. Aangezien deze aan het rennen was in de richting waar Alex nu ook heenging, betekende dit dat Lynn daar in de buurt was. Hij hoopte niet dat ze op het punt stond gepakt te worden, want dan hadden ze een probleem. Nou ja… Hij zou haar kunnen ‘redden’. Maar dan zou hij zichzelf opofferen.

Met een blik op de Growlithe die vlak voor hem rende, maakte hij zijn beslissing. “Sagi, ik wil dat je blaft. Hard en vaak. Oké?” De pokémon probeerde verward achterom te kijken, maar deed uiteindelijk wat hem gevraagd werd. Alex keek op en zag dat ze de aandacht van de bewaker hadden getrokken. Geschrokken, ondanks dat het zijn plan was geweest, draaide de jongeman zich vlug om en begon terug te rennen. De voetstappen die achter hem via de muren weerkaatsten, gaven aan dat de bewaker nu wel degelijk achter hem aanzat.