A heart cold as ice. [&NATHAN MALONE]

Een zucht verliet zijn lippen terwijl hij naar buiten keek. Ondanks dat hij het niet wilde toegeven, merkte hij toch dat hij aan het trillen was door wat er was gebeurd. Ja, hij had de jongen opzettelijk pijn willen doen, maar hij had niet verwacht dat de jongen zich zodanig had hersteld dat hij achter hem aan zou gaan. In plaats daarvan was er nu een kat en muisspel ontstaan waarin hij tot nu toe de regels van bepaalde. Hij had geen idee hoe hij Nathan verder kon ontlopen, want alles leek dood te lopen. Er was geen mogelijkheid dat hij nu snel naar buiten zou kunnen gaan en dat hij Nathan zou kunnen ontlopen. Als hij Psycho erbij haalde, liep hij een te groot risico dat hij gezien zou worden. Hij hoorde rumoer en wist gewoon dat het Nathan was. Hij keek echter op toen hij een geluid hoorde dat klonk alsof veel deuren eraan hadden moeten geloven. Hij besefte dat dat waarschijnlijk een Pokémon van Nathan moest zijn die hem probeerde te vinden. Hij had echt geen idee wat hij moest doen, want hij had geen Pokémon die op hetzelfde niveau als Nathan waren. Helemaal niet, zelfs. ‘Sorry, maatje,’ fluisterde hij en hij gooide de Poké Ball van Psycho omhoog waardoor zijn bezorgde Alakazam tevoorschijn kwam. ‘Zodra die deur opengaat, gebruik je Confusion op een kast om hem naar de desbetreffende Pokémon te sturen. Daarna neem je mij mee en ontsnappen we via dat raam.’ Hij wees naar het raam dat hij voor het gemak maar snel even open deed. Psycho knikte bevestigend ten teken dat hij het begreep, draaide zich naar de deur toe en wachtte tot deze open zou gaan.

Zorgen maken erom dat hij andermans eigendom kapot maakte deed hij absoluut niet, waarom zou hij eigenlijk. Net stond de Lucario op het punt om weer een deur open te rammen, maar stopte midden in diens beweging en draaide zich met een ruk om. Eindelijk had die dus de goede kamer gevonden, het kon lang genoeg duren. "Als je binnen bent meteen Psychic." Lugus knikte ten teken dat deze het had gehoord, liep naar de goede deur toe en sloeg deze open met een flinke Power-Up Punch. Met een klap vloog de deur open en Nathan stapte zonder enjge twijfel naar binnen, oog in oog staande met Kaito. Zijn arm klopte even, iets waardoor hij automatisch de hand van zijn andere arm balde. Lugus had alvast zijn Psychic ingezet, kon toch wel eens van pas komen als de zilverharige iets van plan was.

De deur vloog met zo’n klap open dat Kaito vermoedde dat er een aanval op was gebruikt. Echt een manier om met een ander zijn spullen om te gaan, zeg. Hij zou bijna denken dat de persoon die tegenover hem stond ook van Team Rocket was. Hij schudde zijn hoofd bij het idee dat hij mogelijk de hand van een Team Rocket-lid had gebroken. Meteen toen de deur opengevlogen was, gebruikte Psycho zijn Confusion om de kast naar de Pokémon te sturen. Beiden keken niet eens om om te zien of het gelukt was. Psycho liep naar hem toe, greep hem bij zijn middel en sprong vervolgens uit het open raam. Even voelde Kaito alleen koude lucht in zijn gezicht. Zijn haren wapperden om zijn hoofd, al even wild als zijn hart dat tegen zijn borstkas tikte. Hij had gewoon een trainer aangevallen met een Lucario en een Charizard. Hij had zichzelf weer enorm in de problemen gebracht en mocht nu weer ondervinden hoe het was als je iemand uitdaagde die betere Pokémon had dan jij. Hij wist dat vluchten zinloos was en dat de jongen hem uiteindelijk wel zou grijpen, maar toch wilde hij graag geloven dat hij een kans had om te ontsnappen. En als de jongen hem ving, hoopte hij dat ze niet flauw zouden doen en gewoon met elkaar een vuist op vuist gevecht konden houden. Meestal won hij wel in dat soort dingen. ‘Psycho, gebruik Confusion op het gevallen glas en stuur het naar het raam!’ riep hij. Psycho liet hem los, draaide zich om en hield zijn lepel schuin. Het glas dat gevallen was omdat Psycho er hard tegen was gebotst kwam omhoog en met een snelle beweging werden de glasstukken op het open raam afgevuurd. De jongen had gewoon pech als hij net op dat moment daar stond. Het had niet veel zin om Teleport te gebruiken omdat ze dan toch weer bij het Pokémon Center uitkwamen. En dus begon hij zo hard te rennen als hij kon, zijn Alakazam op zijn hielen.

Meteen zodra Lugus de deur had ingetrapt werd er een kast naar de Pokémon gestuurd, welke met een snelle reactie tegen het ding aansloeg met een Close Combat, daarbij het ding vrij snel brekend. Meteen hierna lette Nathan op de ander, welke ondertussen door het raam verdwenen leek te zijn en daarbij ook meteen diens Pokémon had meegenomen. Het glas was gebroken, niet echt iets bijzonders leek het hem, gewoon een klein detail. De jongen liep richting het raam, maar hij was er echter een kleine afstand van verwijderd of er vlogen meerdere glasscherven door het raam. Hij had een stap dichterbij moeten staan en die dingen waren letterlijk in zijn gezicht geboord. Zodra hij even was bekomen van de lichte schrik, niet elke dag was het dat er zomaar glas langs je kwam vliegen, ging de jongen richting het raam verder, waar hij naar buiten tuurde. Al snel had hij de ander gespot, en sprong ook zelf het raam uit, op zijn hielen gezeten door de Aura Pokémon. Mooi niet dat hij even zo snel de ander zou laten ontsnappen. "Extreme Speed om ze in te halen, daarna Psychic op beiden." sprak Nathan tijdens het rennen, waarna de Lucario meteen de aanval uitvoerde en al snel de twee andere ingehaald leek te hebben. Beter werd het hem gevraagd.

Kaito durfde een snelle blik over zijn schouder te werpen en zag dat het glas de jongen had gemist. Hij vloekte omdat de jongen wéér was ontsnapt aan een pijnlijke dood. Er-erhm, ongeval. Kaito wilde niemand dood hebben. Dacht hij. Nou ja, eigenlijk kon het hem niet zo veel schelen of de jongen bleef leven of niet, als hij maar zijn pleziertje had. En het zou zeker leuker zijn geweest als het glas gewoon zijn doel had getroffen en hij niet de longen uit zijn lijf had moeten rennen om ze voor te blijven. Dat laatste was trouwens valse hoop, want opeens stond de Lucario vlakbij hun. Psycho sprong voor Kaito om de aanval te blokkeren die de Lucario gebruikte, welke Kaito herkende als Psychic. Kaito wist dat Psycho dezelfde type was als het type aanval dat op hem werd gebruikt, maar het bleek dat de Lucario toch wel heel krachtig was. Psycho zakte namelijk door zijn knieën en Kaito vloekte. Die aanval was voor hem bedoeld geweest. Psycho had de volledige klap opgevangen en dat was te veel voor hem geweest. Snel keerde Kaito zijn Pokémon terug en dacht koortsachtig na. Hij had een Gastly die overal lol van maakte en een groep baby-Pokémon. Niet echt veel keuze dus. Oh ja, hij had ook een koppige Piplup. Hij draaide zich om naar Nathan, hijgend omdat hij veel te hard gerend had. Hij zou maar weer eens van twee keer naar de sportschool naar vier keer naar de sportschool moeten gaan, want dit kon gewoon niet. ‘Oké oké, je hebt me,’ sprak hij en hij rolde met zijn ogen, weigerend om angst te tonen tegenover de groenharige. Dat pleziertje gunde hij de groenharige niet. ‘Hé, ik kan er toch niks aan doen dat ik slecht aangelegd ben?’ Hij haalde zijn schouders op en kwam overeind, zijn handen leunend op zijn heupen. ‘Maar echt, je zou je bij Team Rocket moeten aansluiten. Zou je goed bij passen.’

Zoals hij al had verwacht, had Lugus de twee in een num van tijd ingehaald en stond net op het punt om diens Psychic te gaan gebruiken op de twee figuren. Echter sprong de Alakazam nog net aan jammer genoeg voor de ander, daarbij de volledige klap te hebben opgevangen. Wat jammer zeg, die Seedot had het het wel verdiend namelijk dat Kaito daardoor geraakt zou worden. Nathan had zelf al zijn pas wat verlaagd, zodat hij nu in welk geval niet meer aan het rennen was, maar wel nog in een vrij snel tempo aan het lopen was naar de twee. De Alakazam was teruggekeerd blijkbaar, of dat leek hem dan eigenlijk. Wauw, wat een.. vreselijke houding had de ander nu, het was bijna om van de walgen vond de groenharige. De ander kon er weinig aan doen dat hij nou 'slecht was aangelegd'? Alsjeblieft zeg, als dit nou echt 'slecht' was, dat kon Nathan er wel om gaan lachen. Een kort knikje gaf hij richting Lugus, welke een tweede Psychic leek af te voeren, recht op Kaito af. Het was niet echt bedoeld de ander pijn te doen, oke, een klein beetje, maar vooral om ervoor te zorgen dat Kaito niet meer kon bewegen. "Net zoals ik er weinig aan kan doen dat jij misschien word vermoord." sprak hij doodsimpel, richting de ander lopend met een wat kwade blik. "En wie zegt dat ik daar nog niet bij hoor?" oke, hij hoorde nog niet bij de organisatie in de tijd dat dit topic zich afspeelde, maar daar werd aan gewerkt.

Kaito deed zijn uiterste best om geen angst te voelen. Hij zou zichzelf nogal een stommerd vinden als hij zichzelf bang zou voelen omwille van de groenharige. Het was niet dat de jongen hem echt iets aan kon doen of zo. Ja, liet hij zichzelf dat vooral wijsmaken. De jongen had veel sterkere Pokémon dan hem en daar was hij zich vrij bewust van. Toch was het niet aan Kaito besteed om angst te voelen. Hij had geen angst gevoeld. Niet toen zijn ouders overleden bleken te zijn, niet toen zijn oppas het huis was uitgejaagd en ook niet nu hij Psycho niet meer had om zich te verdedigen. De krachtige Psychic dwong hem tot zijn knieën. Kaito wist precies hoe het nu moest voelen voor een ander als hij Psycho een psychische aanval liet gebruiken op diegene, maar zijn ogen keken Nathan kil aan. Hij wilde geen angst tonen en dat was te zien in zijn blik. Als hij dan toch dood zou gaan omdat de jongen zo gek in zijn hoofd was om dat te doen, dan zou hij dat met alle trots die hij had ondergaan. ‘Daar raak ik niet van onder de indruk, hoor,’ zei hij zo kalm mogelijk. Het was vervelend dat hij zijn spieren niet meer kon bewegen en op een aparte manier kon praten zodat de woorden er half gemompeld uit kwamen. Daardoor misten ze hun kracht voor meer dan de helft dan dat het zou moeten, maar Kaito was over het algemeen tevreden over zichzelf. Er waren mensen die het nu waarschijnlijk in hun broek zouden doen van angst, maar Kaito hoorde niet onder die mensen. Hij fronste zijn wenkbrauwen – of deed daar toch een poging toe – toen hij de vraag van de jongen hoorde. ‘Het zou jammer zijn als je dat nog niet was. Je hebt wel lef moet ik zeggen.’ Hij dwong zijn mondhoeken omhoog in een grijns. Zijn woorden klonken nog altijd half gemompeld, maar dat was de schuld van de Psychic. ‘En wat ga je nu met me doen nu je me hebt?’ Zijn blik verraadde geen enkele emotie, maar dat kwam misschien voornamelijk omdat de Lucario zijn Psychic hem belette om dat te doen.