A heart cold as ice. [&NATHAN MALONE]

Het leek er op dat de zilverharige Nathan gewoon volgde, dat was iets. Toch? Ja, vast wel. Hm? Ineens vroeg Kaito om iets over zichzelf te vertellen, ook wel ineens erg.. spontaan zeg. "Ik ben achtien jaar, kom uit Kanto." hield de groenharige het maar even kort, dat was wel het belangrijkste wat mensen hoefden te weten. De rest werd niet zomaar, zonder enkele reden tegen een vreemd persoon gezegd. Dat de twee elkaar bij naam konden, zei helemaal niets voor hem. Namen waren enkel iets om iemand te benoemen, om het communiceren makkelijker te maken. "En jij dan?" respect? Nah, niet nodig. Waarom zou hij dat doen? Nee, echt. De jongen zag er niet echt een nut in, netjes doen. Bleh, alsjeblieft niet.

ooc; level 100 Freedje, level 100. :'D

Kaito probeerde een gaap te onderdrukken. Het was hier echt vreselijk saai en Nathan voegde er ook niet echt iets aan toe. Oké, misschien was hij wel geïnteresseerd in hem, maar dat wilde nog niet zeggen dat hij het er leuker op maakte. Hij hoopte dat er hun iets stond te gebeuren in de Winding Woods. Dat hij Nathan het stuipen op het lijf kon jagen. Hoewel… hij wist niet of dat bij de groenharige ging lukken omdat de jongen echt zo doods sprak als iets. Alsof het hem allemaal niet interesseerde. Juist het type dat Kaito wel leuk zou vinden om op te jagen. Misschien zou hij wel iets leuks bedenken in Winding Woods en kon hij het nog steeds afschepen als een klein grapje. De wederkerige vraag werd door Kaito verwacht. ‘Al drieëntwintig jaar oud en ik kom uit Kalos,’ zei hij rustig. Met de naam van zijn regio benoemen deed hij niet veel fout. Maar Nathan hoefde niet precies te weten waar hij woonde. Het zou niet echt wat uitmaken, maar… tja. Geen idee eigenlijk waarom hij het verborgen wilde houden. Eindelijk betraden ze dan Winding Woods. Kaito koos het pad naar rechts en nam aan dat Nathan zou volgen. ‘En hoe is Kanto?’ vroeg hij maar aan de jongen terwijl zijn zeegroene ogen keken inspecterend om zich heen, kijkend of hij al iets kon doen.

OOC: Je puntenaantal staat op 33, dus of je hebt je doel bereikt, of je hebt je niet kunnen inhouden en hebt het besteed aan iets anders xD

Er werd hem verteld dat de zilverharige drieëntwintig jaar uit was, ook oud zeg. Ergens viel het wel mee, immers waren er heel veel oudere mensen op deze planeet. Een klein zuchtje kwam van de jongen zodra het hem werd gevraagd hoe het in Kanto was, maar uiteindleijk haalde hij gewoon zijn schouders op om vervolgens te antwoorden "Niet veel bijzonders, nogal druk maar nog lang niet zo druk als Kalos." dat was in welk geval het gene in wat Nathan had kunnen meemaken van zijn waarschijnlijke geboorte regio, het idee om er ooit weer eens heen te gaan stond hem totaal niet aan. Ondertussen waren de twee in de Winding Woods gekomen, zoveel dingen die er waren gebeurd. zelf iets dat had uitgelopen tot iets anders wat in de eerste instantie weg te denken was, kort glimlachte de jongen bij deze gedachte, maar al snel verdween deze weer waarna hij zijn blik terug op het pad richtte.

ooc; het tweede (a)

Kaito gaf een kort knikje op het antwoord dat Nathan gaf. Dat hij geen vraag terug kreeg of iets anders had hij ondertussen al wel verwacht. Hij moest zelf voor gespreksstof zorgen. Hij was niet iemand die dat erg leuk vond om te doen, maar wat voor keus had hij? Hij moest een band met de mensen om zich heen opbouwen zodat hij later zijn slag kon slaan. Hij moest zijn ware gezicht zo veel mogelijk proberen te verbergen omdat het anders mis zou gaan. Dus als dat betekende dat hij diegene was die voor gespreksstof moest zorgen, dan was het maar zo. Hij grinnikte nog steeds bij het idee dat Nathan daarstraks erg hard uitgeschoven was en op de grond gevallen was. Het beeld bleef in zijn hoofd hangen en het was gewoon grappig. En wat nog grappiger was, was dat Nathan geen idee had dat hij diegene was die verantwoordelijk was voor die ellende. ‘Hoe gaat het trouwens met je hoofd?’ vroeg Kaito zo neutraal mogelijk. ‘Dat was nogal een klap daarstraks, zeg. Nog even en Snowbelle City is nog gevaarlijker dan Glittering Cave of Lumiose City.’ Dat laatste zei hij door geacteerd zachtjes te mompelen, alsof hij zelf slachtoffer was geweest van één van de ‘veiligheidsagenten’ die daar rondliepen. De veiligheidsagenten zouden bij hem niks proberen omdat hij een collega van hun was. Niet dat de jongen daar ook maar iets van wist natuurlijk. Nee, er was veel dat de jongen nog niet wist. Met een grijns ging Kaito zomaar een kant op. Wist hij veel waar ze heen moesten, zeg.

Toen de zilverharige kort grinnikte fronste Nathan kort, wat was er zo grappig? Hij snapte dat maar niet, binnenpretje zou het misschien wel zijn. Bij de volgende vraag ging zijn frons niet weg, waarom was dit persoon daar zo geïnteresseerd in, de twee kenden elkaar amper. Het was ook niet bepaald dat de jongen nou bepaald veel zin in had om daar verandering in te brengen, maar dat zou waarschijnlijk wel gewoon iets van hem zijn. "Het gaat prima." klonk er kortaf van de jongen, er was ergens een wantrouwende ondertoon in zijn stem te horen. De groenharige vertrouwde geen 'perfecte' mensen, zowaar iedereen had wel een slecht iets, de jongen was zeg maar dus nog niemand tegen gekomen die perfect was. Kaito viel daar ook echt alles behalve onder.

Het was tijd dat er eens wat actie kwam. Nathan leek niet echt onder de indruk te zijn van zijn geacteerde spel. Het was niet dat hij hemzelf zou geloven als hij in Nathan’s schoenen stond, maar goed. De jongen leek een wantrouwend karakter te hebben, iets wat wel bij hem paste. Hij had echter verwacht dat het makkelijker zou zijn om de jongen te overtuigen, maar dat was dus niet zo. Oké, ook niet erg. Hij wist echter niet meteen wat hij hier kon doen. Hij kon ervoor zorgen dat Psycho Nathan waanbeelden liet krijgen, maar dan zou de jongen natuurlijk meteen doorhebben dat hij dat was. Dan maar op een andere manier. Zodra hij in de gaten had dat Nathan zijn aandacht niet direct op hem gevestigd had, sloeg hij het padje rechts in. Hij mocht niet te ver afdwalen, want dan raakten ze elkaar zo weer kwijt. En nu kon de pret beginnen. ‘Gebruik je Confusion op zoveel mogelijk dingen in je omgeving. Bladeren, takken, het maakt niet uit. Het is de bedoeling dat je hem zenuwachtig maakt,’ sprak Kaito. En terwijl zijn Alakazam knikte en een andere kant opging, liep hij rechtdoor. Hij hoopte dat hij met deze actie zijn Pokémon niet kwijtraakte. Het was hier makkelijk om te verdwalen. Hij hoorde een hoop gekraak boven zijn hoofd en grinnikte. Hij durfde te wedden dat Psycho vast heel erg actief eikeltjes in het rond liet vliegen en takken half liet breken boven Nathan’s hoofd. Mooi zo.

Huilen. Huilen was dit gewoon. Verborgen tussen een paar bomen zat hij te kijken hoe Nathan geraakt werd door meerdere dingen waaronder een Seedot. Hoe Psycho dat voor elkaar had kunnen krijgen wist hij ook niet, maar het was wel vreselijk leuk om te zien. Zijn gezicht betrok bij het idee dat Nathan die Charizard op hem af kon sturen, maar dan zou hij de zilverharige man eerst nog te pakken moeten krijgen. Hij wist dat Nathan onderhand wel in de gaten had gekregen dat hij en Psycho niet meer bij hem liepen. Hij nam aan dat de jongen heus wel slim genoeg was om te denken dat zij niet zomaar verdwenen waren. Kaito hoefde dan ook niet lang te twijfelen of Nathan misschien in de gaten had dat Psycho en hij hierachter zaten. En aan de boze blik van de jongen te zien had hij hem precies zover gekregen had dat de jongen woedend op hem zou zijn. Hij twijfelde even. Als hij nu zou zeggen dat het allemaal maar een grapje was, zou hij in de problemen raken. Het leukste was natuurlijk als hij stilletjes kon ontsnappen terwijl de jongen dacht dat hij nog hier was. En opeens wist hij iets leuks. ‘Psycho, breek die tak boven zijn hoofd,’ fluisterde hij. Hij wist dat zijn Pokémon ergens in de buurt van hem stond en aan het zachte geluid te horen was dat ook zo. Nadat die Seedot tegen Nathan’s hoofd was gevlogen, had Psycho schijnbaar besloten om hem te zoeken. De Alakazam boog zijn arm met de grootste kracht waardoor er een luid gekraak klonk en een dikke tak op het punt stond om te breken. Zo. Daar zou die jongen wel even zijn aandacht voor nodig moeten hebben als hij het er levend vanaf wilde brengen. Het kon hem werkelijk niks schelen of de jongen gewond zou raken, hij had zijn lolletje immers gehad. ‘Teleport, Psycho. We moeten maken dat we hier wegkomen.’ En snel richtte de Alakazam zich naar hem en gebruikte Teleport zodat ze weer terug naar Snowbelle City zouden gaan. Eer dat Nathan daar aan zou komen, waren ze allang weer weg. Heerlijk plan, toch?

Meteen ging zijn blik naar boven toen er daar heel wat gekraak klonk, om te zien hoe er een dikke tak bijna op hem viel. Al was het enkele meters van hem af, ging het ding toch wel in een noodgang naar beneden. Nathan sprong weg, om enkel daardoor zijn arm onder het ding te krijgen. Een luid gevloek klonk. Iemand ging dood. Hij wist de tak van zijn arm af te treffen, duwen of wat dan ook. Het zag er helemaal blauw uit en deed pijn als hel. De jongen had wel een gevoel waar de ander was heengegaan, als hij hier niet meer was. Hij keek om zich heen, niet iets dat bepaald veel werkte. Niet echt een Pokémon op zak hebbende die hem kon gaan helpen Kaito te vinden, kon de jongen dus maar enkel gewoon gaan zoeken vanuit de lucht. Wat wel kon gebeuren was dat Abby meehielp, immers was de andere Charizard een stuk kleiner dan Agrona, of in andere woorden even groot als de gemiddelde Charizard. Maar nog steeds kleiner dan Nathan, hoe was dat überhaupt een ding. Terwijl hij Agrona riep werd de Poké ball van Abby erbij gehaald, vergroot en vervolgens werd de andere Charizard eruit gehaald. Overkill? Nee joh, geen idee waar dat nou weer over ging. Na te hebben gezegd wie er gezocht moest worden klom hij op Agrona's rug, om over het bos te vliegen en langzaam richting Snowbelle, wel op de uitkijk voor een persoon die elk moment door iemand -kuch hem- vermoord kon gaan worden. Abby was al voorop, ze kon omdat ze kleiner was en dus lichter meer snelheid maken dan Agrona. Misschien in dit geval niet ens zo erg ook nog.

Het was dankzij Psycho dat hij gewaarschuwd werd. Kaito keek naar de lucht, maar zag niet direct iets. Toch wist hij dat Nathan er zo aan moest komen. Als die tak hem al niet verpletterd had. Misschien was het toch geen leuk grapje geweest, maar dat kon hem niet zoveel schelen. Hij had er niet zo veel moeite mee om anderen pijn te doen. Hij had de groenharige eerder al op de grond laten vallen en daar was hij mee weggekomen, maar hij wist dat de jongen deze keer wel wist dat het zijn schuld was. Hij kon nu twee dingen doen. Zich in de sneeuw verbergen en hopen dat zijn haarkleur genoeg zou zijn om te camoufleren of een huisje binnengaan. Zijn blik gleed naar een afgelegen huisje verderop. Psycho keek hem dringend aan en gauw maakte hij een keuze. Zo snel als hij kon rende hij naar het huisje en klopte op de deur. ‘Ik word beschuldigd van iets wat ik helemaal niet heb gedaan en nu zit er één of andere freak achter me aan,’ zei hij zo zielig mogelijk tegen de oude mevrouw die open deed. ‘Kom maar binnen jongen,’ zei deze en ze legde haar hand op zijn schouder. Snel trok ze hem naar binnen, sloot de deur en deed deze op slot. In het huis bleek zich nog een andere jongen te bevinden van rond zijn leeftijd die zijn hand op zijn heup hield. Kaito hoopte dat daar een Rhydon of iets in zou zitten, want anders gingen ze het niet redden. De vrouw zorgde ervoor dat Kaito op zijn gemak kon gaan zitten. Kaito keerde Psycho terug in zijn Poké Ball omdat het anders te opvallend werd. En nu hopen dat die Nathan hem niet gezien had, want anders zou hij dood zijn.

Het duurde niet zo heel lang of hij was weer aangekomen in Snowbelle City, nu was het nog een kwestie van het andere persoon vinden.. Agrona werd teruggekeerd, al bleef Abby nog hoog in de lucht. Nathan zou zo nodig Deimos kunnen gaan inschakelen, in de hoop dat de hond iets kon vinden. Echter was voor hem een nadeel dat de Dark Pokémon geen idee had wie dit persoon was, hm, wat te doen. Lugus kon gaan helpen met behulp van aura, ja, misschien dat dit kon gaan werken. Nu werd de Lucario erbij gehaald, welke verrast om zich heenkeek bij het zien van al het sneeuw. Onder normale omstandigheden had hij de hondachtige Pokémon gewoon laten wennen, nu echter niet. Na het te hebben 'uitgelegd' deels dan, deed de Lucario zijn ogen dicht en de dingen bij zijn oren stonden ineens overeind en waren lichtjes aan het trillen. Just ja. De Lucario sprutte weg, en Nathan volgde maar gewoon. Hopen dat dit ging werken, anders waren ze nog wel lang bezig. Natuurlijk was het ook iets dat hij met Agrona de stad kon verwoesten ofzo, maar onnodige slachtoffers maken was niet echt een goede optie. De blik van de groenharige stond letterlijk op onweer.

Kaito keek uit het raam, maar kon niet direct iets zien. De moed was hem zojuist in de schoenen gezakt. In plaats van een stoere Rhydon of iets anders dat hem kon helpen, had de man namelijk een Sneasel in de Poké Ball zitten die bovendien nog maar net uit het ei kwam. Een pasgeboren Sneasel. Zelfs zijn arsenaal aan baby’s kon dat aan. Daar had hij dus niets aan. Hij draaide zijn hoofd weer naar het raam en voelde zijn hart in zijn keel zakken toen hij de groenharige zag. Zo te zien had hij gebruik gemaakt van een Lucario. Konden die beesten geen aura’s opsporen van mensen? Hij was benieuwd wat voor kleur zijn aura zou hebben. Misschien paars omdat hij zo gestoord was. In elk geval was Nathan te dichtbij naar zijn goesting en hij nam niet aan dat de mensen hem hier konden beschermen. ‘Ik ga even naar de wc,’ zei hij rustig tegen de vrouw die vriendelijk naar hem knikte. Kaito snelde naar de bovenverdieping en keek naar het raam buiten. Als hij een beetje veilig kon landen, kon hij misschien nog ontkomen als ze Nathan binnen lieten om een kijkje te laten nemen. Vroeg of laat zou de waarheid toch wel uitlekken en dat had hij meerdere mensen die naar hem zochten. Hij had de jongen immers achtergelaten terwijl deze makkelijk dood had kunnen zijn door zijn actie. Niet dat hem dat wat kon schelen, maar goed. Echte vrienden maakte hij schijnbaar niet echt. Hij ging op het bed van de oude vrouw zitten terwijl zijn blik op het raam gericht bleef. Als Nathan naar binnen zou komen, zou hij uit het raam springen en wegrennen. Hij zag geen andere optie.

Heilige Arceus, hoe kon het zo moeilijk zijn om iemand godverdomme te vinden. Lugus scheen hem op het moment ook niet echt veel te kunnen helpen, hm. Waarschijnlijk waren er niet al te veel plekken waar Kaito wel echt was heengevlucht. Hij bleef op een random plek. Midden in de sneeuw bleef Nathan stilstaan. Zijn ogen keken goed om zich heel, maar op het voor altijd witte landschap, hier en daar huisjes, soms wat bomen was er echt helemaal niet anders. Zijn blik gleed op de Lucario, wat deze ook mocht doen, veel aan het helpen was het totaal niet. Arceus, als hij dat persoon vond he, deze was bij lange na nog niet jarig, geloof dat maar. De groenharige balde kwaad zijn vuist.

Onrust zaaide in Kaito’s binnenste. De witharige stond op, ijsbeerde in de kamer en ging dan weer zitten. Hij had zijn slachtoffer misschien wat slimmer uit moeten kiezen, want deze had namelijk een gigantische Charizard bij zich die hem in één ogenblik kon verbranden. Hij kon natuurlijk nog schreeuwend over straat roepen dat er één of andere gek achter hem aanzet, maar dan kon Nathan zijn verwonding laten zien. Want Kaito durfde te wedden dat de groenharige die vast wel had. Hij wreef over zijn nek. Hij had geen idee wat hij moest doen. Hij had geen Pokémon die hem zo naar een andere stad kon brengen. Psycho kon hem enkel naar de Pokémon Center brengen waar hij voor het laatst geweest was. Kaito stond op, liep naar het raam toe… en kreeg zowat een hartverzakking toen hij Nathan verderop zag staan. Oké, de Pokémon Center werd de oplossing. ‘Psycho, Teleport,’ zei hij terwijl hij de Poké Ball van de Alakazam naar voren gooide. Psycho knikte, gebruikte zijn Teleporte en niet veel later stond Kaito voor de deur van het Pokémon Center waar hij Nathan niet meer kon zien. Hij draaide zich om en liep de schuifdeuren binnen. ‘Ik kom een kamer reserveren,’ zei hij met een neutrale stem. De zuster knikte vriendelijk naar hem, keek even op haar computerscherm en gaf vervolgens een sleuteltje mee. Kaito twijfelde even kort. Als Nathan binnenkwam en naar hem vroeg, zou ze zeker antwoord geven. ‘En als er één of andere groenharige binnenkomt die naar mij vraagt, geef hem dan geen antwoord of zeg hem dat je me hebt weggejaagd omdat je geen problemen wilde hebben. Hij zit achter me aan.’ De zuster fronste, maar knikte daarna. ‘Wij mogen sowieso geen gegevens geven aan anderen,’ zei ze tegen hem, maar hij luisterde maar half. Hij keerde Psycho terug in zijn Poké Ball en begon vervolgens de gang op te rennen, stak de sleutel in zijn deur en gooide deze vervolgens achter zich dicht. Zo. Hopelijk was hij nu veilig.

Bij het korte moment dat de jongen een raam inkeek van een huis kom hij zweren dat hij twee figuren had gezien, waarvan er eentje nogal op een Alakazam geleken. Maar letterlijk waren ze de seconde daarna alweer verdwenen, Teleport? Het leek er wel op. Was het niet zo dat die aanval je bracht naar het dichtstbijzijnde Pokécenter? Maar een manier om erachter te komen. Snel draaide hij zich om, om haast te maken naar het rode gebouw, stapte naar binnen en keek rond. Het was niet dat hij verwachtte om Kaito daar meteen te gaan aantreffen, ergens aan het loungen in een van de stoelen of banken die er stonden. Achter hem stond Lugus, met nog steeds diens ogen gesloten en zoekend naar de witharige. Bij het zien van Nathan leek de zuster wat ongemakkelijk te worden, maar herstelde zich in een oogwenk. Hm, had hij nog gelijk gehad. In een vrij snelle pas liep de jongen naar de vrouw, om meteen te vragen waar de jongen was. Een neutraal antwoord klonk, met dat Kaito blijkbaar was weggejaagd. Nog geloofde hij er niets van, maar niet van plan nog eens onschuldige mensen erbij te betrekken was niet zijn plan. Ineens rende Lugus voor hem uit, de richting in waar de kamers waren. De Lucario leek elke deur in te trappen welke het tegen kwam. Bijna.