{Aiden} Just sit back and relapse again

Dat klonk als een slecht plan. Aiden hief zijn schouders voor een kort moment. “Dan hebben ze weinig te willen, is ‘t niet?” vroeg hij liefjes, maar al snel zuchtte hij toch even. “Maar goed, we zullen het wel op jouw manier doen dan.” Dat klonk zoveel treuriger dan hij bedoeld had, alsof haar manier al gedoemd was om te falen. Hij was het dreigen om te krijgen wat hij hebben wilde veel te erg gewend geraakt. Het was simpel. Iedereen gaf het je, want ze wisten dat er veel meer op het spel ging staan als ze niet gewoon mee zouden werken.
De man met de Lucario had gezegd dat hij Team Rocket ook met rust moest laten. Na deze woorden fronste Aiden even. “Hmn?” kwam er nog uit, maar uiteindelijk zuchtte hij. “Prima. Als ze nog één ding proberen maken we er wel meteen een goed eind aan, dan,” gromde hij. Oh ja, als zo’n Elite Leider nog eens in zijn buurt kwam, zou hij aan dat hele persoon een eind maken. Zo’n eind waarbij de politie de laatste beetjes as van de grond mocht gaan trekken. Arceusverdomme.
“Prima,” zei Aiden, voor hij op stond. “Zo terug.” En met die woorden liet hij Lilium, de twee elektrische Pokémon en zijn spullen achter om op zoek te gaan naar de dokter.

Een klap in zijn gezicht wilde helpen om hem uit de wolken te halen. “Een klap, ja?” vroeg hij geamuseerd, waarna hij zijn blik vernauwde in combinatie met een onheilspellende grijns. “Wie weet wat ik allemaal bij je terug kan doen,” zei hij, net wat te geamuseerd om betrouwbaar te klinken. Toen ze dan ook zei dat het niet zou helpen als zij zou gaan dreigen, knikte Aiden. Ja, dat was ook weer zo. Spijtig. Hij zou haar wel eens willen zien dreigen. Het zou goed beeldmateriaal zijn voor Pokémon Journey’s volgende comedie.

“Yoooo,” zei Aiden, voor de dokter springend waarbij zijn rode haren heen en weer zwiepten als in een L’Oreal reclame en hem met een grijnsje aankijkend. “Misschien wordt ‘t tijd dat er weer even naar mevrouwtje Florbelle gekeken word? We hebben niet alle tijd, zie je. En ik heb zo het idee dat als het nog heel lang duurt, ze gaat vluchten.” Een geamuseerde uitdrukking gleed over zijn gelaat, waarna een kort gesprek - waarvan Anita te lui was om het uit te typen - volgde en de arts hem al snel naar de kamer volgde. Hier aangekomen klopte Aiden op de deur, zodat Amore de kans zou krijgen te ontsnappen met Ruddles, waarna hij deze open zwaaide.

Aiden hief zijn schouders toen het blondje hem vroeg of ze het mocht tekenen en zette zich nonchalant neer op het bed naast haar. “Schuif ‘ns wa op,” zei hij wat, om tegen de muur naast haar te zitten en de dokter vol onschuld aan te kijken. Hij was die stoel in alle eerlijkheid compleet beu en aan de blik van de dokter te zien, was die hem gewoon beu dus besloot deze niets van Aiden’s actie te zeggen. Voor hem goed genoeg, want Aiden had ook niet zoveel zin om weer op die stoel te zitten. Daar kreeg je zo’n houten reet van.
Toen de dokter klaar was met Lilium en weer weg liep, rekte Aiden zich even uit en keek hij neer op ‘t blondje. “Dus, nog iets leuks te vertellen?” Het eind van de ochtend klonk als een lange tijd (want hij had geen idee hoe laat het was en het einde klonk ver weg), dus hij kon elk vermaak gebruiken dat er was.

Ze had de zesde gym gehaald. Aiden aaide Amore, wie op zijn schoot was komen liggen, en knikte. “Gefeliciteerd,” zei hij rustig. “Dan lopen we weer voor even gelijk.” Zo ging het eigenlijk altijd. Hij haalde een gym, zij haalde die gym. En dan ging hij weer door en later haalde zij ook die weer. Vaak zaten er meerdere weken tussen, maar zo ging het wel en het was best grappig. “Had ze haar gym al een beetje weten te renoveren?” Een grijns trok over zijn gelaat. Ja, daar had hij Tyrion op los gelaten. En daar was de gymleidster niet blij mee geweest.
Of hij nog wat leuks te melden had. “Niet echt,” zei Aiden enkel. Nee, hij had… niet veel gedaan. Hij had Alana ontmoet nadat ze hem een vreemde foto had gestuurd en had zeker enkele nieuwe mensen ontmoet, maar daar bleef het ook wel een beetje bij. “Het waren luie weken,” besloot hij maar te zeggen. Nee, het waren vooral ehm… Ja. Overdag bijkomen van de nachten. Dat was hoe hij het leven een beetje door begon te komen.

Het was even lastig en ze zei dat het normaal niet zo was dat haar Pokémon als eerste neer ging. Aiden glimlachte rustig. “Ik denk dat dat voor mij ook lastig gaat worden,” zei hij. “Nu Tyrion niet meer mee mag doen, zeg maar.” Ja, daar was hij zeer gefrustreerd over. Hij deed een gym altijd met de wetenschap dat als er iets mis ging, Tyrion er nog was. En nu kon Tyrion hem niet helpen en wist hij niet wat hij met de gym moest doen. Natuurlijk waren Garrett, Khaleesi en Arya er ook nog, maar was dat genoeg? Gelukkig werd hij al snel genoeg afgeleid. De gym was redelijk hersteld. Hij knikte even. “Goed van d’r.” Ja, het was niet altijd even hard zijn bedoeling om de hele gym te verwoesten. Hij wilde gewoon heel zeker zijn van zijn winst.
Toen het blondje zei naar buiten te willen, glimlachte Aiden. “Nou, ga je wassen,” zei hij rustig, knikkend naar de badkamer. Hij moest zijn schone kleren halen in ‘t Center, dus dat werd ‘m helaas pas als ze daarheen gingen. Maar, zij kon zich op z’n minst vast klaar maken zodat ze weg konden zodra het mocht.

Lilium vroeg eerst of Tyrion niet meer mocht, waarna ze vertelde over de angst die een gymleider kon voelen. Aiden schudde zijn hoofd rustig. “Spijt zullen ze nog wel krijgen. Vergeet niet dat ik Garrett, Arya en Khaleesi heb...” Hij grijnsde even. “Tyrion zal de laatste gym met de grond gelijk maken, maar tot die tijd moet de rest maar even aan het werk.” Een zuchtje volgde. Het was spannender nu zijn winst niet meer zo zeker was, maar het was toch zeker wel een veiliger idee toen hij er nog wel zeker van was. Nu moest hij zich continu afvragen of ze er wel klaar voor waren. Als ze dat eerst niet waren, was Tyrion het wel. Vooral met Blast Burn.
Of ze dat ding mee kon nemen onder de douche. “Neem aan van wel. En als dat niet lukt, moet een zuster je maar helpen onder de douche,” merkte Aiden veel te geamuseerd op. Dat kon immers ook nog. Dat je geholpen werd. Gelukkig was de situatie daar niet ernstig genoeg voor, maar dat hoefde Lilium niet te weten.

Khaleesi kon ook Blast Burn leren, zei Lilium. Aiden knikte. “Dat was inderdaad ook het plan, maar ik denk dat Khaleesi haar mega vorm niet gaat gebruiken dus dat scheelt wel in kracht,” zei hij. “Bovendien is Garrett in het voordeel... Maar goed, die kan ook eng zijn.” Een grijnsje trok over zijn gezicht. Als iemand immers wist dat Garrett eng kon zijn, was het Lilium wel. “En misschien kan Tyrion daar eens mee helpen? Dan leren we het Leo en Khaleesi samen,” zei hij rustig. Khaleesi kon het inderdaad ook goed gebruiken en voor Leo zou het ook geen kwaad kunnen. Vooral niet met gym nummer acht op komst. Daar zou het een afmakende move kunnen zijn.

Toen Lilium weer onder de douche vandaan was gekomen, had Amore Ruddles onder de deken gejaagd en kwamen er af en toe enthousiaste schokjes onder vandaan. Dat Amore de staart van de hamster beethad en deze elektrische schokjes aan het toedienen was - om te kijken hoe lang het zou duren voor het uit die antennetjes zou schieten - ontging Aiden een beetje en hij keek op toen Lilium iets zei. “Prima,” zei hij rustig. Schone kleren. Dan mochten ze toch wel snel gaan?

Dat vond Lilium een goed plan. “Laten we het dan wel op een zeer afgelegen terrein doen,” merkte hij met een schamper glimlachje op. Ja, hij had gezien wat Tyrion in zijn eentje aan kon richten met een Blast Burn, liet staan wat drie Charizards samen aan konden richten. Heilige Arceus, mensen zouden nog gaan denken dat het een natuurramp was. De grond trilde, scheurde, brandde... Het was zeker een aanval die de nodige ervaring vereiste en Aiden was allang blij dat Tyrionn het meteen onder de knie had gekregen. Hij had die aanval niet perongeluk richting zijn hoofd willen krijgen.

Ruddles. Aiden keek even om zich heen en keek op toen zijn mouw beet werd gepakt. Een schokje schoot richting Aiden en hij schokte met zijn arm. “Verdomme,” zuchtte hij. “Klaar nu, Amore,” gromde hij streng naar de Pikachu, om de Dedenne van zijn arm te wuiven en de dekens van de Pikachu af te trekken. “Anders prop ik je terug in die ball.” Dit was genoeg dreigement voor de Pikachu, welke meteen op de schoot van haar trainer sprong. “Sorry.” Ach, Lilium was Amore ook wel gewend. Ze bedoelde het niet heel slecht, ze was gewoon wat onhandig.