Hey you! {Aiden}

Hij dankte Élise op het moment voor haar bestaan. Met de Flareon strak in zijn armen geklemd en genietend van haar dikke, warme, heilige vacht, wandelde Aiden door één van de weinige steden in Kalos die hij nog niet eerder had gezien. En Heck, het beviel hem voor geen ene meter. Het was hier k-k-koud. Verdikkie, zeg. Het was gewoon niet leuk meer. Zijn nekharen gingen ervan overeind staan.
Toen zijn naam plots geroepen werd, keek Aiden op. Hey, die stem kende hij zo onderhand maar al te goed. Kreeg hij nou zowaar weer een fatsoenlijke begroeting, of was ze misschien toch boos en zou hij zometeen een klap krijgen? Oh, Arceus. Alsjeblieft niet. Ze kon best hard slaan voor zo’n klein ukje. Hij keek toe hoe ze zich naar hem toe klungelde en weigerde de Flareon los te laten, wie nog altijd tevreden in zijn armen hing, geen last hebbend van de kou gezien haar snikhete vacht.
“Ey, Lilium,” besloot hij maar te zeggen. Niet slaan, niet slaan.

Het zag er best amuserend uit, als hij niet ergens bang was een slag voor zijn hoofd te krijgen. Wat ze dan ook als eerste zei, deed zijn blik even vernauwen en enig bloed van zijn gezicht naar zijn tenen lopen. “Wat? Hoe?” vroeg hij zich hardop af. Oh arceus, dadelijk dacht ze dat hij de Banette expres had gedaan en was dit wraak. Dadelijk… Dadelijk zat er een Parasect in de bal. Hij staarde naar de groot geworden Pokéball, om vervolgens Lilium aan te kijken. Haar blik leek niet geniepig, eerder… Vrolijk? Trots? Vandaar dat hij de ball langzaam aanpakte en haar aankeek. “Is het een Parasect?” Hij moest het weten voor hij de ball opende, anders mocht Tyrion het opeten.

Haar enthousiasme werkte aanstekelijk. Want, hoe irritant ze ook kon zijn in haar Tauros-momenten, moest hij toch toegeven haar nu best amuserend te vinden. Met de Pokéball in zijn hand, waar Leo even aan begon te snuffelen waar Lilium op zei dat dat niet de bedoeling was, luisterde hij hoe het meisje zei dat het geen Parasect was. Ze ging door over dat hij het moest openen en Aiden boog zich even naar de grond, om de Flareon neer te zetten. Deze trippelde enthousiast om hem heen, terwijl de sneeuw rond haar pootjes smolt van de hitte die ze uitstraalde. Ze was de perfecte Pokémon in het gebied.
“Vooruit dan, omdat je zo enthousiast erover bent,” besloot hij - nog steeds twijfelend - te zeggen. Hij hield de ball voor zich en liet een rode straal eruit komen, waarna een kleine Pokémon in de sneeuw terecht kwam. De Pokémon keek geschrokken op en Aiden hief zijn wenkbrauwen. He? Holy Arceus, hoe-... Wat?
“Hoe kom je daar nou aan?” vroeg hij verbaasd. Wat? Kreeg hij nou zomaar een shiny Charmander?
Vandaag was weer een hele rare dag.

Het meisje leek super enthousiast, maar wat Aiden vooral was, was verbijsterd. Immers hadden ze lang niet altijd een even goede relatie gehad en hij had niet eens het idee dat hij wist wanneer het van vijandig op vriendelijk over was gegaan en van hoe lange duur dit zijn zou.n Natuurlijk moest hij toegeven dat het hem ergens, heel stiekem, beviel. Maar, het was vreemd. Hij verwachtte ergens nog steeds een klap, trap of uitbrander van het blondje. Ze zei dat het geheim was hoe ze aan de Charmander gekomen was en een frons kwam op zijn gezicht. “En hij-... Zij is voor mij?” Hij moest het toch nog even vragen, voordat zijn verjaardagscadeau was dat hij haar mocht zien. Hij was verbaasd. Hoe moest hij hier nou weer op reageren? Dadelijk ging hij nog giechelen joh.

Enthousiasme weerklonk in de stem van het blondje toen ze hem nogmaals een fijne verjaardag wenste en hij keek met opgetrokken wenkbrauwen naar de Charmander, wie langzaamaan naar de Flareon was gelopen. Deze duwde onmiddellijk haar warme vacht tegen de Charmander aan en binnen enkele tellen zaten de twee tegen elkaar gekropen op de grond.
Met een simpele beweging stapte Aiden langs de Pokémon en legde hij zijn hand op de blonde haren van ‘t meisje. Ja, dit was het verste wat hij ging komen. Dit was Aiden’s versie van een dankbare hug. Een klopje op het hoofd. Maar hey, het was echt al heel veel intimiteit voor zijn afstandelijke karakter. Hij was trots op zichzelf. Hij liet zijn hand dan ook vrij snel weer zakken en keek op ‘t blondje neer met een lichte grijns. “Dank je. H- Zij is geweldig.” En dat was voor één van de weinige keren oprecht.

Lilium leek ook even in shock te zijn door de plotselinge aanraking - DIE AL HEEL VEEL WAS VOOR AIDEN - maar uiteindelijk kreeg hij toch antwoord. Hij zette weer een stapje naar achteren en richtte zijn blik even op Leo. “Rustig maar, knul,” grijnsde hij de Pokémon toe. Hij had immers wel gemerkt dat de Pokémon verdedigend was over Lilium, iets wat ze maar al te goed kon gebruiken. Aiden moest toch ook toegeven enigszins verrast te zijn over hoe het was uitgepakt. De klap die hij ooit van haar had gehad, was omdat ze Leo van hem had gekregen. Nu stond ze tegen hem aan geleund. Het was ergens vrij grappig.
Toen er werd gevraagd naar de naam van ‘t kleine ding, keek Aiden er even naar. “Khaleesi,” antwoordde hij rustig. Khaleesi betekende koningin en kon vrij simpel afgekort worden naar Khal. Naar zijn mening paste het bij het monster dat ooit een Charizard zou worden. Welke kleur was een shiny Charizard eigenlijk? Dadelijk was het roze. Oh, Arceus...
“Tussen jou en Leo gaat het ook beter, of niet?” vroeg hij, even veelbetekenend over zijn wang wrijvend.

Lilium moest de Charizard geruststellen en Aiden zuchtte even. “Hey, je komt wel van mij he?” vroeg hij met een droog grijnsje. Het was waar. Hij had de Charmander als heel jong ding aan het meisje gegeven. Het ding was geboren door Tyrion, de Pokémon die nu al weer een tijdje in Aiden’s team te vinden was. Hij was benieuwd hoe de Charizard op het ukkeltje zou reageren. Gezien Tyrion’s vaderlijke persoonlijkheid, wist hij zeker dat dit wel goed zou komen.
“Dat is goed om te horen, na die klap was ik toch even bang dat je hem voor eeuwig zou dumpen.” Het was de volledige waarheid. Aiden was destijds ook nog boos op d’r geworden. Wat waren ze toch een vreemd duo samen, zo. Het ene moment gehaat en ‘t andere moment cadeaus uitdelen. Hij zou het zelf nooit begrijpen, was hij bang.
“En ja, mentaal wel een beetje,” sprak hij dramatisch. “Maar nee, daar moet je toch wel wat harder voor slaan. Niet doen,” merkte hij op, het laatste er waarschuwend achteraan. Liever niet. Hij had het namelijk toch wel de hele dag gevoeld destijds. Taurosje.