Aiden High [AU]

De eerste dag op school. Raven kon niet echt zeggen dat hij er naar had uitgekeken, maar hij was vastbesloten om net zo'n normaal leven te leiden als ieder ander. En dat betekende ook naar school gaan. Met een zucht sloot hij zijn kluisje en hing hij zijn schooltas over zijn schouder. Hij negeerde de starende blikken die hij in zijn rug voelde branden, of het zachte geroezemoes toen ze hem voorbij zagen lopen. Raven had zijn blik strak op de grond gericht. Niet omdat hij bang was om iemand onder ogen te komen, maar omdat het voor hem toch geen nut had. Om niet tegen iemand op te knallen, luisterde hij naar het geluid van de vele voetstappen om hem heen, terwijl hij zich een door de overvolle gangen probeerde te banen. En natuurlijk moest dit niet goed gaan. Hij verstarde toen zijn voet plotseling werd tegengehouden door een schooltas. Het volgende moment struikelde hij over zijn eigen misstap en viel toen vol op tegen de persoon die zo stom was geweest om het obstakel voor zijn voeten te gooien - want natuurlijk was dit niet zijn eigen schuld -.

Met een geamuseerde blik leunde de roodharige knul tegen een kluisje aan, zijn armen over elkaar gevouwen en zijn blik gericht op de voorbijgangers die hun dagelijkse, saaie leventje hervatten met geklaag over hoe ze hun vakantie misten, waarin ze geen zak te doen hadden en enkel skypeten met mensen die ze via internet hadden ontmoet.
Bij het zien van een jongen die niet al te goed uitkeek waar hij liep, stak Aiden zijn voet naar voren en kegelde hij zijn tas een eindje verder, waardoor het slechts een kwestie van tijd was voor hier een effect op kwam. Helaas voor hem was het amusement al snel over en viel de gast tegen hem aan, waardoor hij hem wat geïrriteerd aan de kant schoof.
“Kijk eens uit, ben je blind of zo?” vroeg Aiden, geïrriteerd en geamuseerd op hetzelfde moment.

Godverdomme die gast had een hard hoofd. Met een grimas op zijn gezicht, liet hij even een hand over de plek gaan waar waarschijnlijk wel een bult zou komen. Hij werd aan de kant geschoven, en hij wierp een geïrriteerde blik op de jongen die opmerkte of hij blind was. "Ja," reageerde hij droogjes, waarna hij voorover boog om zijn tas op te rapen - niet doorhebbende dat hij de verkeerde tas pakte -. Hij verwachtte geen reactie terug, de meeste mensen wisten in zo'n geval toch niet wat ze moesten zeggen, en maakte alweer aanstalten om verder te lopen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat hij random tegen mensen op knalde. Stiekem was dat ook wel zo.

Toen de jongen reageerde dat hij blind was, hief Aiden één wenkbrauw op om in de ogen van de jongen te kijken. Oh, fuck ja inderdaad. Die ogen zagen er niet uit alsof ze werkten. Meer alsof het doelloze onderdelen waren van zijn lichaam die veel beter vervangen konden worden door laserogen of zo. Stel je voor, dat zou de lessen nog eens leuk maken.
Toen de jongen een tas, ZIJN tas, pakte, hief Aiden opnieuw één wenkbrauw op, terwijl hij rustig toekeek hoe de jongen wegliep met ZIJN tas, voor hij de tas van de jongen van de grond raapte.
“Houd de dief!” riep hij uit, voor hij de tas richting het hoofd van de jongen slingerde. Helaas niet helemaal recht want bij gym kwam hij ook nooit opdagen.

Seven hees haar tas over haar schouder toen ze haar kluisje had dichtgegooid. Eerste dag van school, niemand keek daar naar uit. Toch was ze niet van plan nu al te laat te komen of iets in die richting. Het voordeel van een nieuwe school was dat niemand je kende en er dus ook geen mensen aan je hoofd zeurde. Ze liep dan ook rustig door de gang, in haar eentje, toen er opeens een tas tegen haar hoofd gesmeten werd. De klap kwam zo onverwachts dat ze zich tegen de muur overeind moest houden om niet om te vallen. Toen ze weer recht stond raapte ze met een snelle beweging de tas van de grond en stapte naar de persoon die hem had gegooid. "Hier heb je je tas, idioot," zei ze terwijl ze het ding voor zijn voeten smeet.

Op het moment dat de jongen schreeuwde 'houdt de dief!' wist Raven dat hij de verkeerde tas had meegenomen. Het zal ook wel eens niet. Hij was er echter op voorbereid dat hij zijn eigen tas nu naar zijn hoofd zou gaan krijgen, wat je deed afvragen wat voor opvoeding hij had gehad, en dook snel weg. Gelukkig voor hem bleek de jongens ook niet zulke goede gooikunsten te bezitten. Iemand anders werd het doelwit, en Raven trok even zijn wenkbrauwen op toen hij de klap hoorde. Dat moest pijn doen...
Het meisje richtte zich nu woest op Aiden en stiekem had Raven gehoopt dat hij nu door kon lopen. Maar, feit bleef nog steeds dat dat zìjn tas was die door de hele gang werd gesmeten. Met een zucht draaide hij zich om en liep hij weer terug. "Nee, dat is mijn tas," verbeterde hij het meisje, terwijl hij de tas van de jongen op de grond liet vallen en toen kalmpjes de zijne opraapte. Het verschil in gewicht was duidelijk te merken, alsof de jongen geen enkel boek in zijn tas had (of gewoon niet naar de lessen ging).

Au. De tas raakte een doelwit. Eentje. Niet de zijne. Het was in ieder geval al beter dan die keer dat hij degene naast zich wist te raken met een badmintonracket. En dat was dus de reden dat hij neit meedeed aan dat soort sporten. Rennen en klimmen kon hij wel, maar zodra hij moest beginnen te mikken… Dan eindigde het meestal interessant.
Het meisje - wie dus het nieuwe doelwit was - leek niet al te blij met het feit dat de ts haar geraakt had en ze gooide het ding naar zijn voeten, zeggende dat hij zijn tas terug had. Hij wilde tegen spreken, maar de blinde jongen raapte al snel de tas op en Aiden kon nu zijn eigen, veel lichtere, tas oppakken.
“Zo, dat is beter. Jouw tas is veel te zwaar… Wat heb je erin joh? Woordenboeken?”

Raven hief zijn tas weer om zijn schouder en keek de jongen even droogjes aan toen die vroeg of hij er soms woordenboeken in had zitten. Serieus? "Ja, en een leesbril, voor als ik moeite heb met het lezen van de letters," merkte hij sarcastisch op. Hij bedacht zich iets en viste toen een blaadje uit zijn broekzak, waarna die die naar de jongen toestak. "Weet jij waar klaslokaal B12 is?" vroeg hij toen, alsof hij het ineens helemaal niet vreemd vond om hulp te verwachten van iemand waar hij net een tas van had 'gestolen'. "Ze hebben me een kaart gegeven, maar daar heb ik niet veel aan," voegde hij er aan toe, terwijl hij even met de kaart in zijn hand bewoog.