De regen viel met bakken uit de hemel. Het was dat de riolering in Lumoise zo goed was, anders waren de straten nu al overstroomd. Geen persoon bevond zich meer op straat, maar dat had deels te maken met het feit dat de avondklok in was gegaan. Geen persoon, behalve Cara. Zij kwam net terug van de basis en had geen rekening gehouden met het hondenweer. Ze bevond zich nog geen twee minuten buiten en was nu al helemaal natgeregend. Haar mooie, witte haren hingen slapjes langs haar gezicht, haar mascara was uitgelopen én haar kleren waren nat. Een gefrustreerd geluid verliet haar lippen terwijl ze zo snel mogelijk thuis probeerde te komen. Het was van rennen naar sprinten gegaan, zo'n haast had ze. Niet dat het nu nog veel nut had, ze was toch al doorweekt.

Door de haast en snelheid die ze had, had ze niet echt goed door wat er zich allemaal om haar heen afspeelde. Zo had Cara bijvoorbeeld niet door dat er in de verte iemand op straat stond. Met haar handen half voor haar gezicht rende de witharige verder, zo proberend te voorkomen dat er verdere regen in haar gezicht kwam. De rest gebeurde allemaal in een fractie van een seconde. Met de volle snelheid die ze had gecreëerd rende ze de ander persoon omver, letterlijk. De jongen viel op de grond, gevolgd door een geschrokken gil van Cara. Het was een reflex, ze verwachtte nu namelijk niet iemand meer op straat. "Kijk eens uit waar je loopt!" snauwde ze naar de persoon, ook al was dit incident geheel haar eigen schuld geweest. Woedend haalde ze haar hand voor haar gezicht vandaan om zo recht in twee groen gekleurde ogen te kijken. Het was een blik die Cara niet was vergeten en ook niet zo gemakkelijk zou vergeten. "Oh," mompelde ze zachtjes. Om eerlijk te zijn had ze hem liever nooit meer gezien.

Het was voor haar een verassing hém hier nu tegen te komen. Liever had ze dit natuurlijk niet gehad, maar daar was nu niets meer aan te doen. Het feit dat ze hem per se nu, na alle maanden, hier moest tegenkomen. Ze zag er niet uit, haar make-up was uitgelopen en haar haar was een bende. Daarbovenop had ze het ook nog eens koud. Alle negativiteit deed haar niet goed en het feit dat hij hier nu voor haar op de grond zat maakte het alleen maar erger. "Oh eh... Sorry?" verontschuldigde Cara zichzelf met tegenzin. Twijfelend hield ze haar hand uitgestoken zodat hij zichzelf van de grond af kon trekken. "Hetzelfde kan ik aan jou vragen. Je weet toch wel dat de avondklok is ingegaan?" Een geforceerde, duidelijk niet gemeende glimlach verscheen op haar lippen. Het liefst wilde ze nu gewoon naar huis. Een kou vatten was namelijk niet iets waar de witharige op stond te wachten.

Twijfelend had Cara toch maar besloten om haar hand uit te steken. Dit omdat ze toch nog enigszins wilde laten zien dat ze wel manieren had. Het feit dat ze haar excuus had aangeboden was al heel wat, ze deed het namelijk nauwelijks tot niet. Het mocht dan wel met veel tegenzin zijn geweest, het was tenminste iets. August besloot haar hand uiteindelijk toch maar lichtjes vast te pakken om zichzelf deels overeind te helpen. Nadat de jongen haar hand weer losgelaten had wreef Cara een paar keer door haar ogen. Hiermee probeerde ze haar uitgelopen mascara uit te vegen, maar maakte het onbewust alleen maar erger. Na het gegeven antwoord van August knikte ze een enkele keer. "Dat is een geldige reden ja," antwoordde ze uiteindelijk. Ze zei dit omdat ze niet ineens over Team Rocket kon beginnen. Toen kwam er enkel dezelfde vraag weer teruggekaatst op haar. Wat moest ze hier nou weer op antwoorden. "Ik euh..." begon ze om even op haar onderlip te bijten. "Ik euh... Mijn Pokémon was weggelopen," loog ze niet erg geloofwaardig..