{Aiden} Just sit back and relapse again

Lilium kondigde aan het te gaan proberen, waardoor Aiden net de reactietijd had die hij nodig had om zijn ego te redden. Met een vlugge beweging pakte hij haar shirt beet toen ze een sticker op zijn voorhoofd probeerde te plakken. Dit slaagde, maar dat zou er wel in resulteren dat hij haar beet had. Dicht bij zich houdend, waardoor hun gezichten misschien op een net wat ongemakkelijke afstand van elkaar zaten, terwijl hij zijn tanden ontblootte in een grote grijns. “Dacht je dat, ja?” vroeg hij liefjes, in een poging haar stickervel uit ‘r handen te grissen met zijn vrije hand. Ze waren weer op zo’n punt aangekomen waarop ze hun leeftijd even vergaten, hoor. Niet dat hij het erg vond.

Voor een moment stokte zijn adem toen haar gezicht zo dicht bij het zijne hing en de rode blos over haar wangen maakte het niet veel beter. Zijn hand die haar shirt omklemde maakte het veel te makkelijk om zoveel misbruik van deze situatie te maken, maar hij deed het niet. Om de simpele reden dat hij om haar gaf, deed hij het niet. Toen ze zich naar achteren gooide besloot hij ineens mee te komen, waardoor hij boven haar op de bank terecht zou komen. Nog altijd met een vervelende grijns rond zijn gezicht. “We weten allebei wie dit gaat winnen,” zei hij, zich compleet bewust van het feit dat er nog altijd een prijssticker op zijn voorhoofd zat.

En diegene was zij. Aiden had zijn ene hand wat ongemakkelijk naast haar hoofd, zodat hij boven haar bleef hangen terwijl hij met zijn andere hand een poging deed om het stickervel uit haar hand te trekken. Het feit dat ze hem weg probeerde te duwen haalde immers toch niet al te veel uit, zelfs in deze houding had hij meer kracht dan zij. Wel moest hij eerlijk toegeven blij te zijn dat ze ten eerste niet zó gemeen was dat ze haar knie heel hard omhoog sloeg en ten tweede dat zijn hoofd niet zo snel rood werd als het hare, want dit was toch wel een hele vreemde houding. Toch wilde hij nu dat stickervel… Arceus. Nog maar een poging om het los te grissen, dan… ~

Ze zou hem echt in een wereld van pijn kunnen zetten. “Spaar me,” zei hij direct. Nee, dat zou hij niet zo heel erg leuk vinden want dat deed echt wel heel erg veel zeer. Zoveel zeer schijnbaar dat een meisje het zich niet voor kon stellen wat ook de reden was dat hier geen flauwe vergelijking staat, want tutu weet niets. Gelukkig scheen ze het niet te doen en draaide ze zich wat weg zodat hij de stickers niet te pakken kon krijgen. Hij leunde zich wat naar links en duwde zijn hand onder haar rug, langs haar onderrug, om een poging te doen tot het pakken van het stickervel. Dit maakte zijn houding boven haar overigens niet veel beter.

Hij was wat naar beneden gaan leunen om met zijn arm onder haar rug te komen, toen ze het plotseling een zwieper gaf en de kamer in gooide. Aiden keek wat verbijsterd toe hoe het velletje wel een hele meter verder kwam, voor hij voelde hoe ze zich onder hem liet zakken en hij even naar beneden keek. Enkele tellen bleef hij in complete stilte zo zitten, haar aanstarend terwijl hij boven haar hing. “Ehm…” Ja. Hij klemde zijn kaken plots op elkaar en duwde zichzelf naar achteren, om aan de andere kant van de bank terecht te komen en een stapje van de bank te zetten, zodat hij het stickervel in zijn handen had. Hij had haar wel meteen weer even willen toetakelen, maar het was misschien wat te close geweest voor hun… vriendschappelijke status.

Aiden grijnsde lichtjes toen ze zei dat hij niet gewonnen had en hij haalde een sticker van een puppy van het vel, om weer wat naar haar toe te leunen. “Ik win als deze op je voorhoofd zit?” vroeg hij liefjes. Hij wachtte even een reactie af, want hij wilde haar het ook niet te veel maken. Simpelweg omdat hij zich op zijn gemak voelde met haar in de buurt, betekende dat niet dat zij dat ook had (ik ben zelf de logica van deze zin verloren. Ergens halverwege). En, aangezien hij haar tot niets forceren wilde, was het misschien een beter idee om toch even te kijken of ze er klaar mee was, of dat hij zijn ego nog een beetje kon redden door een pup op d’r hoofd te plakken.

Hij ging verliezen. Ach, dat was teken genoeg en ze stond van de bank weg. Aiden deed een snelle poging om haar hand beet te grijpen, maar wel op zo’n manier dat als hij mis greep, hij niet meteen van de bank af zou liggen en met zijn hoofd op de tafel zou ketsen. Dat zou namelijk echt weer zo’n Lilium-actie zijn en daar was hij niet echt tevreden mee. Een spel als dit, een flauwe bezigheid, vond hij leuk en hij wilde best met haar dollen (voor zover hij ‘t allemaal kon hebben), maar dan moest ze niet vallen. “Ik denk ‘t niet,” mompelde hij nog geamuseerd. Hij won altijd. Want hij speelde het veel vuiler.

Ze beet. Aiden lachte even kort. “Mij mag je bijten, hoor,” merkte hij veel te geamuseerd op, voor hij haar (met de nodige kracht, natuurlijk) naar zich toe trok, zodat ze waarschijnlijk/hopelijk op haar knieën voor hem zou landen, waardoor hij hopelijk de kans zou krijgen om de sticker op haar voorhoofd te plakken. Zou dit niet lukken, dan zou hij haar waarschijnlijk nog wat dichter naar zich toe trekken, zodat hij de kans zou krijgen om dit te doen. Het zou waarschijnlijk, hen twee kennende, toch wel aardig wat geworstel worden, maar het was ook niet de eerste keer dat ze zo zaten, al was het de andere keer toch wel net iets anders geweest.