Feel The Moment II & Alex

De jongeman luisterde een beetje verrast naar de verhalen die Mabel hem vertelde. Jeetje, een Feraligatr? Dat waren grote bakbeesten. Dan was het vrij logisch dat ze al snel een angst had ontwikkeld voor pokémon. Toen het meisje over school begon, keek hij even van haar weg, bijtend op zijn onderlip. Ja, dat snapte hij ook volkomen. Hoewel zijn vriendin erg accepterend geweest over zijn geslacht, waren er nog altijd mensen zoals zijn ouders die dat niet deden. Op school was dit dan ook niet anders en was hij nog wel eens het doelwit van pesterijen geworden. Gelukkig had hij goede vrienden die wel voor hem opkwamen, maar dat nam de pijn van de gebruikte woorden niet weg. Ze zeiden wel eens dat stokken en stenen je botten konden breken, maar woorden hadden een nog veel erger effect. Niets was immers sterker dan de pen. Alex forceerde zijn aandacht terug op Mabel, die inmiddels klaar was met haar verhaal. “Heb je geprobeerd om eraf te komen?” vroeg hij, wetend dat er waarschijnlijk wel methodes waren om tegen angsten in te gaan. Hijzelf had namelijk ook hard gewerkt aan zijn depressie. Wat beide gemeen hadden, was dat het in je hoofd zat. Dat betekende niet per se dat het niet bestond, maar dat het wel te verhelpen was. “Angsten werken je niet alleen tegen op emotioneel gebied, maar zijn ook nog erg vermoeiend. En het lijkt me nou niet bepaald fijn om tot je honderdste elke pokémon te moeten vermijden...”

Met een zucht keek Mabel op, er van af komen, was het maar zo makkelijk gezegd als gedaan. "Ja, maar op een gegeven moment heb ik het maar opgegeven," mompelde ze als antwoord, het was waar. Alleen Silver had op een of andere manier door haar muur, of gevangenis, kunnen breken. Net als Lawrence, maar die kende ze al zo lang. Het zou haast onmogelijk zijn om bang te zijn voor de half blinde Noctowl. "Het is een irreële angst, en het is moeilijk, voor mij dan, om over een angst te komen als je niet weet waar je bang voor bent," legde Mabel uit, het was vermoeiende logica, maar om de een of andere reden was het wel logisch. Ze was bang voor pokémon terwijl ze wist dat ze, waarschijnlijk, niks zouden doen, maar haar verstand zei haar bang te zijn. En je luisterde toch sneller naar je instincten dan je eigen gedachten. "Maar ik wil graag op reis, wat meer van de wereld zien, en in elk geval proberen over mijn angst te komen," vervolgde ze wat optimistischer. Mabel glimlachte, keek weer even naar Silvester en gaf hem het laatste stuk van haar middageten. Ze zou zich er wel doorheen slaan, en hopelijk zou Silver zich over zijn rare fase zetten.

Ze vertelde dat ze inderdaad al dingen had geprobeerd, maar dat het gewoon niet ging. Alex had met haar te doen. Hij wist zelf hoe erg de schade kon zijn door je eigen gedachtes. Ze zeiden ook niet voor niks dat je zelf je grootste vijand was en dat had ook hij ondervonden. Af en toe wilde dat nog wel eens terugkomen, dus hij kon haar probleem meer dan begrijpen. “Dat klopt,” reageerde de blonde jongen dan ook. “Waarschijnlijk is het een goed idee om daarmee te beginnen. Nadenken over waar je angst vandaan komt. Anders kun je je er niet tegen verzetten,” vertelde hij. Hij verontschuldigde zich echter niet veel later, want hij wilde niet als een betweter over komen of haar ergens toe dwingen. Dit was een pad die Mabel zelf moest afleggen op haar eigen tempo. Zo te horen had ze die wel al een beetje uitgestippeld om van haar angst af te komen. “Dat is heel moedig van je,” vertelde Alex verder. “De eerste stap zetten is altijd het moeilijkst, maar je bent in ieder geval al goed op weg.” Een kleine glimlach vormde zich rond zijn lippen, terwijl hij oogcontact probeerde te maken. Als meisje had hij dat vast niet gedurfd, maar wanneer hij een jongen was, durfde hij al ietsje meer – inclusief socialisatie. “Ik kan je beloven dat dit het waard zal zijn.”  

"Ja," verzuchtte Mabel en ze rekte zich even uit. Zitten en praten was heel gezellig, maar ze werd er een beetje stijf van. "In elk geval wil een zo leuk mogelijke reis maken." Reizen, dat was altijd al een droom geweest. Maar het was lastig als je met dingen worstelde. Silvester kwam ook naar onder en ging op zijn trainers schoot zitten. Mabel glimlachte en aaide de Pidgeotto, nu het eten op was was hij zeker ongeduldig, maar ze was nog niet van plan weg te gaan. Het was net zo gezellig, al zou ze misschien op een ander onderwerp kunnen overstappen. Even dacht ze na over de reis naar Hoenn. Het was niet zo dat ze Kalos al helemaal door was gegaan, maar een andere regio, met tropisch klimaat, klonk toch veel aanlokkelijker dan hier. Aangezien Hoenn bekend stond als vakantieplek zou het misschien leuk zijn daar heen te gaan, voor wat meer ontspanning. Kon ze wel gebruiken.

Alex knikte enkel, alsof hij instemde met het idee dat ze inderdaad hun reis zo leuk mogelijk moesten maken. Daar was hij het eigenlijk ook wel mee eens, daar niet van, maar hij kon moeilijk voor Mabel beslissen. Het gesprek viel even stil en Alex trok een nadenkend gezicht om het weer tot leven te wekken. Ze waren bezig met een soort interview, niet waar? Waar was hij met z’n vragen? “Om even terug te komen op waar het geklets mee begon,” vertelde hij met een glimlach en een grinnik. “Wat vind je tot nu toe van het café? Geen idee of je in andere café’s al bent geweest in Lumiose, maar het lijkt me dat elk cafeetje hun eigen smaak en thema heeft.” Zelf had hij ook nog niet zo heel veel verschillende café’s en restaurantjes bekeken, voornamelijk omdat hij toch vrij arm was met zijn weinige inkomsten en spaargeld, en de meesten boven zijn prijsklasse lagen. Hij was echter wel nieuwsgierig naar anderen hun meningen over de vele bezichtigingen van de stad, want hij wilde zijn volgers natuurlijk wel zoveel mogelijk informeren. Wie weet kwam hij ooit nog iemand tegen die door hem hierheen was gekomen.

"Dit café?" Mabel keek even om zich heen, ze had eigenlijk nog niet echt naar het café gekeken. Na alles wat er was gebeurt was dat wel het laatste waar ze aan dacht. Maar nu Alex het zo zei... "Ik vind het hier best gezellig, maar ook nogal druk," begon ze langzaam. Mabel keek naar de andere mensen die hier zaten en van koffie en andere dingen genoten. Er waren best veel mensen, er was ook maar één tafel vrij geweest. Maar toen ze binnen kwam had ze eigenlijk alleen behoefde aan wat te eten gehad. "Ik ben nog niet echt in café's geweest," zei de brunette eerlijk. Tja, het was waar, eerste dag in Lumiose, en jammer genoeg niet de laatste. Liever zou ze gewoon de Badlands over gaan en naar Hoenn gaan vanuit Coumarine. Maar blijkbaar waren de woestijn bewoners niet echt op gasten gesteld. "Maar ik kan me voorstellen dat het allemaal wel een beetje hetzelfde is," maakte ze haar onsamenhangende verhaal af. Mabel haalde haar hand nog eens over het grappige kapsel van haar Pidgeotto, Silver leek het allemaal best te vinden, en dacht nog een moment na over het café. Waarom was het moeilijk een mening over een cafeetje te geven?

Gezellig en druk waren de woorden die Mabel gebruikte om het café te omschrijven. Alex liet zijn blik door de ruimte heen glijden en constateerde ongeveer hetzelfde. Toen hij binnenkwam had het inderdaad stampvol gezeten. Daarom was hij ook bijna gedwongen om weg te gaan, maar besloot uiteindelijk bij een wildvreemde aan te schuiven. Hoe hij daarbij kwam, wist hij ook niet, maar hij gaf wederom zijn geslacht de schuld hiervan. “Als je het op hun doel bekijkt, is het inderdaad overal hetzelfde,” stemde Alex in, zijn blik inmiddels weer op het meisje voor hem gericht. “Maar de sfeer en de omgeving is bij elk café toch weer anders.” Zo werkte het ook bij restaurants. Elk had een bepaald thema waar ze zich aan vasthielden, van het eten en drinken tot aan het uiterlijk van binnen. “Heb je verder nog iets anders bezocht voor je hierheen kwam? Ik hoorde dat de toren in het hart van de stad altijd veel mensen trekt,” sprak Alex vriendelijk. Ja, daar moest hij ook maar even een kijkje gaan nemen binnenkort. Misschien wat foto’s maken, hoewel daar vast en zeker al genoeg van te vinden waren op het netwerk.

"Eigenlijk kom ik net uit de Badlands," antwoordde Mabel met een wat geforceerde glimlach. "Daar is Silver net geëvolueerd, er was een of andere dolle Hippowdon..." Ze viel even stil, niet alle ervaring was goed voor haar fobie. Dat dolle nijlpaard zou in elk geval niet helpen haar angsten te overwinnen. "Je had het over de Prism Tower, toch?" Mabel besloot het onderwerp maar te veranderen. "Dat is zeker een van de attracties hier, maar ik denk dat het een beetje overbodig is. Al die energie die het nodig heeft en zo. Het is maar goed dat het op zonne-energie loopt." Gaf ze haar mening. Het was nog goed dat het allemaal op een natuurvriendelijke manier ging, anders zou ze het gebouw vreselijk vinden. "Maar ik ben er nog niet geweest, nee." Maakte Mabel het af. Misschien zou ze er een keer heen gaan, maar niet nu, daar had ze geen behoefde aan. In elk geval was het natuurvriendelijk en dat was voldoende, de Power Plant deed zijn werk goed.

Mabel vertelde iets waar Alex toch wel even nog een keer over de woorden heen moest gaan. Badlands? Hippowdon? Dat klonk hem erg bekend in de oren. Hij ging rechter zitten en leunde verrast naar voren. “Jij ook?” vroeg hij verbaasd. “Ik had geluk dat mijn Rhyhorn voor me opkwam, anders zat ik hier nu waarschijnlijk niet.” De jongeman had eigenlijk niet gelet op de verwondingen van de wilde pokémon, maar als Silvester tegen dat gigantische beest had gevochten, dan had hij zijn pet afgedaan voor de Pidgeotto als hij die had gehad. Mabel had het vervolgens over de Prism Tower. Na een zachte ‘ja die’ te hebben gemompeld, luisterde Alex aandachtig naar haar woorden. Hm, dat was zeker een interessante mening om te hebben. Zo had hij het zelf nog niet bekeken. Aan haar woorden was te merken dat ze niet echt van plan was om er binnenkort heen te gaan, dus de vraag of ze hem wilde vergezellen naar de toren liet hij maar achterwege. “Daar had ik nog niet over nagedacht,” gaf hij eerlijk toe. Zijn aandacht ging echter op naar iets anders wat Mabel had gezegd. “Wat zijn die andere attracties dan? Daar heb ik nog niks over gehoord.”  

Mabel dacht een moment na over de andere bezienswaardigheden. "Je hebt de Tower of Mastery in Shalour City, daar is een heel onderzoek naar mega evolutie. En je hebt de watervallen in Couriway, die moeten heel mooi zijn. Ehm... de Sundial in Anistar en vreemde ruïnes in Geosenge. Dan nog het aquarium en fossielen onderzoek in Ambrette en Parfum Palace in de buurt van Camphrier." Somde ze op, ja, dat moesten wel zo ongeveer de meeste interessante dingen in Kalos zijn. Als ze niet bang was voor water zou ze zo naar Couriway reizen, maar misschien was het slimmer eerst te leren zwemmen, als ze weer in het water viel.. "Ben je van plan er heen te reizen?" vroeg Mabel nieuwsgierig, dit was misschien een beetje een onderbreking, maar ze wilde het graag weten. Aangezien ze naar Hoenn ging en haar Kalos reis uitstelde. De dingen die ze had opgenoemd wilde ze ook wel bekijken, vooral die mega evolutie toren als Silvester kon mega evolueren. Dan kon ze er meer over leren.

Terwijl hij aandachtig luisterde naar Mabels woorden, merkte hij dat Sagittarius onrustig werd. Het was aanzienlijk drukker geworden in de kleine ruimte – waarvan Alex eerlijk gezegd had gedacht dat het niet mogelijk was – en dat had zichtbaar effect op zijn Growlithe. Niet op de Aquarius manier, die vermoeid raakte van alle aanwezige energieën, maar op een manier die hem juist energie gaf. Alex aaide hem vlug over zijn kruin heen en krabde Sagi achter zijn oren, daar waar hij het lekker vond, zodat hij gewoon op zijn plek bleef zitten. Als hij echt te rumoerig werd, dan zag Alex geen andere optie dan de pokémon terug te roepen. De jongeman knikte op de vraag van Mabel, een brede glimlach op zijn gezicht. “Ik ben al in Geosenge geweest – daar heb ik Sagittarius vandaan en ik heb ook het aquarium van Ambrette al gezien,” vertelde hij. “Maar ik ben een reiziger en ik wil zoveel mogelijk bezichtigen. Dat, en ik hou een blog bij, dus zulke dingen zijn wel interessant om over te schrijven.” Alex lachte even. Zijn blog had hem veel plezier gegund in zijn leven en dat geluk wilde hij graag met anderen delen. Daarom hoopte hij zijn volgers het idee te kunnen geven dat ze bij hem waren op de plekken die hij bezichtigde en dat kon alleen als hij zoveel mogelijk informatie erover gaf. “Aanraders?” grijnsde de blonde jongen naar Mabel.

"Een blog?" Nieuwsgierig keek Mabel Alex aan, dat was wel leuk. Kon je meelezen over wat er allemaal gebeurde. "Als je verteld waar ik het kan vinden zal ik kijken of ik het ga lezen," glimlachte ze, ze kon niet beloven dat ze het elke keer zou checken, ze had een 10 minuten geheugen, maar als ze het ergens noteerde. "Hm, aanraders," Mabel dacht even na. "Ik heb ook nog niet zo veel van Kalos gezien, maar als ik iets zou moeten aanraden.. Je moet in de zomer eens naar Vaniville gaan, als het in bloei staat. Het is een heel mooi gezicht." Glimlachte ze, Vaniville stond bekend om zijn bloemen, en als ze in bloei stonden was het echt magisch. Maar zij werkte dan ook in een bloemenzaak en ze hield gewoon van planten. Dat kreeg je als je moeder een van de grootste lokalen bloemenwinkels had. "Het is niet echt iets bijzonders, maar wel heel mooi," maakte Mabel dromerig af. In de lente, als de bloemen bijna in bloei waren, was het altijd leuk om te zien hoe de bloemen opkwamen en de jonge Flabébé's een bloem uitkozen.

Mabel leek geïnteresseerd te zijn in zijn blog. Alex’ mondhoeken krulden omhoog tot een trotse glimlach en knikte om te bevestigen dat hij inderdaad een blog bijhield, hoewel het waarschijnlijk een retorische vraag van het meisje haar kant was. Toen ze vroeg of hij haar kon vertellen waar ze die blog precies kon vinden, beet hij twijfelend op zijn onderlip. Werkelijk bijna alles stond op zijn blog en profiel geschreven, dus dan zou ze ontdekken dat hij genderfluid was en hij wist verder niet hoe open Mabel daartegenover stond. Tot nu toe leek ze echter een aardig persoon, dus misschien accepteerde ze het wel van hem. En wie wist las ze dat gedeelte nog niet eens. Alex keek naar de rugzak die naast hem en Sagittarius tegen de tafelpoot aanrustte en probeerde zich te herinneren of hij überhaupt wel een pen of papier erin had zitten. Hij ritste het voorvak open en haalde daar een klein notitieblok uit, waarop hij na even zoeken toch nog een pen vond. Gelukkig was die niet leeg zodra hij de punt ervan op papier drukte. Met vloeiende letters schreef hij de locatie van zijn blog op, scheurde het papiertje van zijn notitieblok en stak het uitnodigend naar voren – richting Mabel.

Het meisje vertelde hem vervolgens iets wat hij absoluut niet wilde missen. Als er één seizoen was waar de jongen van hield, dan was het de lente wel, omdat alles in bloei stond. Nu gebeurde het klaarblijkelijk niet in de lente maar in de zomer, maar dat was een klein detail waar hij zonder enige moeite overheen kon kijken. “Dan zal ik dat zeker eens doen,” vertelde hij aan Mabel. Dit zette hem echter wel aan het denken. “Je zei dat je nog niet veel had gezien van Kalos – dus je bent net pas je reis begonnen?” begon hij twijfelachtig. “Wat heb je dan al die tijd in Vaniville gedaan, als ik vragen mag?” Ze had gezegd dat er niet veel te beleven viel, dus Alex kon zich moeilijk voorstellen hoe je daar – zeker als kind zijnde – je dag doorbracht. In je jongere jaren wil je immers zoveel mogelijk ontdekken en als je geluk had, dan sloeg die karaktereigenschap ook nog over wanneer je volwassen was, zoals het bij Alex was gebeurd.

Mabel pakte het briefje aan en stopte het in haar tas, ze deed het bij haar bessenset, daar zou ze het niet snel vergeten. Toen Alex vroeg, of eigenlijk meer constateerde, of ze pas sinds kort aan haar reis was begonnen knikte het meisje. "In Vaniville heb ik vooral gewerkt in de bloemenzaak van mijn moeder," vertelde ze, erg veel was er voor haar toch niet te doen geweest. Haar leven was niet echt speciaal, in Vaniville was het gewoon zij en Silver tegen de rest geweest. Maar het bessendeel van de winkel verzorgen was altijd wel leuk geweest. "Ik eh.. nou ja, wilde nog niet op reis met mijn hele fobie en zo. Maar de wereld zien was toch altijd wel iets wat ik graag wilde doen," ging Mabel wat dromerig verder, niks zou haar daarvan tegenhouden. Niet Silver met zijn rare gedrag en ook niet haar rare angsten, het waterdeel mee geteld. "Natuurlijk ga ik in de zomer, of misschien zelfs wat eerder, terug naar Vaniville. Ik wil de bloemen ook niet missen," voegde ze er nadenkend aan toe, ook half tegen zichzelf. "Maar de bloemen bloeien meestal wel bijzonder lang, dus dat gaat wel lukken." Mabel glimlachte, de bloemen wilde ze zeker niet missen, ze zou wel op tijd terug komen uit Hoenn om de gekleurde velden te zien. Wat afwezig streek ze Silvester over zijn veren, de vogel was nog steeds licht gespannen en keek niet weg van de Growlithe, de enige mogelijke 'dreiging' hier.

Haar moeder had dus een bloemenzaak, huh? Dat klonk vrij interessant in zijn oren, want het was nou niet een alledaags ding die hij tegenkwam of hoorde. Natuurlijk was het een vrij normale baan om te hebben – het was alleen dat hij zich voornamelijk met de mainstream baantjes had beziggehouden. Het begon met het bezorgen van waren bij hem, of het nou eten of iets anders was en vanuit daar bleven de meest bekende baantjes alleen maar op zijn pad. Een bloemenzaak viel daar niet onder, maar een fietswinkel bijvoorbeeld wel weer. Daar was sowieso onder de jonge trainers erg veel vraag naar. “Misschien zien we elkaar wel weer terug in de zomer, dan,” grijnsde Alex naar het meisje. Het zou hem niks verbazen dat hij Mabel daar weer tegen het lijf zou lopen, ondanks dat het eigenlijk maar een kleine kans was dat het gebeurde. De wereld was zo groot nog niet. “Waar is die bloemenzaak van je moeder te vinden? Is het makkelijk te vinden in Vaniville?” vroeg hij toen. Een specialist wilde hij natuurlijk niet mislopen en wie weet kon de vrouw hem nog wel wat extra dingetjes vertellen over de bloemen.