Taste the moment {Route1}

Taste the moment

Met een Teddiursa in zijn armen, liep een jongen over de route die simpelweg de naam ‘route 1’ droeg, zoals in de meeste regio’s. Gister was hij aangekomen in deze regio, dus voor hem was alles nog nieuw. Al waren er in Johto al enkele trainers met Pokémon uit andere regio’s, moest hij heel eerlijk zeggen de meeste pokémon nog nooit gezien te hebben. Johto was hem bekend, Kanto kon hij aardig volgen, maar al het andere was voor hem één groot, nieuw avontuur. Het was dan ook zo dat de Pidgeys die hij langs zag vliegen niet zijn interesse hadden, waardoor hij simpelweg doorliep.
Al oogde de jongen aardig rustig, schoten zijn emoties alle kanten op. Het alleen-zijn was spannend, maar ook eng. Hetzelfde gold voor het zien van alle nieuwe Pokémon. Waar hij in Johto wist welke Pokémon hij kon benaderen, wist hij hier niet wanneer hij gevaar liep en welke Pokémon tegen zijn aanvallen bestand waren door één of andere ability. Nee, ondanks zijn korte training en zijn kennis op het gebied van de Johto-regio, was hij hier een complete beginner.

Toen een nieuwe Pokémon zijn blik ving, zette hij Fame op de grond. Zijn Pokédex haalde hij uit zijn zak en richtte hij op de kleine vogel die daar stond, hem aankijkend. Fletchling, vertelde zijn Pokédex. Het was een vogelpokémon, maar dat had hij wel begrepen. Ergens zag het ding er wat klein en zachtaardig uit, maar dat hoefde lang niet altijd te betekenen dat een Pokémon zwak was, zo had hij gezien bij zijn Teddiursa.
De vogelpokémon vloog weg en de jongen staarde het na, waarna hij zijn hupsende beerpokémon aankeek. “Deze regio is geweldig!” riep hij enthousiast, misschien iets té enthousiast, waarna Fame een enthousiast geluid liet horen.  

294 words | tagged: open! | bit short, sorry. 

Helemaal terug naar het begin. Route 1. Hier was hij gestart. Perse wilde hij dat zijn ouders hem hierheen brachten toen hij 11 jaar oud was, zodat hij helemaal vanaf het begin kon beginnen. Nu was hij... waar was hij? Hij was waar de wind hem bracht. Elke plek was goed, zo lang hij er maar avonturen kon beleven en nieuwe Pokémon kon zien. Maar nu was hij weer op Route 1 beland. Misschien om oude herinneringen op te halen? Ach, het maakte ook niet uit. Hij had plezier, dus dan kon het hem vrij weinig stelen welk cijfer er achter de 'Route' geplakt was.

Op dit moment was alleen Deerling uit haar Pokébal. Khosekh en Pikachu waren aan het rusten, maar Deerling leek nog vol energie te zitten. Dat was fijn. Hij babbelde vrolijk tegen haar aan en ze reageerde met knikjes en enthousiaste sprongetjes en gepiep dat als gelach klonk. Ze was zo lief. Alphie liet een hand over haar zachte vacht glijden, toen hij plotseling een kreet hoorde. Geen verdrietige kreeg. Een 'Deze regio is geweldig!' kreet. Want dat was letterlijk wat er geroepen werd. Het luide geroep kwam gepaard met een enthousiast geluid dat waarschijnlijk afkomstig was uit van Pokémon. Ah, een Trainer dus? Hoewel de kreet Alphie's woorden onderbroken hadden, verscheen er toch een grijns op zijn gezicht.

"Weet je dat wel zeker?" Hij rekte zijn woorden enigszins uit en sprak met een griezelige stem. Het duurde niet lang voordat hij de schreeuwer gevonden had en dook nu op van achter hem. Hij scheen met een zaklamp van onder zijn kin, hoewel het niet zo goed werkte nu de zon de aarde verlichtte. "Deze regio is vreeeeselijk. Kijk!" Hij wees naar zijn Deerling, die dramatisch door haar voorpoten zakte. Het diertje kon deze act echter niet lang volhouden en ze zakte ook door haar achterpoten, om vervolgens vrolijk over haar rug te rollen en weer op te springen. Alphie klikte de zaklamp uit en een brede grijns verscheen op zijn gezicht. "Nee hoor, ik ben het compleet met je eens," zei hij toen in een neutrale toon. Zijn ogen gleden even over de Teddiursa die de jongen in zijn armen hield. Die was niet van hier... "Ik heb het gevoel dat ik je welkom moet heten tot deze prachtige, overvolle regio...?" ging de jongen verder, sprekend in een iet wat vragende toon. Hij trok zijn wenkbrauw op en keek de ander nieuwsgierig en vragend aan, wachtend op een antwoord.

Taste the moment

‘Weet je dat wel zeker?’ klonk een voor Samuel onbekende stem. Natuurlijk was dat geen verrassing, gezien het feit dat de jongen hier helemaal niemand kende. Toch had hij niet verwacht een reactie te krijgen, aangezien het volume van zijn kreet nogal onbewust was gegaan. De jongen had zich niet beseft dat andere mensen hem ook hoorden als hij tegen Fame sprak.
Langzaam keek Samuel om, om een jongen te zien die een zaklamp onder zijn kin hield. Fame was direct onder de indruk, die begon te gillen en stond onmiddellijk achter zijn trainer, maar Samuel keek de jongen met een fronsje aan. Als het nou donker was, oké… Maar nu zag het er wat humoristisch uit, in alle eerlijkheid.
De jongen sprak dat deze regio vreselijk was, waarna hij wees naar zijn Pokémon, wie door haar voorpoten zakte. Wat was dat nou weer voor Pokémon? Geïnteresseerd pakte Samuel zijn Dex tevoorschijn, om hem op het dier te richten. De Pokédex vertelde hem dat het een Deerling was, iets waar hij ook nog nooit in zijn leven van had gehoord. “Interessant,” sprak hij zachtjes. Weer een nieuwe pokémon! Oh, dit was echt heel spannend!

Al snel zei de jongen het met hem eens te zijn dat dit een leuke regio was, waarna hij zei het gevoel te hebben dat hij hem welkom moest heten hier. Samuel glimlachte. “Haha, bedankt,” grijnsde hij. “Ik kom inderdaad niet van hier, heb tot nu toe in Johto geleefd,” sprak hij. Hij keek zijn Teddiursa aan, wie zich achter hem verschool. “Ik ben Samuel en dit is Fame,” stelde hij zichzelf en zijn Pokémon voor, wie opnieuw vrolijk van zich liet horen, al was dit nog altijd vanachter zijn been. Immers was de jongen heel eng, met zijn zaklamp. Samuel vond het allemaal eerder interessant dan eng, maar hij was dan ook geen kleine Teddiursa, dus was het aardig begrijpelijk. “Kom jij wel van hier?” vroeg hij, de Pokémon aankijkend naar zijn vraag. Was dit een Pokémon van hier? Het zag er interessant uit!

339 words | tagged: open! | no notes

De jongen reageerde maar magertjes, maar Alphie kreeg een geweldige reactie uit zijn Pokémon. Het wezentje gilde het uit en verstopte zich achter de benen van haar Trainer. Heerlijk, meewerkend publiek. Dat kwam je niet vaak tegen. De onbekende jongen haalde vervolgens zijn Pokédex tevoorschijn en richtte die op Deerling. Nieuwsgierig keek Alphie mee op het schermpje, waar wat informatie over de Pokémon verscheen. Hij had Deerling nog nooit ge-Pokédex'ed, zoals hij het noemde. Hij wist alles wat hij moest weten. Maar het was interessant om eens te zien wat dat apparaatje vertelde over het prachtwezen en het herinnerde Alphie eraan dat hij ook zo'n ding ergens in zijn tas had zitten.

De jongen bedankte Alphie uiteindelijk, wat beantwoord werd met een vrolijk buiginkje. Hij vertelde dat hij uit Johto kwam, wat iets was dat Alphie dan weer interessant vond. Hij was nog nooit in Johto geweest... Om heel eerlijk te zijn was hij nog nooit buiten Kalos geweest, maar hem hoorde je daar niet over klagen. Hij vond Kalos al bijzonder genoeg. Toen de jongen zich en zijn Pokémon voorstelde (die vrolijk, vanachter het been van haar Trainer, naar hem piepte) ruilde Alphie de zaklamp in voor een Pokédex die hij uit zijn tas viste en Pokédexte hij het wezentje even. Teddiursa. Hij had de Pokémon alleen maar op afbeeldingen gezien, dus het was leuk er eindelijk een in het echt te ontmoeten. "Aangenaam! Ik ben Alphonse, maar zeg maar Al. Dit is Deerling, ik noem haar ook altijd Deerling, maar haar stage naam is My Super Fantastic Wonder Dear. Snap je 'm?" Een brede, kinderlijke grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij zijn hand uitstak naar de jongen, Samuel. Eigenlijk had Deerling helemaal geen stagenaam. Hij noemde haar gewon altijd moppie wanneer ze een voorstelling hadden. "En ja, ik kom uit Counarine City, het bruisende oord voor dé Pokémonliefhebber, gelegen aan de grotere havens in Kalos!" Het leek alsof de woorden uit een of andere brochure kwamen, maar nee, hij had ze hier ter plekken bedacht. "Mijn ouders zijn Breeders daar, maar ik vond daar niet echt iets aan. Ik vond het leven van een Coördinator veel spannender! En jij? Waarom heb jij Johto verlaten en ben je hierheen gekomen?"

Taste the moment

De jongen stelde zich voor als Alphonse, al werd dat schijnbaar afgekort naar Al. Al werd Samuel’s naam vaak afgekort naar Sam, zei hij dit nooit bij zijn begroeting. Ach ja.
De jongen zei dat zijn Pokémon gewoon Deerling heette, al had die schijnbaar één of andere vreemde stagenaam, waarna hem werd gevraagd of hij het snapte. Viel er iets aan te snappen dan? Een lichte frons sierde het gezicht van de blonde jongen terwijl hij hier kort over nadacht. “Eh… Sure?” zei hij, een vragende ondertoon in zijn stem vindbaar. Wat was dit toch een interessante jongeman. Twijfelend nam hij de hand van de jongen aan, om hem even te schudden.

De jongen zei te komen uit Counarine City, gelegen aan de grotere havens van Kalos. Wacht even, er waren hier havens? Cool! Samuel had, beginnend als hij was, zijn kaart in zijn tas gestopt en was alweer vergeten dat dat ding überhaupt bestond. Hier zou hij wel achter komen als hij ooit zijn eten kwijt was en zijn hele tas overhoop haalde. Het zou niet de eerste keer zijn dat het op zo’n manier ging, immers was hij een enorm chaotisch persoon, iets wat naar verwachting nooit zou veranderen. Misschien als hij een jaar of dertig was, dat het wat zou minderen.
De jongen sprak ouders te hebben die breeders waren, maar dat hij het leven van een coördinator veel spannender vond. Even glimlachte Samuel. Ook breeders? Dat was dan wel weer interessant. Hem werd gevraagd waarom hij Johto had verlaten, waarop hij even fronste. Oké, in grote lijnen dan maar.
“Mijn ouders breeden Houndours,” zei hij. “Maar, ik wilde graag Pokémon gaan trainen. Echter wil ik niet… beperkt blijven tot de Johto-regio, aangezien wij een veel kleinere diversiteit aan Pokémon hebben dan hier het geval is,” glimlachte hij. Hij hield voor zich dat zijn moeder’s overlijden makkelijker te verwerken was als hij er niet continu aan herinnerd was. “Dus ik heb Fame en mijn Houndour meegenomen en ben vertrokken richting Kalos… Ik moet zeggen dat het er geweldig uitziet!” zei hij toen, opnieuw met die overtollige enthousiasme.

350 words | tagged: open! | no notes

De jongen leek wat te twijfelen, maar schudde toen uiteindelijk toch Alphonse's hand. Leuk! Weer een nieuw iemand ontmoet! En een nieuwe Pokémon ontdekt. De jonge Coördinator vroeg zich af of er ook Teddiursa in Kalos waren. Misschien kon hij er ooit een vangen, want oh wat een schatje! Hij had altijd al een zwak gehad voor schattige, fluffige Pokémon. De jongen, Samuel, vertelde vervolgens kort dat zijn ouders ook breeders waren en dat ze Houndours fokte, maar dat hij zelf liever Trainer wilde zijn. En toen iets over dat hij niet beperkt wilde blijven tot de Pokémon in zijn geboorte regio, en dat hij dus de wijde wereld in getrokken was. Dat was cool. Alphie was nog nooit buiten Kalos geweest. Hij vond deze regio al groot genoeg en vermaakte zich er nog prima, dus hij vond het ook allemaal best. Als hij ooit nieuwe Pokémon uit andere regio's wilde ontdekken, zou hij dan wel gaan. Toen Samuel opmerkte dat Kalos er tot nu toe al geweldig uit zag, verscheen er een brede grijns op Alphonses gezicht. "Zeker weten! En je bent er nog maar net! Ik weet zeker dat je het een te gekke regio gaat vinden! Er zijn een heleboel verschillende Pokémon hier, hoewel ik ze zelf ook nog lang niet allemaal ontdekt heb," zei hij vrolijk en zijn zeegroene ogen schoten even de omgeving rond. Ze waren omringd door Pokémon, hoewel hij ze niet kon zien. Ah, het gevoel van hier zo zijn, in een vreemde stad omringd door vreemde Pokémon, pratend tegen een vreemde jongen... Er was geen beter gevoel!

Taste the moment

De jongen zei tegen hem dat hij zeker wist dat Samuel deze regio te gek zou vinden, aangezien er nog een heleboel verschillende Pokémon hier waren, waarvan hij ze zelf nog lang niet allemaal ontdekt had. Even glimlachte Samuel droogjes. “We zullen zien,” sprak hij rustig. Hij meende zich te herinneren dat de jongen zichzelf een coördinator noemde. Dat waren die types die meededen aan contests, toch? De eerste ronde vond hij nooit echt interessant, aangezien hij niet zoveel had met het beoordelen op schoonheid, maar de tweede ronde en verder vond hij altijd heel gaaf. Vaak werden de Pokémon niet uitgeschakeld in het gevecht en was het een kwestie van wie het beste vocht, niet wie het sterkste was. Al zou hij zelf nooit meedoen aan zo’n contest, vond hij het altijd wel leuk om er naar te kijken op de televisie, thuis op de bank met een bak popcorn. Ja, dat was fijn.
“Heb je eigenlijk al lintjes? Of heb je überhaupt al meegedaan aan een contest?” besloot de jongen te vragen. Hij was niet de sterkste in het actief houden van gesprekken, dus besloot hij maar te vragen naar iets wat de jongen vast en zeker zou interesseren.

201 words | tagged: open! | no notes

De jongen merkte op dat hij wel zou zien of de regio inderdaad zo leuk en geweldig was als Alphonse zei en iets in zijn stem vertelde Alphonse dat hij niet meer door zou moeten gaan op dat onderwerp. Er was ook eigenlijk niet zo veel dat hij er nog aan toe kon voegen. De grijns op zijn gezicht bleef echter onaangetast. Totdat de jongen vroeg of hij ooit lintjes had gewonnen. Uh. Nou, nee. De grijns kromp iets. Hij was nu al sinds zijn 11e onderweg, maar nog nooit had hij mee gedaan aan contests. Hmm. "Eh," bracht hij daarom alleen maar uit, voordat hij zichzelf weer vond en de brede grijns zijn gezicht weer terugvond. "Nope. Ik ben geneigd te zeggen dat ik nog in mijn bloeifase ben. Ik ben nog aan het trainen. Hoe langer de training, hoe beter het resultaat, niet?" Hij knipoogde opgewekt voordat hij verder sprak: "Ik wil de regio ontdekken, nieuwe Pokémon leren kennen en vangen. Meedoen aan contests... Het is niet mijn hoofddoel, zeg maar." Hij krabbelde even aan de achterkant van zijn nek, een schaapachtig lachje om zijn lippen. "Maar da's genoeg over mij, hoe zit het met jou? Je lijkt me een... Trainer? Heb ik dat goed?"