Shadows

"Hé Law," klonk er alleen van het meisje naar de pokémon. Arceus, ze was echt bang voor dat ding. "Pak eens wil je?" klonk er daarna waarna de pokémon met een grijns naar haar keek en hij onder de aarde verdween. Wat? Arceus nu voelde ze zich echt bang. Echt echt echt heel bang. Alana slikte even, maar ze bleef wel strak kijken naar Tawnee. Ze zou het maar moeten accepteren, wat er ook gebeurde. Daarna stonden ze quitte toch?

Het bleef stil, zou ze niks zeggen? Vragen? Was ze dan niet nieuwsgierig wat haar 'straf' zou zijn? Niet dat ze het zelf ook wist, ze wist echt niet wat Lawrence van plan was, maar hem kennende niks goed. Ze zuchtte even en sloeg haar armen over elkaar. "Hoe oud ben je eigenlijk?" zei ze misschien ietsjes bot tegen de vrouw die duidelijk ouder was dan haar. Niet dat het haar iets kon schelen, maar ze was gewoon even nieuwsgierig, dat was alles. Een mens mocht dat toch nog zijn?

Tawnee zuchtte even en sloeg haar armen over elkaar, oh zou ze het nu sassy gaan spelen? "Hoe oud ben je eigenlijk?" vroeg ze ietwat bot aan haar. "23," antwoordde Alana met een kalme stem. "En jij?" Ze was overduidelijk ouder, maar dat maakte haar eigenlijk niet zoveel uit en mja, ze konden beter maar gewoon praten totdat ze haar straf kreeg van Tawnee's... Enge enge enge pokémon.

"23," Pervlady. "En jij?" Ze zuchtte even zachtjes. Waar bleef Lawrence als je hem nodig had? Oh well? WHO CARES? Ze zuchtte nogmaals. "Ik ben 16," zei ze gewoon, kort en krachtig. Ze miste haar Glaceon, oh wat miste ze Sachi toch veel en ook miste ze Kido... En alle andere en meh... Leven zonder hen was wel wat minder, maar ze had nog Law.

"Ik ben 16," antwoordde Tawnee op haar vraag. Arceus, het verschil was dus gewoon 7 Jaar? Daarom was ze dus nog zo onvolwassen. En kon die enge pokémon niet een beetje opschieten? Ze wou gewoon quitte staan met het meisje.

Wat in wereld zou Lawrence aan het doen zijn? Hij bleef namelijk een erg lange tijd weg en hoe ze het ook draaide of keerde, het baarde haar erg veel zorgen. Ze zuchtte daarom ook even en pakte de Pokéball van haar Beldum waarna ze deze voor haar hield. De ball sprong open en al snel verscheen het levenloze ding voor haar. Aangezien Saiko geen geslacht had, noemde ze het ook wel 'ding'. Het kon wel gemeen klinken, maar goed, dat kon haar echt niks schelen. Ze moest toch ergens haar haat op afreageren? Eerst was het Law, nu was het Saiko. Dat betekende alleen maar dat het dikke liefde tussen hen zou zijn later, wanneer de Beldum groot en sterk zou zijn, klaar om alles af te maken wat het zag. Net als Kido, grote liefde. Grote, gemene Pokémon waren leuk, want dan kon je mensen wegjagen... Hm, dat klonk ook niet echt aardig, maar goed, in welke zin was het blondje dat wel? Nuja, ze was eigenlijk wel een schatje met een erg schattig snoetje. Maar net zoals een Pokéball kon je de inhoud ervan nooit bepalen zonder het te openen. "Saiko," Geen reactie van het ding. "Wees eens een lieve hersenloze Beldum en...." Opeens kraakte de grond onder de voeten van Alana en wel meteen sprong Lawrence eruit. Saiko keek met zijn... Haar... Het oog... Het oog ja, naar de Krokorok, die het meisje met zijn twee voorpoten beetnam. Hij lande op de grond en pinde haar neer met zijn voorpoten, duidelijk sterker dan haar, maar niet groter. Hij was hooguit misschien een meter vijftig, als het niet kleiner was, maar toch had hij kracht in dat lichaam. Ze zuchtte even zachtjes toen ze zag hoe hij zijn ogen vernauwde, zijn bek wat opende en zijn tanden zachtjes rond haar kop zette. Met zijn tong gleed hij langzaam langs haar gezicht terwijl zijn tanden teder op haar hoofd leunde. Oké, dat had Tawn in geen honderd jaar zien aankomen. Ze keek er even droogjes naar. Ging dit er niet een beetje over? ... Neh, niet echt, ze kon hier mee leven? Alana? Jaja, ze mocht ermee leven, ze moest er maar mee leren leven. Zij had er geen enkele probleem mee, zij? Waarschijnlijk wel en tja, wat zou zijn? Lawrence van haar duwen? Dat zou ze wel nog eens zien. Ze lachte daarom na enkele tellen even zachtjes en ze sloeg langzaam haar hand op haar mond om haarzelf kort het zwijgen op te leggen. Oh, hier kon ze eigenlijk wel nog van gaan genieten.
Na nog eens een paar minuten, haalde de Pokémon zijn tanden uit haar gezicht... Of eigenlijk van rond haar kop... En keek hij haar kort aan. Hij likte zijn lippen af en keek haar met een tevreden blik aan. Zijn duistere ogen zagen er erg intimiderend uit. Hij leunde naar voren en likte even de kaak van de vrouw waarna hij even zachtjes grinnikte. Daarna kwam hij langzaam overeind en nam hij een stap terug. Even keek de Ground Dark Pokémon met kleine ogen naar de vrouw met het rooskleurige haar, waarna hij nog eens een stapje verder ging. Met een beetje groter wordende ogen keek hij nu naar het haar van Alana. Wat was die nu weer van plan? Ze zou haar toch niet door het zand gaan sleuren... Dat zou er echt wel over gaan. Ookal was de actie van Lawrence er ook echt wel duidelijk over geweest. Ze grinnikte even kort, maar stak haar hand op met een zachte kuch liet ze de Pokémon opkijken. Deze keek even zijdelings naar zijn trainer en keek daarna terug naar de vrouw die hij zonet nog tegen de grond had gepind met al zijn kracht. Daarna grijnsde hij kort en voerde hij een Scary Face uit. Zijn ogen gloeiden kort en even leek alles wel wat duisterder te worden. De grijns op zijn grote, met tanden gevulde, bek groeide met de seconde. Na enkele tellen draaide de Dark Ground Type zich om en wandelde deze naar Tawn toe. Even keek ze naar hem, toch lichtjes tevreden van wat hij had gedaan. Toch was er lichte twijfel in haar achterhoofd of ze echt niet wat te ver was gegaan en of ze Lawrence niet beter had gestopt in de plaats van gewoon te staan lachen met dit alles... Gebeurd was gebeurd right? Ze kon de tijd niet terugdraaien, enkel leven met de... Uhm... Fouten? Die ze had gemaakt in het verleden. Deze was een erg grote, maar een leuke vanuit haar standpunt.

Toen de Pokémon bij haar kwam, aaide het blondje de, voor haar toch, schattige Lawrence over zijn neusje. Hij sloot zijn ogen en liet een brede lach op zijn lippen dansen waarna hij als een soort blije Furfrou even met zijn staart heen en weer sloeg. Saiko, de Beldum die nog steeds levenloos bij het duo zweefde, had niks gedaan. Hij... Zij... Oké, gewoon het, had niks gedaan sinds het uit zijn Pokéball was gekomen. Of haar Pokéball... Ugh.. Wat maakte het ook uit? Het was een ding... Ze zuchtte even zachtjes en keek even kort op. Ze vroeg zich af of ze gewond was, zo ja, des te beter eigenlijk! Niet dat ze zou helpen, ze was daar echt niet voor wraak gaan nemen. Haar hand gleed van zijn neus over zijn bek en zo gleden haar vingers langzaam naar zijn kin. Deze tilde wat zijn bek op en liet het zachte gestreel aan de onderkant van zijn bek toe. Met zachte, korte halen streelde ze hem. Hij kon er toch zo van genieten he? Ze zuchtte even zachtjes en keek na enkele tellen terug op, zoekend naar de ogen van de vrouw. "Dus euh... Heb je ergens pijn?" zei ze kort terwijl ze haar lach probeerde in te houden. Ergens had Saiko geen nut meer en kon ze de Pokémon gewoon terug laten keren, maar hey, die stomme, levenloze hoop vliegend puin mocht ook eens wat meer zien van de wereld. Als ze de Beldum gewoon in zijn... Het... Haar bal liet zou het nooit de geliefde, dodelijke Pokémon kunnen worden... Of toch... Naja... Zoiets bedoelde ze toch.

Tawnee haalde nog een andere pokémon erbij, waarop Alana slikte. Echter kraakte de grond onder haar en zette ze ietwat angstig een klein stapje naar achteren. De pokémon pakte haar vast en zette zijn tanden rond haar hoofd. Alana probeerde niet te gaan schreeuwen en kneep haar ogen stijf dicht toen ze de tong van de pokémon voelde. Waar was Connor als je hem nodig had? Nee wacht. Ze mocht Connor niet teveel belastten, met zijn gebroken schouder. Na een tijdje, wat een eeuwigheid leek te duren voor Alana, liet de pokémon haar hoofd los en leek het alsof een last van haar schouders af viel. Die donkere ogen, ze was nu nog banger voor die pokémon dan dat ze eerst was. Ze keek hem ietwat angstig aan, waarna ze zijn tong op haar kaak voelde. Ugh lekker dan. Uiteindelijk deed hij een stapje terug van haar en dacht Alana dat het eindelijk over was. Maar toen ze zijn ogen zag werd ze meteen bang, ze wou rennen echt keihard rennen. Duncan begon naar de Krokorok te grommen, niet echt doorhebbende wat er allemaal was gebeurd. Hij maakte het af met een Scary Face, en die was écht heel scary voor haar doen. Vooral omdat ze al zo bang was voor de pokémon. Haar gezicht was lijkbleek van angst, waarna ze hoorde; "Dus euh... Heb je ergens pijn?" Alana schudde afwezig haar hoofd, terwijl Duncan vragend naar haar keek en zijn neus tegen haar hand duwde. Ze was bijna letterlijk bevroren van angst, ze bewoog bijna niet meer. Helemaal verstijfd van angst en schrik.

OOC: Connor, komt u maar :3

Ze schudde haar hoofd, mooi dan, dan was dat ook geregeld. Tawn keek even naar Law, die een duistere blik op het meisje legde en duidelijk meer wilde doen. Ze zuchtte even en kriebelde even met haar vingers onder de bek van de -voor haar toch- schattige Pokémon. Lawrence was zo net tussen het coole en schattige heen. Lawrence de Sandile was schattig geweest, maar de Krokorok was echt gewoon een geweldige Pokémon. Zijn bouw, vorm, alles sprak haar aan. ‘Hé, wat moet dat!’ Hoorde ze opeens. Ze keek verrast op en knipperde een keer met haar ogen waarna ze meteen met grote ogen terug naar Lawrence keek, die meteen zijn tanden toonde en zich klaar hield in aanval over te gaan. ‘Blijf met dat lelijk ding uit de buurt van m’n vriendin, ja,’ Oh, ze had dus een vriendje... Des te beter voor Tawn. Ze grijnsde even kort, oké, dit was best grappig. Saiko, de Beldum, staarde naar het duo en keek toe hoe ze daar gewoon stonden niks te doen. In het oog van de grijze Pokémon was het vast niks, zoals alles in het leven van het ding. ‘Alana, hoor je me? Het is al goed. Hij gaat je niks meer doen.’ Ze zuchtte zachtjes toen ze zijn blik ontmoette. "Dit is iets tussen ons," zei ze met een kleine zucht. "Kan ik weten hoe hij reageerd," vervolgde ze. "Ik heb hem nog niet zo lang," zei ze vervolgens. "Dus zulke dingen kunnen gebeuren..." Haar stem stierf wat weg. Wat was Alana eigenlijk een geluksvogel dat ze Lawrence had ontmoet en niet Kido... Anders was ze nu Alanamoes geweest.

‘Hé, wat moet dat!’ klonk er iets bekends. Ze draaide haar hoofd naar het geluid en zag dat Connor aangerend kwam. Ze wou iets naar hem roepen maar er kwam niets uit haar mond. Alsof ze geen tong meer had ofzo. ‘Blijf met dat lelijk ding uit de buurt van m’n vriendin, ja,’ Het leek net alsof ze bewusteloos was, maar nog wel kon zien. ‘Alana,’ klonk er en ze keek hem met grote, bange ogen aan. Getraumatiseerd door de pokémon. ‘Alana, hoor je me? Het is al goed. Hij gaat je niks meer doen.’ Het enige wat Alana kon doen was zich naar hem draaien en zijn jack vast grijpen en haar hoofd tegen zijn borstkast te leggen. Ze kon niks uit haar krijgen, ze kon niks zeggen. Ze was dood en doodstil. Ze luisterde niet eens naar wat Tawnee zei, ze wou hier gewoon weg. Duncan gromde naar het meisje, zíj was hier verantwoordelijk voor. Niet Alana, volgens hem dan.

‘Maar nu niet meer,’ Ze keek hem kort aan. Oh, wat bedoelde hij daar nou? ‘Nu is het iets tussen Alana, jou en mij.’ Ze zuchtte zachtjes. Lawrence keek even schuin naar de jongen. Hij was maar een meter groot, ze snapte echt niet wat er zo eng was aan hem, hij was een schatje en zo schattig dat ze het gewoon niet kon geloven! Ze zuchtte daarom nogmaals en keek even schuin weg van het koppel. ‘Goh… en je was hem ook met man en macht aan het tegenhouden, zag ik.’ Wel meteen trok een rilling over haar heen. Hoe kon ze ook... In haar conditie... Hoe... Kon ze dat... weten. wel meteen voelde ze tranen prikken, weeral... Zou ze weeral gaan janken? Man, ze leek al een kind van zes, ze jankte bijna elke dag deze dagen... Alles leek haar te raken en ze kon er niks tegenop brengen. ‘Misschien zou het helpen als je je Pokémon eens wat manieren zou aanleren. Ze had dood kunnen zijn als hij doorgebeten had, maar dat schijnt je niet veel te interesseren.’ Ze zakte door haar benen en drukte haar handen in haar gezicht, blijkbaar geen goede zet want het wakkerde de woede van lawrence alleen maar aan. De Pokémon spreidde zijn poten, brulde luid en duidelijk en hield zich klaar de jongen aan te vliegen. Zij was echter ergens anders... Hopend binnenkort terug in de armen van August of Lubbock te liggen...

Alana sloot zich van de wereld af, tot ze plots iemand hoorde snikken. Was dat... Tawnee? Ze hoorde wel wat Connor had gezegd. "Genoeg, Connor.." sprak ze zachtjes waarna hij haar armen verliet en hem zachtjes aan keek. "Ik was gewoon heel erg geschrokken." vervolgde ze, waarna ze rustig naar Tawnee liep en bij haar hurkte. Ze twijfelde eerst even, maar uiteindelijk trok ze Tawnee tegen zich aan en gaf haar een knuffel. Als een moeder legde ze haar hand achterop Tawnee's hoofd en begon ze haar te sussen. "Rustig maar, we staan Quitte nu toch?" fluisterde ze zacht tegen haar. "Laten we de strijdbijl begraven, Tawnee. Rustig maar.." fluisterde ze bemoedigend. Arceus, ze voelde zich even als een moeder.

Jep, op zulke momenten voelde ze zich echt alleen. Alleen in het niks... Ze stond zo alleen... Nuja, ze had nog steeds Lawrence, die woest op de grond aan het stampen was. Als hij wilde kon hij zo een aardbeving veroorzaken met dat woest gestamp van hem... Maar het gebeurde niet want hij wist zelf ook hoeveel last zij daar dan ook van zou hebben. Ze voelde opnieuw tranen langs haar wangen gaan en het prikte zo... Ze kon het onmogelijk tegenhouden... Het was verschrikkelijk. Opnieuw dat gevoel van onmacht en ze wist het nog zo goed... Toen ze dan ook opeens armen rond haar heen voelde, hapte ze naar adem... Wat gebeurde er? "Rustig maar, we staan Quitte nu toch?" Hoorde ze de zachte stem van Alana zeggen. "Laten we de strijdbijl begraven, Tawnee. Rustig maar.." Vervolgde de vrouw verder. Het blonde meisje kon niet echt opkijken, ze durfde niet. Ze was weer eens zo zwak geweest... Toch... Na enkele tellen kon ze toch opkijken en drukte ze zich tegen de roosharige aan. "Oké..." zei ze zachtjes. "Het spijt me..." Vervolgde ze daarna waarna ze haar ogen sloot. ‘Sorry,’ Hoorde ze opeens. ‘Ik had geen idee dat het zo hard zou aankomen.’ Ze opende haar ogen terug een beetje en keek naar het vriendje van Alana. Toch reageerde ze er niet op en keek ze snel terug schuin weg van hem. Hier moest ze niet echt van weten.