Passing shadows

Onderwerp: Passing shadows zo dec 28, 2014 1:57 am

Met vrolijke passen liep het meisje Santalune City binnen. Sneeuwvolkjes vielen uit de donkergrijze lucht, de bodem was bedekt met een dunne, verse laag sneeuw. De Larvitar van het meisje liep zoals gewoonlijk vlak naast haar voet, kijkend naar het sneeuw. Hij kende sneeuw niet, dus dit was een hele beleving. Het meisje glimlachte. Ze hield van sneeuw. Ze hield van kou. Haar moeder zei soms dat het lag aan haar koude hart. Nja, dat mens kon zeggen wat ze wilde. Zij was degene met het koude hart. Ze had Danique nooit gesteund, zelfs niet toen haar Vaporeon – Pulse had die geheten, weg moest. Toen ze zo ziek werd, toen ze volgens die man waar ze heen moest een ‘waterallergie’ kreeg. Hoe kon een waterpokémon nou een waterallergie krijgen?! Het meisje zuchtte eventjes en schudde haar hoofd. Ze moest Pulse gaan vergeten. Ze kreeg de Vaporeon toch nooit meer terug. Naja, vergeten zou nooit lukken. Ze moest over haar verlies komen. Ze had nu Merrick, hij zou haar helpen. Met een kleine glimlach keek ze naar de Larvitar, die vrolijk rond huppelde.
Het had niet zeer lang geduurd voor ze zich warm in Santalune City geplaatst had, in een warm restaurantje. Het leek eerder een bar, zo een voor oude mannen die ’s avonds stiekem van huis weg gingen, om te gaan zuipen. Denkend dat hun vrouwen er niets van weten, maar die doen even hard mee. Naja, dat was dan niet haar probleem. Het was hier warm en Merrick was welkom, dus alles was prima.
Lichte zonnestralen schenen het gebouw binnen. Eindelijk was de warme zon de wolken doorgedrongen. Het was al enkele dagen stuk aan stuk aan het sneeuwen. En aan het regenen. Dus echt veel sneeuw bleef er niet liggen. Alles smolt weg. Danique wilde altijd of sneeuw, of niets. Niet van die vervelende drap, die heel je kleding vies maakte. Ze had vandaag wel gedacht aan de kou. Een dikke jas, een iets dikkere jeans en warme schoenen. En natuurlijk een sjaal. Ze duwde zichzelf eventjes op een van de vele barkrukken, met de Larvitar op haar schoot gezet. Een oudere vrouw stond achter de bar. Ze keek fronsend naar het meisje, maar besloot het te negeren. “Wat wil je?” vroeg ze en ze schoof de kaart met alcoholische drankjes naar het meisje. Ook deze fronste nu eventjes. Wat? Alcoholisch? Nee, niet nu. Dat was wat… vroeg. Ze schudde dus eventjes haar hoofd en een kleine grijns sierde haar gelaat. “Doe maar een cola, dat is genoeg,” sprak ze toen met een knikje. “En er hoeft ook geen alcohol bij,” sprak ze nog ter bevestiging. De vrouw fronste eventjes en knikte, om vervolgens een cola voor het meisje te zetten. “Om mee te nemen?” vroeg Danique dus eventjes. Het was hier stil, er was totaal geen sfeer. Het was wat eng. Vooral die Haunter – schilderijen vond ze niet geweldig. De oudere barvrouw zuchtte eventjes en knikte.
Het duurde niet lang of het meisje stond weer voor de bar, met een blikje in haar handen. De Larvitar duwde zijn armpjes in het witte sneeuw, om vervolgens vrolijk luide geluiden te produceren. Eventjes bukte het meisje, om een kleine sneeuwbal te maken en deze naar de Larvitar te gooien. Deze keek op en maakte opnieuw een vrolijk geluid. Dit was het leuke moment van de winter.

+ Leroy

Member Leroy Jenkins Punten : 391 Age : - Icon :

go on and try to tear me down .

De winter was stom.
En sneeuw al helemaal. De meeste mensen vonden het geweldig en werden er helemaal wild door: maar het eindigde altijd als vieze, onherkenbare, natte zooi. Zelf voegde hij er nog een schepje pessimisme toe door te zeggen dat het precies hetzelfde geval was met dromen; ze leken zo mooi (wit dus) maar ze kwamen nooit mee en in de tevergeefse pogingen om het waar te maken zou je alleen maar geconfronteerd worden met je gebreken (vieze drap dus :’D). Nee zelf probeerde hij geen dromen na te jagen, dat hele gym gebeuren deed hij enkel omdat hij geld nodig had.
Het grappige was dat zijn hele houding dit eigenlijk wel aangaf: hij had zich een beetje verstopt in zijn sjaal (hij reikte tot net boven zijn neus) en verborg zijn handen in zijn zakken. Hij wilde niks te maken hebben met het te blije volk, nee bah. Hij wilde gewoon wat rust hebben nu. Een pauze op zijn tijd was niet erg. Nou kon hij het niet echt een pauze noemen, want hij was druk bezig met het uitstippelen van plannen van aanpak. Dat het niet zijn droom was betekende niet dat hij het goed wilde aanpakken.

De Noibat op zijn schouder had echter een hele andere houding: stond wel open voor dingen. Waar hij geen contact wilde hebben, wilde zij het juist wel. Maar de wil van haar trainer was wet en haar kennende durfde ze er dus niet tegenin te gaan. Toch hoopte ze op een mogelijkheid waarop dit toch kon gebeuren: dat hij geforceerd werd om contact aan te gaan met anderen. Ze mocht dan een Pokémon zijn, en velen dachten dan dat je een simpel organisme was, ze wilde het beste voor haar trainer. En hij mocht het zelf dan niet weten: maar ieder individu heeft soms behoefte aan wat sociaal contact.
Vandaar dat ze ook blij was dat hij op een gegeven moment niet meer door kon lopen. Sneeuw die een beetje over zijn schoen heen kwam, een gehurkt meisje en een Larvitar voor zijn voeten die blij waren om niks. Met een blik die konden doden keek hij naar de twee. What the actual f*ck.

Hij analyseerde de situatie waarna hij langzaam bij ze neer hurkte. Met een blije blik keek de Noibat naar beiden – maar deze verdween al snel toen de jongen niet begon te praten maar ongegeneerd het blikje cola pakte, wat overduidelijk van het meisje was, en dit voor haar neus open maakte. ‘Proost,’ glimlachte hij liefjes, waarna hij er gewoon van begon te drinken, nog steeds geen sprankje schaamte aanwezig van zijn kant. In zijn hoofd was het heel logisch: ze hadden zijn schoenen vies gemaakt en in plaats om ze te dwingen het schoon te maken claimde hij dit als goedmakertje. En hij had zelf ook niet genoeg geld om dit soort luxe zelf te kunnen permitteren, dus dan maar jatten.

Onderwerp: Re: Passing shadows zo dec 28, 2014 4:58 pm

De sneeuwbal had de Larvitar zachtjes geraakt. Opgewonden keek hij naar het sneeuw, immers had hij nog nooit van zijn leventje sneeuw gezien. Laatste zomer in Hoenn was er weinig sneeuw geweest. De pokémon sloeg met zijn pootje in het sneeuw. Ineens zag ze een schoen. Wat. En een hand, die haar cola blikje oppakte. Meteen schoot Danique omhoog, met een woedende blik in haar ogen. Ook de Larvitar keek nu op zijn beurt boos naar de jongen. “Koop je eigen zooi,” snauwde het meisje woedend en ze onderzocht de jongen even. Hij had een paarsgekleurde pokémon op zijn schouder. Zijn leeftijd lag waarschijnlijk rond die van de hare, misschien net iets ouder. Een geïrriteerde zucht verlies haar neus, terwijl de Larvitar boos snoof. Misschien had hij wel geen geld voor zijn eigen zooi. Zij had wat geld ‘gestolen’ van haar ouders, zodat ze eventjes kon blijven leven hier. Voor eten. En verder moest ze zelf maar aan haar slaapplaats komen. Nu keek het meisje eventjes naar hoe de jongen haar cola opdronk. In haar ogen lag een verbaasde, maar ook een verontwaardigde blik lag in haar ogen. De Larvitar keek eventjes naar zijn trainster. Deze knikte enkel. Ze haalde eventjes diep adem. Okay, wat er nu ging komen wilde het meisje wel graag weten. De Larvitar was in elk geval iets van plan.
Plotseling gloeide de pokémon. Danique fronste eventjes, maar wist algauw wat de pokémon van plan was. Stenen zweefden omhoog. “Nee, stop,” sprak het meisje rustig. De pokémon keek haar teleurgesteld aan en liet de stenen weer hard op de bodem vallen. Nu richtte Danique zich op de jongen. “Als ik vragen mag, waar sloeg dat op? Heb je werkelijk geen geld of zo?” sprak ze, met een extreem koude toon in haar stem, al deed ze dit enkel om rustig te blijven. Anders stuurde ze zo echt Merrick op de jongen af en dat wilde ze ook weer niet. Het was maar een cola blikje. Maar ze had er toevallig wel voor betaalt, dus moest die gast echt met zijn klauwen van haar betaalde drinken afblijven. Ze had niet de geldtering of zo. Ze moest zuinig zijn met haar geld en dat moest die gast voor haar niet even gaan verkloten. Ja, het was maar één blikje drinken, maar het meisje vond wel dat hij dat ene blikje terug kon betalen, want ze had werkelijk niet al te veel geld en wilde ook nog andere dingen kopen. Wat was zijn probleem eigenlijk? Ze zuchtte eventjes en keek hem aan. Naja, misschien maakte ze zich te druk om zo een klein ding.

Member Leroy Jenkins Punten : 391 Age : - Icon :

go on and try to tear me down .

Het meisje schoot zowat omhoog, overduidelijk boos. O wat heerlijk was dit: hoe snel hij de pret wel niet kon bederven, hij moest echt zijn lach gewoon inhouden hierom. Langzaam kwam hij overeind, had nog steeds een grijns op zijn gelaat maar deze was nu meer plagend dan lief. “Koop je eigen zooi.” Het liet hem koud dat ze in zijn gezicht snauwde, het waren dingen waar hij aan gewend was door zijn gedrag. ‘Maar… Zooi staat gelijk aan troep, ik doe je een gunst om je er vanaf te helpen,’ kwam de quasi onwetende verklaring naar boven. Ze maakte het hem gewoon te makkelijk, kon door haar boosheid niet eens meer de goede woorden gebruiken; de arme ziel.
De Noibat keek ondertussen naar de Larvitar, had de situatie al snel door en trok aan de sjaal van haar trainer terwijl ze zachtjes wat geluidjes maakte. De trainer negeerde haar echter compleet en bleef de ander met een uitdagende grijns aankijken: zou ze het echt gaan doen? Zou ze haar Larvitar het echt laten doen?
Ah. Nee, toch niet. Chicken die ze was. Ze ging weer verder met woorden: “Als ik vragen mag, waar sloeg dat op? Heb je werkelijk geen geld of zo?” Hij keek eventjes weg, leek na te denken. Over een antwoord dacht hij niet na, nee hij dacht na of hij wel antwoord wilde geven. Als hij geen zin had erin zou hij het ook niet doen en de vragen gewoon negeren.

Uiteindelijk slaakte hij een zucht en keek hij op. ‘En als ik vragen mag: ben jij werkelijk zo dom?’ Hij keek weer weg, kwam ergens nogal verveeld over: alsof hij een klein de basisregels van het leven uit moest leggen die algemene basiskennis waren. Het was vermoeiend en zinloos omdat het kind het toch nooit zou snappen. ‘We zijn midden in de stad, for crying out loud, ben je echt zo idioot om je Larvitar met stenen te laten gooien? Je kunt andere mensen raken, gebouwen raken – kortom schade verrichtten waar jij later voor op moet draaien.’ Hij richtte zijn blik weer op het meisje. ‘En waarom? Omdat je boos werd om een blikje – wat ook nog eens onterecht is: ik pak gewoon waar ik recht op heb.’ De Noibat trok weer aan zijn sjaal, deze keer wat wilder: het was duidelijk dat ze dit alles helemaal niet fijn vond en wilde dat haar trainer ophield. Maar hij ging maar door: ‘Jij maakte mijn schoenen vies en in plaats om je ervoor te laten betalen neem ik iets van dezelfde waarde in beslag… Hoewel… Ik denk dat dit minder is, dus wees blij dat-’
Een hoog piepje kapte hem af en hij kneep eventjes een oog dicht omdat het pijn deed aan zijn oor. Annie had genoeg van zijn arrogante gedrag en riep het dus maar een halt toe op deze manier; het was voor zijn eigen bestwil. ‘Oké, fine,’ zuchtte hij, waarna hij zich weer op de persoon voor zich richtte en het blikje naar haar uitreikte, ‘Hier. ’t Was maar een slok en om te voorkomen dat je de stad afbreekt mag je het wel hebben.’ En dan zeiden ze dat hij zich nog als een klein kind gedroeg.

Onderwerp: Re: Passing shadows zo dec 28, 2014 6:05 pm

Oh Arceus, nu kwam hij met een hele preek, alsof hij een of ander oud wijf was. Danique keek eventjes naar de Larvitar, die nog altijd teleurgesteld naar de stenen keek die op de grond lagen. ‘En als ik vragen mag: ben jij werkelijk zo dom? We zijn midden in de stad, for crying out loud, ben je echt zo idioot om je Larvitar met stenen te laten gooien? Je kunt andere mensen raken, gebouwen raken – kortom schade verrichtten waar jij later voor op moet draaien.’ Ze fronste eventjes. Verwachtte hij serieus dat ze het de Larvitar zou laten doen? Okay, dan was zij niet de enige die dom was hier. Ze was echt niet zo dom en haar Larvitar die gast echt aan te laten vallen met stenen. Als ze dat werkelijk wilde, dat ze niet gezegd dat Merrick moest stoppen. Ze rolde eventjes met haar ogen en keek naar de kleine pokémon, die zich in het sneeuw had laten vallen en met een van de stenen speelde. Opnieuw begon de kleine pokémon te gloeien, maar nu alleen om met de stenen te spelen. En als die gast niet ophield met zijn betweterige, zwaar irritante gedrag, zou de steen waarschijnlijk ineens uitschieten, midden in zijn smoel. ‘En waarom? Omdat je boos werd om een blikje – wat ook nog eens onterecht is: ik pak gewoon waar ik recht op heb.’ Recht? “En waarom heb je daar recht op?” snoof het meisje. Omdat hij een zwerver was en zij geld had? ‘Jij maakte mijn schoenen vies en in plaats om je ervoor te laten betalen neem ik iets van dezelfde waarde in beslag… Hoewel… Ik denk dat dit minder is, dus wees blij dat-’ het meisje zuchtte. “En dan zeg jij dat ik lastig doe? Als je één extra stap gezet had, waren ze ook vies geworden en sneeuw is niet wat je noemt vies. Het is water, dus misschien spoelen die vieze vlekken wel van je schoenen af,” sprak ze rustig, kijkend naar Merrick, die nu eventjes naar de onbekende jongen keek. De gloed rondom de pokémon verdween en de steen viel vlak voor de voeten van de jongen op de grond. Ze zag hoe de pokémon zich omhoog hees en hem met vernauwde ogen aankeek. Daarna draaide zij zich om en ging hij naast het meisje staan.
Plotseling hield de jongen op met zijn preek, die nergens heen ging, want hij had werkelijk nergens recht op. Danique vond hem echt irritant – al was ze dat zelf ook. Ineens zei hij dat ze het terug mocht. Nee, sorry maar nee. Ze hoefde het niet terug. Nee. “Naja, hou maar,” snoof ze dus enkel en ze zuchtte. “En trouwens, als ik werkelijk van plan was jou of wat dan ook aan te vallen met stenen, had ik dat al lang gedaan,” mompelde ze enkel nog. Ze hurkte zich weer neer en keek naar de Larvitar, welke enkel doordringend naar de jongen keek. Ze pakte de pokémon op en voelde de armpjes van de kleine pokémon haar arm vasthouden. Misschien had ze er een iets te groot probleem van gemaakt. Heel klein beetje maar. Maar hij was ook vervelend, had ze besloten. En haar excuses aanbieden deed ze niet, want zij was niet degene die iets fout deed. “En is het jou probleem als ik moet opdraaien voor iets – wat ik niet van plan was en wat niet zou gebeuren, maar dat doet er niet toe, wat ik heb veroorzaakt? Nee, dat dacht ik ook al,” zei ze vervolgens en ze keek eventjes in haar tas. Het ei was in orde, dus dat was prima. Naja, of deze werkelijk in orde was wist ze niet, het ei was de laatste tijd wel heel erg stil. Naja, er was voor nu dus niets mee en dat was maar beter.

Member Leroy Jenkins Punten : 391 Age : - Icon :

go on and try to tear me down .

Natuurlijk moest er weer een weerwoord komen van haar kant, iets waar hij niet eens echt serieus naar kon luisteren. Als ze even goed had opgelet had ze gezien dat die sneeuw het alleen maar erger maakte; want ook die sneeuw was vies. Hij hield niet van natte schoenen, want daar kreeg je natte sokken van en dan eindigde het in koude voeten en hij wilde nog wel eventjes rond kunnen lopen: dus geen bevroren poten voor hem (ja, hij overdrijft héél erg – maar hij is gewoon een drama king :’D). Dus ze moest gewoon haar mond houden en accepteren dat ze stom was en een fout had begaan met haar stommiteit.
En als hij ze zelf vies maakte moest hij het zelf ook schoon maken en was het zijn eigen schuld, maar nu was het haar schuld. Daarbij kon hij prima lopen en was hij erg zuinig met zijn spullen, inclusief zijn schoenen. Dus dat ze vies zouden worden na een stap was opnieuw een domme uitspraak van haar. Dom kind, te dom om de waarheid in te zien – zijn waarheid – dus was het onnodig om het te proberen.

Hij haalde zijn schouders op: ‘Jouw verlies.’ Nja, dan was de cola nu van hem. Jippie. Blij nam hij weer een slokje, met de glim van een vijf jarige in zijn ogen die een snoepje kreeg van zijn moeder. “En trouwens,” ging ze toch nog verder. Hij liet het blikje zakken en keek haar met grote ogen aan: ‘Leugenaar. Je staat gewoon voor mijn neus te liegen, mevrouwtje heethoofd - die onredelijk wordt als ze boos is.’ Het was een conclusie die hijzelf gewoon had getrokken, simpelweg omdat ze dus uit flipte om het blikje in zijn hand. Ze wist dondersgoed dat het niet veel had gescheeld of ze had zelf nog een steen naar hem gegooid.

Na haar volgende uitspraak leunde hij iets naar haar toe en duwde met zijn wijsvinger tegen haar neus. ‘Foei,’ bracht hij quasi boos uit, ‘Nu lieg je alweer!’ Daarna dwaalde zijn blik af naar haar tas, ving een glimp op van het ei. Wel verdraaid, ze was echt een chicken. ‘Daarbij ben ik -’ hij leunde weer naar achteren en plaatste zijn hand op zijn borst, waarna hij haar onschuldig aankeek, ‘- maar een onschuldige toeschouwer. Ik was gewoon op weg naar het Pokémon center toen deze wildvreemde vrouw ineens begon te schreeuwen – misschien was ze wel ontsnapt uit het gekkenhuis! – en haar net zo gestoorde Larvitar begon te gooien met stenen!’ Zijn houding veranderde weer: liet zien dat hij het natuurlijk allemaal acteerde. ‘Ben benieuwd wie ze geloven; onschuldige jongen of gestoord wijf.’ Zijn blik had een mening van ongeïnteresseerdheid en felheid, iets wat aangaf dat zijn vraag eerder een retorische vraag was en ze dus geen kans stond tegenover hem.

Onderwerp: Re: Passing shadows zo dec 28, 2014 6:46 pm

Wat?! Hij had haar zojuist uitgemaakt als leugenaar en als heethoofd. En dat vond ze natuurlijk niet okay, want ze liet niet zo tegen zich praten! Maar misschien was het verstandiger als ze het negeerde. Hij bleef waarschijnlijk maar doorgaan en zij moest reageren. Ze moest op alles reageren, omdat ze het niet normaal vond hoe hij de rollen ineens omdraaide – dat hij ineens de onschuldige was en zij hem aangevallen had. Ze slikte eventjes en schudde haar hoofd. Ze mocht echt niets zeggen nu, anders ging het de verkeerde kant op, dat wist ze zeker.
‘Foei,’ sprak hij op een boze toon, nadat hij met zijn neusvinger haar neus aanraakte. Ze zette een stap naar achteren en snoof geïrriteerd. Ook de Larvitar keek hem boos aan. ‘Nu lieg je alweer! Daarbij ben ik -’ nu maakte hij haar alweer uit als leugenaar. ‘- maar een onschuldige toeschouwer. Ik was gewoon op weg naar het Pokémon center toen deze wildvreemde vrouw ineens begon te schreeuwen – misschien was ze wel ontsnapt uit het gekkenhuis! – en haar net zo gestoorde Larvitar begon te gooien met stenen!’ Wat?! Ze keek verontwaardigd naar de jongen. “Wat ben jij een schijnheilige klootzak,” sprak ze boos tegen hem. Danique keek nog altijd met een verontwaardigde blik naar de jongen. Hij had nu echt de rollen omgedraaid, gewoon nog erger dan daarnet. “Hij – ik wat,” mompelde ze. “Dat is helemaal niet waar, Merrick of ik hebben helemaal niet met stenen gegooid” sprak ze toen, haar ogen schoten open toen een wildvreemde vrouw haar geschrokken aankeek en haar kind pakte, om er snel vandoor te gaan en naar andere mensen te gaan om iets te zeggen. “Je bent echt onmogelijk,” zuchtte ze. Ze schudde eventjes met haar hoofd en twijfelde. Zou ze er gewoon vandoor gaan, deze vervelende gast negeren of deze discussie blijven voeren? “Jij bent hier de enige leugenaar,” snoof ze vervolgens nog eventjes. Ze had hard de neiging om dat verdomde blikje uit zijn handen te slaan, maar dan had ze nog meer gezeik. Oh Arceus, als iedereen zo was als hem, moest ze echt snel maken dat ze weg was hier. Dan ging ze echt terug naar Hoenn.

Member Leroy Jenkins Punten : 391 Age : - Icon :

go on and try to tear me down .

Ze liet zich zo gemakkelijk in de war brengen, het werd bijna saai. Het was ook nooit goed met hem: dan gingen dingen te gemakkelijk en anders gingen ze te sloom (of gewoon niet en dan was hij ook al snel klaar :’D). “Wat ben jij een schijnheilige klootzak.” Zijn mondhoeken krulden omhoog tot een poeslieve glimlach: ‘Dank je.’ Het maakte niet meer zoveel uit wat hij precies zou doen om dit moment, want ze kon zich toch niet meer redden. Behalve als ze echt met stenen zou gaan gooien en hem ook zou weten te raken, maar dat ging ze toch niet meer doen na zijn praatje.
Mensen die bepaalde woorden hadden opgevangen van hun woordenwisseling waren nu al bang voor haar. Of voor de Larvitar natuurlijk, want die keek hem ook al de hele tijd vuil aan – niet dat het hem wat uitmaakte. Als hij draken Pokémon met zijn blote handen aankon (oké dat is niet echt zo, maar hij weet hoe hij met ze om moet gaan) dan moest dat ventje ook geen problemen vormen. Hij had ook altijd Annie nog, die nu overigens wel best irritant deed, die hem wel zou beschermen indien dat nodig was.

Langzaam schudde hij met zijn hoofd, keek haar met een blik vol medelijden aan – natuurlijk weer eens gespeeld. ‘O de tragedie,’ begon hij, ‘Je bent zo verzwolgen in je leugens dat je de waarheid er niet meer van kan onderscheiden!’ Zijn blik gleed af naar de Larvitar: ‘En je gedrag werkt aanstekelijk op je Pokémon; je hebt deze Larvitar besmet met je gekheid!’ Hij slaakte een moeizame zucht en wreef met zijn vrije hand over zijn kin. ‘Zo iemand moet niet vertrouwt worden met Pokémon, voor die Larvitar mag het dan te laat zijn maar -’ zijn blik dwaalde af naar haar tas, ‘- er zijn nog zielen die gered kunnen worden.’ Opnieuw zag zijn Pokémon de bui alweer hangen, probeerde hem te stoppen door weer aan de sjaal te trekken en geluidjes te maken – maar het haalde weer eens niks uit, het was jammer dat ze niet meer durfde te doen dan dit.
Zo snel als bliksem pakte hij haar tas zomaar af. ‘To the rescue!’ bracht hij uit met een luide stem en rende toen weg, om zich vervolgens wel nog eventjes om te draaien en een stukje achteruit te huppen. ‘O en nog bedankt voor je vrijgevigheid!’ Hij hield het blikje cola omhoog. ‘Je bent een schat!’ Er volgde nog een knipoog waarna hij zich weer omdraaide en verder rende, de eerste beste hoek omging en toen eventjes nadacht. Wacht…
Het was niet zozeer zijn bedoeling om het te stelen, maar ze was zo’n gemakkelijk slachtoffer voor zijn pesterijtjes… Misschien was hij nu toch iets te ver gegaan.
Oepsie.

_{OOC; Bericht aan de modjes: it's all cool. Fachi en ik hebben dit overlegd :'D}

Onderwerp: Re: Passing shadows zo dec 28, 2014 10:40 pm

Echt, ze had zo hard de neiging om dat irritante ventje te slaan, maar dan was ze vast al helemaal een psychopaat en daar had ze werkelijk geen zin in. ‘Je bent zo verzwolgen in je leugens dat je de waarheid er niet meer van kan onderscheiden! En je gedrag werkt aanstekelijk op je Pokémon; je hebt deze Larvitar besmet met je gekheid!’ Danique keek met een zeer woedende blik naar de onbekende. “Oh Arceus, weet je zelf wel wat je zegt?” mompelde ze geïrriteerd. Merrick snoof luid toen hij hoorde wat de jongen over hem zei en leek klaar te staan voor een flinke Bite. Het zou leuk zijn, zo midden in zijn gezicht – misschien werd het dan nog wat, maar om problemen te voorkomen hield ze Merrick goed vast.. ‘Zo iemand moet niet vertrouwt worden met Pokémon, voor die Larvitar mag het dan te laat zijn maar er zijn nog zielen die gered kunnen worden.’ Toen zijn blik naar haar tas gleed, hij had het ei gezien blijkbaar, schudde ze haar hoofd. “Nee, waag het nee,” mompelde ze, maar ze verwachtte zelf van hem niet dat hij zoiets doet. Ze had al een duidelijke mening klaar staan, maar een dief zat hier niet tussen, wat hij ook gedaan had met haar cola. Hij was een irritant ventje, een klootzak, een schijnheilig persoon. Ja, dat allemaal.
Echter kwam er iets uit zijn mond en hij griste haar tas van haar schouder. Haar ogen schoten open, even verstijft van verontwaardiging. Hij was dus echt een dief?! ‘O en nog bedankt voor je vrijgevigheid!’ sprak hij, vlak nadat hij weggerend was. Hij liet haar blikje zien. Woedend ging het meisje achter hem aan. Hij moet Arceusverdomme van haar spullen af blijven! ‘Je bent een schat!’ sprak hij. “Oh Arceus, kom terug!” riep ze woedend. Okay, Merrick mocht doen wat hij wilde. Dat ventje mocht eens voelen wat hij verdiende. De Larvitar sprong uit haar armen, zodra ze haar grip wat verloste en gloeide weer. Stenen kwamen uit het sneeuw omhoog en werden richting de benen van de jongen geworpen. “Ik hoop dat je allebei je benen breekt! Klootzak!” riep ze woedend. De Larvitar rende op de jongen af. En Danique hoopte echt, dat hij allebei zijn benen brak. Dat verdiende hij. Niemand zat aan het ei, het ei van haar pokémon die doodziek geworden was en ze nooit meer gezien had. Oh, ze had echt een hekel aan dat onbekende gastje.

Member Leroy Jenkins Punten : 391 Age : - Icon :

go on and try to tear me down .

O jeetje, hij was echt te ver gegaan deze keer. Wat moest hij nu doen? Hij was ook zo goed in dingen verpestten. Hij had haar gewoon nog wat kunnen irriteren met woorden en daar zijn voldoening uit kunnen halen – maar nee hij moest weer zo nodig de grenzen opzoeken en deze dan ook weer overschrijden. Wat haalde hij zich ook in Arceus’ naam in zijn hoofd door haar ei af te pakken? Het was een ei, natuurlijk hechtte iemand daar waarde aan. Het was net zoals moeder met baby’s, die oerkracht of zo. Een beangstigde drang om het te beschermen en hij had de fout begaan om de baby weg te halen van de moeder.
“Klootzak!”
Ze zat hem achterna, zoals verwacht. Hij keek over zijn schouder en wat hij daar zag… O Arceus hij kon het niet eens beschrijven. De tijd die voor een paar seconde stil leek te staan: de witte pony voor haar voorhoofd die in tweeën werd gedeeld door de wind, de bloedrode ogen met een blik die hem wel kon doden en gepaard met de vliegende stenen; het leek net alsof Groudon in haar was ontwaakt. Natuurlijk wist hij wel dat het de Larvitar was die met stenen speelde, maar omdat het net leek alsof haar ogen oplichtten door de bepaalde licht inval was hij even van zijn adem ontnomen.

Hij keek weer voor zich, hapte eenmaal naar adem en herpakte zich. Hij moest dit oplossen en snel, want die woede van haar ging niemand goed doen – hij was dadelijk nog een dood man! Misschien moest hij maar gewoon schreeuwen dat het hem speet? Excuses betekenden in zijn ogen nooit echt wat, maar kwamen wel altijd gemeend over. Dat zou haar vast een beetje bedaren en er wellicht voor zorgen dat ze zou stoppen met deze… Madness. Daarna zou hij ook gelijk kunnen zeggen dat hij het ei terug zou geven als zij zou stoppen. Ja, ja dat was een goed plan!
‘Het spijt me!’ begon hij, paste eventjes op dat hij niet geraakt werd door een steen, ‘Het was niet mijn bedoeling om -’ Hij sprong eventjes om een obstakel te ontwijken, kwam met een voet neer die weggleed waardoor hij hem verzwikte. Spullen die omhoog werden gegooid voor hem uit; hijzelf die viel.
En toen kwam de slow motion.
De vloeistof die nog in het blikje zat verliet het omhulsel en danste in de lucht. De tas die door de lucht vloog en langzaam richting de grond ging, net zoals hijzelf die het harde oppervlak naderde. Hij strekte tevergeefs een hand uit, het was een impuls die verder weinig nut had – maar er was toch iets van nut in. De Noibat op zijn schouder schoot over zijn arm heen, zette zich af en pakte het ei met haar poten en begon hard te klappen met haar vleugels, wist het vallen voor het ei te stoppen net voordat deze de grond raakte. Een opgeluchte glimlach verscheen op het gelaat van de jongen maar die verdween abrupt toen hij de grond raakte.

Terwijl de trainer langzaam een poging deed tot overeind komen vloog de Noibat langs hem naar het meisje – legde het ei voorzichtig op de grond neer en bleef erbij staan. Ze maakte een soort van buiging; een gebaar van excuses namens haarzelf en haar trainer. Het zou allemaal een heel mooi moment zijn geweest als de jongen op de achtergrond niet eens begon te schreeuwen. ‘FUUUCKKK -’ begon hij met het eerste scheldwoord, gepaard met een heleboel auws terwijl hij zijn handen om zijn enkel klemde. ‘DAMNIT -’ Hij rolde op zijn zij en bleef zo liggen. ‘Mijn enkel…’ Hij klonk net als een of andere baby.

Onderwerp: Re: Passing shadows ma dec 29, 2014 1:04 am

Oeps. Ze had iets fout gedaan. Nee wacht. Hij had iets fout gedaan en zij had daarop gereageerd, precies zoals hij verdient had. Hij sprak enkele keren dat het hem speet, maar het interesseerde Danique geen ene donder. Hij mocht wat haar betreft allebei zijn benen breken, en als er een pols bij zat, vond ze het ook prima. Want oh, wat had ze een hekel aan hem gekregen en oh, ze gunde hem op het moment geen enkel geluk. Ze zou het zelfs prima vinden als hij in een ravijn viel en nooit meer omhoog kwam – bij wijze van spreken, want hier waren geen ravijnen. Echt, ze was boos. Heel boos. Echt, heel heel boos.
Toen hij op de grond viel, vlogen haar ogen open en stopte ze met lopen. Oh Arceus! Dadelijk gebeurde er wat met het ei, oh Arceus. Meteen versnelde ze haar pas, de woede was in één klap verdwenen, ze voelde nu enkel nog angst. Dadelijk viel hij op de grond. Of zij, als het een vrouwelijk ei was. Naja, als een ei een geslacht had, het ding wat erin zat waarschijnlijk wel. Behalve als het een Ditto was. Naja, dat doet er niet toe. Het blondharige meisje zag hoe de pokémon van de gast het ei nog net op kon vangen. Arceus, bedankt! De jongen viel – gelukkig, als hij bleef staan was het niet zo leuk voor haar, op de harde bodem, na een vreemde beweging met zijn voet te hebben gemaakt. Ze zag hoe de vleermuisachtige pokémon naar haar toe vloog om het ei voorzichtig voor haar neer te leggen. Hoe kon zo een onopgevoede jongen, zo een vriendelijke pokémon hebben? Ze glimlachte eventjes naar de kleine pokémon en sprak een bedankje. De Larvitar knikte langzaam en bedankte zich ook, al hing er nog één steen in de lucht, voor het geval de pokémon ineens iets van plan was. Het meisje pakte het ei, nog altijd niet wetend welke pokémon het was, en borg deze veilig op. Vervolgens richtte ze zich op de jongen.
“Oh Arceus, wat denk je wel dat je gedaan hebt daarnet? Jij bent hier de gestoorde gek, die nog geen eens een plaatsje in het gekkenhuis verdient, omdat ze daar allemaal bang voor je zijn,” begon het meisje, op een woedende toon. De Larvitar liet de laatste steen vlak naast de jongen vallen en keek woedend naar hem. “Werkelijk, je bent gek in je hoofd, om een ei te stelen, voor de grap? Een ei kan zich niet verweren, er kan van alles met het ei gebeuren,” sprak ze vervolgens, haar stem werd steeds luider van woede. “En werkelijk, het boeit me geen ene donder wat er met je enkel aan de hand is, blijf volgende keer met je tengels van andermans spullen af, vooral van zulke breekbare dingen als eieren, ja?!” snauwde ze als laatste. Haar rode ogen zouden gloeien als het mogelijk was van woede. Even moest ze adem halen, om weer tot rust te komen. Eventjes keek ze naar Merrick, om vervolgens te knikken. Eventjes bleef ze stil – als ze zou praten werd ze alleen maar bozer en gaf ze deze gek ook nog eens een trap, midden in zijn gezicht. Vervolgens schudde ze eventjes haar hoofd. “Naja, het spijt me van je enkel,” bood ze vervolgens met moeite – en totaal ongemeend, haar excuses aan. Als die gebroken was, had zij of Merrick een groot probleem. En waar begon het allemaal mee? Met sneeuw wat op een schoen viel.

Member Leroy Jenkins Punten : 391 Age : - Icon :

go on and try to tear me down .

Annie bleef bij het ei tot het werd opgepakt en wachtte nog eventjes tot alles zeker weten goed was. Ook zij kwam van een fokkerij en was dus wel lichtelijk bekend met deze dingen, ze had het vaag opgevangen. Daarna klapte ze weer met haar vleugels en vloog ze naar haar trainer, checkte hoe het met hem ging. Toch koos ze ervoor om bij zijn rug kant te gaan zitten, want ze kende hem nou eenmaal te goed. Het meisje las hem de les, een les die hij allang had gehad en waar hij niet tegen kon. Hij was vaak genoeg boos geworden tegen zijn ouders als ze hem iets wilden leren, woede die altijd eindigde met de woorden: ik ben niet dom! Waarna hij wegrende en boos in een hoekje met stenen ging gooien, maar de glans in zijn ogen liet zien dat hij niet zozeer boos was maar eerder… Teleurgesteld? Ze was maar een Pokémon en kon menselijke emoties dus niet geheel analyseren, maar haar trainer kon ze lezen als een open boek – of hij dat nou wilde of niet.

Langzaam duwde de jongen zich overeind, ging zitten met zijn rug naar iedereen toe (dus ook Annie en shizzle). ‘Ik weet het,’ mompelde hij zachtjes, ‘Ik ben opgegroeid op een fokkerij dus please, ik weet hoe eieren werken.’ Hij wreef eventjes met een hand over zijn wang en zweeg een paar tellen waarna hij diep adem haalde. ‘Niet dat je het meent, maar je hoeft ook geen sorry te zeggen,’ merkte hij op terwijl hij over zijn schouder naar haar wilde kijken – maar zijn blik bleef halverwege op een muur hangen. ‘Het is mijn eigen schuld.’ Dit soort dingen waren meestal zijn schuld. Als mensen boos op hem werden was dat ook vrijwel altijd terecht en toch scheen hij het nooit te leren.
‘Voor wat het waard is: mij spijt het wel echt,’ hij keek weer weg, naar zijn enkel, ‘Het is gewoon zo dat… Ik ben niet zo goed in de omgang met meisjes.’ Het was niet zozeer een leugen omdat er een kern van waarheid in zat, maar het was anders dan de meesten dachten. Hij was niet het type dat verlegen was omdat iets toevallig borsten had – neemt niet weg dat hij zich ervan bewust is – maar om erdoor te gaan stotteren is ook weer zoiets. Het probleem zat hem meer in de omgeving waarin hij was opgegroeid: een gezin gevuld met jongens. De enige vrouw in zijn leven was een lange tijd zijn moeder geweest en zelfs die was hardhandig. De Jenkins waren gewoon erg… Ruw.

Door zijn positie als jongste van veel kinderen had hij altijd al de drang gehad om zichzelf te bewijzen en het is ook niet vreemd dat dat soort zaken escaleren als je er niet op let. Zo sloeg het ook over op school en zijn sociale leven. Daarbij miste hij ook het inschattingsvermogen als het ging om meisjes: als voorbeeld duwde hij ze even hard als jongens. Als hij een jongen duwde was het oké, duwde hij een meisje dan viel ze op de grond en werd hij uitgescholden – iets wat hij nog steeds niet zo goed begreep: jongen, meisje… Ze waren toch allebei hetzelfde? Hierdoor ontstond dus het hele gezeik rondom zijn hardhandigheid en had hij het geprobeerd aan te passen – maar hij was gewoon te oud en kon niet accepteren dat hij van de een op de andere dag in de perfecte persoon zou veranderen. Natuurlijk waren er meisjes die het wel accepteerden, maar de meerderheid reageerde zoals zij nu deed en eigenlijk vond hij het helemaal niet leuk.

Onderwerp: Re: Passing shadows ma dec 29, 2014 6:24 pm

Ze keek eventjes woedend naar de jongen, na haar uitbarsting tegen hem. En nu moest hij even niet meer zo een grote bek hebben als aan het begin, want daar kon Danique dadelijk totaal niet meer tegen. Hij was nu echt te ver gegaan. En het leek hem ook te spijten. Gelukkig maar. En ook zij had haar excuses aan geboden, maar totaal ongemeend. Ze hoefde haar excuses niet aan te bieden. Hij begon. Naja, soort van. Ze schudde even mentaal haar hoofd. Okay, ze moest er niet mee door blijven gaan, dan kwam ze niet veel verder.
Hij had gezegd dat hij wist hoe hij met eieren om moest gaan, doordat hij op een fokkerij woonde. Ze knikte langzaam. “Okay,” was het enige wat ze zei. Ze had echter heel veel andere opmerkingen in haar hoofd, die ze voor zich hield. Opmerkingen als: Als je weet hoe je ermee om moet gaan, doe het dan ook. Maar ze had nu wel genoeg problemen veroorzaakt. “Naja, gelukkig is het ei in orde,” zei ze enkel, om de situatie wat te verbeteren. Hij zat met zijn rug naar ze toe. De Larvitar keek hem eventjes boos aan, maar besloot dat hij geen reden meer hiertoe had en zuchtte eventjes. Het was nu rustig. Hij kon niet veel meer – tenminste, niet meer wegrennen als een kind van tien jaar, dus dat was weer een voordeel. Dan kon hij niet iets stelen van haar, als hij dat weer van plan was. Toch verwachtte ze wel, dat hij het niet nog een keer zou proberen. Nog een stenenaanval was niet echt geweldig, leek haar. Ze keek eventjes naar Merrick, welke zich blijkbaar weer verveelde en weer met de stenen bezig was. Ze zuchtte eventjes. Naja, wat ze met deze situatie aan moest, wist ze niet precies. Opnieuw zuchtte ze. Toen sprak hij weer.
‘Het is gewoon zo dat… Ik ben niet zo goed in de omgang met meisjes.’ Eventjes haalde Danique haar wenkbrauw op. Wat. Wat moest dit voorstellen. Waarom dan. “Ehm..” sprak ze toen. Ze was eigenlijk heel benieuwd waarom, maar misschien was dat geen leuk onderwerp voor hem. Naja, niet dat zoiets haar interesseerde, want als je zoiets zegt en je wilt het er niet over hebben, zeg het dan niet!! Tenminste, zo zag zij het. Misschien dacht ze er wel iets te simpel over. “En waarom dan?” vroeg ze dus eventjes, niet al te hard. Okay dit was eventjes lastig voor haar. Ze wist echt totaal niet wat ze ermee moest. Naja, misschien moest ze dan even een heel ander onderwerp beginnen? Gewoon even dit skippen – dat was misschien wel verstandiger voor beiden. Anders moest hij misschien iets zeggen wat hij helemaal niet wilde zeggen, of hij flipte, kon natuurlijk ook, en zij moest eventueel iets aanhoren wat haar ging vervelen en dan kwamen er stomme opmerkingen. Want zij was niet de liefste van het huis geweest, haar zus was altijd veel aardiger en zij was degene met de grote bek, de weerwoorden en de gemene opmerkingen. Dit was ook merendeels omdat ze gewoon een hele slechte band had met iedereen van haar familie, dat ze hen niet eens als familie zag en gewoon overal iets tegen moest zeggen. Zij was inderdaad ook niet de makkelijkste, maar ze zag het ook niet voor zich om zichzelf te veranderen. En als anderen problemen met haar hadden, dan negeerde ze dat gewoon. Haar ego was te groot om zichzelf te veranderen. En dit zorgde voor momenten zoals deze.
Een diepe zucht verliet haar mond. Merrick had de stenen alweer in het sneeuw laten vallen en keek naar Danique. Ze fronste eventjes. Hij verveelde zich. Hij wilde iets interessants doen. Hmn.. Zij eigenlijk ook wel. “Hey, misschien zin in een pokémongevecht?” vroeg ze dus maar. Merrick sprong meteen opgewonden overeind, hij had duidelijk zin om een gevecht te houden. En zij eigenlijk ook wel.

Member Leroy Jenkins Punten : 391 Age : - Icon :

go on and try to tear me down .

De woede van de ander scheen te bedaren, gelukkig. Het ergste was nu wel over, de storm was geweest en het begon nu allemaal op te klaren. En zijn opmerking zorgde er ook nog eens voor dat ze alles al een beetje begon te vergeten. De enige reden dat hij het had gezegd was eigenlijk om zichzelf een excuus te geven voor zijn gedrag en hoewel het niet helemaal geldig was, want het lag ook deels aan het feit dat hij van binnen nog steeds een klein kind was, was het beter dan niets.
Dat ze erover door zou vragen… Tja ergens had hij het kunnen zien aankomen. Natuurlijk ga je er vanuit dat mensen je privacy waarderen als ze niet eens je naam kennen, maar dat boeide haar overduidelijk niet. Of ze was gewoon het type dat veel te nieuwsgierig was voor haar bestwil. Een antwoord gaf hij echter nog niet, stak zijn hand uit naar de Noibat die erop klom en zich een weg baande naar zijn schouder: haar vaste en vertrouwde plekje. ‘Gewoon,’ begon hij zijn antwoord nonchalant terwijl hij zijn handen op de grond plaatste en met moeite overeind kwam omdat hij niet zijn volle gewicht op zijn ene voet kon zetten vanwege zijn enkel, ‘Je moet niet gaan denken dat ik een of ander zielig geval ben en al helemaal niet dat ik een tragische jeugd gevuld met trauma’s heb gehad – want dat is dus niet zo.’ Hij testte eventjes in hoeverre zijn enkel de druk kon verdragen toen hij rechtop stond, maar kwam er al snel achter dat zijn pijngrens niets toeliet dus dan maar hak omhoog en steun halen uit de bal van zijn voet in plaats van zijn enkel (dus gewoon op zijn tenen, durr).
Hij draaide zich om, keek haar eindelijk weer aan. Eventjes dacht hij na, wist niet zo goed hoe hij het moest uitleggen: ‘Het is niet zozeer dat ik er problemen mee heb… Jullie hebben er meestal problemen mee.’ Ja, want zelf was hij niet instaat zijn fout in te zien – nog steeds niet. Hij hief zijn hand op en maakte er een losse vuist van. ‘Voor zover ik me kan herinneren hebben meisjes me altijd: grof -’ hij telde het op zijn vingers, ‘- gemeen, stom, ruw en… Kinderachtig genoemd.’ Daarna keek hij op: ‘Maar ze gaven nooit een reden waarom ik dat was.’ Daarna haalde hij zijn schouder op en verborg hij zijn handen in zijn zakken. ‘Not that I give a fuck.’ Eigenlijk deed hij dat wel, het was handiger als hij wel gewoon overweg kon met iedereen; hij maakte liever vrienden dan vijanden, maar leek hier gewoon niet toe instaat.

Het onderwerp veranderde nogal abrupt, maar hij deed er niet zo moeilijk over. Als zij het er niet meer over wilde hebben dan was dat haar keuze en persoonlijk vond hij het ook een beetje een onzinnig onderwerp: hij praatte niet zo graag over zijn minpunten (want in zijn ogen is hij natuurlijk perfect, haha). De Noibat pakte de stof van zijn jas echter steviger vast bij de vraag, iets wat hij opvatte als een ja van haar kant. ‘Eh…’ Normaliter had hij staan springen om te vechten, maar het bonkende gevoel in zijn enkel leidde hem af. ‘Is het niet vreemd om een gevecht aan te gaan met iemand waarvan je de naam niet eens kent?’ Maar no way dat hij zou laten merken dat hij er last van had, hij was een man.
En mannen huilden niet.

_{OOC; En wil je ze echt in een of ander willekeurig steegje laten vechten :'D ?}

Onderwerp: Re: Passing shadows di dec 30, 2014 1:57 am

De jongen sprak niet veel meer. Ze fronste eventjes. Oh Arceus, nu kwam er zeker een stilte, zo eentje die haar verschrikkelijk ging vervelen, zo een stilte waar ze gemene opmerkingen ging bedenken. Gewoon omdat ze niets anders te doen had. En omdat ze nu toch geen echt goed onderwerp had om over na te denken. Want echt, haar gehele brein was nu leeg – als die dat niet altijd was tenminste, maar daar besliste ze zelf op het moment niet over. ‘Je moet niet gaan denken dat ik een of ander zielig geval ben en al helemaal niet dat ik een tragische jeugd gevuld met trauma’s heb gehad – want dat is dus niet zo.’ Hmn. Hij ging toch praten. Ze keek hem eventjes met een kleine grijns aan. “Oh nee hoor, dat verwacht ik niet,” sprak ze toen, waarna haar Larvitar haar eventjes aan haar been trok. “Anders lag je hier nu wel als een pupje, ook al lig je dat nu al een beetje, op de grond, biddend of je moeder je kwam helpen,” sprak ze toen zachtjes. "Of je was hier niet eens, kan ook nog." Ze hoorde een diepe zucht van de Larvitar komen, die zich in het sneeuw liet vallen, om stilletjes naar de grond te kijken.
Vervolgens sprak de jongen dat hij niet degene was die problemen had met meisjes, maar meisjes hadden problemen met hem. Hmn. “Dan zal dat zeker aan ieder meisje liggen, hm?” sprak ze toen, waarna ze met haar ogen rolde. Was hij zo een geval, wat alles van zichzelf verwachtte, denkend dat al zijn fouten aan anderen lagen? Nja, zo een beeld had ze nu dus wel van hem. ‘Voor zover ik me kan herinneren hebben meisjes me altijd: grof, gemeen, stom, ruw en… Kinderachtig genoemd. Maar ze gaven nooit een reden waarom ik dat was.’ Danique keek hem eventjes aan. ‘Not that I give a fuck.’ Zei hij vervolgens. Langzaam knikte Danique, een blik richtend op Merrick, welke hoofdschuddend voor haar voeten in het sneeuw zat. “Naja, het is kinderachtig om met iemand ei er vandoor te rennen, dus dat is al één,” sprak ze toen. “Ook is dat stom voor het meisje en erg gemeen van jou,” ging ze verder. “En het is ruw om zo maar iets te pakken wat iemand anders toe behoord, dus hier heb je al je punten.” Nu liet de Larvitar zich even horen. Een geïrriteerde brul verliet zijn bek. Nu ging zij zeker te ver? Naja, hij had nu zijn redenen en Danique was blij dat ze even al haar woede op één iemand – iemand die het zeker verdiende, uit te oefenen.
Danique had nu echter geen zin meer in het enorm vermoeiende gesprek, dus bedacht iets anders, iets wat tenminste hun ontmoeting nuttig zou maken. Hij ging er echter tegenin, met als reden een naam. Oh okay. “Nou, okay, dan gaan we verder met dit verschrikkelijk nuttige en vooral boeiende gesprek, waar vooral onze pokémon enorm veel aan hebben,” sprak ze sarcastisch. Wat hield hem tegen? Welke pokémontrainer ging nou een gevecht uit de weg? Ze schudde eventjes haar hoofd. Wat vermoeiend allemaal.

Gesponsorde inhoud

» Passing the Time
» Shadows
» In The Shadows
» Returning Shadows
» Shadows of the past