RAVEN STRIDER
Het leek een eeuwigheid voor hij uiteindelijk de voordeur van de Shalour Gym had bereikt. De tocht door de bergen was dan misschien niet makkelijk geweest, maar hij had er feitelijk maar een paar dagen over gedaan. Raven had echter de stad niet snel genoeg willen bereiken. Professor Sycamore hem had verteld dat Korrina degene was die hij moest hebben voor zijn mega-evolutie probleem. Want ja, hij had een probleem. Luca veranderde namelijk in een wannabe-slenderman als hij mega evolueerde. Ze hadden allebei – zelfs de professor niet – geen flauw idee waardoor dit kwam, en Raven wilde het het liefst zo snel mogelijk onder controle krijgen, voordat zijn Lucario iets deed waar ze heel erg spijt van zouden krijgen. Korrina zou hem hiermee kunnen helpen, als hij Sycamore moest geloven. ‘Haar familie heeft een lange geschiedenis in de mega-evolutie. Ik weet zeker dat als je met haar gaat praten, ze weet wat je moet doen.’ Raven zuchtte even toen hij zich de woorden van de professor weer voor de geest haalde.
”Hier gaan we dan,” mompelde hij zacht tegen Luca, voordat hij de deuren open duwde.
”Korrina?” Zijn lage stem weergalmde zacht door de grote zaal van de gym toen hij naar binnen stapte. Hij had geen flauw idee wie hij moest verwachten, de enige informatie die hij over haar had was dat ze de gymleidster van Shalour City was en blijkbaar iets van mega-evolutie moest weten. Wat hij gek vond want hij had niet gehoord dat ze zelf over en mege-pokémon beschikte. ‘Ah! Een uitdager?’ Hij was verrast toen een jonge stem antwoord gaf. Het was een meisje, gewoon nog maar een meisje. Op rolschaatsen zelfs, hoorde hij tot zijn eigen ontsteltenis, toen ze zijn kant op kwam... rollen. Raven trok zijn wenkbrauwen op en zijn hoop vervloog. Hoe kon een tiener hem ooit gaan helpen? ‘Oh een Lucario! Dat is veelbelovend. Welkom in mijn gym! Wat is je naam, uitdager?’ sprak Korrina enthousiast toen ze slippend voor hem tot stilstand kwam. Raven bracht zijn hand naar zijn haar en trok zijn uitdrukking weer in de plooi.
”Raven,” antwoordde hij kortaf.
”En dit hier is Luca. We zijn hier niet om met je te vechten,” antwoordde hij simpel. Korrina ademde even teleurgesteld uit. ‘Waarom ben je hier dan, Raven?’ Het leek haar nu pas op te vallen dat hij blind was, en ze keek hem even schuin aan. ‘Ben je geen trainer?’ vroeg ze toen. Raven negeerde haar starende blik.
”Wat… Jawel, maar-” Arceus hield ze niet op vragen? Hij wreef vermoeid met zijn hand over zijn gezicht, en probeerde zijn verhaal weer terug te vinden. Na alles wat Sycamore had gezegd had hij niet verwacht dat hij uiteindelijk een … kind om advies zou moeten gaan vragen.
”Luister. Ik heb sinds kort een mega-stone voor mijn Lucario.” Korrina’s blik gleed meteen naar de steen om Luca’s arm en hij hoorde haar enthousiast inademen. Raven sprak snel verder om haar niet de kans te geven.
”De mega-evolutie is alleen niet zo’n succes. Hij wordt helemaal..” ‘Gek?’ concludeerde Korrina. Raven zweeg, en knikte toen, waarna hij Luca even schuldbewust hoorde schuifelen. Het was hem opgevallen dat de Lucario zich al ietwat vreemd gedroeg vanaf het moment dat ze bij de gym waren aangekomen. Hij vermoedde dat hij zich niet fijn voelde over dit hele mega-evolutie gedoe. Zeker niet omdat hij er geen controle over had en zich er ook niks van kon herinneren. ‘Dat komt wel vaker voor bij mega-evolutie,’ legde Korrina uit. Hij hoorde haar even ongemakkelijk met haar vingers spelen. ‘Het is een vrij belastend en ingewikkeld proces. Grootvader zegt dat ik er ook nog niet klaar voor ben, ook al ben ik de gymleidster,’ bekende ze toen, waarop Raven even een verraste uitdrukking op zijn gezicht liet verschijnen. Grootvader?
”Professor Sycamore zei dat jij me misschien kon helpen, gezien je familie-geschiedenis,” probeerde hij. Korrina knikte, ook al kon hij dit niet zien, en viel toen even stil om na te denken. ‘Vaak loopt een mega-evolutie mis als de band tussen trainer en Pokémon niet sterk genoeg is,’ merkte ze uiteindelijk op. Zowel Raven als Luca keken ontzet.
”Daar kan het niet aan liggen,” reageerde hij, ietwat bot. Hij voelde zich beledigd dat de tiener dat überhaupt ook maar durfde te zeggen over Luca en hem. Hij kende de Lucario waarschijnlijk al meer jaren dan zij op deze aarde liep. Korrina glimlachte even toen ze de strijdlust opmerkte, en reageerde hier meteen op door haar vuist op te steken. ‘Oké dan, als je daar zo zeker van bent, bewijs dat dan maar eens in een gymgevecht,’ sprak ze uitdagend. Raven snoof en draaide zich even naar Luca. Hij wilde zich niet om die reden laten overhalen, zeker niet door een tiener, maar aan de andere kant zou hij haar vroeg of laat toch moeten gaan uitdagen. ‘Als je wint beloof ik dat we een oplossing gaan vinden,’ voegde Korrina er met een scheve glimlach aan toe. Dat haalde Raven over de streep. Hij draaide zich weer naar haar om en knikte toen.
”Goed dan,” mompelde hij, ietwat sceptisch.
‘Oké, aangezien je mijn hulp nodig hebt, stel ik voor dat we de regels ietsjes aan gaan passen,’ riep Korrina, nadat ze allebei plaats hadden genomen op hun positie op het veld. Raven wachtte af wat ze met deze ‘aanpassingen’ bedoelde, maar hij had ergens al een vermoeden. ‘Ik wil dat je bij mijn laatste Pokémon alleen je Lucario gaat gebruiken. En ik zal zijn mega-evolutie moeten zien, anders kan ik er niet over oordelen,’ hoorde hij haar toen zeggen. Hij twijfelde.
”Weet je het zeker?” mompelde hij. De toon van haar stem beviel hem niet echt, ze keek hier naar zijn mening veel te veel naar uit. ‘Ja, we kunnen het aan, geen zorgen,’ antwoordde Korinna vastberaden. Raven zuchtte.
”Goed, maar het is op eigen risico,” zei hij toen, waarna hij knikte om aan te geven dat hij zover was. Hij voelde spanning in zijn buik opkomen bij het idee dat hij Luca straks weer zou mega-evolueren, maar het was schijnbaar noodzakelijk. Voor nu drukte hij de zorgen maar even naar achter, hij had eerst nog twee andere Pokémon te verslaan. De derde gym had namelijk drie Pokémon.
Vs.
‘Mienfoo, tijd om te vechten!’ riep Korrina, terwijl ze met een ferme beweging de Pokémon uit haar pokéball liet komen. Raven bestuurde de Pokémon even met zijn aura en liet toen de pokéball van Nanook in zijn hand verschijnen. Ze hadden in de reis hiernaartoe goed kunnen trainen, maar dit zou voor de Riolu zijn eerste gymgevecht worden. Nanook verscheen op het veld en na even nieuwsgierig om zich heen te hebben gekeken, richtte hij zich op de Mienfoo. Ze waren bijna even groot en van hetzelfde type, dus in dat opzicht gingen ze gelijk op. ‘Oh wat leuk, je hebt ook een Riolu!’ merkte Korrina op, duidelijk fan van de Pokémon. Raven negeerde haar, voordat ze Nanook misschien nog ging knuffelen ofzo.
”Doe je best,” sprak hij bemoedigend naar Nanook. De Riolu liet een bevestigend geluidje horen en Raven wachtte totdat Korrina de eerste zet zou inzetten. Ze liet niet lang op zich wachten. ‘Oké Mienfoo, laat ze maar eens wat zien, begin met Pound!’ Raven zag de schimmige gedaante van Korrina een uitbundige beweging maken terwijl ze het commando riep, en hij was ietwat onder de indruk dat ze zo goed op haar rolschaatsen bleef staan. Voor iemand die blind was, was het niet goed te begrijpen waarom je je op zoiets zou wagen. Of op een fiets of ander gevaarlijk projectiel wat dat betreft. Hij richtte zijn aandacht op het gevecht.
”Nanook, Protect,” sprak hij vastberaden. Hij had besloten om meteen de nieuwe aanval in te zetten, toen hij zag hoe snel Mienfoo was. Nanook creëerde het beschermende veld om zich heen, waar de Mienfoo vervolgens met een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht tegen opklapte.
”Quick Attack,” voegde Raven er aan toe. Nanook kwam los van de grond en brak door het veld heen met een snelle aanval, vol tegen de Mienfoo aan. Die werd naar achter gegooid en belandde op de grond. Nanook kwam met een trotse uitdrukking weer op zijn pootjes terecht. Korrina glimlachte. ‘Denk maar niet dat een Protect je de hele tijd gaat redden. Mienfoo, gebruik je Fake out!’ De kleine Pokémon kwam weer overeind en klapte zijn handen tegen elkaar, waardoor Nanook in een golf naar achter werd geblazen. ‘Pound!’ riep Korrina nogmaals en de aanval was dit keer raak. De Mienfoo sprong razendsnel naar voren en sloeg zijn staart tegen Nanook aan, die nog maar net overeind had kunnen komen. Opnieuw werd de Riolu naar achter geslagen, maar hij wist halverwege een salto te maken en landde op zijn poten.
”Goed zo Nanook. Quick attack.” Raven wist dat als hij de Mienfoo wilde verslaan, snelheid belangrijk zou zijn om hem bij te houden. Nanook zette zich af en rende weer op de Mienfoo af, die zich schrap zette door zijn pootjes uit elkaar te schuiven. ‘Detect!’ riep Korrina naar haar Pokémon. Diens oogjes gloeiden op en hij wist de aanval van Nanook toen soepel te ontwijken, waardoor de Riolu in niets anders dan lucht toesloeg. Hij draaide zich verrast naar de Mienfoo om, die alweer een volgende aanval werd opgedragen. Hij strekte zijn armpjes en vuurde toen een snelle Swift op hem af, iets wat Nanook onmogelijk kon ontwijken.
”Counter!” riep Raven, wetende dat een tweede protect een veel kleinere kans had om nu nog te slagen. Nanook deed snel wat van hem gevraagd werd en lichtte op. De sterren sloegen tegen hem aan, maar werden toen onbeschadigd terug naar de Mienfoo geschoten. Die opende geschokt zijn ogen en werd toen door zijn eigen aanval tegen de grond geblazen. Raven greep zijn kans nu Nanook nog stevig op zijn poten stond.
”Force palm,” sprak hij kalm. De Riolu knikte en rende snel naar voren. De Mienfoo was echter sneller op zijn poten dan hij verwacht had en Korrina greep meteen toe. ‘Mienfoo, jij ook!’ Raven zag hoe beide aura’s op elkaar af stormden, en toen hoe er een explosie stond eenmaal beide aanvallen tegen elkaar op botste. Zowel Nanook als de Mienfoo landde op hun rug en bleven roerloos liggen. De scheidsrechter wachtte even, maar hief toen zijn armen. ‘Mienfoo en Nanook zijn allebei niet in staat meer om verder te vachten.’ Raven trok zijn mondhoek omhoog en knielde bij de Riolu neer.
”Goed gedaan jongen,” sprak hij trots, terwijl hij hem in zijn armen omhoog tilde. Voor zijn eerste gymgevecht had hij het uitstekend gedaan. Nanook glimlachte en liet zich toen gewillig in zijn pokéball terugkeren. Korrina deed hetzelfde bij haar Mienfoo.
Vs.
Haar tweede Pokémon werd al snel naar voren geroepen. Ze was duidelijk nog lang niet klaar om op te geven. Raven dacht er niet veel anders over. Met een geconcentreerde blik focuste hij zich op de vreemde Pokémon met vleugels, waarna hij toch zijn dex er maar bij pakte.
”Hawlucha, the wrestling Pokémon. With its wings, it controls its position in the air. It likes to attack from above, a maneuver that is difficult to defend against.” Raven stopte de kleine computermachine weer terug in zijn zak, en haalde toen met zijn vingers een tweede pokéball tevoorschijn. Hij had zijn keuze al gemaakt zodra hij de vleugels had opgemerkt, ook al was er dan misschien niet veel om uit te kiezen aangezien hij Luca voor de laatste ronde bewaarde. Het was nu de beurt aan zijn nieuwe Pokémon, die hij tijdens de toch door de bergen aan zijn team had mogen toevoegen. Het gevaarlijke ‘beest’ van de nacht waar hij voor gewaarschuwd was, bleek uiteindelijk een vredelievende, uit de kluiten gewassen hagedis te zijn die niets anders wilde dan de lunch in zijn tas. Ook dat was een reden dat Raven had besloten mee te doen aan het gevecht. Met drie hongerige Pokémon in zijn team, raakte het geld in zijn portemonnee nogal snel leeg.
”Oké Feral, jouw beurt,” sprak hij. Hij was heel benieuwd hoe dit gevecht ging lopen, want hij had nog niet heel veel kunnen doen met zijn nieuwe Noivern. Aan enthousiasme ontbrak echter niets, want de Noivern liet meteen een opgewekte kreet horen toen hij weer in de lucht was. Hij maakte even een cirkel, om een beetje uit te sloven, en bestudeerde toen zijn tegenstander met zijn smalle hagedis ogen. Dit keer wachtte hij niet tot Korrina de eerste zet zou doen. Hij had nu al een aardig idee van haar tactiek gekregen.
”Feral, Dragon pulse.” De favoriete aanval van zijn Noivern. Feral kwam hierdoor meteen al in zijn element. De grote draak snoof uitdagend en opende toen zijn bek om een krachtige Dragon Pulse weg te schieten. De Hawlucha wist de aanval op commando van Korrina te ontwijken en zweefde door de lucht. Het viel Raven echter op dat het geen ‘echt’ vliegen was, in ieder geval niet zoals hij Feral’s aura door de lucht kon zien schieten. Hawlucha was snel, maar Feral was sneller, en daar kon hij Korrina goed mee verrassen. Hij hoorde het knetteren van een ladende aanval, en voor hij het wist schoot er een tweede Dragon Pulse door de lucht, dit keer vanaf de andere kant. De Hawlucha’s ogen vlogen open van schrik en werd over het veld gelanceerd.
Dat is pas vliegen, dacht Raven met een zachte grinnik. Korrina perste haar lippen samen. ‘Denk maar niet dat het zo makkelijk voorbij is, Hawlucha, Roost!’ Oh fijn, de Pokémon kon zichzelf healen. Raven vond dat soort aanvallen altijd vreselijk irritant, het was alleen maar uitstel van executie. Hij besloot snel in te grijpen, voordat de Hawlucha volledig genezen was.
”Geef hem de kans niet Feral, gebruik je Wing attack!” Opnieuw liet Feral een enthousiaste kreet horen, hij scheen zich echt te vermaken, en dook toen razendsnel op Hawlucha af met witgloeiende vogels. ‘Ontwijk!’ riep Korrina geschrokken, maar tevergeefs. De Pokémon was nog niet klaar met zijn roost en werd opnieuw door de lucht gelanceerd. Dit keer was het nog een super effectieve aanval ook. Raven knikte goedkeurend.
”Opnieuw,” riep hij, wetende dat als deze raak was het voor de Hawlucha over zou zijn. Maar, de gymleidster maakte het hem niet zo makkelijk. ‘Ik dacht het niet, Detect!’ Hawlucha kwam overeind en wist de vleugels van Feral op een haar na te ontwijken. Hij hoorde Feral door de lucht zwenken en voelde de wind tegen zijn huid slaan toen de Noivern weer opsteeg. Korrina volgde zijn vlucht met een strijdlustige blik in haar ogen, en riep toen naar haar Hawlucha dat die een aanval moest uitvoeren die Raven niet bekend in de oren klonk. Flying Press. Wat was dat nou weer? De Hawlucha sprong omhoog. Feral keek wantrouwig naar boven en wilde wegduiken, maar de Hawlucha liet zich opeens als een bom naar beneden vallen. Hij belandde op zijn rug en duwde Feral vol tegen de grond in een soort worstelhouding. Raven klemde geïrriteerd zijn kaken op elkaar. Hawlucha sprong weg, maar zo snel liet hij de Pokémon niet weg komen.
”Grijp hem beet,” riep hij naar Feral. De Noivern schudde met zijn kop om zich van de klap te herstellen en greep de Hawlucha toen tussen zijn kaken voordat die buiten bereik was. ‘Hawlucha, maak je los!’ riep Korrina geschrokken. Er ontsnapten protesterende geluiden uit zijn snavel, maar Feral had hem zo goed beet dat tegenstribbelen geen zin had. Eenmaal zijn prooi gevangen liet hij niet meer los.
”Tijd om hem te laten vliegen, Feral.” Feral brulde vrolijk en gooide Hawlucha in de lucht, waarna hij hem weer uit de lucht viste met zijn achterpoten toen hij zelf ook op steeg. Korrina kon alleen maar gefrustreerd toekijken hoe haar Pokémon als een speeltje werd meegenomen. Raven trok zijn mondhoek omhoog en knikte toen naar zijn Pokémon. De Noivern liet de Hawlucha weer los.
”Gust!” riep Raven. Feral spreidde zijn vleugels en gooide toen een sterke windvlaag achter de Hawlucha aan, zodat deze zich niet meer kon herstellen en tegen de grond sloeg. Hier blijf hij liggen, en Raven wist dat het nu voorbij zou zijn. ‘Hawlucha kan niet meer verder vechten, de overwinning van deze ronde gaat naar Feral!’
Vs.Met een ietwat beteuterde blik liet Korrina haar Pokémon terugkeren, maar haar uitdrukking veranderde toen ze weer naar Raven keek. Die riep Feral ook weer terug, wetende dat ze een afspraak hadden gemaakt voor de laatste ronde. Plotseling voelde hij de spanning in zijn maag weer opkomen.
”Luca, jouw beurt,” knikte hij naar Lucario. ‘Je hebt het tot nu toe goed gedaan Raven, maar het echte gevecht begint nu pas,’ zei Korrina. Luca wierp even een zorgelijke blik naar zijn trainer, maar stapte toen het veld op. Raven was benieuwd welke Pokémon ze in ging zitten. Ze had erg vastberaden geklonken toen ze zei dat ze Luca’s mega-evolutie aan zou kunnen, maar dat kon natuurlijk ook komen door een te groot zelfvertrouwen. Hij hoorde hoe Korrina een pokéball tussen haar vingers vergrootte. ‘We zullen ze eens laten zien hoe we gymleider zijn geworden, Lucario you’re up!’ De bal werd de lucht in gegooid en klapte open, waarna er al snel een tweede Lucario op het veld verscheen. Raven trok zijn wenkbrauwen op. Hij wist niet of hij heel erg verrast moest zijn of niet, maar dit maakte de situatie wel een stuk interessanter. Luca wierp even een blik op zijn soortgenoot en Raven merkte dat hij al wat meer in de gevechtsstemming kwam. Als het op een goed gevecht aankwam, deinsde Luca nooit terug.
”Wanneer wil je dat ik hem mega-evolueer?” vroeg hij fronsend aan Korrina, terwijl hij de aanwezigheid van de armband weer om zijn pols voelde. Korrina schudde haar hoofd. ‘Laat eerst maar eens zien hoe goed jullie kunnen vechten,’ stelde ze vast. Hij knikte, oké haar haar zin. Hij hoopte maar dat Luca de Lucario tijdens het hele gevecht heel ging laten. Iets met eigen risico, had hij gezegd, maar hij wilde liever voorkomen dat ze hem alsnog om één of andere reden ging aanklagen. Terwijl de twee trainers klaar gingen staan voor de laatste ronde, hoorde Raven plots een vierde persoon de zaal in lopen. Hij keerde zijn gezicht even diens kant op, maar de persoon bleef geruisloos in de hoek staan, dus hij besloot er verder maar geen aandacht meer aan te geven. Bovendien, Korrina begon al met het gevecht. ‘Lucario, Bone Rush!’ riep ze.
Jij ook, zond hij zwijgend naar Luca. Hij hoefde het niet hardop te zeggen. Als Raven het niet nodig vond, kon hij Luca prima op deze manier laten vechten. Des te moeilijker het werd voor de tegenstander. Luca knikte en liet het bot tussen zijn voorpoten verschijnen. Met een krachtige beweging blokkeerde hij de aanval van zijn tegenstander door de Bone Rush zijlings tegen de twee korte botten van de andere Lucario aan te slaan. Ze sprongen beide soepel naar achter om buiten het bereik van elkaars aanval te komen, maar toen ze de opening zagen deden ze opnieuw een uithaal. Het werd een wild zwaardgevecht, en elke keer als de botten tegen elkaar aan sloegen, weergalmde de klap luid door de zaal. Bij elke slag werd Raven iets nerveuzer, bang dat het Luca zou raken. Gelukkig was Luca’s hogere level uiteindelijk wat het verschil maakte. Hij wist met een zwaai de botten uit de poten van de andere Lucario te slaan, en draaide toen snel om zijn as om een tweede klap uit te delen. De Lucario wankelde en sprong toen snel weg om een derde dreun te vermijden. De grond trilde onder zijn voeten toen de Bone Rush van Luca tegen de grond sloeg. Hij tilde hem snel weer op en terwijl hij hem door zijn poot liet draaien, zocht hij met zijn rode ogen naar zijn tegenstander. Die kwam plots van boven op hem af springen.
Achter je! stuurde Raven snel. Luca draaide zich met een ruk om. Opnieuw klonk er een dreun toen de botten tegen elkaar aan sloegen. Luca liet de aanval snel weer tussen zijn poten oplossen en vuurde toen op bevel van Raven een Aura sphere af.
”Power-Up Punch!” riep Korrina resoluut, terwijl ze met haar vuist door de lucht sloeg. Haar Lucario sprong naar achter en raakte de Aura sphere met zijn gloeiende klauw, zodat deze verdween. Hij was echter verrast toen het effect van de aanvallen verdween en Luca opeens weer vlak voor hem stond.
”Close Combat,” zei Raven. Zijn Lucario sloeg toe met snelle slagen. Hij raakte zijn wangen, zijn zij, en toen de Lucario inzakte sloeg hij toe met zijn poot om hem naar achteren te schoppen.
”Goed gedaan,” sprak Raven goedkeurend. Luca knikte en wierp een zwijgende blik op de Lucario. ‘Dat was knap teamwerk,’ sprak Korrina. ‘Je hebt inderdaad een sterke band met je Lucario.’ Ze was duidelijk onder de indruk. Raven knikte alleen maar, omdat wat ze vertelde niet veel nieuws was voor hem. Al moest hij toegeven dat hij tevreden wat het ook eindelijk uit haar mond te horen. Het gevecht was echter nog niet voorbij. Nog lang niet, en hij wist niet zeker of Korrina straks nog zo positief zou zijn als ze zijn mega-evolutie had gezien. ‘Lucario, gebruik Metal Sound!’ Raven’s gezicht betrok bij het horen van Korrina’s volgende commando. Fijn.
De Lucario van Korrina krabbelde overeind en sloeg toen met een krachtige beweging de stalen pinnen tegen elkaar aan. Het meest verschrikkelijke geluid van schrapend metaal werd in grote geluidsgolven op hen af gestuurd. Raven drukte met een pijnlijk gezicht zijn handen tegen zijn oren. Hij liet Luca die aanval nooit uitvoeren. Nooit. Want het bezorgde hem alleen maar een gigantische koppijn en het sloopte zijn gehoor. Raven was voor een moment het beeld kwijt, en Korrina maakte hier slim gebruik van. ‘Quick attack Lucario, en dan je Power-Up Punch!’ Luca zette zich schrap, maar kon niks doen en werd hierdoor vol geraakt. Een groot nadeel om tegen je soortgenoot te vechten, dezelfde aanvallen die effectief waren tegen je tegenstander, deden ook veel schade bij jezelf.
”Luca!” riep Raven geschrokken, terwijl hij de piep in zijn oren vervloekte.
”Aura sphere!” hij kon niet goed zien, noch horen wat er gebeurde, maar doordat Luca de opvallende sterke energiebal liet verschijnen had hij zijn aura al snel weer gevonden. Hij vuurde hem af, maar Korrina had dezelfde aanval opgedragen en ze klapte tegen elkaar op in een explosie. Raven hief zijn arm om zich te beschermen tegen de rook. De zenuwen resen omhoog naar zijn borstkas. Korrina liet even een bevestigend geluid horen en hij wist dat het tijd was.
”Luca, mega evolve!” riep hij luid, terwijl hij met zijn vingers de steen om zijn pols aanraakte. Hij deed dit met een tegenstrijdig gevoel, want hij was bang voor wat de uitkomst zou zijn. Bij de aanraking voelde hij meteen weer een sterke kracht door zijn arm schieten. De steen van Luca lichtte op en snel sloot Raven zijn ogen weer om de verandering van zijn Lucario zelf in beeld te kunnen ervaren. De aura stootte een fel licht af toen de Mega Stone met hem samensmolt en Luca langzaam in een andere gedaante deed veranderen. Hij kreeg een grotere, dikkere staart, de flaporen op zijn kop werden langer en er groeide meerdere stalen pinnen op zijn poten. Toen de mega evolutie was voltooid liet Luca een luide kreet horen. De rook zakte weg en daar stond een mega-Lucario, zijn aura zo krachtig dat de golven Raven bijna deden wankelen. Korrina liet een diepe ademteug horen van de indruk. Raven kon het alleen maar met een krampachtige uitdrukking op zijn gezicht aanhoren. Luca bleef staan. Er gebeurde niets. Was dat... een goed teken? Hij durfde het niet te hopen.
”Luca, ben je ok?” riep hij naar zijn Pokémon. Geen reactie. Er was iets mis. Korrina leek te hebben besloten om niet langer te wachten en zette het gevecht voort. ‘Laat je niet imponeren Lucario, raak hem met een Bone Rush!’ Haar Pokémon stormde op Luca af en hief zijn poten om hem vol tegen zijn gezicht te raken. Op dat moment leek Luca uit zijn ‘trance’ te ontsnappen. Hij keek met een ruk op en hield de aanval toen tegen met zijn blote voorpoten. Vervolgens gooide hij de Lucario in een krachtige beweging opzij, vol tegen de muur aan van de gymzaal. Allemaal zonder bevel van Raven. Hij wist dat het weer helemaal verkeerd zat en de moed zonk hem in zijn schoenen. Hij kneep zijn handen samen.
Luca slaakte weer een kreet, het kon bijna een krijsen genoemd worden, en Raven voelde de pijn die eruit voortkwam dwars door merg en been schieten. Hij vond het verschrikkelijk om zijn Lucario zo te moeten ervaren, en op dat moment haatte hij zichzelf dat hij ooit had toegezegd. Hoe kon hij er ooit vertrouwen in hebben gehad dat een tiener hem kon helpen?! Luca schreeuwde weer en begon verschillende Aura Spheres naar de muur te gooien. De hele zaal begon te trillen en hij hoorde het geluid van afbrokkelend steen toen de Spheres insloegen.
”Luca, stop!” riep Raven met verheven stem naar zijn Lucario, in de hoop te voorkomen dat hij de volledige gym sloopte. De Lucario leek hem niet eens te horen, hij gromde weer kwaadaardig en vuurde nog een Aura Sphere af, zijn hele lichaam trillend van het controleverlies. De rode ogen waren in hun kassen tot kleine gloeiende pupillen gekrompen en leken hallucinaties op te wekken die hem gek maakte. Korrina zocht ondertussen met een geconcentreerde blik naar haar eigen Lucario. Door het stof kon ze niet eens zien of hij al uitgeschakeld was of niet. De scheidsrechter overigens ook niet, die was bij het aanzien van Luca al meteen weggedoken.
”Luca!” schreeuwde Raven weer, terwijl hij zijn gezicht beschermde tegen het rondvliegen puin. De aura van Luca was helemaal verstoord. Hij moest zich iedere keer weer schrap zetten om zich tegen de enorme kracht ervan te verzetten. De Lucario van Korrina sprong plotseling van onder het puin vandaan. Hij rende op Luca af met een Power-Up Punch, maar die schreeuwde en sloeg toe met een Bone Rush. De kracht waar mee hij dit deed was enorm. De Lucario werd opzij geslingerd en vormde een inkeping in de grond toen hij neer kwam. Hij bleef liggen, maar Luca stapte vooralsnog met dreigende passen op hem af. Bij z’n lichaam aangekomen, keek hij met maniakale ogen op hem neer, alsof hij net een prooi had neergehaald. De Lucario tilde trillend zijn kop op, met een hint van angst in zijn ogen. ‘Aura sphere!’ riep Korrina, nu Luca geen beweging leek te maken. De Lucario deed zijn best er één af te vuren, maar Luca greep moeiteloos zijn klauw beet, zonder ook maar enig teken van schade te laten zien. Hij pakte de Lucario bij zijn keel en tilde hem met een furieuze blik in zijn ogen van de grond. Korrina’s Lucario greep met een pijnlijk gezicht naar zijn klauw en spartelde zwakjes in de lucht, happend naar lucht.
”Korrina, haal je Pokémon terug voor het te laat is!” riep Raven naar de gymleidster. De herinneringen van de vorige keer stonden nog vers in zijn geheugen, en hij wist dat Luca op dit moment in staat was tot moord. Korrina schudde echter koppig met haar hoofd. ‘Mooi niet, we zijn nog niet uitgevochten.’ Bij het horen van haar woorden balde Raven zijn handen gefrustreerd tot vuisten. Was ze gek geworden? Ze had haar zin gekregen en gezien waarin Luca veranderde. Ze moesten dit stoppen voor het te laat was. ‘Lucario, haal jezelf los!’ riep de gymleidster naar haar Pokémon. Hij deed z’n best, maar de greep van Luca was te stevig. Hij keek angstig in zijn ogen, en werd toen opnieuw door de lucht geslingerd. Raven kromp ineen toen hij de klap hoorde. De Lucario bleef roerloos liggen en Luca liet opnieuw een woeste schreeuw horen.
