The journey continious

Onderwerp: The journey continious zo okt 26, 2014 1:18 pm

De net geëvolueerde Braixen sprong bovenop de Vivillon van de gymleader en sloeg deze met een enorme kracht van Scratch tegen de grond aan, deelde een paar raken klappen uit en sloeg de pokémon letterlijk knock out. De jongen aan de zijlijn blies op zijn fluitje en de vlag stond haar kant op. “Het gymgevecht is gewonnen door trainer Keira Jones!” De Braixen stond er nog wat verwonderd bij en bekeek haar nieuwe lichaam, waarna ze op Keira afrende en zowat in haar armen sprong, al was ze daar nu wel een beetje groot voor geworden. Dat zou nog wat worden als ze in haar laatste fase zou zitten, dan zou Keira helemaal geplet worden door de grote vos pokémon. Viola had haar Vivillon weer terug laten keren en kwam nu schoorvoetend naar haar toe wandelen over het strijdveld. “Gefeliciteerd, Keira,” zei ze met een kleine glimlach en hield haar hand in haar richting, waarna ze die opende en er een kleine gymbadge in lag. Keira zette Piper op de grond, die nieuwsgierig toekeek, en pakte de badge toen van de gymleader aan. Uit een vak van haar rugzak haalde ze een zwart doosje die ze opendeed en de badge in het eerste vormpje legde, waar deze precies in paste. “Bedankt,” zei ze en gaf Viola nog een hand voordat ze de badgedoos weer in haar tas stopte en de Braixen terug liet keren. “Veel succes met je reis!” zei de gymleader nog voordat Keira de grote, groene deuren open had geduwd en de buitenlucht in was gestapt, om dit keer verder te gaan dan Santalune City, verder dan route 4. Ja, ze had haar doel nu gevestigd op haar thuisstad, Lumiose City. Misschien zou ze nog snel een bezoekje brengen aan haar familie, om al haar nieuwe aanwinsten te laten zien aan haar zusjes.
Het weer was in de tijd dat ze bezig was geweest in de gym veranderd in een zonnig geval, wat eerder op een doorsnee zomerdag leek dan een herfstdag. Keira was in de richting van het pokémon center gegaan om haar Skiddo en Braixen te laten checken voordat ze weer de route op zou gaan, want anders moesten haar pokémon wachtten totdat ze waren aangekomen in Lumiose City, wat nog wel eventjes zou gaan duren. Bij de balie legde ze de drie pokéballs neer, ook al had de Snorunt niks betekend voor haar in dit gevecht, ze wilde alles gewoon even zeker weten voordat ze weer verder zou gaan met haar reis. De zuster Joy die haar naam nu al kende, dat omdat ze al een aantal nachten in het pokémon center had overnacht, glimlachte en verdween met de drie pokéball naar een plek waar de normale mensen niet mochten komen. Rustig wachtte Keira af, elleboog op de balie leunend en blik gericht op twee spelende pokémon een stukje verderop. Soms kon je het leven van de zonnige kant zien, maar er was ook nog een pure waarheid waarmee elke pokémon ooit in zijn of haar leven wel mee in aanraking zou komen: Team Rocket. Zelf had ze er nog geen last van gehad, maar uit verhalen van andere mensen had ze wel gehoord dat Team Rocket geen medelijden toonde en de trainers zelf ook gewoon aan durfde te vallen, net zoals het geval was geweest bij het meisje met de Misdreavus en Charmeleon die ze had ontmoet, Vivienne. Ja, in Santalune had ze al aardig wat mensen ontmoet, net zoals op route 4. Ze herinnerde Abigail nog heel goed, het meisje met onder andere de Seel waarmee ze samen twee wilde pokémon hadden verslagen, en tevens elkaar beloofd hadden een gevecht te houden als ze elkaar de volgende keer ontmoette. Ook wist ze het gevecht met Lilac en haar Ponyta nog goed, die ze tevens met behulp van enkel haar Fennekin net had weten te winnen. Dat was haar eerste, echte gevecht geweest met een trainer. Ze herinnerde zich de twee ontmoetingen met een witharige man genaamd Ren, die ze eigenlijk niet zo goed vertrouwde, al had ze daar niet bepaald een vaste reden voor. Het enige was dat ze niet van spookpokémon hield, en zijn Gastly was nu niet bepaald aardig tegen haar geweest, en ook zijn Bagon leek een wat opvliegend karakter te hebben. Ook had ze nog een meisje genaamd Vivienne ontmoet, wiens Misdreavus haar Snorunt enorm aan het schrikken had gemaakt en die haar had verteld waartoe Team Rocket in staat was. Ze vond het vreselijk voor haar toen ze hoorde waartoe die Team Rocket grunt in staat was geweest, afschuwelijk gewoon. Ook had ze Aiden’s schattige shiny Eevee ontmoet, een waarvan ze meteen al een beetje fan was geweest. Tijdens het Halloween Festival had ze ook nog een handje vol mensen ontmoet. Lynn met haar Purrloin Zara in hun geweldige zombie kostuum, die haar echt enorm hadden laten schrikken. Silvie wiens pokémon ze had zien evolueren in een Croconaw en Samuel met wie ze door het vreselijk enge spookhuis was gelopen. En dan was ze er vast nog wel een aantal vergeten. Kortom: best veel mensen in een redelijk korte tijd. Zuster Joy kwam weer terug met de drie pokéballs en legde deze voor haar neer op de balie. “Ze zijn allemaal weer kerngezond,” zei deze en glimlachte vriendelijk naar haar. “Bedankt,” mompelde Keira met een kleine glimlach en ze klikte alle drie de pokéballs weer aan haar riem, waarna ze het pokémon center met een rustige pas verliet, in de richting van de weg die naar route 4 zou gaan, en uiteindelijk natuurlijk naar Lumiose City.
Het was best warm op route 4 omdat er niet veel bomen stonden die schaduw op de route gaven. Keira veegde met haar hand een irritante pluk haar uit haar gezicht en zag tot haar grote opluchting al een bankje in de verte, daar kon ze wel even een pauze houden. Normaal werden haar ‘kleine’ pauzes best lang, maar dit keer nam ze zichzelf voor om alleen even wat te eten en dan weer verder te gaan, anders zou ze nog dagen op deze route moeten blijven en dat idee stond haar niet echt zo veel aan. Ze streek neer op het houten bankje en klikte de drie pokéballs los, zodat die ook even hun benen konden strekken en wat konden eten. Ze Braixen, Snorunt en Skiddo verschenen voor haar neus en keken nieuwsgierig rond, deze plek kenden ze maar al te goed. Keira rommelde wat in haar tas en deelde het eten uit aan de Braixen en Snorunt. Skiddo’s hadden geen eten nodig omdat de bladeren op hun lichaam voor fotosynthese zorgde, dus ging de geitachtige pokémon rustig in het gras liggen en genoot van het best wel lekkere weer. De Snorunt propte telkens meer stukjes van het brood naar binnen, terwijl de Braixen op de grond was gaan zitten en kleine stukjes van het brood afscheurde, waarbij ze de helft zelfs nog in het gras liet vallen. Toen Winter merkte dat ze niet meer brood zou krijgen van Keira schoot ze op Piper af om hier snel de restjes brood van het gras op te rapen en deze in haar mond te proppen. Hopelijk zou dat gedrag veranderen als ze zou evolueren, want het leek haar best wel irritant als Winter dit voor de rest van haar leven bleef doen. Dan zou haar team nooit echt een goede status kunnen krijgen, vooral Winter niet, want die zouden ze dan herkennen als de pokémon die graag eet. Dat was nu ook weer niet zo’n goede titel om met je mee te dragen. Zoals beloofd met zichzelf bleef het viertal niet lang zitten, en na een tijdje zette Keira er dus ook echt een punt achter en liet ze de volgepropte Snorunt en half slapende Skiddo terugkeren. Samen met Piper sprong ze van het bankje en hees ze haar rugzak weer goed op haar rug, terwijl ze tijdens het lopen de pokéballs van Dionysos en Winter weer aan haar riem klikte. Hun namen waren niet afschrikwekkend, maar het waren dan ook maar bijnamen om het gezelschap wat dichter bij elkaar te krijgen.
Ze waren zeker al over de helft van de route toen de lucht wat donkerder begon te worden en het erop leek dat er een echte herfstbui aan zat te komen. “Serieus..?” mompelde Keira wat vermoeid en ze liet de Braixen terugkeren, die natuurlijk niet erg blij zou worden van zo’n stevige regenbui. Dat was nooit goed voor vuur pokémon. Had ze nu maar een water pokémon die haar gezellig gezelschap kon houden, of had ze zelfs maar een simpele paraplu waar ze onder kon schuilen. Helaas voor haar kreeg ze de volle lading en moest ze haar reis totaal doorweekt doorzetten. Er was niemand op de route, waarschijnlijk hadden ze allemaal het weerbericht gekeken en zaten ze lekker warm in het pokémon center een kop warme chocolademelk te drinken, terwijl zij hier buiten in dit rotweer liep te struinen, hopend dat ze Lumiose City nog voor de nacht kon bereiken. Waarom konden mensen niet gewoon lekker in een pokéball terugkeren? Daar was het vast lekker warm en aangenaam, een voor mensen onbekende plek waar haar maatjes nu lekker zaten terwijl hun trainer door de stromende regen heen strompelde. Ach, dat hoorde allemaal bij het trainer zijn, waarschijnlijk dan. Na een hele tijd door de stromende regen heen gelopen te hebben leek de lucht eindelijk wat op te klaren en stopte het met regenen, maar precies op dat moment werden in de verte ook al de hoge gebouwen van Lumiose City zichbaar. “Echt..” mompelde ze licht geïrriteerd door het weer en strompelde verder in de richting van Lumiose City. Misschien moest ze maar eens gaan kijken of er niks bestond van een paraplu pokémon. Half verzopen kwam Keira aan in het pokémon center van Lumiose City. Haar ouderlijk huis was in het noorden van de stad, en daar zou ze dus waarschijnlijk niet meer komen vandaag, en om eerlijk te zijn had ze ook niet veel zin om morgen door de halve stad heen te ploeteren, want het liefst ging ze zo snel mogelijk weer verder met haar reis. Ze wist een kamer te bemachtigen voor een nacht, al had ze niet veel geld meer over om er nog een tweede nacht te blijven.
De volgende morgen scheen er een zwakke zonnestraal door het raampje van de kamer heen, maar Keira was al druk bezig met haar spullen inpakken. De drie pokéballs waren alweer aan haar riem vast geklikt terwijl ze snel een borstel door haar warrige haar haalde. De blonde plukken werden vervolgens weer in een losse vlecht gelegd en deze liet Keira over haar linkerschouder hangen, zo veel speciaals deed ze nooit echt met haar haren. Nog een maal checkte ze of ze al haar spullen weer in had gepakt en liep toen de trap af naar beneden, waar de heerlijke geuren van ei en spek haar neus in drongen, deze zuster Joy wist wel van koken. Terwijl ze naar de ‘wachtruimte’ van het pokémon center liep dropte ze de sleutel van haar kamer op de balie en liep ze door naar een bankje met tafel. Ze legde haar tas neer en klikte vervolgens alle drie de pokéballs los, vergrootte ze en liet ze er een voor een uit. Piper rekte zich uit en nam vervolgens naast Keira plaats. Nu ze ook op twee benen liep net als haar eigenaar, kwam ze een stuk menselijker over dan het vosje dat ze ooit was geweest. De Skiddo mekkerde zachtjes en dribbelde wat verveeld door de ruimte heen, zoekend naar iemand die hij een beetje kon plagen op deze vroege morgen. De Snorunt sprong op tafel en keek verlekkerd naar het eten wat zuster Joy voor hen op tafel zette. Keira bedankte haar vriendelijk en begon te eten aan haar ontbijt, net zoals de Braixen. De Snorunt daarin tegen begon met het volladen van diens mond, en binnen de kortste keren puilden haar wangen uit en stikte ze bijna in de hoeveelheid pokémon voer die ze in haar mond had gepropt.

{2011 woorden – Eerste post voor Tawnee}

Onderwerp: Re: The journey continious wo okt 29, 2014 11:01 am

Tawnee Aguna

Ze keek even naar haar Glaceon, die met iedere stap een stukje vorst veroorzaakte. Ze waren nu aan het terugkeren van Frost cavern, maar dat was nogal raar, vooral omdat Sachi niet goed wist hoe ze moest omgaan met haar nieuwe krachten. De Ice Type keek even onzeker naar de grond, maar zodra ze haar kopje weer in de lucht stak, was de zelfzekerheid weer in de ogen te zien van de Pokémon. Ergens had ze medelijden, ergens ook niet. Ze moest het toch leren en liever buiten dan binnen, waar het ijs vast veel meer schade zou aanbrengen dan op de grond buiten. Het meisje liet even haar handen in har broekzak zakken. Het was heel erg vroeg in de ochtend, maar daar had ze geen last van. Ze begon er echter al aan te wennen. Haar Aron huppelde blij rond en stopte even om in het gras te rollen. Zij wachtte nog steeds op de Ice Type, die even onzeker keek naar de grond. Toen ze nog een stapje naar voren zette, vroor de grond ietwat, maar minder dan eerst. Tawn keek even naar het spoor dat ze had achtergelaten en zuchtte even. Ze vond het best wel zielig. maar goed, dit was haar probleem niet de hare. Ze trok even haar handen uit haar broekzak en trok de kap over haar hoofd. Amy liep een eindje verderop in het gras en keek naar de metalen POkémon met grote ogen, een beetje bang, maar toch kon ze zien dat er lichte zekerheid in haar blik ontstond. Het waren kleine stapjes, maar dat was het punt niet, ze moesten er gewoon geraken. Het maakte niet uit hoe lang het zou duren. Ze slikte even en keek daarna naar haar Aron, die over het pad kwam gerold en aan de andere kant terug in het gras rolde, om daar even in verdwijnen, waarna deze opsprong en er even ene glimp van de metalen huid te zien was. Tawn rolde even met haar ogen en grinnikte, maar Sachi was minder geamuseerd en keek even boos naar de Aron die nu blij door het lange gras aan de andere kant huppelde. De vijandigheid in haar houding vond het blonde meisje maar al te normaal en ze hechte er al geen aandacht meer aan. In het begin wel ja, maar ze had nooit geprobeerd om vrede te brengen tussen twee, helemaal niet. Ze was daar niet in geïnteresseerd en dat was duidelijk. Ze zou zich niet mengen met de relatie tussen de Pokémon, dat was hun eigen probleem. Net zoals bij mensen keek ze er niet naar, nu niet, nooit niet. Mensen en Pokémon konden niet op haar rekenen op dat vlak. Ze was een mens, geen therapeut die je special verzorging gaf. Ze kruiste even haar armen toen ze zag hoe de Glaceon de brui aan haar voorzichtige passen gaf en vooruit schoot. Daar hing de concentratie. Ze zuchtte even en keek hoe een klein laagje ijs op de grond zichtbaar werd. Ze vroeg zich af hoe koud ze had en of ze zou koud kon gaan dat ze het water in de lucht kon bevriezen tot sneeuw. Maar ze moest anders eerst maar eens leren om dat te beheersen voordat ze gingen experimenteren. Ze stapte vooruit en keek toe hoe de Ice Type Pokémon vrolijk in het lange gras sprong. Een laagje vorst kwam over de planten heen en sierden de weide toch wel goed, voor een stukje althans. Ze lachte even toen ze zag hoe de blauwe Pokémon door het gras racete. Haar Buneary kwam traag aangehopt van de andere kant van het pad en bleef op een paar meter van haar trainster staan. De Rabbit Pokémon keek even naar het blonde meisje, voordat ze vooruit hupte en wat dichter kwam. Tawn draaide zich om en wandelde verder. Opnieuw stak ze haar handen in haar zakken, terwijl ze even een blik legde op de Normal Type die naast haar kwam lopen. Het was een warm gevoel die ze kreeg toen ze eindelijk oogcontact maakte met de bruine Pokémon. Deze keek haar ook even aan, met haar bange kraaloogjes, waarna ze haar kop schudde en vooruit schoot. Ze lachte even toen ze zag hoe ze stopte en even bang gilde toen de Aron voor haar voorbij schoot, op de hielen gevolgd door een boze Sachi. Ze lachte even zachtjes. Haar team begon al aardig vorm te krijgen en ze begon zich ook echt thuis te voelen tussen de POkémon, haar Pokémon. Ze dacht even na... Misschien werd het wel bijna tijd om de gym uit te dagen, eens zien hoe dat verliep. Ze knikte even, bijna onzichtbaar en lachte even kort. Dat zou ze doen, zodra ze terug was in Santalune. Ze wist al wie ze zou inzetten voor het gevecht, Kido en Sachi, haar twee sterkste Pokémon. Amy zou ze uit haar Pokéball laten, maar niet inzetten, tenzij het nodig zou zijn. Maar Tawn wist bijna zeker dat ze volledig kon vertrouwen op de kracht van zoal de Glaceon als de Aron. Haar Buneary zou nog even aan de zijlijn mogen staan, toekijken, tot ze genoeg vertrouwen in haar had om te vechten. Ze had wel gezien hoe bang de Rabbit Pokémon was geweest en dan uiteindelijk toch nog een Thunder Punch had uitgevoerd. Na lang wachten, maar het was tenminste gebeurd. Dan noch wilde ze niet dat de Pokémon zo was, ze wilde dat ze vertrouwen kreeg in haar en in haar team. Daarom zou ze haar uit haar Pokéball laten en als de Buneary wilde, zou ze mogen inspringen. Ze zou afwachten... Want wachten was soms het enigste wat je moest doen om iets te bereiken en je had niks meer nodig.
Na eindje te hebben gewandeld te hebben, haalde ze opeens het stuk metaal uit. Hét stuk metaal dat ooit haar Pokédex was geweest. Nu ze toch opweg naar Lumiose City, was het beter dat ze even stopte bij Professor Sycamore. Dan kon ze even een nieuwe gaan ophalen. Ze zou moeten opletten met haar Aron, die toch alle metalen wou opeten. Ze zuchtte even toen ze keek naar het rode stukje metaal. Ze vroeg zich eigenlijk nog steeds af hoe de Pokémon het voor elkaar had gekregen om zo hoog te springen. Ze dacht echter dat de Pokémon niet eens kon springen en ze had kunnen springen tot aan haar handen, want ze had de Pokédex daaruit getrokken om hem op te eten. Maar Tawn wist nu tenminste dat ze moest opletten met haar Pokédex en vooral met haar nieuwe apparaatje. Ze stak het stuk metaal weg toen ze zag dat de Aron al aan het kijken was. Ja, ze zou haar niet laten wennen aan de smaak van een Pokédex, dat wilde ze niet. Ze keek even naar de springende Pokémon en zag toen dat de Glaceon achter haar zat, aangezien het gras een laagje vorst kreeg. Ze rolde even met haar ogen toen ze zag dat de Aron zich snel wegmaakte en op het pad sprong, maar omviel en opnieuw wegrolde. Amy had besloten maar achter haar te blijven aangezien ze bijna een paar keer was geraakt door de Aron, die eigenlijk veel te geweldig bezig was, maar dat kon de trainster eigenlijk niet veel schelen, de Pokémon moest wat energie kwijt en dat kon ze perfect nu doen. Ze wilde niet dat de Pokémon hyper zou zijn in Lumiose City, want dat kon dan nog wel eens uit de hand lopen en dat was het laatste dat ze wilde. Ze keek daarom enkel toe hoe de Pokémon heel de tijd voorbij stoof, met een bijze Ice Type op de hielen. Sachi wilde vast dat ze stopte met lopen en irritant doen, maar dat kon ze niet, dus werd ze boos. Dat was zoiets typisch, geen geduld hebben en vooral niet luisteren als er iets niet lukte... daar herkende ze eigenlijk best nog haarzelf in.

Toen de gebouwen van Lumiose tevoorschijn kwamen, zag ze hoe de ogen van de Aron groot werden, maar nog voor de Steel Type naar daar kon lopen, riep ze haar terug. Kido draaide zich blij om en wel meteen ramde de Glaceon haar omver... Of nee, de Ice Type struikelde gewoon over haar en rolde toen verder. Tawn lachte even droog, maar de blik van Sachi was alles behalve blij. Ze schraapte even haar keel en zag toen hoe de metalen Pokémon op haar afkwam. Ze boog zich voorover en was al blij met het feit dat de hypere Pokémon niet op haar sprong en haar begon te pletten zoals ze vroeger zou gedaan hebben. Ze zuchtte daarom even opgelucht en keek vervolgens even naar de Pokémon. "Ok, als je braaf bent mag je eruit blijven," beloofde ze. De metalen Pokémon liet een blij geluidje horen en knikte opgewonden. Daarna kwam ze overeind en keek ze naar de blauwe Pokémon die op hen afkwam. "Sachi, ik wil dat jij in je Pokéball gaat," de Glaceon keek haar even verward aan. "Je hebt je nieuwe vorm nog niet onder controle, meid, het is zo beter voor jou en voor de andere mensen," legde ze uit met een lach. Na een lange twijfeling, knikte ze dan toch traag. Het meisje lachte even naar haar Pokémon en haalde toen haar Pokéball boven waarna ze de Glaceon liet terugkeren. Nu had ze enkel nog Amy en Kido uit hun Pokéball. Toen ze opeens aan de Buneary dacht, keek ze snel achterom. Ze schrok lichtjes toen ze zag dat de Rabbit Pokémon met grote ogen naar een andere Pokémon staarde. Ze herkende de Pokémon als Skorupi en snel stak ze haar hand uit. "Kido, Tackle!" De Aron liet een instemmend geluid horen en schoot langs haar trainer heen. De Scorpion Pokémon tilde net zijn klauwen op om een Pursuit uit te voeren. De aanval botste tegen de harde huid van haar Aron aan en al snel werd de paarse Pokémon weggeduwd. De Rabbit Pokémon sprong bang naar achter, tot ze dicht genoeg was bij hara trainster om zich te verbergen achter haar benen. De Poison Type Pokémon schudde even zijn kop, waarna hij opkeek en even boos naar de Steel Type Pokémon keek. "Iron head!" Vervolgde ze snel. De Aron lichte even op, waarna het licht snel verdween en een glanzend metaal zichtbaar was. De Pokémon schoot naar voren, klaar om de Pokémon tegenover haar neer te halen. De Scorpion Pokémon gromde even en sprong simpel aan de kanten voor de Steel Type, waarna hij eeen Pursuit uitvoerde en daarmee de Aron neersloeg tegen de grond met zijn staart. Daarna draaide de Poison Type zich om en sprong deze achteruit. De Pokémon sloeg zijn klauwen tegen elkaar en scherpte ze snel, Hone Claws. Tawn balde haar handen tot vuisten en keek even naar de Aron, die zichzelf uit de aarde trok en zich boos omdraaide. "Kalm blijven," zei ze snel. Ze wist hoe woest de Pokémon kon worden en ookal leken haar aanvallen dan sterker, het was niet goed voor haar. Ze slikte even toen ze zag hoe de Skorupi grijnsde en vooruit schoot. De Pokémon begon met een soort van pijltjes af te schieten op de Aron. Tawn herkende het al snel als Pin Missile. Ze klemde haar tanden op elkaar en dacht even na. De Steel type werd volop geraakt, een par keer, tot de Skorupi uiteindelijk voor haar stopte en een Bite uitvoerde. Ze klemde haar tanden in de metalen huid van de Pokémon, die het even uitgilde van de pijn. Opeens zag Tawn hoe de huid van haar Pokémon een scherpe, glanzende kleur kreeg. Dit was niet Harden... Ze dacht even na... Iron... Defense? Ja dat was het. Ze zuchtte even opgelucht toen ze zag dat de Scorpion Pokémon loste en achteruit sprong om even een blik vol ongeloof op de Aron te leggen. De Steel Type Pokémon gromde enkel een keer en schoot daarna naar voren. In alle volle kracht werd de Skorupi geraakt, maar ze zag ook hoe haar Aron schade opdeed. Deze aanval was heel erg bekend onder vele trainers, Take Down. het was een gewaagde zet geweest, maar Tawn was blij dat de Aron het gedaan had. De Skorupi werd weggeduwd en even later rolde hij over de grond, kreunend. Na enkele tellen kwam hij echter terug overeind, een soort van nieuwe kracht stond in zijn ogen toen hij zijn klauwen nogmaals scherpte, opnieuw Hone Claws. Ondertussen keek hij even scherp naar haar Pokémon, Leer. Ze zag hoe haar Pokémon even onzekerder werd, de defense van haar Pokémon zakte weer. Ze balde haar handen tot vuisten en zette een stap naar voren toen ze zag dat de Pokémon terug naar voren schoot, een duistere aura ronde de opgegeven klauw van de Pokémon. Hij zou nogmaals Pursuit doen. "Ontwijk die aanval!" zei ze, maar de Aron bleef staan en tilde haar kopje wat op. Een schild vormde zich al snel over de Pokémon en de Skorupi stootte ertegen, waarna hij naar achter sprong en zich even voorover boog. Tawn grijnsde. Protect hé? Dat kon ze nog eens goed gebruiken in gevechten. Ze wees even naar voren. "Iron Defense!" zei ze. De glanzende kleur kwam terug en bracht de defense van de Pokémon terug naar boven. De Scorpion Pokémon gromde even bij het zien van het tafereel, maar hij gaf niet op en schoot naar voren. "Headbutt!" zei ze snel. De Aron schoot naar voren maar nog voor ze iets kon doen, lichtte de Pokémon op in een fel wit licht. Wel meteen herkende ze het magische beeld. Het was nog maar net gebeurd en nu gebeurde het nogmaals. Een grijns sierde haar lippen toen de vorm van de Aron verdween en deze langzaam groeide en groeide, tot ze zelfs groter was dan de Scorpion Pokémon. De lichtgevende Pokémon ramde de Skorupi omver en duwde deze zo terug in het gras. Langzaam ebde het licht weg en stond een brullende, grotere Kido voor haar. Tawn grijnsde nogmaals toen ze zag hoe de Skorupi uit het gras sprong, maar niet meteen aanviel, maar even verderop lande en keek naar de Steel Type Pokémon. De Pokémon keke haar aan met ogen die vijandig stonden. "Kido," zei ze kalm. "Iron Head!" De Pokémon brulde en werd even omgeven door een witte gloed waarna deze terug verdween en een glanzende Pokémon tevoorschijn kwam. Deze schoot naar voren en ramde de Skorupi zo omver. Deze vloog wat verderop op het zanderige pad en bleef daar even liggen, wat aangaf dat hij niet langer kon vechten. De pas geovuleerde Pokémon brulde even triomfantelijk en draaide zich daarna om om met grote, blije ogen naar haar trainster te kijken. Tawn lachte naar haar en liep meteen op haar af. De Pokémon deed hetzelfde en sprong op. Het blonde meisje liet even een gilletje horen en dook snel weg voor de grotere Pokémon. Nu moest ze echt gaan opletten want nu was ze vast zwaarder. Toen de Pokémon op de grond lande en de grond even trilde, werden haar vermoedens bevestigd. Ze zat ondertussen op haar knieën want dat wegduiken was niet makkelijk geweest. Ze draaide zich lachend om en keek naar een bange Amy die met grote ogen keek naar de Pokémon die net voor haar neus was geland. Ze moest even grinniken, ookal was het niet zo grappig.
Toen ze eindelijk overeind kwam, was haar nieuwe Pokémon al recht en stond deze naast haar met blije ogen. Even was ze bang geweest dat Kido haar zou pletten en knuffelen, maar dat deed de Pokémon niet. Ze duwde enkel haar kop tegen haar aan, het koude metaal liet haar even schrikken waardoor ze even verschrikt haar hoofd wegtrok. Maar na enige tijd aanvaarde ze het aardige gedoe en lachte ze even droogjes naar haar waarna ze de Pokémon even aaide, deze sloot haar oogjes en genoot van de aandacht die zij kreeg van haar trainster. Zij hield van aaien en van aandacht, maar lang niet zoveel als Sachi ervan hield. De Glaceon vond het vast jammer dat door haar nieuwe lichaam ze veel minder snel zou geaaid worden, maar ze moest het maar leren. Ze zuchtte even zachtjes en kwam langzaam overeind waarna ze nogmaals een aai gaf over het kopje van haar Pokémon. Ze rekte zich even uit een keek daarna tevreden naar haar Pokémon waarna ze de Pokéball van de Steel Type boven haalde. "Zo kan je echt niet rondlopen in Lumiose," zei ze met een lachje, maar haar Pokémon vond het minder amusant en keek even sipjes naar haar. Ze knipoogde even naar de Steel Type Pokémon. "Iedereen zal anders stikjaloers zijn," grinnikte ze zachtjes. De metalen Pokémon keek haar even aan en lachte daarna, dat vond ze wel iets. Ze knikte daarna en Tawn richte de bal op haar waarna ze de Pokémon liet terugkeren en de bal daarna terug vastklikte aan haar riem. Nu had ze twee geëvolueerde Pokémon! Nu was ze echt helemaal klaar voor de gym! Ze grijnsde en keek even naar haar Buneary, die haar met bange ogen aankeek, vast nog in shock door de manier waarop Kido voor haar was geland. "Het is oké, Amy," zei ze met een lachje. De rabbit Pokémon hupste op haar af en hing aan haar been zitten. Het blonde meisje was al blij dat de Normale Type Pokémon dichter kwam dan een meter bij haar en lachte daarom tevreden naar haar, waarna ze verder liep naar de grote stad voor haar.

Voordat ze naar het lab zou gaan, wilde ze eerst haar Pokémon wat rust geven. Toen ze de stad echter binnenkwam, klemde de Buneary zich vast aan de been van Tawn en het meisje wist meteen dat de Pokémon vast wat nare herinneringen had aan deze plek. Daarom koos ze de eerste Pokémon center uit die ze zag en liep ze daar naar binnen. Tot haar opluchting was het niet hetzelfde Pokémon Center als ze had genomen in het doorgaan, waar ze het meisje had geholpen met die vreemde man. Ze stapte op de balie af en legde daar de Pokéballen van Kido en Sachi neer. Zuster Joy keek haar aan en zei; "Ik zal ervoor dat ze weer in orde zijn," Tawn knikte. "Heb even geduld, ik ben zo klaar," De roosharige zuster nam de Pokéballs van de balie en verdween achter een glazen deurtje. Tawn keek nog even naar haar, waarna ze even keek naar haar benen, maar tot haar verbazing zag ze haar Buneary niet meer zitten. Snel keek ze even rond. Al snel vond ze de bruine Pokémon. Deze keek echter naar een Skiddo die wat aan het rondlopen was. Toen deze dichter kwam, verschoot ze en stoof ze meteen naar Tawn toe waarna ze opsprong en voor het eerst in de handen van haar trainster sprong. Tawn keek even naar de Pokémon waarna ze even naar de Grass type keek. Wat had die misdaan? Niks toch...

Tag:: Keira Jones | Words:: 3152 | Note:: //

♥ thanks lauz

Onderwerp: Re: The journey continious za nov 01, 2014 2:37 pm

Keira had zich totaal gericht op haar eten, want ze had al dagen niet meer zo'n luxe ontbijt voorgeschoteld gekregen. Haar Braixen zat naast haar en at rustig haar eten op, terwijl de Snorunt zich zoals altijd weer vol zat te proppen met alles wat ze maar in haar handjes kreeg. Ze had gehoord dat de eigenschappen van pokémon konden veranderen na een evoluatie, en ze hoopte dan ook vorig dat dat met Winter zou gebeuren. Ondertussen was de Skiddo nieuwsgierig begonnen aan diens verkenningstocht door het pokémon center. Hij vond een bruin doelwit, een Buneary, en trippelde nieuwsgierig op deze af. Maar blijkbaar was het wezentje nogal angstig, want nog voordat hij het had bereken hipte het eg en sprong in de handen van haar trainster. Het geitje trippelde naar de trainster toe en mekkerde een keer, nieuwsgierig omhoog kijkend. "Dionysos, laat dat," zei Keira toen ze zag dat haar Skiddo weer eens bezig was met kattenkwaad uit te halen.

Onderwerp: Re: The journey continious vr nov 07, 2014 10:49 pm

Toen de Goat Pokémon haar Pokémon bang had gemaakt, verdween het. Ze keek er even naar waarna ze Amy even tegen zich aandrukte. De bange, bruine Pokémon bedekte haar oogjes met haar pootjes en drukte zich tegen Tawn aan. Toen ze na enkele tellen nog steeds geen reactie leek te zien van de andere Pokémon, keek ze even naar de balie, waar haar Pokéballen achter waren verdwenen. Toen ze echter een zacht gemekker hoorde, keek ze terug op. Pas nu zag ze een meisje, vast de trainster van de Gogoat, die aan het ontbijten was. Zij had nog wat eten van thuis mee en moest dus niet stoppen in Pokémon Centers. Ze zou toch ergens het eind van deze dag in Santalune aankomen, waar ze terug in het huis van de het koppel zou verblijven. Ze wist dat het best lastig zou zijn als ze eenmaal verder zou reizen, maar ze zou nog zien hoe het zou verlopen. "Dionysos, laat dat," Tawn keek nogmaals naar het blonde meisje, een neutrale blik in haar grijs-bruine ogen, verder geen enkel reactie of emotie op haar gezicht. De oortjes van de Buneary wikkelde zich rond haar nek en ze voelde hoe de Pokémon minder begon te trillen. Tawn werd even warm vanbinnen, blij met het feit dat Amy eindelijk toegaf.

Tag:: Keira Jones || Notes:: Even een kort postje~ || Words:: 217

Gesponsorde inhoud

» Let's go onto our journey
» The Beginning of my journey
» A new Journey ahead
» The starting of my journey
» Finally on a journey