Delivery!

Eigenlijk had Owen erop gerekend dat hij de komende tijd niet meer in Coumarine City hoefde te komen. Hij had een appartement gehuurd in Lumiose City en toen hij daar eenmaal geïnstalleerd was, had hij besloten Kalos van oost tot west te gaan ontdekken. Coumarine lag ten westen van Lumiose, maar het was dom om te denken dat Owen in die twee dagen dat hij nu in Kalos was al heel het land had doorgereisd. Hij was in Couriway Town geweest, maar verder nog nergens. Want in Couriway, helemaal in het oosten, was hij tot de conclusie gekomen dat hij zijn Pokédex niet bij zich had. Nu kende Owen een groot deel van wat er in de Pokédex stond wel uit zijn hoofd, maar het was praktisch onmogelijk om elk nummertje, elke waarde, te onthouden. Daarom was hij meteen teruggereisd naar Lumiose, in de veronderstelling dat het handige apparaatje in zijn appartement lag.

Niet dus.

Alles in zijn huisje had meteen een plek gekregen. De boeken in de boekenkast, netjes gesorteerd op auteur, in alfabetische volgorde, de weinige kleding keurig opgeborgen in de kledingkast, het bestek in de bestekla, zijn laptop op zijn bureau... maar op het moment dat hij midden in de kamer stond en rondkeek, besefte hij dat zijn Pokédex geen plek had gekregen. Zoeken was onzinnig, want hij wist dat hij niet zo dom zou zijn om zijn Pokédex in zijn broekzak te laten zitten of in de keuken te laten slingeren. Nu moet je niet denken dat Owen’s huis er altijd spik en span uit zag, maar als er een ogenschijnlijke chaos ontstond, was dat een georganiseerde chaos. Dan wist hij waar hij alles had neergelegd. Dan was er een réden voor waarom papieren op de grond lagen en boeken opengeslagen overal en nergens te vinden waren.
Maar nu, nu hij pas één dag in Kalos was en hij nog met geen enkel onderzoek bezig was, hoorde alles netjes opgeruimd te zijn. Dat betekende dat zijn Pokédex bovenop het kastje naast de boekenkast hoorde te liggen. En daar lag hij niet, want daar had hij hem nog nooit neergelegd. Hij was hem kwijtgeraakt, ergens tijdens zijn reis naar Kalos, en hij had het niet doorgehad tot op het moment dat hij in Couriway Town de Pokédex had willen pakken. Nog nooit had hij zich zó erg geschaamd. Hij was iets belangrijks verloren!

Meteen was hij zijn hele gang van zaken afgegaan. Hij was in Johto op de boot gestapt: had hij zijn Pokédex toen nog gehad? Tijdens de bootreis had hij geen gebruik gemaakt van het apparaat, want dat was niet nodig geweest. Hij had zitten lezen, hij had aantekeningen gemaakt, een soort verlengde van zijn onderzoek naar de Unown, maar geen Pokédex aangeraakt.
Toch hoopte hij dat hij de Pokédex ergens op de boot was verloren, of in de haven van Coumarine. Hij wilde niet helemaal terug reizen naar Johto, dat was tijdverspilling. In die tijd kon hij zoveel meer van de wereld zien dan duizenden golven.

Dus bevond hij zich nu met een ongegronde hoop in Coumarine City. Hij probeerde zijn schaamte te verbergen toen hij bij de informatiebalie stond en dringend vroeg of er een Pokédex was gevonden. ‘Momentje,’ zei de vrouw, waarna ze iets intoetste op haar computer en de lijst met gevonden voorwerpen begon te doorzoeken. Owen was blij dat ze niet begon te lachen, dat ze hem niet betuttelend toesprak... “Tuttut, zo’n duur apparaat verliezen! Jongen toch...” Voor deze ene keer was hij blij dat de mevrouw vooral heel ongeïnteresseerd was.

Het leek een eeuwigheid te duren, maar toen keek de vrouw op van haar scherm en zei: ‘Hier is niets gevonden...’ Owen voelde de moed hem in de schoenen zinken. Het was niet dat hij de Pokédex echt nódig had. Alleen al het idee dat sommige mensen voor hun volledige functioneren afhankelijk waren van een klein apparaatje dat kapot kon gaan was benauwend. Hij vond het bovendien geen probleem om met een dikke encyclopedie de wereld door te trekken, maar het was de schaamte, het idee dat hij iets verloren was. Hij moest het terugvinden. Hij kon niet verslagen worden door zijn eigen nalatigheid. Gelukkig vervolgde de vrouw op dat moment haar zin: ‘Maar bij onze vertrekhaven in Johto wel. Ik zal meteen bellen en regelen dat ze de Pokédex opsturen. Owen Zhi zei u dat u bent, toch?’

Even later stond Owen weer buiten, in de gure herfstwind, zonder Pokédex. De vrouw had geregeld dat zijn Pokédex naar zijn adres in Lumiose zou worden opgestuurd, maar dat kon wel een paar dagen duren. Tot zijn ergernis was dat ook het moment geweest waarop ze op een kinderlijke toon had gezegd: ‘Voortaan wat beter op je spulletjes letten, hè.’ Dat soort neerbuigende woorden konden hem dagenlang bezig houden. Hij was niet dom. Hij was niet nalatig. Hij had zijn leven perfect onder controle en hij ging de wereld laten zien dat hij een genie was. Nog even, dan zou die vrouw met spijt terugdenken aan haar woorden. Dan zou ze tegen hem opkijken. Nog even.

Langzaam liep hij naar het treinstation van Coumarine City. Hij liet 01010011-1 (spreek uit als San-1 ofwel San-one) uit zijn Pokéball komen, want het was koud. De magma die door de Slugma heen circuleerde gaf genoeg warmte af om bijstanders op te warmen. Owen gebruikte San-1 wel vaker als kacheltje; dat was één van de weinige redenen om de slak uit zijn Pokéball te halen. Het zat niet in Owen’s natuur om vriendschappelijke gevoelens tegenover een Pokémon te hebben, omdat hij vond dat alles op aarde nut moest hebben – en wat voor nut had vriendschap nou helemaal?
Het moet gezegd worden dat Owen wel degelijk eens een onbeschrijflijkmaar prettig gevoel had ervaart toen hij met San-1 door de Ruins of Alph was gedwaald, maar dat had hij afgedaan als een gevolg van wat hij even daarvoor had gegeten. Hij geloofde niet in emotie, want emotie was niet aan te tonen.

Toen hij aankwam bij het station, ging hij op een bankje zitten, niet ver van een ander persoon vandaan die ook op de trein wachtte. San-1 glibberde naast zijn voeten, altijd in beweging blijvend, want als hij stopte zou hij verstenen. Owen keek naar de Pokémon die zijn mede-reiziger bij zich had. Puh. Waar had hij die stomme Pokédex voor nodig! Hij kon zo ook wel vertellen wat voor Pokémon het was. En als om dat te bewijzen zei hij hardop: ‘Espurr, psychische Pokémon. Evolueert naar Meowstic op level 25. Heeft weinig controle over de allesvernietigende psychische krachten die binnenin hem huizen. Nummer 677 in de nationale Pokédex. Komt van origine uit Kalos.’ Zijn blik verplaatste zich naar de trainer en hoewel zijn gezicht geen emotie verried, voelde hij zich vanbinnen triomfantelijk. Zie je wel! Die hele Pokédex was overbodig. Hij kon wel een paar dagen zonder.