{Lynn} The City of Lights

thanks · Onderwerp: {Lynn} The City of Lights do okt 23, 2014 2:44 pm

Het was niet al te lang geleden dat Oliver was aangekomen in Kalos. De boot die hem naar Coumarine City had gebracht, had hij ondertussen alweer ver achter zich gelaten en hij moest zeggen dat hij Johto een stuk minder miste dan dat hij gedacht zou hebben. In zijn hoofd, toen hij de regio moest verlaten, was hij toch wel redelijk gehecht geraakt aan het slaperige, traditionele stadje Ecruteak waar hij was gelokaliseerd. Stiekem had hij destijds gehoopt dat hij in Goldenrod City ofzo geplaatst zou worden, dat had hij ook aangevraagd, maar daar hadden ze hogerop geen zin in gehad. Maar achteraf had hij het niet zo erg gevonden. Hij en Muffin hadden niet al te lang geleden Lumiose City betreden, de stad van het licht zoals hij het wel eens in zijn hoofd genoemd was. En hij moest zeggen, het was een openbaring. Muffin zat netjes op zijn schouder voor de verandering en gleed af en toe langs zijn nek heen als hij overstapte van de ene naar de andere schouder. De kleine Pokémon was redelijk verbaasd aan het staren naar alle mensen die hen passeerden en Oliver moest zeggen, zo keek hij ook zeker. Hij was normaal wel redelijk dol op mensen als bron van vermaak, maar het moesten er niet zoveel worden als nu. Daar raakte hij een beetje kriegel van. Hij had dus ondertussen maar zijn capuchon over zijn hoofd getrokken, om zijn geizcht een beetje te verhullen van wie hem ook maar aan wilde kijken. Dit was ook de exacte reden waarom hij het idee dat hij naar Goldenrod City wilde verworpen had. Wat Lumiose was voor Kalos, was Goldenrod City voor Johto. En om daar elke dag te werken, nee… Dat zou Muffin nog eerder volhouden dan hij, hoe beschamend dat ook klonk om toe te geven.

Het was toch wel best indrukwekkend om te zien hoeveel mensen zich door één straat konden persen en ondertussen nog op hun bestemming konden komen. Want hij zag genoeg mensen toch nog snel eventjes wat winkels binnen glippen, eventjes snel iets kopen, eventjes nog een kletspraatje maken. Het leek alsof sommige mensen totaal geen last hadden van het feit dat je hier bijna onder de voet gelopen werd. Oliver kreeg zichzelf zover om eventjes te stoppen en om er verbaasd naar te kijken. Met een groep mensen praten, oké. Met één persoon praten, oké. Maar je voortbewegen in een menigte, nee dat vond hij een wat minder tijdsverdrijf. Hij maakte dan ook de mentale notitie om zich snel voort te bewegen naar de Team Rocket basis om zich daar te melden en om daarna hier weer weg te gaan en zijn eigen zaken te gaan regelen. Maar het was nu al te laat om naar de basis te gaan. Dat zou morgen wel gebeuren. Hij moest zeggen dat het idee om 's avonds laat nog die basis te gaan zoeken hem niet echt trok. Wie weet wat voorn vieze oude mannetjes zich als het donker werd door de steegjes voort bewogen. Hem niet gezien. Natuurlijk kon hij zichzelf gaan rennen, maar waarom zou hij gevaar in het gezicht gaan uitlachen? Er was een verschil tussen dapperheid en dwaasheid, en Oliver was niet van plan om deze lijn te gaan overschrijden. Juist toen hij nadacht over alle duisternis die langzaam over Lumiose City heentrok, sprongen alle lichtjes van de winkels en de lantaarnpalen aan alsof hij het met zijn gedachte alleen had kunnen triggeren. Met toch wel lichte verwondering keek de jongen om zich heen. Alle kleurtjes waren toch zeker wel mooi. Een zekere druk en het gevoel van een warm, bol buikje op zijn achterhoofd, maakten duidelijk dat Muffin toch ook zeker wel verwonderd was door het schouwspel om hen heen. De Espurr was midden op zijn hoofd gaan liggen en hield met de nageltjes van zijn voorpootjes de rand van zijn capuchon vast om netjes te blijven zitten. Een zacht gesnor ontsnapte uit de keel van de Pokémon, wat aangaf dat hij best tevreden was. Nou, dat was mooi. Een Espurr pootje was snel gevuld, zo bleek. Maar Oliver was niet tevreden zolang hij in deze straat was, dus hij moest nog iets vinden om zichzelf tevreden te maken.

Hij kwam al snel genoeg achter een manier om dit doel te volbrengen. Een terrasje aan de weg doemde op in zijn blikveld en hij besloot onmiddellijk dat hij daarheen wilde om eventjes een beetje uit te rusten en om wat frisse lucht te krijgen. Hij wilde niet weten hoeveel parfum sommige dames hier op hun lichaam spoten, maar hij wist zeker dat het een zekere overkill bedroeg. Hij begon zich dan ook door de mensen heen te dringen, niet al te zachtzinnig moest hij toegeven. De Espurr op zijn hoofd maakte af en toe wat protesterende geluiden als hij heen en weer geschud werd door de ietwat ruwere behandeling. Maar goed, je hoofd stilhouden terwijl je je door de mensen heenwrong, was een beetje lastig. Maar uiteindelijk stonden zowel Oliver als Muffin op het terrasje. Al snel genoeg kon hij één van de weinige lege tafeltjes claimen en liet zich met een zucht neer zakken. Eenmaal onderuitgezakt tilde hij Muffin van zijn hoofd en zette hij deze op de tafel. De Pokémon landde op vier pootjes en kwam al snel wankel wat overeind op twee, waarna hij vragend naar zijn trainer staarde. "Er komt zo meteen wel wat lekkers," beloofde hij de Pokémon met een glimlach. Maar vervolgens verstarde de Pokémon en staarde hij voor zich uit. Met een lichte frons keek Oliver ernaar. "..Muffin?" Sprak hij zijn Pokémon toe, waarna hij één van zijn wenkbrauwen optrok. Maar de Espurr sprong van de tafel af en rende een stukje naast het terrasje, onhandig op twee pootjes, totdat hij nieuwsgierig kijkend stil bleef staan voor een andere paarse kat. Oliver hing half over de leuning van zijn stoel heen om zijn Pokémon in de gaten te houden. "Oi, Muffin, wat maak je me nou dan!" Riep hij z'n Pokémon toe, in de hoop dat deze terug kwam zonder dat hij overeind hoefde te komen.

TAG: Lynn Xavier | WORDS: 1018 | NOTES: -

Onderwerp: Re: {Lynn} The City of Lights do okt 23, 2014 7:48 pm

Het zwartharige meisje glipte behendig tussen de mensenmassa's heen, op de voet gevolgd door een Purrloin die de omgeving met haar gifgroene ogen afspeurde. Ten minste, voor zover dat kon als je net tot boven de knieën van een gemiddelde persoon kwam, maar dat terzijde. Lynn hield haar handen in haar zakken zodat ze door de stof heen de Pokéballs van de rest van haar team kon voelen en hield haar hoofd wat naar beneden gericht om zo min mogelijk op te vallen. Lumiose was een erg drukke stad, waarschijnlijk de drukste in Kalos, en het zou Lynn dan ook niet verbazen als deze opeenhoping van mensen de uitvalsbasis van het Pokémon stelende team zou zijn, wat de reden was dat ze extra op haar hoede was. De jonge Trainer en haar maatje waren op doorreis, op weg naar Cyllage Town voor haar tweede badge. Nu Viola met niet al te veel moeite verslagen was, vond Lynn dat ze best meteen daarachteraan een poging konden doen om de Cliff Badge te bemachtigen. De mensenmassa om haar heen haalde Lynn uit haar gedachten.
Blijkbaar was er ergens een stoplicht op rood gegaan, want plots was het mogelijk nog drukker om het zwartharige meisje heen. Ze zuchte even en sloeg het eerste de beste steegje in om te wachten tot het wat drukker werd. Zara wist wist nog net achter haar aan in het steegje te persen en miauwde opgelucht. Lynn zakte door haar knieën en gaf de Purrloin een aai over haar kopje. "Het is hier haast nog drukker dan in Castelia, denk je niet?" De katachtige Pokémon miauwde instemmend. Lynn keek over het kopje van haar maatje heen naar de straat waar ze vandaan kwamen, het leek alweer iets rustiger te worden, voor zover je een beweegruimte van zo'n twee centimeter per persoon rustig kon noemen, maar toch besloot de jonge Trainer nog even te wachten. Ze leunde voorzichtig met haar rug tegen een muur en aaide de Purrloin wat afwezig terwijl haar donkerblauwe ogen op de menigte in de hoofdstraat gericht waren. Er klonk geritsel op uit een gedeelte van het steegje dat in schaduwen gehuld was en Lynn vulde de spieren van de Purrloin onder haar hand aanspannen. Langzaam stond het meisje op en richtte haar blik op het uiteinde van het steegje. Het geritsel stopte voor een moment, totdat Zara een dreigend gesis liet horen. Langzaam kwamen twee Pokémon uit de schaduwen. Ze leken veel op elkaar, eigenlijk waren de kleuren het enige wat echt verschil maakte. Lynns maatje zakte op haar vier poten en nam een gevechtshouding aan terwijl het meisje haar Pokédex tevoorschijn haalde en die eerst op de linker, en daarna op de rechterpokémon richtte. Lynn kreeg te horen dat beide Pokémon van het soort Nidoran waren, maar.. Anders. Of zoiets. Op het moment maakte dat alleen niet zo veel uit, wat wel uitmaakte was dat de Pokémon op het punt stonden om Zara aan te vallen. Lynn zette een paar stappen achteruit, ze wist dat haar maatje meteen aan zou gaan vallen mocht één van de twee een dreigende beweging maken.Uiteindelijk was het de vrouwelijke Nidoran die het gevecht deed starten. Met een haar hoorn vooruit gestoken rende de paarse Pokémon op Zara af. De Purrloin was echter sneller en ontweek de aanval om vervolgens terug te slaan met een Night Slash. De klauwen van de katachtige Pokémon begonnen een paarse gloed uit te stalen en met een doffe klap landde de Nidoran op de grond. Lynn zag ondertussen dat de paarse Pokemon op Zara af kwam rennen en riep: "Pas op, Zara!". Snel keek de Purrloin om en siste vervaarlijk, de Nidoran vertraagde iets, maar rende wel door terwijl de zijn soortgenoot langzaam opstond. De katachtige Pokémon sprong net te laat weg en werd geraakt door de Scratch, maar was gelukkig nog wel op tijd om de Double Kick van de vrouwelijke Nidoran. Beide Pokémon kwamen nu op Zara afgerend, die zich schrap zette. "Spring over ze heen!" Riep Lynn snel en haar maatje wist nog net de Scratches die op haar afkwamen te ontwijken. Vliegensvlug draaide de Purrloin zich weer om en deelde Sucker Punches uit terwijl de Nidorans alweer op haar af kwamen rennen. De ene deed een Double Kick en raakte. De ander gebruikte een Scratch en raakte ook. Zara gromde zachtjes en Lynn wist dat dit niet goed af zou gaan lopen als hier niet snel een einde aan kwam. Plots slaakte de Purrloin een harde miauw uit en balde haar lichaam op, klaar om een sprong te maken. Een wit licht omhulde Lynns maatje en er ontstond een witte bal om de Purrloin. Lynn hield snel een hand voor haar ogen om niet verblind te worden en hoorde dat de Nidorans daar niet aan gedacht hadden. Het licht dimde en Lynn kon het niet laten haar hand te laten zakken om de verandering te zien. Zara groeide, werd een stuk groter. Het uiteinde van haar staart groeide mee en had nu meer weg van een soort zeis. De oren van Lynns maatje krompen in verhouding met haar kop en de poten van de katachtige Pokémon werden slanker, maar zagen er toch nog gespierd uit. Met een laatste, opgewekte miauw verdween het licht en kon Lynn de nieuwe kleuren van haar maatje zien. Ze rende op Zara af terwijl de Nidorans bang wegvluchtten en hurkte met een grote grijns op haar gezicht. Haar maatje keek haar een moment trots aan en draaide daarna haar kop om haar eigen lichaam te bewonderen, dat nu bedekt was met driehoekige, gele vlekken. "Je ziet er fantastisch uit, maatje." Zei Lynn toen Zara haar weer vrolijk aankeek. Het zwartharige meisje haalde haar Pokédex tevoorschijn en richtte hem op haar net geëvolueerde maatje. "Liepard, the Cruel Pokémon." Lynn grijnsde een moment naar Zara "Their beautiful form comes from the muscles they have developen. Stealthily, it sneaks up on its target, striking from behind before its victim has a chance to react. They run silently in the night." Het zwartharige meisje gaf een stevige aai over de kop van de Liepard en sprak liefkozend: "Zelfs de Pokédex vindt je mooi.". Zara miauwde opgewekt, waarna Lynn even grinnikte. Cruel Pokémon. Echt wel.
Het leek inmiddels minder druk geworden op straat en snel liep Lynn verder, de Liepard aan haar zij met nog steeds een trotse uitdrukking op haar gezicht. De vele lichten waren aangegaan en Lynn was bewonderend in het rond aan het kijken toen ze Zara's vrolijke miauw van een eind verderop hoorde. Snel liep Lynn naar haar maatje toe en keek naar de Pokémon die bij haar stond. Het was een grijs diertje met grote, paarse ogen. Lynn hief de Pokédex die ze nog steeds in haar hand had gehad op en scande de Pokémon. Vervolgens keek Lynn in het rond of ze de Trainer van de Espurr zag, terwijl Zara een vrolijke begroeting naar de grijze Pokémon miauwde.

Onderwerp: Re: {Lynn} The City of Lights vr okt 24, 2014 4:34 pm

_{Wat geërgerd gromde Oliver binnensmonds terwijl hij zijn woorden over de straat hoorde echoën. Een aantal mensen keken verstoord op, zowel op het terras als de mensen die op straat liepen. Oliver deed echter niks anders dan de boze blikken van de mensen negerend en speelde met het idee om zijn Pokémon opnieuw te roepen. Maar, dit idee werd al redelijk snel verworpen. De boze blikken werd hij niet warm of koud van namelijk, maar het idee dat ze hem misschien wegens overlast van dit terras af gingen trappen vond hij een minder geslaagd idee. Maar, ondanks dat was hij zeer lui was en daarom nog steeds de hoop koesterde dat zijn Pokémon weer terug kwam zonder dat hij weer van zijn stoel af moest. Hij en Muffin hadden al de hele dag gelopen, en hij was eigenlijk best blij dat hij zijn benen wat rust had kunnen bieden. Maar natuurlijk moest de kleine grijs-paarse staar kat weer zijn eigen plan trekken en hem deze rust niet gunnen. Dus wierp hij nog een keer een geïrriteerde blik over zijn schouder. Nee, Muffin kwam niet terug, Muffin had iets interessants gezien en dus was het aan hem om zijn Pokémon weer terug te halen voordat deze vertrapt zou worden of meegenomen door… iets. Team Rocket leden zouden van Muffin afblijven of hij zou de Pokémon binnen no-time terug kunnen krijgen, dus als iemand Muffin zou stelen zou het iemand anders moeten zijn dan Team Rocket. Wie hield hij voor de gek. Hij moest de Espurr weer eens gaan halen.
Met een lichte zucht hief Oliver zichzelf overeind uit zijn stoel, die met een licht piepend geluid naar achter schoof over de stenen van het terras. Oké, waar was de Pokémon heen gegaan en verdwenen? Hij had nog een glimp gezien tussen de mensen van een andere paarse Pokémon. Dus daarom kwam Oliver al snel tot de conclusie dat dat zijn eerste aanwijzing zou zijn om Muffin te vinden. Bijna met lood in zijn schoenen sjokte hij, nadat hij zijn rugzak weer over zijn rug had getrokken, terug naar de uitgang van het terras. Nog eventjes wierp de jongen een mistroostige blik achteruit naar zijn stoel, nu verlaten. Gauw, gauw zou hij zijn plaats weer terug roven. Maar dat moment was niet nu. Met een lichtelijk chagrijnige blik keek hij naar de mensen die aan alle kanten over de straat liepen. Wilde hij hier überhaupt weer in? Als het kon, had hij Muffin hem laten trakteren voor alle moeite die hij deed voor de Espurr. Hier werd hij namelijk al vrij vlug moe van, telkens dit verstoppertje spelen. Maar uiteindelijk had hij de moed en zin verzameld. Hij moest Muffin weer terughalen immers. Hij haalde nog een keer diep adem en drukte zich daarna maar tussen de mensen door. Voor zijn gevoel werd hij weer compleet opgeslokt door de onmogelijke hoeveelheid mensen, opnieuw aan alle kanten ingesloten. Onvrijwillig liep er eventjes een rilling over zijn ruggengraat heen, van zijn stuitje tot aan zijn nek. Hij had een hekel aan deze drukten. Hoe iemand ooit in Lumiose zou kunnen leven. Of hij was gewoon lomp in het door menigten heen lopen, dat hij zo vaak tegen mensen op botste. Beide mogelijkheden waren zeer goed mogelijk.
Het duurde niet lang of hij zag een vlek paars in zijn ooghoek, sterker nog, paars met gele vlekken. Dat was… een interessant printje. Hij moest eventjes wat dichterbij komen om überhaupt te registreren wat voor Pokémon tegenover zijn Espurr stond. Maar uiteindelijk herkende hij de gevlekte Pokémon als een Liepard. Was dat niet een geëvolueerde Purrloin? Daarvan leefden er genoeg hier in Lumiose. Misschien was hij wel wild ofzo… Muffin zat ondertussen vrolijk op te springen tegen de grotere Pokémon en maakte enthousiaste geluidjes. Was de kleine Espurr zo onder de indruk van de grote kat tegenover hem? Oliver moest zeggen dat het hem lichtjes verbaasde. Toen pas viel het hem op dat er een meisje naast de Liepard stond. Was het de trainer? Aan de manier waarop ze naast de Dark Type stond, was het wel het meest waarschijnlijke. Nou, dan kon hij rustig zijn kleine bandiet ophalen. Oliver zette een rustige glimlach op zijn gelaat en liep met ferme passen richting het drietal toe. Muffin keek op en maakte opnieuw een vrolijk geluidje, zijn armen wijds spreidend, alsof hij wilde aangeven dat hij iets heel, heel groots gevonden had. Oliver zuchtte eventjes lichtjes toen hij het zag. De verwondering over de wereld om hem heen die de Espurr hem bezat verbaasde de jongen keer op keer. Maar hierna focuste hij zich op het meisje. Ze was duidelijk nog jong, had zwart haar en blauwe ogen. Waarschijnlijk nog niet zo lang een trainer dan. Maar tegelijkertijd hield hij nog wel een beetje in zijn achterhoofd dat hij dit moest onthouden. Dit meisje had een sterke Pokémon waar zijn Espurr niks tegen moest beginnen. Dus als hij iets uit moest voeren voor Team Rocket, moest hij oppassen voor deze. Maar zijn glimlach bleef rustig en redelijk charmant terwijl hij sprak, alsof hij alleen maar over zonnige dingen nadacht. “Goedemiddag madame,“ begroette de jongen het jongere meisje. “Oliver is de naam, aangenaam kennis te maken, en deze kleine bandiet hier heet Muffin,“ hij gebaarde eventjes naar de Espurr, die eventjes met zijn grote staar ogen omhoog keek naar zijn trainer. Uiteindelijk gaf de Pokémon het rond de Liepard springen op en keerde weer terug naar zijn trainer. De Espurr pakte zijn broekspijp ietsjes vast met zijn voorpootje, zodat zijn Trainer er niet zomaar vandoor kon gaan zonder hem. Want dat privilege, verdwijnen zonder toestemming, was natuurlijk alleen aan Muffin voorbestemd! Lichtjes hoofdschuddend keek hij naar zijn Pokémon, waarna hij zijn blik weer op het meisje richtte. “Sorry als hij je tot last was, hij is nog wat jong en heeft af en toe de neiging om nog wel eens aan mijn aandacht te ontsnappen,“ verontschuldigde Oliver zich tegenover het meisje. Muffin maakte een verontwaardigd geluidje. Hij was helemaal niemand tot last. Hij was de onschuld zelve!}

Onderwerp: Re: {Lynn} The City of Lights vr okt 24, 2014 5:23 pm

Een kwartier geleden zou Zara nog zo ongeveer even groot zijn als de Espurr. De katachtige Pokémon was klein geweest voor haar soort, maar met haar evolutie had de Purrloin die achterstand in lengte weer helemaal ingehaald en kwam ze tot net iets boven Lynns heup. Het was dan ook even wennen voor de Liepard om nu naar beneden te moeten kijken om in de ogen van een Pokémon te kijken in plaats van andersom. Toen de grijzige Pokémon onder het maken van een enthousiast geluidje tegen haar opsprong, zakte Lynns maatje dan ook een stuk door haar poten zodat ze de Espurr beter aan kon kijken om vervolgens een vrolijke miauw te slaken en met haar poot speels in de richting van de grijs-paarse Pokémon te prikken. Lynn keek een moment met een kleine glimlach naar het tafereel, maar keek daarna toch weer om zich heen. De Espurr leek haar geen Pokémon die op straat leefde, dus zou zijn Trainer in de buurt moeten zijn. Het zwartharige meisje draaide zich een kwartslag en zette terwijl ze dat deed een stap naar voren, waardoor ze behindig een vrouw die haar kind aan de hand meezeulde ontweek. Ze kreeg een jongen in het oog, blond haar, glimlach op zijn gezicht en zo'n vijf of zes jaar ouder dan zij, schatte Lynn. Hij leek van een restaurant aan de kant van de weg te komen en liep recht op de plaats waar zij zich bevond af. Waarschijnlijk de Trainer van de Espurr. Opnieuw stapte Lynn opzij, dit keer om een oude man die met zijn wandelstok aan het zwaaien was te ontwijken, en ging naast haar maatje staan. Lynn wachtte tot de blonde jongen aangekomen was en merkte ondertussen op dat er iets charmants in zijn glimlach gekomen was. “Goedemiddag madame,“ Lynn knikte rustig en luisterde naar de begroeting die volgde. De oudere jongen heette Oliver, de Espurr Muffin en Lynn werd tegenwoordig blijkbaar met 'madame' aangesproken. Het zwartharige meisje keek een moment om zich heen naar alle lichten die aangegaan waren en daarna met een scheve glimlach naar de oudere jongen. "Ook goeiemiddag, als het dat nog is, tenminste. Lynn en Zara, aangenaam." Misschien was het nog wel middag; Lynn had geen horloge om dat na te kunnen kijken, maar als de lichten in een stad aangingen, moest het wel tegen de avond zijn. De Muffin liep naar de jongen en pakte zijn broekspijp vast. In haar achterhoofd begon Lynn zich iets te herinneren over je achternaam niet zeggen als je op straat leefde toen de oudere jongen weer begon te spreken en ze het onbewust weer vergat. "Hij heeft niets gedaan hoor." Begon ze nadat de even naar de Espurr gekeken had. "Deze hier heeft soms nog steeds de neiging om er vandoor te gaan en ze is ouder dan Muffin, denk ik." De Liepard keek even gekrenkt naar Lynn op, maar zodra het meisje haar maatje een aai over haar kop gaf, was het weer goed. De katachtige Pokémon nam de jongen een moment in zich op en miauwde een begroeting, waarna ze ging zitten en de omgeving af begon te scannen. "Muffin is een interessante naam, zit er een soort betekenis achter?" Besloot Lynn te vragen terwijl ze haar ogen weer op de jongen tegenover haar richtte. Misschien kon de Espurr ze wel bakken, al was dat onwaarschijnlijk. Nee, misschien hield de starende Pokémon gewoon heel veel van muffins, of deed hij zijn Trainer aan een muffin denken. Je wist het immers maar nooit.

Gesponsorde inhoud

» City lights
» {Route 7} Going to the city of lights
» Bright lights and the big city [&RAVEN STRIDER]
» And now, the lights are out.
» Meeting Again II & Lynn