[Route 5] Day after day

Keira had Santalune City voor een tijdje achter zich gelaten, want de volgende keer dat ze daar zou komen zou de de gym uitdagen en proberen haar eerste badge in de wacht te slepen. Zowel haar Fennekin als Snorunt zouden dan nog even stevig getraind moeten worden, maar dat kwam helemaal in orde.  Een paar dagen geleden was ze weer terug gegaan naar Lumiose City en had ze zelfs een dag of twee thuis geslapen, even om bij te komen van haar eerste week als trainer. Toen had ze definitief afscheid genomen van haar moeder, zusjes en broertje. Haar moeder vertelde dat een van haar neven uit Kanto binnenkort deze kant op zou komen, en dat als ze hem zag ze hem de groeten moest doen. Haar moeder kwam uit Kanto, hun vader uit Kalos. Na de dood van hun vader had Keira’s moeder er geen seconde aan gedacht om terug te keren naar Kanto, want hier in Kalos voelde ze zich altijd dichterbij haar man. Keira was de oudste en had alles bewust meegemaakt, vond het soms wel moeilijk omdat ze geen andere steunpilaren had gehad dan haar gezin, maar ze had het overleefd. En nu liep ze hier, met twee kleine pokéballs stevig vast geklikt aan haar riem en ogen strak en oplettend op de weg gericht. Zo nu en dan had ze een kleine regenbui gehad, maar nu was het alweer een paar uur droog, al was er in de verte een donkere, dreigende lucht te zien. Ze hoopte dat het niet zou gaan regenen, want dan zou dat de zoveelste keer zijn in een paar dagen dat ze helemaal doorweekt in een pokémon center aankwam, en ze was niet van plan om zo ver de route op te gaan zodat ze bij een ander stadje terecht zou komen, want vanavond wilde ze weer gewoon in Lumiose City aankomen. Waarschijnlijk kwam het door het weer dat het zo rustig was op route 5. Iedereen bleef waarschijnlijk binnen zitten of waren in de warmere delen van Kalos. Haar maakte het niet zo veel uit, want het was goed zoals het was. Ze klikte beide pokéballs los en gooide ze toen in de lucht. Er volgden twee lichtflitsen en binnen een paar seconden stonden de Fennekin en Snorunt voor haar neus. Behendig ving ze de twee lege pokéballs weer op en klikte deze weer vast aan haar riem. “Oké, laten we een beetje oefenen dan,” zei ze met een kleine glimlach en gebaarde de pokémon om tegenover elkaar te gaan staan. Ja, Snorunt was in het nadeel omdat ze ten eerste nog geen enkele ervaring had, tevens was ze een ijs pokémon en die waren in het nadeel tegenover vuur. Piper maakte zoals gewoonlijk een gniffelend geluidje en vond dat dit een eitje zou zijn. Winter kwam een beetje onzeker over en wierp zo nu en dan een blik op Keira, wat nerveus afwachtend. Beide pokémon kende nog niet zoveel aanvallen, maar zo’n klein gevechtje moest wel lukken. Als een soort van scheidsrechter ging Keira tussen de twee pokémon staan en knikte hen beide bemoedigend toe. Hierdoor leek Winter wat meer zelfvertrouwen te krijgen en wierp ze een strijdlustige blik op de Fennekin. “Oké, Piper, begin met Scratch!” riep ze over het grasveldje heen en de Fennekin begon met rennen in de richting van de Snorunt, die rustig afwachtte op enig bevel. “Ontwijk ‘m Winter en probeer dan je Powder Snow!” Net op het nippertje ontweek de Snorunt de scherpe klauwen van Piper en wist een klein wolkje sneeuwachtig poeder te produceren, wat in de richting van de Fennekin schoot. Keira wist dat een echte Powder Snow een heel doelwit moest kunnen bevriezen, deze Powder Snow was net genoeg om iemand een korte rilling te verzorgen, en dit gebeurde dan ook. Piper schudde enkel haar kop en leek bijna niet geraakt te zijn door het kleine wolkje poedersneeuw. De Snorunt landde keurig op de grond en weer stonden de twee pokémon tegenover elkaar. “Piper, doe opnieuw Scratch en probeer nu echt te raken, Winter ontwijk weer en probeer een betere Powder Snow.” Haar stem klonk misschien iet wat bazig, maar de techniek van beide pokémon was nog lang niet foutloos. Ademloos keek ze toe hoe haar starter op de Snorunt afstoof, terwijl de Snorunt zich concentreerde en nu een wat grotere wolk Powder Snow produceerde, en die op de Fennekin afstuurde. Echter was Winter niet snel genoeg en had Piper haar al bereikt. De Fennekin zette zich af en wist twee raken klappen uit te delen waardoor de Snorunt achterover viel, maar door de Powder Snow kwam Fennekin niet goed op de grond neer en gleed ze met een dreun een stukje door. “Goedzo!” riep Keira tegen beide pokémon die nu allebei een geslaagde aanval hadden laten zien.  Ze waren beide weer overeind gekrabbeld en hadden zich weer tegenover elkaar opgesteld. “Piper, doe je Ember en Winter probeer Leer!” schalde haar stem weer over het veld heen. Een redelijk grote, rode vlam kwam opzetten uit de mond van de Fennekin en schoot in de richting van de Snorunt. Een scherpe flits van de Leer verblindde hen allemaal even. Toen Keira’s ogen weer scherp genoeg werkte zag ze hoe Piper wat wankelend op haar poten stond en Snorunt moeizaam wat roet van haar gezichtje wreef, beide aanvallen hadden weer doel geraakt. “Piper, doe je Ember. Winter..” ze kon haar zin niet afmaken omdat er uit het struikgewas twee lange, groene slierten schoten en deze zich om het lichaam van de Snorunt wikkelde. Winter maakte een hoop geluid en stribbelde tegen, maar de groene slierten zaten veel te strak. “Piper, doe je Ember!” schreeuwde Keira en rende ondertussen over het veld heen naar de plek waar de slierten Winter naartoe trokken. De Ember raakte doel en de roedes lieten de Snorunt vallen, trokken zich weer terug in het struikgewas. “Ember op die struiken!” beviel Keira haar starter terwijl ze neerknielde naast de zwakke Snorunt en deze in haar armen nam. De struiken werden geraakt door de Ember en een voor haar onbekende pokémon stoof geschrokken naar voren. Ze pakte haar pokédex en hield deze op het paniekerige wezentje gericht, die nu geen schuilplaats meer had en lang niet zo stoer meer was. “Skiddo, the Mount Pokémon. Thought to be one of the first Pokémon to live in harmony with humans, it has a placid disposition. If it has sunshine and water, it doesn't need to eat, because it can generate energy from the leaves on its back.“ Oké, blijkbaar was deze Skiddo dan een kleine uitzondering op het vak in harmonie leven met mensen, want anders had hij nooit haar pokémon aangevallen. “Piper, doe weer je Ember!” Ja, haar pokémon hadden nog niet zo’n rijke keuze uit de aanvallen, maar ze moesten het er mee doen. En deze pokémon kwam er niet ongeschonden vandaan. De Skiddo stuurde weer twee roedes op de Fennekin af, maar deze sprong omhoog in de lucht en miste. De Ember werd afgevuurd en raakte vol zijn doelwit. Na even wat gewankeld te hebben stoof de Skiddo naar voren in een Tackle en raakte Piper vol met zijn kleine hoorns, iets waar Keira eventjes niet aan gedacht had. Piper landde een stukje bij de Skiddo vandaan op de grond en moest moeite doen om te ontwijken. “Piper, Ember!” schreeuwde ze en terwijl de Skiddo weer in een Tackle op Piper af kwam rennen, vuurde deze al een Ember af zodat de aanval gestaakt moest worden. De twee pokémons stonden beide weer op hun benen, zwakker dit keer, maar ze stonden beide nog. “Scratch, Piper!” riep ze en de Fennekin stormde op haar doelwit af, hetzelfde als Skiddo opnieuw in een Tackle deed. Toen de twee pokémon elkaar raakte steeg er een grote stofwolk op en was alles op het veld wat moeilijk te zien. Beide hadden doel geraakt, maar het was onduidelijk hoe slecht ze er aan toe waren. Voordat Keira het doorhad had ze een van de lege pokéballs in haar vrije hand genomen en gooide deze in de richting van de Skiddo. In de stofwolk was een felle rode flits te zien als teken dat de Skiddo werd opgezogen in de bal. Vol spanning wachtte Keira af wat er zou gaan gebeuren, nog altijd met de zwakke Snorunt in haar armen.