[HF] Walking like me

Misschien moest hij het voortaan maar anders aan gaan pakken, want tot nu toe was het hem nog niet gelukt om een pokémon te stelen in Kalos. Het zou kunnen dat het kwam omdat de trainers hier veel oplettender waren dan in Kanto, daar had hij al meerdere keren de pot binnengehaald. In Kalos had hij minder geluk gehad, met een woeste Charizard voor zijn neus en een agressieve Scizor die naar zijn keel had gegrepen. En dat dan allemaal nog om een shiny Eevee, wat zou er dan van komen als hij zijn doel had gevestigd op een écht sterke pokémon. Rustig slenterde de jongeman met het witblonde haar over het grote plein van het Halloween Festival. Zelf had hij - omdat het verplicht was, anders zou hij zo'n ding nooit aantrekken - een kostuum van een Umbreon aan. En nog om precies te zijn, die van een shiny Umbreon. Hij had een kap op zijn hoofd waar de oortjes met blauwe ringen aan zaten en waar de kleine ring op zat die altijd op het voorhoofd van een Umbreon te vinden was. Verder had hij een lichtblauwe blouse met hier overheen een zwarte, wijde jas die zo hier en daar opengesneden was zodat je de blauwe strepen van zijn blouse zag. Verder had hij ook nog een nacht zwarte broek met dezelfde kleur lichtblauwe laarzen. Op zich was het niet zo erg, het enige wat hem mateloos irriteerde was de staart die tijdens het lopen vrolijk heen en weer zwaaide. Het liefst wou hij zijn Charmeleon de opdracht geven om het ding eraf te branden, maar dan zou hij de aandacht trekken en dat was iets wat hij het liefst niet wilde. De Charmeleon had zich verkleed als zombie. Tenminste, Eliot had met behulp van het toeziend oog van Hawlucha verschillende zwarte en donkerrode strepen op diens lichaam gezet. Zo waren de ogen enorm zwart omringt en had hij ook bij de mond wat donkere stukjes getekend, alsof het leek dat de pokémon enorme wonden had. De Hawlucha droeg een witte theedoek, waarin de Charmeleon zorgvuldig twee rondjes voor de ogen en een voor de snavel had gebrand. De Houndour had zich ook niet echt verkleed, maar droeg enkel een speciaal gebit met extra lange tanden wat Eliot ergens bij een kraampje had gestolen. Het was dus wel duidelijk dat de meeste aandacht naar zijn eigen kostuum was gegaan, omdat er toch al zo veel pokémon liepen en ze dus op dat vak niet echt opvielen. Wel was er de kans dat hij de jongen met de Charizard, Scizor, Pikachu en Eevee weer tegen zou komen, en als die hem zou herkennen had hij vast en zeker een probleempje. Ondertussen was Eliot voorbij het grote plein geslenterd en was in de richting van het spookbos gegaan. Misschien kon hij daar nog wel een lolletje trappen of iemand anders z'n avond verpesten door een nieuwe poging te wagen om een pokémon te stelen. Toen hij aankwam bij de balie van het spookbos wachtte hij rustig af totdat hij aan de beurt was, nu nog geen aandacht trekkende. De vrouw in het Bayleef pak overhandigde hem een vreemd uitziende pokéball. "Hiermee kun je één pokémon vangen in het spookbos. Helaas mag je ook maar één pokémon mee naar binnen nemen, dus twee van hen zullen hier moeten blijven." Eliot mompelde iets onverstaanbaars en gebaarde de Charmeleon om mee te komen, terwijl de Houndour en Hawlucha bij de vrouw met het Bayleef kostuum bleven wachten.
Zo eng was het tot nu toe ook weer niet, al moest hij toegeven dat sommige dingen wel mooi waren gemaakt en goed waren verzonnen. Zo nu en dan versperde een Gastly of Misdreavus hen de weg, maar dan liet hij Hades hen simpelweg wegjagen met een stevige Ember. Het werd hem al snel duidelijk dat de spookpokémon niet zo'n fan waren van vuur, wat voor hem natuurlijk goed uitkwam. Terwijl hij door het donkere bos heen liep verzonk hij lichtjes in zijn gedachten. Zijn team was zwak, dat was gewoon een feit op dit moment. Ze waren op vele punten zwak, nog een feit. Hij bezat een vlieg/vecht pokémon, een vuur en een vuur/dark. Dat betekende dat hij op vele punten nog zwakke plekken had, zoals bijvoorbeeld water. Dat was niet het enige, want ook zijn pokémon waren niet in een vingerknip sterk, ze moesten veel meer trainen. Misschien was het verstandig om gyms te gaan doen, zoals elke doorsnee trainer dat deed. Met gyms bouwde je een hoop ervaring op en kon je ook nog eens wat aanzien krijgen als je ze won. ja, dat was een verstandig idee. Hij zich zichzelf nog niet echt deelnemen aan contests, maar misschien kwam dat nog. Wel moest hij op zijn hoedde wezen nu er zeker al één iemand in Kalos rondliep die wist dat hij soms wat losse handjes had, want soms verspreidde het nieuws snel en dan zou Team Rocket hem overplaatsen naar een andere regio. Het liefst zou hij nu in Kalos blijven, zodat hij alle gyms kon doen en een goede reputatie op kon bouwen. Tegelijkertijd zou hij anoniem blijven werken aan zijn Team Rocket missies. Well, dat was een strak plan. De Charmeleon gromde weer eens en trok Eliot uit zijn gedachten. Een kleine spookpokémon die nog het meest weghad van een jong boompje zweefde voor hun neus en versperde hen het pad. Als hij het goed had gehoord moest dat een Phantump. De kleine roze oogjes van het wezentje staarde hen wat appelig aan, maar plots kwam het op hen afzetten in een Tackle. "Oh, dus je wilt het zo spelen," mompelde Eliot en hij grijnsde kort naar Hades, die voor hem ging staan en een Ember op het spookje afvuurde. Het wezentje deinsde wat naar achteren, maar staarde hen nog altijd met dezelfde rozige oogjes aan, alsof het geen besef had van wat er net was gebeurd. Het bewoog iets met de zwarte uitsteeksels die op armpjes leken en kwam uit het niets weer op hen afzetten, dit keer de Charmeleon in de buik rakend. Hades kwam met een dreun tegen zijn trainer aan en samen vielen ze half in de struiken. Wauw, er zat meer pit in dit wezentje dan je eigenlijk zou verwachtten van zo'n onnozel ding. Plots had Eliot zijn zinnen op wat heel anders gezet, want hij herinnerde zich de woorden van de vrouw. Terwijl hij Charmeleon weer op het spookje afstuurde met een Scratch dit keer nam hij de Dusk Ball in zijn armen. Het spookje werd geraakt door de Scratch en viel dit keer op de grond. De Charmeleon vuurde nog een kleine Ember af voordat Eliot de Dusk Ball gooide en het wezentje opgeslokt werd door de felle straal van de bal. Onrustig begon de Dusk Ball heen en weer te schudden, en vol afwachting wachtte de witharige jongen af.

De Dusk Ball klapte na een paar tellen weer open en Eliot gromde zachtjes. Dat was niet de bedoeling, helemaal niet de bedoeling zelfs. Hij keek naar het wezentje dat weer even verward leek te zijn als eerst, maar die nu best boos begon te worden. Hij stoof op de Charmeleon af die het niet meer kon ontwijken en tegen een boom aan werd getackeld. "Sta op, Hades!" bromde Eliot en hij wees door het donker heen naar de spookachtige pokémon. "Pak 'm met Dragon Rage!" Het was best tricky omdat ze die aanval nog maar een paar keer geprobeerd hadden, en het maar twee keer succesvol gelukt was. De Charmeleon stond op en wierp een iet wat geïrriteerde blik op zijn trainer, maar opende vervolgens zijn bek en een redelijk grote vuurbal verliet zijn keel, terwijl deze regelrecht op de Phantump afschoot en hem vol raakte. Het wezentje werd naar achter geslingerd en kwam net zoals de Charmeleon even daarvoor tegen een boom aan, waarna hij naar beneden zakte en op de grond terecht kwam. Terwijl de Charmeleon weer op het spookje afschoot om een Scratch uit te delen rommelde Eliot in zijn zakken. Hij. Moest. Het. Vangen. Hij gromde zacht en viel op zijn knieën in het gras, waar was die Dusk Ball nou gebleven. Toen er een klein beetje maneschijn door de bomen heen viel zag hij iets bij hem vandaan wat glinsteren. Op handen en knieën kroop hij er naartoe en vond uiteindelijk de Dusk Ball weer. Half struikelend stond hij op en gooide de Dusk Ball extra hard in de richting van de Phantump die net weer een optater had gekregen van de Charmeleon, wie nu ook licht geïrriteerd was geraakt. Met een dreun kwam de pokéball tegen het kopje van de pokémon aan en slurpte deze naar binnen, waarna het ding in het gras viel en weer begon te trillen.