Walking forever

Tyson wist niet precies hoe hij het had gedaan maar op de een of andere manier was hij in een dorp terecht gekomen. Niet zo heel erg als je naging dat er misschien wat getraind kon gaan worden, maar de jongen was nu min of meer verdwaald. Zoals altijd liep zijn Riolu naast hem en zat zijn Pikachu op zijn schouder, nou ja, nu op zijn hoofd. Sinds de jongen hier in Kalos was had hij ook drie Pokémon erbij gekregen, wat een enorme vooruitgang was. Omdat hijzelf er in het begin geen vertrouwen in had gehad, nu echter, had hij er al vier op zak en nu boekte Kyro toch vooruit gang. Tyson was trots op zijn Pokémon ondanks dat hij in een pesthumeur verkeerde en hij zich zorgen maakte omdat zijn opa de telefoon niet opnam. Tyson had graag willen vertellen over zijn team maar…Het was een diepe teleurstelling dat hij voor niets had gebeld. Tyson stopte even met lopen en keek om zich heen, waar was hij nou weer terecht gekomen? Daichi scheen zijn gedachten te kunnen lezen en trok aan zijn mouw met zijn pootje waarna hij naar een bordje wees. Vaniville Town stond erop. “Dit is absoluut niet wat ik in gedachte had,” sprak Tyson droogjes tegen zijn Pokémon waarop hij Kyro hoorde grinniken, en vervolgens een kleine grijns om de lippen van de Riolu zag verschijnen. De jongen haalde zijn schouders vervolgens op, waarna hij de Riolu wenkte en verder door het dorpje begon te lopen, als hij dan toch hier was kon hij net zo goed zijn dagelijkse ronde hier doen. Goed, hij moest zich er geen zorgen om maken want tenslotte was hij hier om alles van Kalos te zien ofniet soms? Desondanks voelde hij zich niet op zijn gemak met die vele ogen op hem en zijn Pokémon gericht, dus was hij ook gauw weer uit gekeken op Vaniville Town. Hij voelde zich gewoon ongemakkelijk.


Tyson en zijn Pokémon liepen het dorpje uit in de hoop dat ze nog wat konden gaan trainen. Het was een klein pad met veel struikgewas en bomen maar meer ook niet. Kyro leek zich wel op zijn gemak te voelen en sprong daarom ook van de jongen zijn schouder af, de Pikachu keek met een fascinerende blik rond. Dat was waar ook Kyro was opgegroeid in Viridian Forest en bosachtige gebieden was een bekende plek voor de Pikachu. Daarbij was het een behoorlijke tijd geleden dat in de buurt waren geweest van bosachtige gebieden. Opdat moment spitste de Pikachu zijn oren en vonkte dreigend naar de struiken maar hield er algauw mee op. Iets verderop zag hij twee figuren en draaide zich om naar Tyson die vragend naar de Pikachu keek. “Wat is er, maatje?” vroeg de jongen toen aan het gele wezentje, die reageerde door naar iets te wijzen. Voordat Tyson eigenlijk iets kon zeggen spurtte de Pikachu ervandoor en moest hij noodgedwongen volgen, uit zijn ooghoeken zag hij Daichi ook een poot tegen zijn voorhoofd slaan. Grinnikend trok Tyson de Riolu naar zich toe en slenterde achter de Pikachu aan die al een heel stuk vooruit was gelopen. “Ik weet het Daichi..” grijnsde Tyson naar de Riolu die zijn gezichtsuitdrukking weerspiegelde. “Wat moet je nou met zo’n mormel?” voegde hij er aan toe en opdat moment schoot Daichi in de lach. Natuurlijk wist Tyson dat Kyro gewoon nieuwsgierig was en dat hij het niet kon helpen om op alles af te lopen dat nieuw was voor hem. Daarbij hield Kyro van menselijk contact.


Snel trippelde de Pikachu over het zandpad heen richting de twee figuren. Kyro wilde graag weten wie het was en zo zou Tyson ook meer onder de mensen komen. Constant in angst leven was immers ook geen optie ofwel soms? De Pikachu dacht er niet echt meer verder over na en dat deed hij dan ook niet toen hij dichterbij de twee figuren kwam. De ene kon hij identificeren als een jongen en de ander als een Pokémon.. misschien een goed begin. Even aarzelde de Pikachu waarna hij naar achteren keek om tot de ontdekking te komen dat Tyson er ook al aan kwam met Daichi. Kyro grijnsde licht en keek toen weer terug naar de onbekende jongen. “Pikachu!” zei Kyro toen met luide stem dat gericht was op de jongen, met een klein vriendelijk glimlachje rond het snoetje van de Pikachu. Wat ging er gebeuren? Tyson ging hem dit echt niet in dank afnemen.