Friend are forever

Het was nogal koud ondanks dat de lente er bijna aan kwam maar wat wilde je ook in de maand februari. Het was nog steeds winter en winter betekende koude wind en vaak ook sneeuw maar in Santalune Forest was het drassig en nat. Dat kon je merken omdat er grote modderpoelen op de paden lagen en als je niet uitkeek lag je er in. Ondanks dat het veel had geregend de afgelopen tijd scheen nu de zon waarbij de lucht helder blauw was maar Tyson merkte niet echt het verschil tussen Santalune Forest en Snowbelle City. Misschien kwam het doordat de jongen het klimaat inmiddels gewend was omdat hij een lange tijd in de koude bergen van Kalos had doorgebracht. Dus in principe maakte dat niet uit of er nu een pak sneeuw lag of dat het stortregende. De jongen had daarom ook enkel zijn bodywarmer met een vest eronder aan. Een Pikachu zat in zijn nek alert de omgeving in de gaten te houden terwijl zijn trainer vol trots naar het badge doosje keek die hij vasthield in een hand. De gloednieuwe Bug Badge glinsterde fel in het zonlicht die scheen door de kale bomen van het bos. Waarom Tyson naar Santalune Forest was vertrokken had een rede aangezien hij net zijn eerste badge binnen had gehaald en hij nu een pauze voor zichzelf en zijn Pokémon in ging lassen om tot rust te komen. Kyro en Aitaro hadden dit namelijk meer dan verdiend en trainen was lang niet altijd alles. “Wat denk je, Kyro?” begon Tyson tegen zijn Pikachu die vragend opkeek. “Pi?” vroeg het gele wezentje aan de jongen. “..heb je een beetje zin om naar huis te gaan,” vervolgde hij toen waarop Kyro even leek na te denken en met een scheve grijns zijn hoofdje schudde. Tyson grinnikte om het gele wezentje voordat ineens de Pokéball open sprong van Jiro.  De vaste vorm van een kleine Riolu vormde zich voor de voeten van de jongen. Vragend keek de jongen naar de baby Riolu die hem breed grijnzend aankeek. Tyson wierp een glimlach naar het wezentje voor deze iets scheen op te merken. Jiro rende er opeens vandoor waarna de jongen de achtervolging inzette in een poging de baby niet kwijt te raken. “Jiro wacht!” riep hij de Pokémon na. Fronsend keek Tyson even naar Kyro die geërgerd naar de baby keek die voor hen uit rende en dit keer ging bepalen waar ze heen gingen. Het was niet echt bepalen wat de Riolu deed want hij rende niet zomaar weg van Tyson en Kyro. Er was vast een rede.


De jongen zag dat zijn Riolu abrupt stopte met rennen en op zijn knieën tussen de bosjes tuurde met een bezorgde blik in zijn rode ogen. Tyson stopte ook waar hij zich naast de baby Pokémon liet vallen en ook door de bosjes tuurde. Geschokt staarde hij met zijn bruine ogen door het gat waar hij een zwaargewonde Pokémon zag liggen, die niet in staat was overeind te komen. Instinctief kwam de jongen weer overeind voor hij door de bosjes stapte en neerknielde naast de Pokémon. Het was een Vibrava die hier niet eens voorkwamen in een bos wat al helemaal vreemd was. “Hé!” werd er geroepen toen Tyson zich over de Vibrava boog en deze optilde van de koude grond. “..laat die Vibrava liggen,” zei de persoon op een ietwat dreigende toon waarop Tyson geen gehoor gaf. Hij bleef de Pokémon in zijn armen houden. “Waarom zou ik?” vroeg hij op scherpe toon en voelde dat Jiro zich wat angstig vastklampte aan zijn been. “Omdat het mijn Pokémon is,” reageerde de oudere jongen. Tyson snoof nijdig maar besloot er geen gehoor aan te geven ondanks dat hij niet bang was voor een sukkel als deze. Hij wenkte zijn Riolu die aan zijn schouder ging hangen waarna Tyson terug naar Santalune City begon te rennen. Het kon hem op het moment niks schelen of het een Pokémon van een ander was als iemand hulp nodig had dan moest diegene dat ook krijgen. Als diegene niet voor zichzelf kon zorgen dan was er alsnog hulp nodig in het belang van de Pokémon zelf. Hij was niet ver het bos in gelopen waardoor de jongen en zijn Pokémon al binnen een aantal seconden buiten Santalune forest kwamen. Wel een opluchting want de Vibrava voelde ijskoud aan. Tyson rende regelrecht naar het Pokémon Center waarvan de deur automatisch openschoven waardoor de jongen naar de balie rende waar zuster Joy achterstond met haar Wigglytuff. De vrouw keek bezorgd op toen ze de hijgende jongen opmerkte die de Vibrava in allemacht tegen zich aanhield. “Wat is er gebeurt?” vroeg ze na een korte stilte terwijl Tyson de Pokémon op het houtenblad legde. “Mijn Riolu vond hem in de struiken,” legde hij in het kort uit terwijl Jiro aan zijn schouder ging hangen. De zuster knikte kort waarna haar Wigglytuff met een brancard aankwam rijden maar Tyson wilde de Pokémon niet loslaten. De Vibrava was al onderkoeld dus al zou hij de Pokémon daarop neer zou leggen zou hij waarschijnlijk nog meer afkoelen.


Tyson zag dat de zuster haar wenkbrauwen fronste waarna de jongen half naar voren boog zodat ze de Vibrava aan kon raken. “Hij is ijskoud,” reageerde ze geschokt waarop Tyson knikte. “..dit is niet goed,” vervolgde ze waarna ze hem mee wenkte om naar een behandel kamer te gaan. Tyson volgde de vrouw snel op de voet waarna ze de deur dicht deed zodra hij naar binnen was gelopen en vervolgens de verwarming op zijn hoogst zette. “Gebeurt vaak met Vibrava?” Tyson keek vragend naar de zuster die een zilveren deken pakte waar hij de Vibrava onder moest leggen zodat zijn temperatuur omhoog zou gaan. “Ligt er aan in wat voor omstandigheden het weer zich bevind,” legde ze uit waarna ze wat slangetjes aan bracht zodat ze even naar achteren keek. “Grond soorten zoals Vibrava hebben een droge ondergrond nodig om te overleven. Je ziet deze soort dan ook het meest in droge gebieden zoals in Hoenn waar een woestijn is,” eindigde ze haar uitleg. Tyson zuchtte even diep terwijl hij een blik met Kyro uitwisselde die ook een moeilijke gezichtsuitdrukking op zijn snoetje had staan. Hoe konden sommige mensen zo wreed zijn en een Pokémon zo mishandelen? Tyson besloot om de kamer even te verlaten zodat de zuster haar werk kon doen waarna hij op een bankje ging zitten met zijn ellebogen steunend op zijn knieën. Jiro en Kyro gingen beide voor zijn voeten staan zodra hij was gaan zitten en keken bezorgd naar de jongen waarna de Riolu zich tussen zijn benen wurmde en zijn korte pootjes om de middel sloeg van Tyson. Zijn kopje duwde hij tegen zijn buik waarna de jongen zijn armen om het hoofdje van de Riolu legde. Tyson kreeg hierdoor een zwak glimlachje rond zijn lippen toen hij de grote rode ogen van de baby Pokémon opmerkte. “Bedankt jongens,” sprak hij tegen beide Pokémon terwijl hij nauwlettend de deur in de gaten hield. Hij zat nog geen paar minuten buiten de kamer voordat zuster Joy naar buiten kwam en zijn kant op kwam gelopen met een kleine glimlach rond haar lippen. Het was een teken dat het goed ging komen met de Vibrava waardoor hij rechtop ging zitten. “Op een paar flinke verwondingen na gaat het helemaal goed komen met hem,” sprak de zuster waarna Tyson even breed glimlachte naar zijn Pikachu waarvan hij zijn gezicht ook op zag klaren.



Opdat moment schoven de deuren open en zag hij de trainer van de Vibrava binnenstormen. De jongen keek even om zich heen voor hij Tyson opmerkte en met een dreigende houding op hem af kwam gelopen. In het algemeen zag de jongen er al creepy uit maar nu deze woest op hem afstapte leek het net een dolle Tauros. Hij duwde Jiro beschermend achter zich terwijl hij overeind kwam en de oudere knul venijnig aankeek. Het liefst wilde hij hem zo’n harde knal tegen zijn lelijke rotkop geven dat hij er net zo aan toe was als de Vibrava. “Klootzak..” gromde Tyson tegen de jongen maar deze greep de zwartharige knul bij zijn kraag. Zijn pet ging hierdoor scheef op zijn hoofd staan waarop Kyro dreigend ging vonken. “..waar heb je me Pokémon gelaten, idioot. Je had met je klauwen van die Vibrava af moeten blijven,” sprak hij op dreigende toon waarna hij Tyson naar achteren duwde. De jongen viel bijna achterover maar wist nog net op tijd zijn evenwicht te bewaren voor op de grond viel. “Ho ho geen geweld hier in het Pokémon Center!” waarschuwde zuster Joy de twee jongens toen Tyson zijn gebalde hand ophief. Hij snoof nijdig waarna hij enkel de jongen nijdig aankeek zonder iets te zeggen. “Je hebt het recht niet om Pokémon te hebben, vuile klootzak,” gromde Tyson naar hem waarna hij zich omdraaide. “Lafaard, durf je soms geen gevecht aan?” hoorde hij vervolgens waarbij Tyson zich abrupt terug draaide en hem uitdagend aankeek. “Oh? heb ik dat gezegd dan?” beet hij hem toe waarna de jongen triomfantelijk glimlachte en Tyson een blik op zijn Pikachu wierp. Kyro was deze knaap ook meer dan zat wat hij liet blijken door dreigend met zijn staart te zwaaien. “Dan daag ik je hierbij uit tot een Pokémon gevecht!” riep Tyson naar de jongen die grinnikend zijn hand boven zijn hoofd gooide en er mee zwaaide. Dit irriteerde de veertienjarige knul nog meer waardoor hij zich omdraaide en zich een weg baande naar de achteruit gang van het Pokémon Center waar zich een trainingsveld bevond. Hij lette er niet op of de jongen hem volgende maar dat boeide hem ook niet niets boeide aan die jongen die zijn Pokémon zo had toegetakeld. Het liefst sloeg hij hem zo in elkaar.


Toen de twee jongens buiten het center stonden keek Tyson zijn tegenstander aan die hem enkel schamper aankeek. Het deed hem niet veel enkel wat nu telde was dat hij iets recht wilde zetten. “Waar vechten we voor?” vroeg de jongen toen ineens onverwachts waardoor Tyson opkeek en hem recht probeerde aan te kijken. “.. of beter gezegd wat krijg ik als ik win?” voegde hij er nog aan toe. “Als jij wint krijg je je Vibrava terug en als ik win bepaal ik wat er met hem gaat gebeuren,” sprak Tyson terwijl hij Kyro aankeek die zelfverzekerd knikte. De jongen snoof waarna hij een Pokéball tevoorschijn haalde maar voor hij deze opgooide werd hij weer aangekeken. “Zack,” gromde hij kortaf waarna hij op de reactie van Tyson wachtte. “Tyson.” De jongen in kwestie keek even naar zijn Pikachu voor hij de Pokéball van Aitaro opgooide die uit de witte straal kwam gesprongen. De Chimchar leek even verward doordat hij plotseling werd opgeroepen door de jongen. “Chim?” piepte hij vragend maar nog voordat Tyson antwoord kon geven, gooide de jongen genaamd Zack een Pokéball op waaruit een Golduck verscheen. Tyson zag dat Zack grijnsde voordat de jongen besloot dat hij die grijns van zijn smoel wilde vegen. Hij sloeg daarom ook zijn vuist tegen zijn vlakke hand aan voor hij Aitaro aankeek. “Aitaro begin met je Fury Swipes!” riep hij naar de Chimchar die opkeek en op de blauwe eend afrende. “Ontwijk en gebruik je Water Gun om die Chimchar te raken!” werd er geroepen waarna de Golduck in beweging kwam en vliegensvlug opsprong. Aitaro mistte zijn aanval waarna er een waterstraal met volle kracht tegen de grond aan werd gesmeten. De klap zelf tegen de grond deed niet zoveel schade maar een Water gun tegen een
vuur type zoals Chimchar ging niet heel erg goed. Hij hoorde de jongen grinniken en scheef grijnsen toen hij opmerkte dat de Chimchar met veel moeite overeind kon komen. Tyson besloot hier meteen al op om meteen over te gaan op de aanval en vuur met vuur te bestrijden. “Doe je Flamethrower!” riep Tyson naar Aitaro die overeind kwam en zijn bek vol blies met withete vlammen. “Golduck doe je Aqua Jet.” Dit zagen zowel Tyson als Aitaro niet aankomen die gewoon dwars door de vlammen heen ging en vervolgens met een klap de Chimchar uitschakelde doordat de aanval zoveel schade had veroorzaakt. “Aitaro..” mompelde hij verslagen maar wilde de Chimchar al terug keren in zijn Pokéball voor hij ineens plots leek te gloeien. Aitaro begon te groeien door het witte licht waarbij zijn achter en voor poten langer werden, hij kreeg een langere staart en werd zijn hoofd wat groter. Op de plaats van waar de Chimchar had gelegen stond nu een Monferno met zijn tanden ontbloot naar de Golduck te staren. “Evolutie,” grijnsde Tyson waarna hij even een blik wierp op de jongen. De Monferno schudde even met zijn hoofd terwijl zijn gebalde vuist wit oplichtte en met een flinke snelheid op de Golduck afrende en deze neer wilde meppen met een... Mach Punch?


Golduck werd achterover gesmeten en knalde met zijn kop tegen de grond aan. Tyson was verrast door de plotselinge kracht van Aitaro zoals hij daarnet op het veld had gestaan maakte hij geen schijn van kans tegen zo’n grote eend. Nu echter was het alsof zijn Monferno hernieuwde energie had gekregen. “Maak het af met een Power-up punch!” riep Tyson naar Aitaro die opkeek en knikte. De Monferno sprong naar voren voordat de Golduck weer overeind kon komen en plantte zijn vuist in de maag van de blauwe Pokémon. Zack gromde even gefrustreerd toen zijn Pokémon niet meer overeind kwam en liet deze met een zware zucht terug keren. Vervolgens gooide hij een andere Pokéball op waaruit een Marowak tevoorschijn kwam die uitdagend met zijn bot zwaaide. “Marowak, doe je Bone Club!” riep Zack naar zijn Pokémon waardoor Tyson opschrok. Marowak bewoog zich snel naar de Monferno toe die nog even aan het uithijgen was, want de schade die hij had opgelopen had hem toch wel flink uitgeput. “Aitaro, ontwijk en doe je Flamethrower!” riep de jongen naar zijn Monferno die opschrok en snel omhoog sprong. Het bot mistte zijn doel nog op tijd waarna de withete vlammen van Aitaro recht op de Marowak afgingen. Zack liet zijn Pokémon deze aanval ook ontwijken maar schampte toch lichtelijk een van zijn heupen die langs de vlammen afscheerde. “Headbutt!” Ondanks de schade wist de Marowak de Monferno beet te pakken en deze een harde kopstoot te verkopen. Aitaro piepte even de pijn dat er op zijn hoofd te voelen was en bleef toen roerloos liggen. Hij probeerde nog overeind te komen maar viel uiteindelijk toch bewusteloos op de grond neer. “Goed gedaan, maatje,” sprak Tyson en liet de Monferno terug keren in zijn Pokéball. Vervolgens keek hij even veelbetekenend naar Kyro die al zonder iets te zeggen naar voren liep. Hij had ook kunnen kiezen voor Ronin die was meer in het type voordeel maar Kyro had toch net iets meer ervaring en training gehad dan de Buizel. Hoewel daar verandering in moest gaan komen. Zijn Pikachu werd hierdoor wel overvraagd maar in dit geval kon het even niet anders. “Marowak doe je Bonemerang!” riep Zack ineens waardoor Tyson opschrok. Als deze raak zou zijn was het afgelopen voor de Pikachu en Tyson. “Ontwijk en doe snel je Quick Attack!” riep Tyson naar Kyro die opschrok en aan de kant sprong om het bot te wijken maar het voorwerp knal met een klap tegen het hoofd van de Pikachu. Hij had amper tijd  gehad om zijn Quick Attack uit te kunnen voeren.


Kyro kreunde even maar kwam ondanks de pijn toch weer overeind en keek met samengeknepen ogen naar de grote bruine Pokémon waarbij zijn rode wangen begonnen te vonken. “Pi,” jammerde hij even en wreef over zijn hoofd voor hij op een opdracht van Tyson wachtte. Tyson dacht even na voor hij besefte dat ze het niet mochten opgeven dat hadden ze immers nooit gedaan en zelfs nu ze in een type nadeel waren.. was er altijd nog hoop. Zijn opa zou het hem niet eens toestaan. “Kyro, ik wil dat je je staart gebruikt als een springveer!” riep Tyson naar de Pikachu die opkeek en knikte. De Pikachu zette zichzelf af met zijn staart waarna hij de lucht in werd gelanceerd waardoor het leek alsof de Pikachu vloog. Tyson hoorde dat Zack zijn Pokémon een opdracht gaf voor nog een Bonemerang maar Tyson had inmiddels al gezien dat de aanval een bepaalde manouvre had. Zoals bij veel dingen kon je dat stoppen met de juiste timing en precisie. En daar was Kyro inmiddels wel goed in geworden.. precies goed kunnen richten. “Wacht nog even totdat hij dichtbij genoeg is!” De Pikachu knikte zelfverzekerd waarna het bot steeds dichterbij kwam en hem bijna raakte totdat de jongen een stap naar voren deed. “Iron Tail!” Kyro grijnsde terwijl hij zich een weg naar boven baande en een salto maakte in de lucht waarbij zijn staart wit oplichtte deze botste vervolgens met een flinke klap tegen het bot op die met een flinke snelheid door de Iron Tail heen probeerde te breken. Kyro echter was niet van plan om het joch te laten winnen en slingerde het bot met een ferme zwiep terug naar de Marowak. Hoe het hem was gelukt mocht Jirachi weten maar Tyson was enorm opgelucht dat Kyro geen opgever was. Hij belandde dan ook soepeltjes op de grond terwijl hij triomfantelijk naar de Marowak keek die enorm veel schade had opgelopen door de dubbele aanval. Het was ook mede doordat de Marowak zich had verbrand door de Flamethrower van Aitaro dat hij opeens plotseling in elkaar zakte. Het gevecht was voorbij wat betekende dat Tyson had gewonnen en zich verder over de Vibrava kon ontfermen. Jiro begon opeens te juichen waardoor de jongen het meer begon te beseffen en daarom ook vol trots naar Kyro keek die door de Riolu een dansje in werd getrokken. De Pikachu trok even een gezicht maar liet uiteindelijk blijken dat hij de enthousiasme van de kleine Pokémon waardeerde.. het was geen Daichi en Tyson zag dat zijn partner het er moeilijk mee had. “Goed hou dat beest maar,” gromde Zack naar de jongen terwijl een pokéball naar hem toegooide en vervolgens weg beende. Tyson grijnsde even en begon te lachen toen Jiro naar hem toerende en in zijn armen sprong. “haha, het is ons gelukt,” grijnsde hij naar Kyro die zijn duimpje omhoog stak met een grijns.


Het was een uur later en Tyson had zuster Joy ingelicht over wat er buiten was gebeurd en wat er was afgesproken. Ondanks dat hij enkel even naar huis had willen gaan om zijn familie te zien ging dat nu niet meer lukken. Zijn vlucht zou morgen vroeg al vertrekken wat inhield dat hij niks tegen zijn moeder kon vertellen over zijn badge en wat hij allemaal had meegemaakt. Kyro lag naast hem op het bed terwijl Tyson zijn gymbadge nog even tevoorschijn had gehaald en er vol trots naar keek. Hij was enorm opgelucht dat het hem toch was gelukt. Even tuurde de jongen naar de klok dat aan de muur hing waardoor hij besloot om maar te gaan slapen.. ze moesten er immers vroeg uit morgen. Opdat moment werd er op de deur geklopt waarna zuster Joy binnen kwam. “Ik hoop dat ik je niet stoor maar ik heb een  vraagje,” sprak de vrouw waarop Tyson zijn wenkbrauw fronste. “Wat is er dan?” reageerde hij ietwat bezorgd. De zuster zuchtte even voordat ze de Vibrava in haar armen liet zien die hem met een dankbare blik aankeek. “Ik wilde je eigenlijk om een gunst vragen.. zou je voor hem willen zorgen?” Tyson keek verrast op toen de Vibrava met veel moeite uit haar armen sprong en met een onhandige poging in zijn armen te vliegen. Tyson ving het wezentje op op die zijn kopje in het shirt van de jongen duwde. “Tuurlijk wil ik dat,” sprak hij tegen de vrouw die opgelucht adem haalde en de Pokéball van Vibrava aangaf. “Bedankt jongen, slaap lekker voor straks.” Tyson knikte lichtjes waarna hij het draakje even aankeek. “Nu je ons team komt versterken heb je natuurlijk ook een naam nodig.. wat dacht je van Sasori?” De Pokémon leek even na te denken voor hij een goedkeurend geluidje maakte en zich vervolgens oprolde tot een balletje op het uiteinde van het bed. Welterusten Sasori.” Het licht ging uit terwijl de jongen zich ook in de kussens liet zakken en vervolgens zijn ogen sloot. Morgen weer een nieuwe dag.