Forever Icecold

Zorgvuldig klikte de brunette de staartring vast. Er was haar gezegd dat ze goed moest letten op de plaatsing, dus dat was precies wat ze deed. Niet te ver naar boven, want dan zou hij knellen, maar ook zeker niet te ver naar onder, want dan zou hij los zitten en kon hij af vallen. Ze probeerde nog om haar vingers onder de ring te duwen om te zien hoe los hij nou eigenlijk zat. Dat ze haar vingertoppen er nog niet eens onder kreeg, leek haar een teken dat het goed zat. “Doet ‘ie geen pijn?” vroeg ze voor de zekerheid nog aan de Charizard, wie een bevestigende knik gaf. De fonkeling in zijn ogen zei haar dat hij er naar uit keek om gebruik te maken van de steen die zich in de ring bevond.

De Keystone had Tiffany al een tijdje in haar bezit, maar ze had pas kortgeleden het geld gespaard om er ook een Mega Stone voor Ra bij te kopen. Ze had overwogen om ook meteen door te sparen voor eentje voor Mut, maar zolang de Flaaffy niet in haar laatste vorm was was dat misschien niet zo’n goed idee. Wie weet wilde ze wel helemaal geen Ampharos worden. Dan was Tiffany haar geld mooi kwijt. Niet dat ze zo weinig geld had, eigenlijk had ze zelfs nog een flink spaarpotje achter liggen, maar dat bewaarde ze liever voor noodgevallen. Verbazingwekkend genoeg wist de brunette wel hoe ze met geld om moest gaan. Dat zouden de meeste mensen niet van haar verwachten, dus als het ter sprake kwam duwde ze het lekker in iedereens gezicht.

Door een paar stappen naar achteren te doen gaf Tiffany Ra de ruimte om zich te kunnen bewegen. Hij zwaaide een paar keer met zijn staart om er zeker van te zijn dat de ring op zijn plek bleef zitten, maar het leek er op dat hij echt goed bevestigd was. Tiffany wierp hem een brede grijns toe. “Ik ben benieuwd of het ons gaat lukken,” zei ze, een enthousiaste fonkeling te zien in haar ogen. Ra trok een wenkbrauw op, alsof hij haar wilde zeggen dat hij wel zeker wist dat het zou lukken. Dat vertrouwen had Tiffany natuurlijk ook, maar ze vond het leuk om hem te testen. Dat het maar plagerij was beantwoordde Ra door zijn kop tegen de borst van de brunette aan te duwen en haar zo om te stoten, waardoor ze met een gil met haar achterwerk in de sneeuw terecht kwam.

“Getver!” Sneeuw was het niet echt meer te noemen. De witte laag was veranderd in smerige, natte drap. Veel anders kon je ook niet verwachten in het regenseizoen in Hoenn. Het was een wonder dat er überhaupt sneeuw lag. De kinderen profiteerden daar van, maar de volwassenen hoorde je alleen maar mopperen. Dat was deel waarom Tiffany naar de stad was gekomen: misschien waren er nog mensen die ze van hun slechte dag af kon helpen.

Uiteindelijk was daar niet veel van gekomen, maar ze had wel de Mega Stone aan Ra kunnen geven dus durfde ze vandaag nu al productief te noemen. Dan kon ze ook wel een pauze nemen om die natte kleding te verwisselen, toch? Ja, ja dat kon ze. Haar loopje deed denken aan de walk of shame onderweg naar de Ranger Base in Hoenn. Ze was natuurlijk niet van plan om de hele tocht te lopen, maar ze zou op zijn minst de stad verlaten voordat ze op Ra klom en de rest van het stuk vloog. Vliegen zou namelijk nog kouder zijn dan lopen. Het warmst zou joggen zijn, maar het koude water in haar kleren maakten haar ook zwaar en dat zorgde dat de motivatie om te rennen als sneeuw voor de zon verdween. Net als de sneeuw die nu op de grond lag, want het begon aardig te smelten. Tot verdriet van de kinderen uit de buurt, want Tiffany zag overal half smeltende sneeuwpoppen, met en zonder neuzen en sjaals en andere belangrijke toevoegingen. Het zag er maar zielig uit, maar niet alle kinderen schenen er erg in te hebben. Een groepje was overgegaan op een ijswater gevecht en gooiden de koude slurrie in elkaars gezicht. De brunette zou er raar naar gefronst hebben als ze niet precies hetzelfde had gedaan in haar jeugd. Voor iemand die veel om haar uiterlijk gaf en ook niet bang was om make-up te dragen was ze behoorlijk rebels geweest.

Ze had eigenlijk het einde van de stad al bereikt toen ze een paar meisjes hoorde jammeren. Het trok haar aandacht, maar niet omdat ze graag kleine kinderen hoorde huilen. Juist omdat ze getraind was om zoiets te voorkomen. Ze rechtte haar rug, onderdrukte het rillen van de kou, en stapte op het tweetal af. “Dames,” sprak ze hen toe, alsof het om veel oudere meisjes ging. “Kan ik jullie ergens mee van dienst zijn?” Ze wees naar de borst van haar Ranger-hesje, waar haar rang op stond geborduurd. De kinderen leek het echter niet veel te zeggen. Ze keken met bange, maar ook verdrietige, ogen naar de brunette.

“Onze sneeuwpop smelt…” bracht één van de twee uit. Tiffany wilde haar informeren dat dat nou eenmaal gebeurde als de zon scheen, maar ze besloot de dromen van het meisje intact te laten. “Wat zonde! En jullie hebben er zo hard aan gewerkt!” reageerde ze daarom in plaats daar van. Soms kon ze wel goed zijn met kinderen. “Wat zeggen jullie er van als ik een oplossing vind om het te fixen? Dan moeten jullie zo lang zorgen dat hij redelijk overeind blijft staan. Kan ik jullie met deze belangrijke taak vertrouwen?” Een knik volgde van beide meisjes, al leken ze nog niet overtuigd van Tiffany’s kunsten. Ze moesten eens weten.

Het kwam even in de brunette op om haar natte achterwerk tegen de sneeuwpop aan te duwen, aangezien die aanvoelde als een ijsklontje, maar ze realiseerde zich op tijd dat dit niet alleen heel erg ongepast was, maar ook nog niet zou werken door haar lichaamswarmte. Het voelde misschien koud, maar het zou altijd warmer zijn dan sneeuw. De andere optie was een pokémon zoeken, en dat klonk een stuk redelijker. Het zou wel meer tijd kosten, maar dat moest dan maar.

Zonder al te veel moeite sprong Tiffany op de rug van Ra en gaf ze aan dat ze wilde opstijgen. Ze konden waar ze nu staan niet zo veel, dus moesten ze een klein stukje vliegen naar een plek die meer koude Pokémon leek te bevatten. Ze gokte dat een Wingull wel zou voldoen, aangezien die vast wel koude lucht kon produceren en daarmee de sneeuwpop in veiligheid zou houden. Daarom vertrok ze naar de kust en liet ze Ra daar een paar rondjes vliegen op zoek naar de zeemeeuw Pokémon. Gelukkig voor Tiffany waren die hier in overvloed en kon ze vrijwel direct haar Styler al tevoorschijn halen. Het ding afvuren terwijl ze nog in de lucht hingen bleek een moeilijkere taak te zijn dan ze had verwacht, maar het lukte. Ze verloor echter wel haar evenwicht kort en dat zorgde er voor dat ze een compleet verkeerde beweging met de Styler maakte en zo de tol recht naar beneden stuurde, op het water af. Shiftry! Razendsnel stuurde ze Ra in een duikvlucht naar beneden. Ze vertrouwde de Pokémon genoeg om zo’n stunt uit te halen – al was dat deels omdat ze best wel roekeloos was. Gelukkig maar, want ze wist de tol te vangen nog voordat het het water raakte. Ra trok weer op en terwijl Tiffany de tol terug in de Styler hing voor een volgende poging, zocht hij alvast een horde Wingull op.

Bij de tweede poging zorgde Ra er voor dat hij extra stabiel vloog. Dat had hij net ook al geprobeerd, maar hij beweerde dat hij het deze keer nog beter deed. Voor Tiffany maakte het niet zo veel uit, als de capture maar beter ging. Ze vuurde de tol af en wist deze keer wel haar evenwicht te houden. Ze zou bijna een vreugdedansje doen, maar weerhield zichzelf daar van om de capture af te maken. Met elke Styler upgrade leken de captures wel makkelijker te voltooien. Tiffany vond dat alleen maar fijn, want het gaf haar het idee dat ze beter was dan anderen. Misschien kon zij zelfs nog wel beter om gaan met deze styler dan haar mede-rangers. Ze moest zo’n capture eens voltooien met een ander er bij, dat zou leuk zijn.

Het licht omhulde Wingull en Tiffany stuurde Ra terug naar beneden, naar het vaste land. Daar besloot ze maar eens te kijken wat voor aanvallen Wingull allemaal wel niet kon. Hij had in elk geval een indrukwekkend hoog niveau. Dat was altijd goed. Toch zag ze in zijn move-lijst geen aanval staan waar ze gebruik van kon maken en met elke keer dat ze op het scherm veegde om meer informatie te laten zien, werd haar frons dieper. “Is Mist nou écht de enige ijs-aanval die je kent?” gromde ze gefrustreerd. Wingull liet zijn vleugels hangen. Hij wilde Tiffany duidelijk niet teleurstellen. De brunette herstelde daarom al snel van haar mini-uitbarsting. “Ah joh, ik vind wel iets anders. Ga jij maar terug naar je vriendjes.” Met die woorden drukte ze op het scherm van haar Capture Styler en liet ze de Pokémon weer vrij. Direct veranderde zijn gedrag en vloog hij terug naar de rest.

Tiffany keek hem tevreden na, maar dat duurde niet lang omdat ze zich herinnerde dat ze eigenlijk een andere missie had. Ze moest een Pokémon vinden die wél een ijs-aanval kon die kon helpen met het in ‘leven’ houden van een sneeuwpop. Met een zucht liet ze zich van de rug van Ra glijden en liet ze haar blik over de omgeving gaan. Dat bleek een goed plan te zijn, want ze zag een paar Seel en Dewgong liggen iets verderop. Die waren deels ijs type, dus als die niet over iets als Icy Wind beschikten at Tiffany haar sokken op. Haar ijskoude, zompige sokken waardoor haar voeten als ijsklontjes aanvoelde. Er was weinig aan haar lijf wat nu niet als een ijsklontje aanvoelde – al deed haar voorkant het nog redelijk goed.

Enfin, genoeg over haar lijf, het vangen van die Seel of Dewgong was belangrijker. De brunette haalde de Capture Styler alvast weer in haar handen en zei tegen Ra dat hij moest blijven wachten, terwijl zij vast op de Pokémon af liep. Ze werd vroeg opgemerkt en dat zorgde voor onrust. Een aantal van de Pokémon verplaatsten zich zelfs zo haastig als ze maar konden het water in en daardoor kreeg ze bijna spijt dat ze niet voor een subtielere aanpak was gegaan. Gebeurd was echter gebeurd, en ze waren nog niet allemaal weg, dus kon Tiffany de tol afvuren en een poging doen om iets te capturen.

Omdat Tiffany nou eenmaal erg trots was, kon ze het niet laten om een Dewgong als doel te nemen. Er lag er nog maar eentje op de kant, dus moest ze snel handelen en vooral zorgvuldig, want als het mis ging was de Dewgong zomaar weg net als de rest. Het leek er echter eerder op dat de Pokémon van plan was om terug te vechten, en met een haal van haar staart werd duidelijk dat dat inderdaad de bedoeling was. Tiffany kon nog net de tol uit de baan van de staart sturen, maar verloor daardoor wel haar perfecte rondje waar ze net mee bezig was. Ze moest het pad hervinden en opnieuw cirkels om de Dewgong vormen. Tot Tiffany’s ergernis werd er opnieuw naar het ding uitgehaald en deze keer kon ze haar cirkels niet hervatten. Rotbeest. Ra stond nog achter en Tiffany had eigenlijk geen zin om de hulp van één van haar andere Pokémon te vragen, dus besloot ze maar gewoon een derde poging te wagen. Ze had geluk dat de paar rondjes die al getrokken waren duidelijk een soort effect op Dewgong hadden gehad, want het kostte niet heel veel meer rondjes om de capture daadwerkelijk te voltooien. Ze moest nog wel een extra keer de staart ontwijken, maar ze slaagde en dat was het belangrijkste. Nu kon ze die super coole zeehond bij de meisjes afleveren.

… Behalve dat ze niet had nagedacht over het transport. Ach, een Dewgong paste vast wel op de rug van Ra, toch? Ze draaide zich om en wenkte Ra dat hij mocht komen, waarop hij al snel plaats nam naast haar. “Goed, we moeten die Dewgong mee hebben.” Dat ze niet had gecheckt of ze daadwerkelijk de nodige aanval had stond ze niet eens bij stil. Volgens de brunette was dit helemaal goed.

Het lukte niet om Dewgong op Ra’s schouders te tillen, maar gelukkig was er nog een alternatief. De Charizard droeg de Dewgong in zijn armen naar de meisjes toe, terwijl Tiffany wel gewoon op zijn rug zat.  Het was wat lastiger voor de Charizard om extra gewicht te dragen, maar gelukkig was het geen lang stuk en waren ze er voor het echt vervelend kon worden. Tiffany sprong vervolgens van zijn rug af precies op hetzelfde moment als hij Dewgong op de grond neerlegde. Er werden fronsende blikken van de meisjes haar kant op geworpen, maar Tiffany deed alsof ze die niet zag. “Kijk eens aan, deze ijs-Pokémon kan jullie wel helpen!” Ze wees uitbundig naar de zeehond, die wat verward om zich heen keek.

De meisjes stapten bij de sneeuwpop weg, waardoor Tiffany zag wat een hoopje ellende dat inmiddels was. Het was het redden eigenlijk niet meer waard, maar als het de meisjes blij zou maken zou ze het met liefde doorzetten. “Dewgong, gebruik je Icy Wind op de sneeuwpop,” beviel Tiffany. De zeehond schoof een stukje naar voren en liet toen een koude adem over het sneeuwmonster gaan. Een laagje ijs groeide om het geval heen. Dat zou zeker zorgen dat hij wat langer bleef staan, maar of het het echt de hele dag zou volhouden betwijfelde Tiffany. De meisjes waren er echter al wel blij mee. Ze sprongen op Dewgong af en knuffelden haar uitbundig. De wilde Pokémon leek het gelukkig wel prettig te vinden. Dat gaf Tiffany een idee. “Dewgong, wil je misschien de rest van de dag bij de meisjes blijven? Dan breng ik je vanavond weer terug naar huis.” Dan kon Dewgong de sneeuwpop langer in stand houden en konden de meisjes langer spelen. Tiffany kon zich ondertussen dan gaan omkleden, want ze begon het gevoel in haar billen inmiddels te verliezen van de kou. Dewgong vond het ook een goed plan, want zij zou dan meer aaien krijgen en dat bleek ze toch wel erg fijn te vinden. De sneeuwpop werd al bijna weer vergeten.

“Goed, dan ben ik vanavond terug. Dewgong, doe je best om de sneeuwpop in leven te houden – tenzij dat niet meer hoeft van deze dames, natuurlijk.” Dewgong knikte en Tiffany kon weer in Ra’s richting stappen. Met een tevreden gevoel, natuurlijk, want ze had niet alleen de meisjes, maar ook de Dewgong blij gemaakt.