A cold welcome [Viev. Williams]

lights will guide you home

De harde ondergrond van het busje deed zeer aan haar kont. Haar knieën waren opgetrokken en ze had haar voorhoofd er tegenaan gelegd. Het enige licht was afkomstig van een zaklamp die naast haar roze tas lag. Het gezoem van de sterke motor die het busje aandreef verbrak de constante stilte. Hoe lang reden ze al? Celeste wist het niet. Voor het kleine beetje pokegeld wat ze bezat was de chauffeur zo vriendelijk haar achterin te gooien, tussen de verhuisdozen en met plastic omhulde meubels. Het was alles behalve comfortabel. Zo nu en dan dutte ze weg. Zodra de chauffeur een scherpe bocht nam schrok ze weer wakker. Haar maag rommelde en het was benauwd. Toen ze aankwam in de haven van Cyllage City had ze geen idee waar te gaan. Kalos was één nieuw spektakel voor haar waarvan ze geen flauw benul had waar te gaan. Misschien werden er niet eens contest gehouden in de Kalos regio. Door die gedachten keek Celeste op en gingen haar blauwe ogen rond het busje. Met een zucht rustte ze haar hoofd tegen de zijkant aan. Wie weet was de chauffeur wel een ontvoerder en zou hij haar straks meenemen naar een of andere enge plek. Celeste was er van verzekerd dat Musha en Tsu haar wel helpen konden. Ze kon wel wat gezelschap gebruiken. De chauffeur wilde niets weten van pokémon. Ze mocht niet mee als ze hen er uit zou laten. De motor maakte te veel lawaai om hem te horen. Wat kon het kwaad. Celeste reikte naar haar roze tas en schoof hem naar zich toe. Ze opende een van de zij vakjes en haalde daar twee pokéballs uit. Ze opende ze tegelijk. Tsu bekeek meteen zijn omgeving en leek het gebrek aan zonlicht niet erg fijn te vinden. Hij keek Celeste vragend aan. "We zijn op weg naar een nieuwe plek, Tsu. Een nieuw begin" Tsu knipperde met zijn groene ogen, dacht daar even over na, en besloot zich er dan maar gewoon bij neer te leggen. Hij rende naar zijn trainer toe en sprong op haar schoot. Lenig kroop hij naar haar nek en drapeerde zich daar omheen. Celeste aaide hem over zijn hoofdje en lachte zacht. Musha was wat rustiger. Ze keek loom heen en weer en zweefde toen naar Celeste's tas. Voorzichtig opende ze het grootste vak en begon er in te zoeken. "Wat is er, Musha?" Wilde Celeste weten. Ze kon toch nog niet honger hebben? Ze hadden uitgebreid ontbeten op hun tochtje op de boot. Meer dan uitgebreid. Toen ze klaar waren zat Celeste zo vol dat ze bang was om te lopen. Musha had een vastberaden uitdrukking op haar altijd vriendelijke snoet staan. Met zachte, kirrende geluidjes schoof ze spullen opzij. Celeste wilde net naar de tas rijken toen ze er wat uithaalde. Musha schoot er pijlsnel mee vandoor en verdween achter wat dozen. Celeste keek verbaasd toe. "Musha?" Vroeg ze uiteindelijk onzeker toen er voor enkele minuten geen geluid klonk. Tsu sprong van Celeste's schouders af toen Musha verscheen. Hij draaide zich om naar haar en begon te stralen. Toen Celeste naar Musha keek zag ze tot haar verbazing dat ze een klein cupcakje vast had met één kaarsje er op. Het kaarsje brandde niet maar Celeste begreep het idee. "Het is mijn verjaardag!" Raadde ze, een beetje onzeker. Tsu en Musha knikte allebei enthousiast. Musha zweefde vooruit en stak het cakeje vooruit met glunderende ogen. Celeste nam het aan en keek er naar alsof het zojuist een fortuin zou gaan bezitten. "Oh jullie!" Riep ze uit en ze omhelsde haar geliefde pokémon in een bearhug. Musha slaakte een blij kreetje en wreef liefdevol tegen Celeste's wang aan. Toen ze de twee weer losliet glimlachte ze nog steeds. Ze hield het cakeje vast in haar handen op haar schoot en zuchtte toen. Ze begon het papiertje er vanaf te halen en brak hem in drie stukken. "Eentje voor Musha" Ze reikte het stukje cake uit naar Musha die het aanpakte en tevreden neerstreek naast haar om het op te eten. "Eentje voor Tsu" Ze gaf het tweede stuk aan Tsu die het gretig aannam en er meteen op begon te knabbelen. "En eentje voor mij" Zei ze met een diepe zucht en ze stak het kleinste stukje cake in haar mond. Het smaakte heerlijk. Het leek wel een soort citroen cakeje met een mengeling van vanille er doorheen. Tsu keek blij terug naar Celeste toen hij zag dat ze het lekker vond. Celeste aaide Musha over haar ruggetje terwijl zij haar stukje cake opat. Zo zaten ze een tijdje stilletjes bij elkaar. Toen Musha haar stukje op at was Tsu alweer in haar nek gekropen en leek hij in slaap te zijn gevallen. Musha zweefde weer omhoog en landde op Celeste's schoot. Het roze rondje op het midden van haar neus begon blauw te gloeien en ze keek Celeste recht aan in haar ogen. Celeste kreeg in gedachten de woorden 'bestemming', 'gevoel' en 'nieuwsgierigheid' door. Allemaal klonk het vragend. "Ik heb geen idee waar we heen gaan.." Begon Celeste eerlijk. "Maar ik ben zeker wel nieuwsgierig" lichtte ze haar roze pokémon toe. Musha keek haar intens aan en verduidelijkte het woord 'gevoel'. Celeste keek onschuldig naar haar handen. "Ik heb geen idee waar je het over hebt" Musha vloog omhoog en tikte haar trainer met haar voorpootje op haar hoofd. "Auw!" Celeste legde haar handen op haar hoofd en keek Musha aan die beschuldigend terug keek. "Oké oké .. ik zit er een beetje mee dat ik toch mijn verjaardag vergeten ben" Maar daar stond tegenover dat ze het niet had kunnen weten. Sinds het ongeluk wist ze niets meer. Dat ongeluk was alweer een maand of wat terug maar toch. Musha keek haar doordringend aan. ".. en dat ik me zorgen maak waar we terecht gaan komen" Kalos was een grote plek en anders dan Unova. Heel anders van wat ze gehoord had. Wie weet kwam ze wel uit ergens in de middle of nowhere. Tenslotte was Cyllage City nogal druk bevolkt en omringd door andere dorpjes en steden .. er was geen garantie dat ze ergens veilig aankwam. "Maar goed, ik weet zeker dat we er samen wel uitkomen" Verzekerde ze haar Munna. Musha leek niet erg tevreden met dat antwoord maar ze wist ook dat Celeste er niet over door ging. Celeste opende haar armen en nam de pokémon tegen zich aan. Musha begon een liefdevol, knorrend geluid te maken terwijl ze zich in een innige omhelzing met haar trainer begaf. Glimlachend hield ze haar zo vast voor een tijdje. Tsu lag in haar nek te slapen. Ze voelde plotseling tranen opkomen. Musha scheen dit ook aan te voelen en begon harder te knorren. Ze kon wel huilen van blijdschap. Haar pokémon waren haar zo dierbaar. Op momenten als dit werd ze vaker emotioneel. In het diepe gegooid, alleen. Gelukkig had ze haar pokémon aan haar zijde. Met Musha in haar armen en Tsu om haar nek begon ze weer weg te dommelen. Het wiegende bewegen van het busje schudde haar heen en weer in een soort ritme. Het geronk van de motor maakte haar oogleden erg zwaar.

Toen de bus met een enorme schok stopte werd Celeste bijna naar voren gelanceerd. Geschrokken keek ze om zich heen maar besefte dat haar zaklamp uitgegaan was. Het was pikdonker. Ze voelde Tsu bewegen. Haastig zocht ze naar haar tas. Haar handen tastte de bodem af tot ze er tegen aan stootte. Onhandig begon ze te zoeken naar het vakje met de pokéballs. Ze hoorde hoe een portier dichtgeslagen werd. Haastig haalde ze er twee uit en drukte op hoop van zegen op de knop. In het donker klonken twee, metaalachtige geluiden en verdween het gewicht van Tsu en Musha van haar af, net toen de deuren open gingen. Celeste sloot haar ogen tegen het felle licht en hield haar handen er voor. "Wakey, wakey, Princes" Klonk de ruwe stem van de trucker. Celeste opende haar ogen moeizaam en knipperde tegen het licht. "Uw eerste en laatste halte" Rommelde hij. Celeste kwam nieuwsgierig overeind en hing haar tas om. Haar beneden voelde slap van het lange zitten en haar kont deed vreselijk zeer. De trucker stapte opzij toen ze hem naderde en hield zijn arm uit, alsof hij de vorstin van The Orange Islands langs liet. Celeste sprong naar buiten en keek de Trucker aan. "Hartstikke bedankt voor de lift" Zei ze oprecht en ze keek hem glimlachend aan. De trucker haalde zijn schouders op. "Geen probleem, ik help graag jonge trainers" Eigenlijk wilde ze zeggen dat ze geen trainer was, maar de zowaar blije uitdrukking op het vieze gezicht van de trucker weerhield haar daarvan. Ze knikte nog één keer naar hem en de trucker liep om zijn busje heen. Het portier hoofde Celeste dichtslaan. Even later startte de truck en werd ze achter gelaten, hoestend toen een vieze rookwalm uit de uitlaat schoot. Even later was ze gehuld in stilte. Haar blauwe ogen keken de omgeving geïnteresseerd rond.

Wat Celeste meteen opviel waren de windmolens. Geluidloos bewogen ze op het koude briesje wat om haar heen woei. Bont gekleurde herfst bladeren danste mee op de wind en vlogen langs haar heen. Rillend sloeg het meisje haar jas dichter om zich heen en liep naar een hekje dat om een klein, bevroren slootje stond. Ze zag hoe een kleine, blauwe pokémon over het oppervlak gleed en heel blij leek. Twee van zijn vriendjes volgde zijn voorbeeld en al snel gleden ze als schaatser over het ijs. Terwijl Celeste in haar tas zocht naar een pokédex kwam er een oranje, wezelachtige pokémon uit het water sprong. Er volgde er nog drie. De laatste echter, zag er anders uit. Haar vacht was niet oranje zoals die van de rest, maar bleek geel. Celeste liet bijna haar tas vallen van opwinding toen ze zich realiseerde dat ze een shiny pokémon aanschouwde! Ze moest het vangen! Celeste pakte haar pokédex en de bal van Tsu uit haar tas en liet hem eruit. Terwijl ze haar pokédex opende en de entry’s maakte. Net toen ze een aanval wilde roepen keek ze op en zag ze, tot haar grootste teleurstelling, dat de shiny pokémon was verdwenen. Ontzet staarde ze naar het wak en verwachtte half en half dat ze weer boven zou komen. Maar.. dat gebeurde niet. Celeste kreunde luid en liet zich slap over de reling vallen. “Ik ben hem kwijt, Tsu!” Kreunde ze. De Snivy sprong ook op het hek en legde een handje meelevend op haar kruin. “Mijn eerste stap in Kalos, en ik verlies een van de meest zeldzame fenomenen uit het oog” Maar toen realiseerde Celeste weer waarom ze hier was. Ze veerde overeind. Juist! Ze was in Kalos! Haar optimisme zorgde er voor dat ze het pijnlijke moment van net alweer vergat. Ze pakte ook de pokébal van Musha uit haar tas en gooide hem op. “We zijn in Kalos, Musha!” Zong ze ondertussen en ze ving de lege bal weer in haar handen. Tsu slaakte een blij kreetje en klom weer naar zijn gebruikelijke plekje om haar nek. Met een grote grijns griste ze haar tas van de grond en rende in een willekeurige directie. Er moest hier ergens een pokécenter zijn waar ze kon checken waar ze was, waar haar volgende locatie zou zijn, waar het eerst volgende contest zou zijn. Celeste rende een stel trappen op en keek om zich heen. Links van haar was een iets hoger gelegen brug. Misschien kon ze vanaf daarboven iets zien. Opgewonden rende ze de trappen op en bleef bovenaan de brug staan. Onderzoekend keek ze om zich heen of ze iets zag. Turend hing ze over de leuning heen met één hand boven haar ogen. Tsu imiteerde haar beweging en deed ook alsof hij op de uitkijk stond. Ze merkte niet dat Musha’s aandacht werd getrokken door wat anders. Ze leek iets aan te voelen. Toen ze plotseling weg zoefde keek Celeste wel op. “Hé, Musha! Wacht! Waar ga je heen?” Riep ze gealarmeerd. Musha zoefde de brug en trappen weer af. “Wacht op mij! Dit is niet een goed moment om verdwaald te raken” Riep ze angstig uit. Tsu riep Musha ook na maar Musha luisterde niet. “Musha!” Riep ze nog één keertje, hoopvoller deze keer. Toen voelde ze hoe iets achter haar schoen bleef hangen. Ze viel naar voren en kwam met een smak tegen de grond. “Auw” Bracht ze droogjes uit en ze ging zitten. Ze keek om zich heen maar er was geen spoor van Musha. Celeste wreef over een pijnlijke plek op haar armen en zuchtte diep. Wat een start! Eerst verloor ze een shiny , wat was het ook weer, uit het oog en nu had ze zojuist een vernederende val gemaakt. Niet de beste manier om in Kalos te beginnen.

lights will guide you home

Tsu was vlug van haar nek af gesprongen toen hij de betonnen stoep op zich af zag komen. Bezorgd sprong hij naar Celeste toe en vroeg bezorgd of ze ongedeerd was. Celeste wreef over haar armen en knikte naar de Snivy. "Het gaat, het gaat.. waar is Musha?" Vroeg ze zich hardop af. Ze wist dat ze nooit zo maar weg zou zweven zonder reden dus verwachtte ze ook dat ze vroeg of laat wel terug zou komen. Celeste duwde zichzelf met een zucht overeind en veegde het zand en de sneeuw van haar kleding af. Haar jas was gelukkig niet te erg beschadigd. Buiten wat schaaf plekken en de gebruikelijke moddervlekken leek het er op dat hij geen gaten had opgelopen. Maar goed ook, Celeste had geen idee hoe ze een nieuwe jas zou moeten betalen. Of waar ze dat zou moeten halen. Snivy keek plotseling om en riep wijzend ergens heen. Het meisje keek op en zag Musha aan komen zweven met een grote glimlach op haar gelaat. "Daar ben je!" Riep ze opgelucht. Nog iemand kwam de hoek om gelopen en het leek erop dat Musha haar gehaald had. Fronsend liep ze naar hen toe. Het meisje had rood haar en blauwe ogen. Ze wilde net haar mond open doen om zich voor te stellen en had in feiten haar hand al uitgestoken, toen er iets moois de hoek om kwam glijden. Meteen begon Celeste te glunderen, haar blunder van net al vergeten. "Heilige Arceus!" Riep ze uit en ze griste haar pokedex uit haar tas. Ze schreed bijna gracieus naar de Gardevoir toe en nam haar op in de pokedex. "EEN SHINY GARDEVOIR!?" Riep ze uit en ze keek stralend in de mooie ogen van de pokemon. Musha maakte een tevreden geluidje en landde op het hoofd van Celeste. Als een zacht, schattig roze insect grepen haar handjes de zijkanten van haar hoofd vast en keek ze naar de Gardevoir en haar trainer. "Wat is ze moooooi!" Bracht ze met een zucht van verlangen uit. Wat zou zij doen om ook een shiny Gardevoir te hebben.. enige shiny pokemon. De shiny Buizel schoot weer door haar hoofd en ze beet op haar lip. Tsu trok op dat moment veeleisend aan haar broek en wees naar het meisje. Celeste keek even naar beneden en werd toen rood. "Oh jee, het spijt me zo erg voor mijn manieren" Bracht ze uit op een toon alsof ze het echt vreselijk vond dat ze zo informeel was. Ze stak haar hand uit naar het meisje en glimlachte breed. "Mijn naam is Celeste" Haar glimlach verging een beetje toen ze zag dat de mouw van haar t-shirt open gescheurd was. Ze zag ook wat er onder zat. Ze bedoelde er niets mee, maar haar glimlach was even verdwenen. Snel keek ze het meisje weer in haar blauwe ogen. "Als ik iets aan je jas kan doen, zeg je het maar" Ze wist even niet zo gauw wat ze precies moest doen aan een kapotte jas maar het ging om het idee, toch? Celeste stak haar hand uit naar haar Snivy. "Dit is Tsu, mijn Snivy die ik mee heb genomen uit de Unova regio" Ze legde toen haar hand liefdevol op het hoofdje van haar Munna. "En dit speciale dametje, heet Musha. Zij is een Munna, ook uit de Unova regio" Ze eindigde haar zin met een brede glimlach en ze kruiste haar armen over elkaar, nieuwsgierig naar wie voor haar stond. Onwillekeurig gingen haar blauwe ogen naar de shiny Gardevoir. Ze zag er zo statig en mooi uit! Meteen had ze diepe respect voor de pokemon.

lights will guide you home

Celeste keek niet overtuigd dat haar hulp weggewuifd werd. Maar ze besloot om er niet over door te gaan. Ze was blij toe om te horen dat ze eindelijk zichzelf ook voorstelde en knikte plechtig. "Aangenaam Vivienne en Fiora"  Haar ogen gingen weer naar de Gardevoir en ze moest zichzelf inhouden niet heel hard nogmaals te gaan fangirlen. "Ik ben hier net .. enkele minuten, afgezet met een busje"  Haar kont deed nog steeds zeer van de harde ondergrond. "Ik ben helemaal vanuit Unova gekomen, Kalos is iets heel nieuws voor mij"  Vertrouwde ze Vivienne toe. Op dat moment zweefde Musha naar voren. Ze bleef dicht bij Vivienne zweven en leek heel erg nieuwsgierig naar wat er onder haar mouw verstopt zat. Het was de roze pokemon niet ontgaan dat ze iets probeerde te verbergen. Heel voorzichtig reikte ze naar voren met haar voor pootje en legde die tegen haar schouder aan. De bloempatronen op haar huidje begonnen te gloeien. Ze sloot haar ogen even en straalde de woorden "Onder jas en hulp nodig" door in haar hoofd. Aldoor zorgde ze er ook voor dat hoe dan ook Vivienne aan kon voelen dat Musha het niet bedreigend bedoelde. Ze oogde de Gardevoir vriendelijk en begon vriendelijk te zoemen. Celeste keek verbaasd toe. Normaal deed ze dit nooit met vreemden. "Nou, Musha vind je aardig!" Riep ze uit. Wie vond Musha niet aardig? "Normaal doet ze dit nooit bij vreemden, volgens mij is er iets speciaals aan jou" Begon Celeste met een glimlach.