Hoe verder ze van haar ouderlijk huis vandaan ging, hoe breder de glimlach om haar lippen werd.. Het voelde letterlijk alsof er een grote last van haar schouders viel zodra ze verder de bewoonde wereld in liep met Sparky aan haar schouder. Hailey herkende de vele straatjes en steegjes waar ze langsliep, even verderop was haar favoriete plek om rond te hangen vroeger. De plek waar ze het over had was een gezellig winkelstraatje met in het midden een grote fontein in de vorm van een Litleo. Dat was ook de plek waar ze haar Pikachu toentertijd had ontmoet. “Pika!” riep Sparky ineens uit waardoor de brunette opschrok uit haar gedachte en verstrooid opkeek. De Pikachu sprong van zijn plek waar hij soepeltjes op vier poten terecht kwam en met een snelle aanloop richting de fontein rende. ‘hé wacht! Sparky!’ riep Hailey haar Pokémon na en sjokte op een versneld tempo achter haar Pikachu aan. Het gele wezentje klom ietwat onhandig op de stenen rand van het bassin waar hij met twinkelende oogjes naar zijn spiegelbeeld staarde. Op de bodem lagen wat muntjes. ‘Hey wat doe je daar?” vroeg Hailey nieuwsgierig zodra ze bij het gele wezentje in de buurt was gekomen. Sparky draaide zijn kopje een kwartslag zodat hij zijn trainer aan kon kijken recht in haar blauwe ogen. Vrolijk wees hij met zijn kleine wijsvingertje naar de bodem van de fontein. Tussen het kletterende water door kon ze zien dat er wat muntjes op de bodem van de fontein lag. Ze grijnsde lichtjes naar het wezentje waarop ze haar portemonnee pakte uit haar zak om daar een muntje uit te pakken. “Pika?” De Pikachu boog zijn hoofd niet helemaal begrijpend opzij en keek haar met een niet begrijpende blik aan. ‘oh begrijp je het niet helemaal? Als je een muntje gooit in het water dan komt misschien je wens uit,’ legde Hailey kort aan Sparky uit die langzaam knikte, dit terwijl ze knipoogde naar haar partner. Het meisje lachte kort voor ze op de Pikachu afliep en hem van de rand af tilde, tijdens het tillen drukte ze het muntje in zijn kleine handje, en hield hem voorzichtig boven het water. “Laat het muntje maar vallen.” Sparky deed wat Hailey hem opdroeg en liet het muntje in het water vallen dat meteen naar de beneden zonk als een stuk beton. “En sluit nu je ogen en doe een wens.”De Pikachu sloot zijn ogen zoals Hailey hem vertelde en bleef voor een paar minuutjes stil. De brunette grinnikte zachtjes waarop ze hem zachtjes onder zijn kin kriebelde en hem daarna in haar armen liet hangen zodat hij nog naar het water kon kijken. Ze was ervan overtuigd wanneer ze de Pikachu nooit had ontmoet dat het haar leven nooit veranderd zou hebben en daar was ze hem dankbaar voor. Dat was ook iets waar ze liever niet aan wilde denken omdat het een te pijnlijk onderwerp was. Tsja hoe moest het nu dan verder?
Hailey had nog niet de juiste spullen om haar reis mee te beginnen, ze had een Pokédex, Pokéballen en een Pokéball voor Sparky nodig. Haar budget ging hier ook niet mee helpen want dat was gewoon veels te weinig om zo’n set aan te schaffen, ze moest ook nog wat andere dingen kopen buiten de basis dingetjes. Dat haar Pikachu ook nog geen bal had was omdat ze daar nooit aan gedacht had er een te kopen toen ze dit nog wel kon. Of omdat haar ouders haar spaarrekening in de smiezen hielden en ze Sparky voor hen had willen verstoppen. Wat het ook was dit ging haar niet helpen en haar Pikachu al helemaal niet. “Pikachu!” plots klonk de stem van Sparky weer waardoor Hailey opschrok uit haar gedachte en het wezentje in zijn ogen aankeek. Die warme kastanje bruine oogjes keken haar trouw aan vanuit zijn positie waardoor ze besefte dat ze hier met een Pikachu in haar armen stond. “Laten we gaan,” zei ze ietwat afwezig. Niet helemaal wetend welke kant ze op liep ging Hailey met Sparky in haar armen richting de straat waaruit het tweetal eerst vandaan kwamen. Als ze het goed had kon ze daar een Pokémon Center vinden en vragen bij de zuster wat ze moest doen. Zelfs al had ze nu een eigen Pokémon waren deze wezentjes een heel nieuw concept voor haar. Wel had ze van tevoren al bedacht dat ze badges wilde gaan verzamelen maar veel informatie had ze niet kunnen vinden op internet. Dit had ook te maken met het feit dat haar ouders alles in de gaten hadden gehouden met wat ze deed, ze konden meekijken via hun computer van een afstand en de websites die in hun ogen ongeschikt waren blokkeren. Gelukkig was dat tijdperk nu wel voorbij maar zat ze wel met dit probleem in haar maag. Plus Lumiose City was gigantisch en er was een avond klok daar moest ze wel rekening mee houden want het risico dat ze haar Pikachu dan ging verliezen was dan nog groter.. ‘ugh deze stad was echt geweldig om in te wonen,’ dacht Hailey nog sarcastisch.
De brunette drukte Sparky dichter tegen zich aan waarop ze haar pas ietwat versnelde. Hailey wilde kosten wat het kost dat center bereiken zodat ze kon vragen waar ze moest zijn om een Pokédex op te halen. Dat kon wellicht schelen in de tijd die het haar kostte om erachter te komen in welk deel ze van Lumiose City moest zijn. In de verte kon het meisje de Prism Tower zien dat langzaam boven wat gebouwen opdoemde.. de punt van de toren was goed zichtbaar, waardoor ze in de gaten kreeg dat ze meer het centrum van de stad bereikte. Zover was ze nog nooit geweest.. dat ging dus straks ook nog een uitdaging worden buiten de stad. Kaart lezen was namelijk ook niet een van haar sterkste kanten. Hailey liep verder over de stoep toen ze opmerkte dat een gebouw met een rood dak haar bekend voor kwam. “Kijk daar is het Pokémon Center!” riep ze enthousiast uit en keek met een opgewonden blik in haar ogen naar Sparky. Ze was ergens heel erg opgelucht dat ze het gebouw zonder moeite had weten te vinden en wees daarom uitbundig met haar vinger naar voren zodat Sparky het kon volgen met zijn kleine kraaloogjes. Een vrolijke glinstering verscheen in zijn ogen toen hij dit ontdekte en knikte resoluut met zijn hoofd. Het meisje volgde het voorbeeld van de Pikachu waarop ze een drafje in wilde zetten om bij haar bestemming aan te komen.. nu wist ze dat het goed zou komen maar toch bleef ze twijfelend staan. Waarom twijfelde ze nu? Hailey slaakte een diepe zucht om vervolgens op een houten bankje te gaan zitten waar ze Hiro naast zich neer zette. “Waarom wilde ik ook alweer beginnen aan deze reis?” vroeg ze zich hardop af en richtte haar blauwe ogen naar de bewolkte lucht. Wat als dit ook zou mislukken? Ze kon niet meer terug naar huis.. of überhaupt ergens heen, ze stond op straat. Dit realiseerde ze zich nu pas. “Pika! Pikachu!” piepte Sparky ineens en voelde dat het gele wezentje zijn beide pootjes op haar arm had gelegd. In zijn ogen kon ze zien dat ze het niet mocht opgeven maar toch bleven die woorden in haar hoofd rondspoken. Haar vader had haar erop gewezen dat hij ervan overtuigd was dat ze niets zou bereiken in haar leven omdat ze uitgekotst werd door de mensen om haar heen. En waarom..? omdat ze niet het standaard meisje was dat op jongens viel...
Sparky was nu de enige die bij haar was en oprecht om haar gaf. Dat hij zelfs de moeite deed om haar op te vrolijken raakte haar. Hailey voelde dat ze een brok in haar keel kreeg maar vocht tegen de tranen die zich naar buiten probeerde te werken. Het besef dat ze er nu écht alleen voor stond kwam nu veel harder aan toen ze boos naar boven stormde om haar spullen te pakken. Het liefst wilde ze zo snel mogelijk weg uit deze stomme rotstad..
