Vandaag was dan eindelijk de dag. Een échte opdracht vanuit de basis die hij mocht uitvoeren samen met Kiara maar gelijk ook best een vrij heftige. Als Sora het goed had begrepen was er een vrouw die plotseling ernstig ziek was geworden wat er precies was zou hij pas te horen krijgen bij de opdrachtgever thuis. Het klonk allemaal best heftig maar hij kon pas iets van de situatie zeggen nadat hij het goede huis had weten te vinden hier in Lumiose City. Er moest ergens een station in de buurt zijn want daar ergens woonde de zieke vrouw met haar zoon in de buurt. Die waarschijnlijk om hulp had gevraagd. “Hier moet het ergens zijn,” dacht hij hardop en richtte zijn blauwe ogen op de rij huizen waar hij was aangekomen met zijn Lycanroc aan zijn zijde. Hij probeerde het huisnummer van de vrouw te vinden, dat hij door had gekregen,maar kon niet direct 701 vinden tussen de vele huisnummers. “Oh daar!” riep hij ineens uit waarop hij snel richting het tuinpad sjokte waar het huisnummer duidelijk aan de gevel gegraveerd stond op een bordje. Kiara schrok van de plotselinge kreet van de jonge knul maar rende toch achter hem aan. Eenmaal bij de voordeur drukte hij opgetogen, zonder iets tegen zijn partner te zeggen, op de bel met zijn duim. “..ik hoop dat we niet te laat zijn,” mompelde hij tegen Kiara die verbaasd opkeek toen ze de stem hoorde van de jongen. De Lycanroc wilde net reageren toen op dat moment de deur open werd gedaan door een jongeman. Sora schatte hem rond de 17/18 jaar misschien nog iets ouder maar de ernstige blik in de ogen van de jongen liet hem weer focussen op zijn doel. “Ben jij de Ranger die ik om hulp heb gevraagd?” vroeg de jongen vrijwel direct en viel meteen met de deur in huis hiermee. Blijkbaar vond diegene het niet raar dat een jochie van net vijftien aan de voordeur stond. “Ja klopt.. nouja.. ik ben gestuurd om te komen helpen,” gaf hij als reactie en wisselde even snel een blik uit met Kiara die instemmend knikte. De jongeman knikte als teken dat hij hem gehoord gehad en gebaarde dat hij naar binnen mocht komen. “..Wat is er precies gebeurd?” vroeg Sora terwijl hij zijn Lycanroc voor ging die op de overloop bleef staan. “Mijn moeder heeft tijdens tuinieren wat Stun Spore van een Vileplume binnen gekregen en daar heeft ze een allergische reactie op gekregen,” legde de jongen uit. “..zie je mijn moeder is longpatiënt en ik kan dus niet weg omdat medicijn op te halen.. me vader is op zakenreis,” werd er aan toegevoegd. De ernstige blik in de ogen van de oudere jongen ontging de jonge Ranger niet.
Sora knikte begrijpend waarna hij vastberaden zijn hand balde tot een vuist en even kort naar zijn Lycanroc tuurde. “Ah ik snap het! Er moet iemand bij haar blijven.” De jongen knikte op de woorden van de jonge ranger die zich toen verder richtte op de opdracht. “Hoe heet dat medicijn en waar kan ik het vinden?” vroeg hij vervolgens. Het was een serieuze zaak en dit nam hij heel serieus in zich op al had hij absoluut geen verstand van de zaken waarmee deze jongen te maken had. Sora wist wel dat Stun Spore gevaarlijk was en dat het inademen voor bijwerkingen kon zorgen maar als het al gevaarlijk was voor Pokémon dan.. en als zij daar al last van kregen binnen en zelfs buiten gevechten, dan was het voor mensen ook gevaarlijk zeker als je daar gevoelig voor was. Sora schudde met zijn hoofd om zichzelf bij de les te houden en focuste zich weer op zijn opdracht. Zo gedreven als dat hij zijn kon. “Dit is het medicijn dat je kunt ophalen in Kiloude City. Het is gemaakt van Salveo Kruid en als het goed is moet dat de bijwerkingen van de Stun Spore verminderen,” sprak de zoon van de zieke vrouw die Sora een briefje toereikte vervolgens wees hij op een adres waar hij het goedje kon ophalen. Er zat ook klein briefje bij waarop stond genoteerd dat hij het mocht ophalen. De jongen knikte zelfverzekerd waarna hij zich omdraaide en even kort naar Kiara keek die zich ook omdraaide om naar buiten te lopen. “Maak je geen zorgen, oké? Ik ga dat medicijn nu halen,” zei hij nog voordat de knul zich omdraaide en op een drafje over het tuinpad liep. Hij hoorde de jongen nog iets vragen maar Sora hoorde het al niet meer doordat hij zo gefocust was op zijn opdracht. Ze hadden echter wel mazzel dat het station een straat verderop was en dat hij voor deze missie een trein pas had aangevraagd zodat hij kon reizen met de trein naar Kiloude City. Desondanks rende Sora op een drafje met Kiara achter zich aan naar het station. Tijdens de tocht naar het station had hij de brief zorgvuldig weggestopt in zijn ranger uniform zodat er niks mee kon gebeuren. Sora rende vlug door de stationshal heen op weg naar het perron waar de trein van Lumiose City naar Kiloude City vertrok. Eenmaal op het perron liet hij aan een conducteur zijn trein pas zien die goedkeurend knikte. “Fijne reis, knul.” klonk het vriendelijk waarop Sora de trein instapte. “Bedankt meneer!” zei hij nog voordat de deur zich sloten en met Kiara op een stoel ging zitten.
Tijdens de rit naar Kiloude City staarde Sora loom uit het raam naar buiten waar verschillende landschappen langs flitste als een film die snel werd doorgespoeld. De jongen dacht even terug aan de gebeurtenissen van thuis toen hij naar de relaxte houding keek van zijn Lycanroc. Kiara was nog nooit zo kalm geweest als nu want dat was wel eens anders geweest. Zou zijn moeder überhaupt hebben geweten waar ze mee bezig was geweest? Of wat ze de Lycanroc had aangedaan? Sora wilde er eigenlijk niets van weten maar toch was hij zich ervan bewust dat hij ooit in aanraking zou komen met Team Rocket. Als hij zou slagen van de Academy, natuurlijk. Het was hem, voordat hij kwam bij de rangers, al gezegd dat het werk dat hij ging doen gevaarlijk kon zijn. Ergens kreeg hij het gevoel dat hij in de toekomst meer Pokémon nodig zou hebben dan alleen zijn Lycanroc.. maar hij wist niet helemaal zeker of hij dat wel kon of wilde. In Alola had hij immers ook geen Pokémon gevangen voordat hij naar Kalos was afgereisd omdat hij geen van de Pokémon uit hun natuurlijke omgeving wilde halen. Sora schrok op uit zijn gedachte toen hij voelde dat Kiara met haar snuit tegen de hand van de knul tikte om aan te geven dat hij bij de les moest blijven. “Roc! Lycan!” gromde ze en gebaarde met haar snuit naar de naderende stad. “Oh haha! we zijn er al bijna,” grijnsde hij maar voelde zich nog steeds erg ongemakkelijk. De jongen maakte zich vooral zorgen of Kiara er wel oké mee ging zijn als hij besloot om meer Pokémon te vangen. Misschien moest hij dat onderwerp later eens met haar bespreken. Sora schudde met zijn hoofd om zichzelf bij de les te houden waarna hij opstond van zijn plek en richting de deuren van de trein liep. Zijn Lycanroc volgde hem op de voet. Toen het tweetal buiten stond nadat de trein was gearriveerd keek Sora zoekend om zich heen. De winkel die het medicijn verkocht moest hier ergens in de buurt zijn maar de jongen had geen enkel idee waar het gebouw kon zijn. “Ugh..soms wou ik dat ik me grote mond hield,” mompelde Sora terwijl hij fronsend zijn armen achter zijn hoofd vouwde. Kiara keek met een lichte grijns naar de knul die benauwd om zich heen keek. Kiloude City was onbekend terrein voor de jonge ranger maar om heel eerlijk te zijn was heel Kalos nog onbekend voor hem. Een eindje verderop( niet zover van hen vandaan) zag hij wel het rode gebouw van het Pokémon Center waarop Sora zich tot Kiara richtte. “Misschien kan zuster Joy ons helpen,” dacht hij hardop na en keek even twijfelachtig naar zijn Lycanroc. De wolfachtige gaf een kort knikje als teken dat ze het eens was met de knul. “Kom,” grijnsde hij en gebaarde dat Kiara hem moest volgen. De tocht naar het Pokémon Center duurde korter dan verwacht waar het tweetal kort daarop arriveerde. Sora liep door de glazen schuifdeuren naar binnen waarbij hij zijn blauwe ogen op de balie had gericht waar de rozeharige achter zat. “Alola! Zuster Joy!” riep hij halverwege met een brede grijns voordat hij bij de receptie aan was gekomen en stak begroetend zijn hand omhoog. De vrouw keek enigszins verbaasd op zodra ze merkte dat de jongen binnen was gekomen waarop een warme glimlach op haar gelaat verscheen. “Kan ik je ergens mee helpen, jongeman?” Vrijwel direct gleden haar ogen richting de Lycanroc die aan Sora’s voeten was gaan zitten. “Uhm ja.. ik ben niet zo heel erg bekend hier in Kalos. En ik wil graag weten waar ik deze winkel kan vinden.” Snel pakte Sora het briefje waarop het adres stond geschreven waar hij het medicijn kon ophalen dat hij aan de zuster liet zien. “Ik heb nogal haast..” voegde hij er ietwat ongemakkelijk aan toe.
De zuster pakte het briefje aan waardoor haar glimlach eventjes van haar gezicht verdween en kort knikte. Vervolgens richtte de vrouw haar aandacht op de jonge ranger waar ze het briefje aan terug gaf. “Ik ben bang dat ik je teleur moet stellen maar de eigenaar van deze winkel is een tijdje geleden gestorven. Het is gesloten.” reageerde de zuster ietwat droevig terwijl ze zich bukte en iets van onder haar bureau pakte. “Niet getreurd ik gebruik deze kruiden standaard om Pokémon mee te genezen,” voegde ze toe aan haar eerdere woorden en reikte Sora een klein potje aan. De jongen bekeek het etiket snel even en er stond inderdaad dat er gemalen salveo kruiden bevatte. “Perfect! Is het ook bestemd voor mensen?” zei Sora terwijl hij een dankbare blik op de zuster wierp. “Jazeker! Zorg dat degene die het inneemt het oplost in heet water,” legde ze uit aan de jongen die knikte. “Bedankt zuster voor je hulp ik denk dat die mevrouw zich er beter door gaat voelen!” De jongen draaide zich snel om nadat hij het medicijn zorgvuldig in zijn uniform had weggestopt en Kiara gebaarde om mee te komen. Ze moesten nu meteen terug naar Lumiose City zodat die moeder van de jongen zich beter ging voelen waarop Sora zijn looppas versnelde. De terugreis ging vrij snel voor zijn doen en binnen no-time stonden hij en Kiara weer buiten het station van Lumiose City. Sora had een erg geconcentreerde uitdrukking op zijn gezicht staan terwijl hij het huis van de vrouw zocht. Dat best vrij vlot verliep omdat Sora er al eerder was geweest en dus meteen wist waar het huis zich bevond. Eenmaal terug aangekomen bij het huis belde Sora hijgend aan waarbij hij half leunend tegen de deurpost aan stond om zijn ademhaling weer op peil te krijgen. De zoon van de vrouw deed zoals daarvoor de deur open waar Sora meteen het medicijn aan overhandigde waar hij uitlegde wat er gedaan moest worden, gelijk ging de oudere jongen terug naar binnen. Na hem te hebben bedankt. “Het was me het dagje wel, Kiara,” verzuchtte Sora terwijl hij het zweet van zijn hoofd afveegde en een berichtje stuurde naar de basis of hij het goed had gedaan. De Lycanroc gromde instemmend terwijl ze haar snuit tegen zijn hand aandrukte. Sora glimlachte naar zijn partner, die op haar beurt, met een trotse blik in haar ogen terug staarde naar de knul. “Ik hoop dat we in de toekomst meer mensen kunnen helpen op deze manier maar voor nu lijkt het me een goed idee om naar huis te gaan,” zei Sora tegen Kiara die een instemmende grom liet klinken. Aan de ene kant wilde hij wel blijven wachten om te kijken of alles goed ging met de vrouw maar aan de andere kant vond hij het ook een beetje privé. En hij wilde zich niet al te betrokken voelen bij elke opdracht die hij zou krijgen, Voor nu hoopte hij dat de vrouw zich beter zou voelen en dat was het belangrijkste.
