Voor iemand die zo slim, verstandig en intelligent was als Cooper, zou je denken dat er maar weinig nodig was om hem ergens versteld van te doen staan. Als je zou denken dat hij de soort persoon was die je met open mond aangaapt als je een muntstuk achter een van zijn oren vandaan tovert, dan heb je hem perfect weten in te schatten als persoon. Het was dan ook vanzelfsprekend dat Cooper minstens een paar minutenlang verward was geweest toen hij een brief had gekregen. Het was echter niet zomaar een brief. Het was een
serieuze brief. Het was een brief waarvan hij een soortgelijke envelop tal van keren voorbij had zien komen toen hij nog bij zijn ouders thuis woonde, maar waar hij nooit toestemming voor had gekregen om ze open te maken. Na een kwartier lang naar de envelop te hebben gestaard, leek zijn lichaam eindelijk weer wakker te worden, en baande Cooper zijn weg terug naar zijn motelkamer. Hij trippelde de trap op, zijn hart steeds sneller kloppend in zijn borstkas. Waarom hij precies uitkeek naar de inhoud van de brief, kon hij eigenlijk niet precies plaatsen. Was het hoop? Hoop waarop? Het was niet alsof een brief van een
advocantenkantoor iets zou moeten zijn waar hij naar uitkeek. Hoopte hij misschien, heel misschien, dat zijn vader hem officieel uit zijn testament had geschreven? Of was het misschien juist het tegenovergestelde waar hij op hoopte?
Cooper stopte op de laatste traptrede, geschrokken van zijn eigen gedachte. Was dat echt wat hij hoopte? Zijn wenkbrauwen zonken omlaag tot een frons. Wilde hij dat überhaupt wel hopen? Toegegeven – rond zien te komen zonder gefinancierd te worden door zijn ouders was… Lastig, op zijn zachts gezegd. Een kleine lening van een paar duizend euro zou hij absoluut niet afslaan. Aan de andere kant had hij zijn vader al bijna twee en een half jaar niet gezien, en zou hij dat eigenlijk ook erg graag zo willen houden. Hij bleef nog een paar seconden op de laatste traptrede staan, voordat hij de beslissing maakte om uit te vinden wat het precies was dat hij in de brief hoopte te vinden nádat hij hem open had gemaakt. Hij was sowieso beter in het achteraf gebruiken van zijn hersenen. Bovendien had hij eerlijk gezegd ook weinig zin om nog veel langer buiten in de kou te staan. Cooper klom de laatste traptrede omhoog, en legde eindelijk de laatste paar meter naar zijn kamer af.
Met flink wat gekraak en geknars opende hij de deur naar zijn kamer, waarna hij de sleutel weer veilig in zijn broekzak opborg nadat hij de deur weer op slot had gedaan.
”Yooo, Jetpack! Je raadt nooit van wie ik post heb!” riep hij terwijl hij zijn jas uittrok. Hij hing de jas, die niet gemaakt was van leer, maar van… Wel, die gemaakt was van wat het ook was waar dit soort jassen van gemaakt werden – polymeer? Polygon? Wol? – op, en begroette de Hoppip, die zich had verschanst in wat zijn slaapkamer moest voorstellen. Cooper klom op zijn bed, en hield de envelop voor zijn Pokémon.
”Driemaal raden,” zei hij Cooper, die de brief omhoog hield. Hij nestelde zich in kleermakerszit tegen de muur aan het hoofdeinde van zijn bed heen, voordat hij zijn eigen vraag beantwoordde. Het was tenslotte niet alsof Jetpack daadwerkelijk antwoord kon geven op zijn vraag.
”Het is afkomstig van een van mijn vaders advocaten. Of nou ja – in ieder geval van dat kantoor.” zei Cooper, die bijna op zijn tong beet. De Hoppip keek een paar seconden naar de brief, voordat ze hem achterdochtig aankeek. Cooper hief zijn handen in de lucht, en schudde met zijn hoofd.
”Hey – ik weet ook niet waarvoor hij is! Jij weet net zo goed als ik dat ik de laatste tijd niets kapot heb gemaakt!” Cooper zwaaide zijn armen naar voren, en vormde er een groot kruis mee.
”Niets waardevols, in ieder geval! Niets waar de eigenaar ooit achter had kunnen komen!” verdedigde hij zichzelf. De Hoppip knikte, maar leek niet geheel overtuigd te zijn van zijn woorden. Cooper snoof.
”Okay, prima! Kijk zelf dan maar wat er in staat!” Hij scheurde de envelop zonder er nog verder over na te denken – dat was niet zijn forte, en zou het ook nooit worden – open, ritste de brief eruit, en hield deze voor het gezicht van zijn Hoppip. Hij hield de brief zo een paar seconden lang vast, voordat hij zich realiseerde dat het leesniveau van zijn Hoppip waarschijnlijk niet hoog genoeg was om die vieze, vunzige juridische taal te kunnen lezen.
Cooper draaide de brief naar zichzelf toe, en bedankte zijn vader stiekem in stilte voor het feit dat deze hem had gedwongen om de kleine hoeveelheid hersencellen die hij had te trainen om juridisch jargon te kunnen begrijpen. Zijn ogen schoten over de letters heen, en hij vergat direct alle zogenaamde training die hij had ondergaan. Okay. Dit was blijkbaar niet een brief waarvan hij maar een paar woorden hoefde te lezen om te begrijpen waar het over ging. Cooper sloot zijn ogen, haalde diep adem, en begon opnieuw met het lezen van de brief – vanaf helemaal bovenaan, zoals het hoorde. Een kleine vijf minuten gingen voorbij, waarin je zijn hersenen bijna letterlijk had kunnen horen kraken. Bijna. Gekraak was zelfs echt hoorbaar geweest, maar het was in de praktijk niet van zijn hersenen afgekomen, maar van het knarsetanden. Dat was, tot hij aankwam bij de daadwerkelijke kern van de brief. Zijn onderlip gleed langzaam naar beneden, tot zijn mond ver genoeg opening hing om een comfortabel nest voor een Joltik te kunnen zijn.
Laster, bedreiging, mishandeling, afpersing, en nog een aantal woorden waar hij de betekenis niet van kende. Dat hij ze niet kende maakte eigenlijk helemaal niet uit, want hij was er tot zijn eigen verbazing niet schuldig aan bevonden. Nee, sterker nog, iemand
anders had een geldboete opgelegd gekregen. En de persoon die het geld zou ontvangen, was hij.
”Heeeey… Jetpack? Kan jij je nog herinneren dat ik ooit iemand aan heb geklaagd?” vroeg Cooper met overslaande stem. De Hoppip knikte. Ah, stomme vraag. Natuurlijk had hij dat. Duh. Hij zou geen Brimstone zijn geweest als hij dat niet zou hebben gedaan. Een vaag beeld van een
scene in een café kwam in hem naar voren, maar hij kon zich niet herinneren of de scene überhaupt relevant was. Had hij iemand aangeklaagd in een cafe? De kans bestond van wel. Met nog steeds openhangende mond las Cooper nogmaals de som met geld die hij schijnbaar zou ontvangen. Hij sloot zijn mond, en zijn lippen vormden zich tot een tevreden grijns.
”Zeg, Jetpack, wat zou je er van zeggen als we vanavond uit eten gaan?” vroeg hij.
De Big Beautiful Water Loving Barefoot Dragon Lord Throw Killing Dragon Lunging 33% Bite Dragon Fang Shot Stunning Back Air Knockback Roll Punishing Fire Emblem-kun Arceus Petting Hands Husbando – wat dat ook mocht zijn –
was terug, babey. 
* 
* 
* 
* 
