Riding the Dream[+Robin Boltstone]

We are all here on earth to help others

Met een hand over zijn zere schouder, liep hij door het bos. Dit was géén goed idee geweest, en het erge van alles was dat hij vast een slechte indruk op de groep had achtergelaten. Eerst raakte hij afgeleid waardoor het zo chaotisch was gelopen en nou was hij zijn Pokémon én een geleende adel van hen kwijt. Hoe duur moest een zadel wel zijn? En al helemaal voor een kleine Pokémon zoals een Ponyta. Het leek van leer te zijn en veel had de groep er niet op zak. Hoofdschuddend leunde hij uitgeput tegen een boomstam aan om even van de schrik bij te komen. Het had hem een leuk dagje geleken, wel vrij eng, omdat hij nooit op een Pokémon gezeten had buiten Deuce. Hij had geen idee van paardachtige Pokémon berijden en zijn buren dwongen hem maar mee te gaan. Zeker als ‘veulen’, een nieuweling in de wijk. Zijn inwijding was geheel naar de maan. En zo zou hij zeker niet kunnen leren om ooit op Set te rijden als het zo ver kwam.

Hij had het weer eens verpest en niet een beetje ook. Hij was maar een alledaagse, gemiddelde jongen, natuurlijk kon hij dit niet goed. Dit had hij geeneens moeten doen. Verslagen plofte hij neer op de grond. Die Ponyta vond hij niet meer en nou had hij een flinke boete met de buren. Die hadden nou een naar dagje maar wel iemand gekregen om te pesten. Wrijvend over zijn arm, keek hij zwijgend naar een zwak stromend beekje. Een jaar geleden, misschien wel langer, noemde hij zichzelf nog een beginnende Trainer. Nu... had hij geen idee meer en bleef hij onder gemiddeld gedragen. ”Ik durf Jean-Pierre en Dannebel niet eens meer aan te kijken… “

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

♩Will I see you tonight
On a downtown train♩

Geluid ontsnapte zachtjes uit zijn mobiel, maar luid genoeg om Joey ervan te laten schrikken. “Whaa!” Compleet wakker geschud uit zijn gedachte, viste hij het geluidsbron uit; zijn Holocaster. Niemand zou vandaag hem een bericht moeten sturen. Hij had geen dienst vandaag en ook een tijdlang niet meer met Dannebel gesproken. Onbewust werd hij somberder bij de tweede gedachte. Jean-Pierre ook al niet. Hmm…? Afzender was ‘RegionalSantalune’. Niet-gelijk begrijpend wat voor een bericht het was, klikte hij het aan. Het zou toch niet iets problematisch zijn zoals een aanslag of nog erger, een Team Rocket overname? Nerveus slikkend las hij de woorden en nam deze in. Ponyta.. gevonden?! Ja, dat moest de zijne zijn!

Zonder erbij stil te staan stuurde hij via een soort code een direct bericht naar de zender. Er was hoop dat zijn dag nog goed zou komen, er was écht nog hoop! Dan zou hij de Ponyta en zadel terug kunnen brengen, maar.. wat moesten zijn buren ervan denken? Stom, stom, stom. Hij was heel stom geweest maar het kon even niet anders en hij stuurde een bericht maar op, in de hoop het persoon op te sporen die de Pokémon gevonden had. Het woord ‘held’ verwijderde hij van het bericht.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Pfoe, het was echt in orde. Met een tevreden glimlach, hees hij zichzelf overeind en las het bericht nogmaals na. De Pokémon Center was niet ver hier vandaan, als hij het pad bleef volgen was hij er in no-time. Vol hervatten moed met een arm op zijn pijnlijke, bonzende schouder liep hij het bos uit, recht richting Santalune City. Gelukkig stond de Center niet ver weg van Santalune Forest want na het korte stuk merkte hij al dat meer dan zijn schouders zeer deden. Het paardrij cursus had hem meer bezeerd dan hij had gedacht.

Ja, deze dag was niet de beste geweest. En.. het leek erop dat het niet heel gemakkelijk zou vergaan voor hem. Zijn buren schenen zich vlak voor de Center verzameld te hebben met hun Ponyta en Rapidash met bezorgde maar ook.. hij slikte.. geagiteerde gezichten. Rustig ademhalen, denk aan Dannebel’s advies. Hij slikte en liep hun kant op  maar nog voordat hij ongezien de Pokémon Center in had kunnen lopen, tikte een hand op zijn schouder. ‘En waar denk jij naar toe te gaan?’ Verrast draaide hij zich om naar de organisator van het evenement. Nog voordat een reeks excuses zijn mond verlieten was de man hem al voor, ‘Heb je de Ponyta al gevonden of niet?’ Uit zijn stem kon hij niet halen of het bezorgdheid was of pure ongeduldigheid. Ehm, wat viel op die vraag te zeggen…? Zijn blik gleed over de plek in de hoop dat elk moment de Ponyta zou opdoemen. Ongemakkelijk krabde Joey dan maar aan zijn wang. "Nou, het zit dus zo...-" Een bepaald verrassend luid geluid overstemde plotseling zijn stem. Huh?

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Bezorgd zijnde had Joey zich omgedraaid richting het geluid wat iets weg van een.. hinnik? Dat moest de Ponyta wel zijn!Daar hoopte hij althans op en opgelucht rustte hij een hand op zijn borst toen een jongen met de Ponyta verscheen. Hij was nu veilig en hopelijk de groep niet teveel verontschuldigd. Het dure paardrijgestel was terug en de Pokémon in kwestie ook! Dankbaar keek hij dan ook de jongen aan. ”Klopt, en dat is duidelijk de Ponyta. Echt, ik ben je wat verontschuldigd,” Dat laatste zeker. De buurman nam inmiddels de Pokémon over, wisselde blik met de rest van de groep en liet vervolgens een glimlach op zijn gezicht verschijnen. Een ietwat enge glimlach moest hij eerlijk toegeven, de vrij neppe glimlach die je op deed als je zwaar geïrriteerd was maar niet los mocht gaan. Het zweet was hem al uitgebroken en nerveus slikte Joey, een ietwat bezorgde blik met de jongen uitwisselend.

‘Ik ben al blij dat de Ponyta terecht is, we spreken hier later nog verder over, meneer Breeze. Neem eerst maar rust,‘ Met die woorden dreigde de groep weer te vertrekken. Angst bekroop hem op het vooruitzicht wanneer hij de man weer zag. Daar.. keek hij tegenop. De extra blik die de man dan ook op hem wierp voelde dan ook heel indringend aan. Ongemakkelijk keek hij maar weer naar de ander met een hand p zijn pijnlijke schouder geplaatst. ”Ik ben niet gemaakt voor paardrijden, geloof ik, maar hey, is er iets waarmee ik je kan bedanken?” Hij wilde eromheen praten, niet beginnen over de angst die hij op het moment voelde voor een buurman. Nee, dat leek hem niet-gepast, de jongen was een vreemdeling en hoefe niet zijn Sinterklaas zak aan zorgen voor zich te krijgen.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Hopend dat het ergste voorlopig overwaait was, wachtte hij een reactie van de jongen af. Een drankje of op iets ander trakteren leek het minste wat hij kon doen. Dat deed hem eigenlijk denken aan zowel Jean-Pierre als.. Dannebel. Even voelde hij zijn mondhoeken omlaag trekken. Hij wilde liever niet nu aan denken en al helemaal als het de bedoeling was dat hij iemand anders blij zou maken. Gelukkig volgde een respons en het deed hem goed te horen dat hij schijnbaar niet te ver van de stad vandaan had gezeten om zijn Ponyta terug te brengen. Dat was goed om te horen. Pfoe. Nou.. wat wilde hij dan als beloning? ”Een timmerman…? Tja…” Dat was niet bepaald een antwoord die hij verwacht had maar goed, kende hij wel een goede? In plaats van een persoon, kwam een stomme grap in hem op. Zou hij hem zeggen of was die stom om op te noemen? Voor hij zich bewust van was, mompelde hij het… ”Je slaat wel met de hamer op de spijker…” Beschaamd keek hij weg, hopend dat de jongen het niet gehoord had en bang voor zijn respons. Toen schoot we iemand hem te binnen. Ja, hij kende wel een persoon! Alleen… ”De beste timmerman is niet in de beste humeur geloof ik om je te helpen, buiten hem ken ik zelf niemand. Buiten paardrijden schijnt hij ook als timmerman uit te schieten hier,” Meer wist hij echt niet over hem, maar deze informatie hielp de jongen vast niet veel vooruit. Alhoewel, de man was boos op hém, niet de jongen; die had juist een goede taak verricht. Dus, hea, misschien kon hij het toch regelen. Niet direct, eigenlijk maar wacht… Voorzichtig, niet-wetend of het misschien een gevoelige reden had, stelde hij maar de vraag… ”Vanwaar trouwens…? Als ik dat natuurlijk mag vragen, je hoeft het niet te beantwoorden hoor!” Goed bezig, Joey.  ‘

Of het nou door zijn vraag was gekomen, kon hij niet achterhalen maar het gesprek ging een wat sombere kant op. Richting het verlies van Pokémon en verrast dat de jongen zo open was tegen een vreemdeling over dat verlies, wist hij even een tel lang niets te zeggen. Het waren geen details, maar buiten het standaard ‘weer’ chit-chat kwamen zulke onderwerpen zelden aan bod. Wacht, was het nou onbeleefd en naar dat hij had gezwegen als reactie? Oké, snel, hup, zeg iets. Niet-zeker wetend of de jongen fysiek contact waardeerde, keek hij hem maar recht aan met een warme glimlach. ”Jullie zijn misschien uit elkaar maar ik vind… dat de band en de herinneringen die je met elkaar hebt, niet zomaar verdwijnen. Zoals de Ponyta. Die was even weg van haar kudde maar alsof er nooit iets tussen gekomen is, is ze terug bij haar kuddeen is die weer vanouds. En dat komt door die band, denk ik,” begon Joey, hopend dat hij niet iets te bot zei gezien het zeker een gevoelig onderwerp was, voor zowel de jongen als hem zelf, ”Zolang die band er is, zul je ze weer vinden, nu of later,”

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Geen reactie krijgend op zijn grap-poging, merkte hij gelijk dat hij van binnen een opgelucht zucht sloeg. Zelf vond hij de grap namelijk beschamend flauw en zelfs slecht te noemen. Hij was dan ook heel blij dat ze daar niet te lang op bleven hangen en de ander op zijn timmerman voorstel in ging. Bij de aanname die hij maakte, krabde hij tamelijk beschaamd langs zijn wang, dat was één manier om de timmerman te beschrijven, ja. Niet de beste, gezien hij nog steeds in de problemen zat en binnenkort een stevig gesprek kreeg. Toen echter nog een derde partij ter sprake kwam, een Victor, begon hij oprecht te twijfelen of de timmerman nog steeds bereid was te helpen. Het was net iets te ver om iemand te helpen die een vriend van de redder van je Ponyta en peperdure zadel was. Ïk weet niet of…” begon Joey half in zichzelf mompelend, terwijl de ander erbij uitlegde dat deze Victor een eigen winkel wilde beginnen. Meerdere details volgden maar steeds meer en meer begon hij te twijfelen of hij de timmerman dat kon vragen tijdens een al negatief gesprek omtrent het incident van net. Zolang hij zou beginnen over de jongen naast hem zou het nog wel kunnen lukken maar ja, een derde partij was moeilijk. Al had hij de man tot dusverre enkel in slecht daglicht gezien en kon het daadwerkelijk zo zijn dat de man het helemaal geen probleem vond. De gedachten en zorgen duizelden hem maar verdwenen door de laatst uitgesproken zin van Robin. De kosten werden door hem vergoed. De frons maakte dan ook plaats voor een glimlach, wetend dat de timmerman daar zeker tevreden mee zou zijn. ”Ik… Hij lijkt mij iemand die dat denk ik kan waarderen,” begon hij, ”Het komt helemaal voor elkaar, ik zal het hem vragen,” Wacht. Nee. Het was al te laat; de belofte was al over zijn lippen gegleden en hij kon het niet meer terug te nemen. Hij was bang voor deze man en nou moest hij in een vrij negatieve conversatie ook vragen iemand te helpen? Een geforceerd glimlach verscheen op zijn gezicht ter bevestiging. Stomme hij.

Woorden die eerder als die van Jean-Pierre klonken waren uit hem gekomen maar hij meende elk woord wat hij daarin gezegd had. Nou hoopte hij enkel dat het niet averechts of helemaal niet gewerkt had maar de wat sombere sfeer verdween al als sneeuw voor de zon, terwijl Robin hoopvol sprak over de hereniging met zijn eigen Pokémon. Wat er verder eigenlijk met ze gebeurd was durfde hij niet te vragen maar dat hij de jongen even had kunnen helpen deed hem goed. Al had hij natuurlijk niet veel recht van spreken omdat hij een lange tijd als Trainer-zijnde zijn carrière opzij had geschoven en simpelweg dag in en dag-uit probeerde te leven. Zijn Pokémon hadden nog wekelijkse training gehad maar geen uitdaging meer. De zorgen zette hij maar weer opzij, zoals hij vaker wel deed en hoorde ineens een compliment aan, en met moeite hield hij bij die woorden een glimlach op.

Hij moest eens weten hoe erg oneens hij daarmee was; hij was helemaal niet goed voor zijn Pokémon; geen uitdagingen, gaf ze wel dagelijks training maar ze waren verveeld en hunkerde naar meer en dat gaf hij hen niet. ”Iemand die het goed meent hoeft het niet altijd goed te doen; ik probeerde te paardrijden op een Ponyta, dat ging vervolgens mis en ik gaf al snel die terug te vinden,” zei hij ietwat voorzichtig, proberend het niet te persoonlijk voor hem te maken. Toen hij begon dat hij veel vrienden nodig zou hebben, keek hij hem ietwat verward aan, vervolgens hopend dat hij niet té direct zou zijn in zijn volgende vraag. ”Vrienden maken een heleboel dingen gemakkelijker, maar… enkel als je het wilt vertellen hoor, ik ben nog een wildvreemde maar… Waarvoor heb je je vrienden exact voor nodig?” begon hij, vervolgens bedenkend dat ze onhandig nog naast de ingang stonden en met een knik, naar een bankje hinkte om te zitten en verder te praten. Áls hij dat wilde natuurlijk!

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Positieve woorden naar hem geslingerd, liet hij ze maar half toe. ”Goede bedoelingen.. huh..” Dat was al meer dan genoeg? Dat betwijfelde hij, je kon goede bedoelingen hebben maar zulke mensen belandde in het ergste geval in de gevangenis. Winkel overvallen om genoeg geld te hebben om je familie te ondersteunen, goede bedoelingen… zeker. Oh nee, wat als hij nou net te pessimistisch op hem had gereageerd. Hij wilde niet dat Robin zich nou slecht zou voelen doordat hij zijn woorden in twijfel trok. Een depressieve zak wilde hij niet representeren, verre van! Maar het schade was al geschied en hij kreeg dingen te horen dat hij al zijn hele leven aan heeft gehoord; je hoeft niet perfect te zijn en meer geloven in jezelf. Het was ook al die jaren niet meer toegenomen, niet veel althans en als het Robin of een ander bekende niet was geweest, had hij met een gehaast beleefd gedag de benen genomen. Dat zou ook veel lef van hem zijn waarover hij niet beschikte maar mentaal klonk het zeker als een fijne oplossing. Zwijend, geen zin hebbend er iets tegenin te brengen, hoorde hij vervolgens aan dat hij een ‘goede gast’ was. In een poging te tonen dat hij zeker Robin’s woorden waardeerden en zijn moeite gaf hij hem voorzichtig een schouderklopje. Dat hij zweeg betekende niet dat hij niet naar luisterde, of nou ja, deels. ”Filosofie is geen taboe, het is vrij... interessant. Zolang je het meent van wat je zegt, is het niet perse verkeerd,” Zo leek Robin een beetje zichzelf te willen corrigeren maar wacht, was het nou niet bot een grote uitspraak te maken dat Robin nou filosofie taboe vond? ”Niet dat het hoeft te kloppen, dat je het taboe vind!” voegde hij er in lichte paniek aan toe. Stom, stom, o zo stomme Joey, bezig om zichzelf dieper de grond in te boren met aannamens.

Eenmaal zittend wat behoorlijk wat fijner was voor zijn pijnlijke schouder, vervolgde het gesprek die… een vreemde wending nam. Huh..? ”Ehh… W-w-wat…” Robin was een wildvreemde voor hem maar hoe was dat dan niet wederzijds? Deze jongen had hij voor vandaag nog nooit gezien tenzij het een.. stalker was? Nee, dat kon toch niet. Wacht, ho, Joey, geen aannamen maken. Ongemakkelijk, onbewust lichtelijk opzij schuivend lachte hij ietwat ongemakkelijk naar Robin. ”.. Kan je dat uitleggen?” Dat was een hele vreemde uitspraak en hij wist zich even geen houding te vormen. Dit.. Ehm.. Ja, wat moest hij hiermee? De redding kwam in de vorm van een onderwerpsverandering, een emotionelere en gevoeliger onderwerp dan een potentiele stalker. Veel onderwerpen waren beter dan dat. Of… nee, niet echt. Pokémon gestolen door Team Rocket, nee, dit had hij dan weer niet verwacht als verhaal maar… wat wel? Maandenlang had hij met al zijn macht de organisatie zelf proberen te vermijden en schuilen in een dorp hielp daar veel mee. Enkel een zeldzame keer moest hij naar de hoofdstad van de beruchte Team Rocket. Allemaal verhalen waren ook rond gegaan maar ook dat ze Pokémon stalen en dat bleek schijnbaar te kloppen. Nou kreeg hij echter een flink verhaal te horen, Robin’s persoonlijke verhaal die boven alle krantenkoppen uit stak. Met zijn mond vol tanden staarde hij hem ook verbaasd aan. Dat was echt hele andere koek. Deze Trainer was op een totaal ander niveau en vastberaden zijn Pokémon terug te krijgen met de hulp van Achilles, zijn Froakie die relatief rustig was gebleven. Geweldige Trainer, geheimagent was en bendes uitschakelen… En dan vroeg hij ineens naar wat hij deed?

Joey voelde alsof een hand om zijn hart zat die telkens steviger kneep. Dit deed hem pijn te horen. Wat maakte het uit wat hij deed?! Robin had zoveel meer gedaan én was nog jonger dan hem ook! Hij had maar twee badges bereikt in al die tijd. Voor de rest niets buiten een enkel suf avontuur. Hoe… Joey voelde zijn zelfhaat groeien en zweeg een moment, zijn vuist ballend op zijn schoot. Rustig, Joey, rustig. Hij merkte dat hij diep in en uit ademde, voordat hij zich weer had gericht op Robin. ”Ja… een gewone Trainer met twee badges… “ De haat keerde terug in zijn woorden en stem, maar hij wist iets meer te kalmeren, ” Die jou gaat helpen! Ik hoop echt van harte dat we die smerige Team Rocket lui kunnen laten zien dat ze niet met je hadden moeten spotten en je Pokémon van je af moesten nemen!” Hij had een nieuw doel voor zichzelf vastgelegd en dat was het helpen van Robin. Zijn eigen avontuur stelde niets voor in tegenstelling tot Robin die hij alles meer gunde dan zichzelf.

Voor het eerst in tijden klonk hij dan ook vastberaden, al werd hij geleidt door impulsiviteit mede door zijn zelfhaat jegens zichzelf. De frustraties dat hij tijd had laten wegwaaien zonder maar iets aan te doen en zijn passie weg te laten ebben! Langzaam merkte hij wel dat de haat wegzakte en hij weer helder begon na te denken en.. ontdekte dat hij was opgestaan en tegenover Robin stond met zijn handen op zijn schouders gerust. Huh.. wacht.. Wacht!!! In paniek en verrast door zijn actie, trok hij zijn handen terug en nam weer beschaamd plaats p de bank. ”H-Het spijt me van mijn.. outburst, ik raakte daar veel te fanatiek,” Dit gebeurde dan ook zelden maar hoe vaak ontmoette hij zulke mensen om zijn eigen leven in ander daglicht te zien? Ongemakkelijk krabde hij nogmaals maar aan zijn wang en liet zijn blik richting de Froakie maar glijden ter afleiding.

Oké, misschien maar het onderwerp veranderen. Pokémon… Pokémon… ”Zou een Mamoswine, Deerling, Prinplup en een Ruflet… A-Achilles was het…? Kunnen helpen?” Hij wist echt even niet uit zijn woorden te komen; het was hem echt te heet onder zijn voeten geworden en ondanks dat hij gekalmeerd was, ging zijn hartslag nog als een gek tekeer. Het idee van zijn Pokémon kalmeerde hem toch wel langzamerhand; die hadden hem altijd lief, wat hij ook deed of zei en het idee dat ze nog voor hem waren ondanks de oersaaie jaar die ze samen hadden doorgebracht deed hem toch glimlachen. Oprecht deze keer. ”Ze zouden alles op alles zetten, geloof me!”

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Bang zijnde dat Robin een stalker van hem was, had hij hem ietwat angstig aangestaard, totdat er een toelichting volgde die al minder.. eng klonk. Hij voelde zichzelf kalmeren, nu wetende dat het niet daadwerkelijk stalken was. Zijn elke actie werd niet gevolgd, het was eerder dat Robin goed in staat was dingen op te merken of überhaupt observeren. Oprecht verrast keek Joey dan ook op toen Robin vertelde dat hij ooit een tennisser was geweest op basis van zijn armspieren. H-Hoe… Hoe kon hij dat nou aan zijn spieren zien? Hij had geen opmerkelijke spieren; hij had spaghettiarmen. Niets bijzonders aan naar zijn weten. Of… Hij betrapte zich er zelf op gelijk naar zijn eigen armen te kijken die toch dikker leken dan hij verwacht had. ”M-Maar… hoe…” mompelde hij verward in zichzelf, niet-begrijpend hoe hij daar exact uit kon halen dat hij een tennisser was geweest. Zoveel sporten en activiteiten gaven je gespierde armen… al durfde hij ze nog steeds niet écht gespierd te noemen. Hij weigerde ze bovengemiddeld gespierd te noemen.

Met de seconde merkte hij dat hij steeds meer en meer verbaasde ver wat Robin puur uit zijn armbewegingen ko uithalen. Eerst geen tan lijnen en tot op de tijd aan toe kon hij eruit halen dat hij niet meer was wezen tennissen. Echt, h-hoe… Deze Trainer kon dat zo snel opmaken uit vrij weinig. Hij was zelfs jónger dan hem en was daar al toe in staat, terwijl hij niet eens tegen mensen in durfde te spreken en amper met anderen wist om te gaan. Deze Robin was indrukwekkend, en hij hield het niet daarbij en alsof het getimed was, wist hij ook te praten op het moment dat zijn eigen gedachten bijna terugvielen in een negatieve spiraal. De woorden die echter volgde had hij niet verwacht, verre van op dit punt en hij voelde een brok in zijn keel komen die naarmate het gesprek vorderde zou toenemen. Hij… zou deze Robin kunnen verslaan in een gevecht..?

Onbedoeld gleed zijn blik naar de Froakie en vervloekte zichzelf automatisch dat hij hoopvol dacht te durven zijn en daarbij ook misschien een verkeerde indruk gemaakt had. Met ervaring kon je van de ‘zwakste’ Pokémon de beste maken. Daar geloofde hij zeker in. Hij stak voorzichtig zijn hand op in een poging Robin een halt te roepen, waarna hij van hem weer naar de grond staarde en zijn schouders en hand liet zakken. ”Ik… Je hoeft dit niet te zeggen, al is het maar om mij op te vrolijken, ik… zou je echt niet aankunnen; jij hebt de ervaring die ik, tja, niet heb. Ongeacht niveau maak je me in,” De brok in zijn keel werd groter, en beschaamd keek hij even weg. Het was in zijn ogen niet de waarheid en om iets wat totaal niet klopte te gaan geloven? Dan leefde hij liever in de realiteit dan in een leugen. En het was de waarheid dat hij zou verliezen. De opmerking dat Robin zelf van nature meer op details lette verbaasde hem, en de tip galmde vaag door hem heen maar zijn gedachten waren al onbereikbaar hiervoor. Enkel een zwakke glimlach liet hij zien ter teken van zijn dankbaarheid voor de tip, zodat Robin niet dacht dat hij helemaal niets had aan zijn woorden.  

Wat hij echter vervolgens aan hoorde had hij niet verwacht, zeker niet na ook nog eens té ambitieus te zijn geweest om in zijn ogen een beter persoon te helpen, iemand met meer waarde en nut in de wereld dan hij. Dé gemiddelde Pokémon Trainer. Zijn hoop leggen op een in zijn ogen beter persoon én Trainer was veel té geweest; dat ging te ver. Het gebrek aan adrenaline maakte hem dat ook duidelijk Hij was echt veel te ver gegaan zonet. Wat moest Robin nu dan van hem denken? Hij werd op dit tempo een klompje kauwgom die aan de jonge Trainer vast zat. Tenzij… dit juist goed was, dan had hij een doel om naar vooruit te streven en het zijn maanden geweest waarin hij doelloos rondliep. Zijn gedachten werkten hem drastisch tegen naarmate deze aan woorden op hem neerkwam als de woeste golven van een snel aantrekkende storm.

Leugens.

Het begon bij pure interesse naar zijn gymbadges en over de gymuitdaging in het algemeen en dat hij zelf echt amper aan zijn uitdaging had kunnen beginnen doordat hij met Team Rocket betrokken raakte, en daarbij al zijn Pokémon zodanig trainde om alle gyms in één reeks te verslaan. Een tactiek die hij zelf niet vaak zag in Kalos en Hoenn, al kwam dat meer omdat hij nog amper Trainers sprak. Enkel kattenliefhebbers en soms een oude vriend of familielid. Niet meer dan dat. Robin vervolgde met het verslaan van criminelen en hoe intensief dat eigenlijk is, maar was zoiets dan niet juist nobel om dan te doen? De wereld een betere plek maken voor je vrienden, Pokémon, familie en alle anderen. Hij had zijn eerste inschatting van de ander dus juist gehad; deze jonge Trainer naast hem was een… held met een talent, twee woorden die een doorn in het oog bij hem waren. Hij kon aan dingen ergeren maar zelden écht heel veel, maar deze twee woorden knepen zijn hart en keel pijnlijker fijn.

Hij had gelijk gehad, echt, deze jongen zat ver boven hem. Hij behoorde tot de soort van zijn vader én zijn half-zusje, dat moest wel. Die maakten het ver in het leven en werden aanbeden. En… duwde hun kinderen tot het uiterste om net zoals hun te wezen, óók met talent, óók met een gave. Met moeite kalmeerde Joey zichzelf met het geluid van de natuur om zich heen en het insnuiven van de bloemen en het gras. Rustig, Joey, het kwam goed. Blijf kalm. Daarmee was echter de brok uit zijn keel natuurlijk nog niet verdwenen. Eenmaal ietwat gekalmeerd hoorde hij echter aan wat de jongen allemaal gezien had en angstig slikte hij er direct op. Geroost-Bah, nee, hij wilde er niet aan denken en keek hem vervolgens ietwat medelijdend aan. ”Dat is… verschrikkelijk…” Dat lag voor de hand liggend maar hij was zo sprakeloos dat hij daar écht niets op te zeggen had. Dan.. hea… misschien was zijn gymreis niet wat fijner, veiliger wellicht… Toch? Langzaam pakte hij maar zijn twee badges, beide nog schoon omdat ze zelden het daglicht meer hadden gezien. Het doosje waren ze zaten liet hij maar geopend en legde die naast zich. Hij was bijna vergeten dat Robin ze wilde zien, maar nu hij er zo naar keek, schoten de herinneren van beide gevechten weer terug. Het aren heftige gevechten geweest en na zijn eerste gymgevecht had hij een boost in zijn zelfvertrouwen gekregen ook. Dat waren tijden. Lang vervlogen tijden. ”Oja… ehm.. hier zijn mijn badges, de eerste van een Bug type gym en de tweede van een Rock type gym. Het is dus degelijk even geleden,” Meer wist hij er niet over te zeggen. Het was heel lang geleden dat hij ze gezien had en ze voelde zo… onbekend en onwaar voor hem. Alsof hij het voor de eerste keer ze kreeg zonder enige context terwijl hij degelijk iets herinnerde bij elk van hen. Welke emoties, gevoelens en gedachten er door hem heen gierde. Onbewust as er een glimlach, een warme verschenen op zijn gezicht maar die verdween toen de eerste grote golf op hem neer kwam.
Als een persoon die enkel goede dingen deed werd hij beschreven en Robin vond het een eer dat hij hém hielp?

Leugens.

Hij stelde niet veel voor met maar twee badges op zak; er liepen meer getalenteerde Trainers rond die óók goede dingen deden. Én dus sterker waren in een gevecht. Hoe graag hij dit wilde geloven diep van binnen, lukte hem dat niet. Niet zomaar. Hij waardeerde zijn beeld van hem maar hij had daar iets anders op te zeggen en ondanks zijn beleefde toon zat er een negatievere toon aan. ”Er zijn andere Trainers die het beter kunnen dan ik, ze doen meer goede dingen; ik werk in een kattencafé, deed aan tennis én wat verder…? Twee badges gehaald, terwijl andere Trainers er meer hebben, nog ambitieuzer zijn dan ik en net zo of zelfs meer goede dingen gedaan hebben dan ik,” Hij wilde respectvol blijven maar echt, zijn negatieve kant nam het over, en hij voelde dat hij weer zijn vuist balde, compleet vast in zijn mentale tegenstrijdigheid. Zonet had hij nog zo raag gewild Robin te helpen maar werkte hij zich tegen goed bedoelde woorden. Wat maakte dat van hem, een… p-psychopaat? Ja. Wat wilde hij nou eigenlijk, wel of niet hem helpen…? Hij had gewild dat de ander was gestopt en hem even rust had gegund maar het hield niet op. Zijn negatieve gedachten wilden dat het op hield terwijl hij diep van binnen hierin juist wilde geloven. Verward, bleef hij maar luisteren. Ditmaal over hoe zijn Pokémon waren, dat lag al minder gevoelig, alhoewel… hij ze waarschijnlijk niet datgene had gegeven wat ze al die tijd nodig hadden gehad; een fatsoenlijke Trainer een positieve, ambitieuze Trainer. En daarbij, hij had inderdaad ze niet allemaal opgenoemd, omdat hij nog geen echte band met ze had opgebouwd maar… wilde hij ze wel laten zien? Deze Robin had zat Pokémon gezien in zijn leven en zijn Pokémon waren niet speciaal of maar zeldzaam te noemen buiten misschien één van hen. Hij had zijn badges al open en bloot liggen, durfde hij nou dat ook met zijn Pokémon te doen? Hij wilde echt niet dat ze hem zo zagen echter… Dan… Wat moesten ze dan van hem denken…? Een zwakkeling, een nietsnut, een psychopaat.

Hoe het ook kwam, voordat hij het door had, greep hij al een Pokéball vast en klapte deze één voor één open voor hem. Het maakte al misschien niet eens meer uit; ze kwamen er toch achter wat voor een zwak persoon hij was. ”Ik heb er zes eigenlijk, maar ik… heb twee recentelijk gekregen en nog niet echt getrained, vandaar dat ik ze niet direct opnoemde,” Het licht vervaagde inmiddels van het openen van de Pokéball en een reeks Pokémon verschenen ten tonele, ”Ik heb nog een paar, maar das hetzelfde verhaal.. Ik.. heb nog niet de tijd genomen ze te trainen,” De zestal Pokémon keken allemaal verrast om hen heen en vervolgens voor uitleg naar Joey die hen niet eens meer durfde aan te kijken. Wacht, als hij hun niet aan keek… Voelde ze zich ook slecht. ”Dit zijn… Deuce, Rally, Set, Court, Gaara en Yakota, al.. verander ik waarschijnlijk de namen van de laatste twee… ik kreeg ze van de klanten van het kattencafé,” Dat Robin lang geen Unova Pokémon had gezien verbaasde hem ook lichtelijk, en dat hij lang niet thuis was geweest… Dat kon hij zelf amper voorstellen, met de trein was hij binnen tweeënhalf uur in Johto vanaf Kalos. Hij kwam niet vaak terug, maar het was een goede optie, een realistische. Je thuis echter kwijt zijn én je Pokémon… Hij liet zijn blik glijden langs zijn eigen scala aan Pokémon en ademde diep uit. Ja, die luxe had hij wel en hij had daarbij ook minder erge dingen gezien. Nou had hij echter een vraag en ondanks de grote brok in zijn keel besloot hij die te vragen, doorhebbend hoe stompzinnig het misschien klonk. ”Zie jij jezelf met het uit de weg werken van slechte groepen maar met een… groot verlies... jezelf toch als een held?” Ja, stom, stom, stom, té botte vraag. Hoe kon hij zó dom zijn! Hij keek gelijk terug naar de grond en kreeg daardoor bezorgde blikken van zijn Pokémon op zich geworpen. Deuce stapte zelfs naar voren om zijn natte snuit troostend tegen Joey’s wang te duwen, zachtjes. Huh? Verrast keek hij op door de aanraking van de Mamoswine, glimlachte een fractie van een seconde en voelde zelfs de brok in zijn keel ietsje krimpen. Het was niet veel, maar wel genoeg.

Helaas… begonnen de leugens weer, blij dat Joey aan zijn kant stond, blij dat hij te vriend was en géén vijand en zelfs intimiderend zou zijn?

Bijna nam zijn negatieve kant weer over maar toe hij voorover leunde om weer tegen te spreken zag hij de doos van badges. Zijn badges. En toen zijn Pokémon die hem ditmaal verward maar geïntrigeerd aankeken, misschien deels van het gesprek daadwerkelijk begrijpend. Deuce leek het volledig te begrijpend en duwde nogmaals zijn snuit tegen hem, ditmaal eerder speels en daarmee verdween de brok en maakte plaats voor licht vochtige ogen. En warmte. Hij voelde van binnen zichzelf verwarmen met de simpele aanwezigheid van zijn Pokémon en het bewijs van hun moeite en ambities naast hen.
------
Weet je, hij gaf het een kans. Het was geen leugen. Hij geloofde er gewoon niet in, dat maakte het niet gelijk onwaar. Een andermans waarheid kon ook jouw waarheid worden. Direct stak hij zijn hand uit richting Robin met sporen van tranen in zijn ooghoeken. ”Dankjewel, ik zal mijn best doen!”

what on earth the others are here for I don't know