Riding the Dream[+Robin Boltstone]

Onderwerp: Re: Riding the Dream[+Robin Boltstone] vr apr 20, 2018 10:22 pm

We are all here on earth to help others

Hoopvol-zijnde keek hij toe hoe de Fletchling de tak probeerde te ontwijken. Hmm, ze had wel al veel schade opgelopen en dat maakte het vliegen moeilijker. Dus ook het ontwijken. Dat bracht hem dan in het voordeel met de dubbele aanval; de tak en de aanval daarachter. Ze leek de ta nog net aan te kunnen ontwijken maar ondanks haar Peck, wist Yakota de overhand te nemen door met een krachtige uithaal zijn vleugel uit te halen tegen de wang van de Fletchling. Puur om de Peck niet teveel moeten opvangen. Helaas kwam haar snavel akelig dichtbij zijn ogen, waardoor hij zich snel terug trok na de aanval, wetende dat het nare gevolgen voor de strijd kon hebben. Daarmee was wel gebleken dat de eerste Pokémon zonet uitgeteld was; de Fletchling van Robin. Joey zag in slow-motion de Pokémon neergaan en stond letterlijk met zijn mond vol tanden toe te kijken. D-Dat… was dat echt nou gebeurd? Had hij – nee- zij net nou een Pokémon verslagen van een zeer ervaren Trainer? Dit moest een droom zijn. Een onbekend fijn gevoel kroop naar zijn buik en even was hij vastgevroren aan de grond. Dit… had hij echt lang niet ervaren.

Meer tijd kon hij er niet bij stil te staan toen Gaara tevreden door haar effectieve uithaal van zijn slurf naar de Froakie keek die.. Oh nee! Via de tak die Yakota zonet neer had logesmeten schoot hij een effectieve Water Pulse recht op de Phanpy af. Oh nee… het was wel een hele snelle aanval.. of… Wacht. Gaara stond nog onstevig in de modder. Zou hij dat in zijn voordeel kunnen gebruiken. ”Gaara, wiebel zoveel mogelijk totdat je onder de modder zit!” Als een wilde begon de Phanpy rare bewegingen te maken om verder in de modder te gebruiken maar voordat ze er helemaal in zat was de aanval al te dichtbij gekomen. ”Haal je Flail uit naar de Water Pulse met je slurf en slurp het water in!” Met een zwaai van zijn slurf wist hij de Water Pulse te doorbreken en kreeg daarmee water over hem heen en liep daardoor meer schade op. Langer zou ze niet kunnen vechten maar hij had een plan, ”Wring jezelf uit de modder met dat water en slurp dan modder in en… vuur deze af op de Froakie!” Terwijl de Phanpy vermoeid zichzelf uit de pinarie probeerde te krijgen en modder vervolgens begon af te vuren als een kanon, werd het Yakota’s beurt, ”Fury Attack de Froakie en ontwijk de modder!”

what on earth the others are here for I don't know

love, libby

Onderwerp: Re: Riding the Dream[+Robin Boltstone] za apr 21, 2018 7:49 am

Het zou niet makkelijk meer zijn om de overhand te grijpen, maar de Phanpy had al een boel schade opgelopen. Die zou vast niet erg lang meer doorgaan. Zijn Water Pulse had opnieuw beperkte schade gedaan, Joey wist echt wel hoe hij zich moest verdedigen. Misschien als hij de twee pokémon kon bezighouden, zou er wat ruimte komen. "Gebruik Pound tegen die modderballen, daarna Quick Attack om Rufflets aanval in te perken!" Hij wist de schade van de aanvallen te beperken, maar hij moest nog steeds tegen twee pokémon vechten, die elk tegelijk hun aanvallen uitvoerden. Hij moest dit gevecht dringend gaan omdraaien. "Stuur Bubble naar de Phanpy, en gebruik daarna Round tegen de Rufflet!" Nu zou hij wel even tijd krijgen. Hij keek haastig rond, zoekend naar iets wat hij in zijn voordeel kon gebruiken. In de modder zou Achilles er als beste uitkomen... "Achilles, spring in de modder en verberg jezelf met Smokescreen! Gebruik dan Growl!" Wat extra aanvalskracht zou vast van pas komen. Voor een aanval zouden ze nu in de modderpoel moeten komen, om Achilles te zoeken. Daarbij had hij nog wat ideetjes. Zolang het Smokescreen bleef hangen kon dit nog erg interessant worden.

Onderwerp: Re: Riding the Dream[+Robin Boltstone] ma apr 23, 2018 8:59 pm

We are all here on earth to help others

Het ene moment hoop hebbende zag hij de modderballen neer worden gehaald, één voor één voor zijn ogen. Nog voor deze de grond hadden geraakt volgde een Quick Attack van de Froakie om de uithalen van Yakota te ontwijken. Dat was balen. Hij had gehoopt met de twee aanvallen de Froakie weinig ruimte te geven om ze te ontwijken. Helaas, maar wat zou de beste volgende actie zijn met een modderpoel? Het scheelde wel dat Gaara eruit was gekomen, al verplaatste hij continu zijn gewicht om niet weer weg te zakken. Ja, dit werd pittig, want een kikker als Froakie was hier in zijn voordeel.

Daar maakte Robin dan ook gebruik van en spoedig verborg de Froakie zich in de modderpoel gehuld door een Smokescreen, met een Growl ter verdediging. Hun tegenstander was nu verdwenen in de modderpoel en het rook was teveel om zomaar weg te wapperen voor Yakota. Verzin iets, snel, snel… Wacht eens even. ”Gaara spring op de tak, en gebruik je Odor Sleuth!” De geur van de Froakie was nog niet geheel verdwenen; hij was niet bedekt geweest met modder. De rook bemoeilijkte het maar Gaara zat vastberaden met zijn slurf de lucht in, en spoorde de geur op. Het was zwak maar de Froakie rook zo anders dan de omgeving dat hij die wist te vinden. ”Breek met je slurf een stuk van het tak af en werp die zijn kant op! Yakota, gebruik dan je Peck op de modder en dan een afschrikwekkende Scary Face!” Het omhoog spattende modder zou zijn gezicht nog enger moeten lijken, ”Rem keihard af en vlieg omhoog!” Met die actie hoopte hij dat Yakota snel genoeg vloog om een golf van modder achter te laten. Hopelijk. ”Gaara, gebruik je Defense Curl en haal uit met je kop tegen de poten van de Froakie!” De golf had de tak waar hij op stond hopeijk naar de Froaie weten te brengen, klaar voor een rake klap.

what on earth the others are here for I don't know

love, libby

Onderwerp: Re: Riding the Dream[+Robin Boltstone] ma apr 23, 2018 9:56 pm

Er kwam een hele lijst aan aanvallen hun kant op. Die Scary Face was meesterlijk, hij was zelf bang ervan. Echt iets dat in nachtmerries voorkwam. Stukken van takken zoefden rond Achilles' oren en enkele raakten hem zelfs. De laatste was recht in zijn gezicht. Hierop gebruikte de Froakie uit zichzelf Round op Gaara, de Phanpy, bij wijze van wraak. Daarop kreeg hij een moddergolf in zijn nek geklotst, en werd dan door de Phanpy tegen de grond gesmakt. Hij begon er nu flink genoeg van te krijgen. Zijn partner leek het ook helemaal niet leuk te vinden. Ze begonnen gewoon rond de pot te draaien. Daar hield hij niet van. "Alright Achilles, we gaan dit gevecht eens goed openbreken! Water Pulse, make it rain! " Robin keek gefascineerd toe hoe de ene na de andere Water Pulse omhoog vloog, en daarna weer als granaten terug naar de grond. Hij wachtte niet op het resultaat van die aanval, hij ging gewoon door. "Gebruik Quick Attack om die vallende Water Pulsen te ontwijken, en gebruik dan Rock Smash, op de Rufflet dit keer."

Onderwerp: Re: Riding the Dream[+Robin Boltstone] do apr 26, 2018 8:52 pm

We are all here on earth to help others

Het leek erop dat hij langzaamaan meester wist te maken van de modderpoel. Nee, meester was een te groot woord. Hij had zich eraan weten aan te passen en gebruikte de eigenschappen van zijn twee Pokémon ten volle. De slurf, snavels, klauwen, vleugels en gewicht. Elk klein beetje hielp. Tot dusver was hij eigenlijk ontroerd, ontroerd dat zijn Pokemon met amper vechtervaring al hun moeite in de strijd stopten. Alsof het geen normaal gevecht was. Ook niet perse, een gymgevecht, nee, het was iets anders. Het voelde spannend maar bevrijdend aan. En zijn Pokémon leken dat ook aan te voelen; die bleken de tijd van hun leven op het moment te hebben. Een glimlach sierend op hun gezichten en het zweet druppelend van hun lichaam. Op zijn eigen gezicht bleef de glimlach echter weg omdat hij een plotselinge angst voelde. Terwijl een Water Pulse de lucht in werd geworpen om vervolgens de grond te raken en uiteen te barsten, als een overstroming over de modderpoel heen. De angst was niet wegens de aanval maar de realisatie dat hij besefte waar hij tegen vocht. Niet eens wie. Nee, hij vocht tegen zijn negatieve gedachten en voor één enkele tel vervormde Robin tot hemzelf met neergeslaagde ogen en tranen over zijn wangen. ”W-Whaaa! Ga weg! Verdwijn!” bracht Joey uit, achteruit stappend met Yakota en Gaara bezorgd naar hem omkijkend ondanks de golven die hun kant opkwamen.

Zo snel als het was verschenen… verdween het weer; de schim werd weer Robin en Joey… Kwam uit de hallucinatie met zichzelf, zittend op de grond. Wat, was er zonet gebeurd en… Nee, nee! “Gaara, hou vol!” De golf van de Water Pulse kwam neer tegen de Phanpy en voerde hem met een milde klap tegen een boomstam, waarna hij stil bleef liggen. N-Nee… hij had niet opgelet en nou… lag Gaara zwaar gewond tegen de boomstam aan, water uit proestend. Zijn hand verward uitstekend zag hi echter dat de Froakie op Yakota afkwam met een Rock Smash. Snel denken, snel! ”Yakota, gebruik je Fury Attack tegen zijn Rock Smash, grijp z’n hand vast met je snavel en smijt hem met een Wing Attack tegen zijn ogen naar Gaara!” Pas na zijn woorden besefte hij zijn fout; Gaara was haast uitgeteld en kon niets betekenen in het gevecht; hij had geen vaste ondergrond. Het was er ietsje minder modderig dan in de verergde modderpoel maar… Zijn andere Pokémon gaven geen krimp, alsof ze iets zagen wat hij gemist had en… Hij zag het! Gaara stond alweer overeind. Met wat officieel zijn laatste beetje aan kracht moest zijn. Wacht, had hij bij ‘hou vol’ nou haar… Endure gebruikt? ”Gebruik je Flail met je volle lichaamsgewicht!”

what on earth the others are here for I don't know

love, libby

Onderwerp: Re: Riding the Dream[+Robin Boltstone] vr apr 27, 2018 11:12 pm

Joey begon zich plots wat vreemd te gedragen. Net toen hij wou stoppen met het gevecht, zodat het een gelijkspel zou zijn, ging Joey weer verder. Robin had er geen idee van wat er zojuist gebeurd is, maar Joey leek zich weer te herstellen. Wanneer het gevecht ten einde was, zou er nog voldoende tijd zijn om daarover te spreken. Nu was het gevecht nog steeds 2 tegen 1 en hij moest nog steeds dubbel zoveel aanvallen verwerken. Zijn Rock Smash werd afgewend en verrichtte minimale schade. Toen volgde het tweede deel: Achilles werd vastgegrepen. Alsof het nog niet genoeg was, kreeg hij een Wing Attack in het gezicht, die hem lanceerde.

Dat was het: lanceren! De Phanpy kwam hen tegemoet, met een Flail
die zijn partner fataal kon zijn in deze toestand. Daarom moest hij zijn snelheid in hun voordeel gebruiken. Hij had nu ook nog eens het geluk dat de Froakie net na de Wing Attack gehuld werd in een blauwe gloed. Dit betekende dat zijn ability Torrent was geactiveerd. Achilles kon nu extra sterke wateraanvallen uitvoeren. "Gebruik Quick Attack, zorg dat je recht op Phanpy afvliegt. Net als een kanonskogel!" Achilles draaide zich behendig, midden in de lucht, en ging daarna over in Quick Attack. Hij was bijna niet bij te houden met het oog. De daaropvolgende botsing moest dan ook erg hard aangekomen zijn, bij beide partijen. Achilles landde midden in de modder. Buiten dat hij buiten adem was en ondertussen al een pak schade had opgelopen, was hij nog volledig in orde.

Onderwerp: Re: Riding the Dream[+Robin Boltstone] za apr 28, 2018 7:41 pm

We are all here on earth to help others

Bijkomend-zijnde van wat er zonet gebeurd was, greep hij naar de plek waar zijn hart moest zitten. De plek waar zijn hart door de adrenaline steviger was gaan pompen. Even voelde het aan alsof het eruit zou spring-Nee, kalmeer, Joey, kalmeer. Een gevecht is gaande, daar moest hij zich op richten. Niet zichzelf laten afleiden door zijn angst of gevoelens. Even doorzetten want het einde was nu in zicht. Van het gevecht. Dar had hij gelijk in gehad; zijn en Robin’s Pokémon konden niet nóg veel langer doorgaan. En het deed hem pijn om inmiddels toe te zien hoe Gaara het elk moment zou begeven. Hij had echter stevig en krachtig voor hem gevochten en alles op alles gezegd. Dat was het belangrijkst; de beste steun die hij had kunnen krijgen. Gaara stond de Froakie op te wachten met een krachtige Flail en huh? Zijn tegenstander zette ineens een Quick Attack in en versnelde daarmee zijn vaart. Nee, wacht, nee!

Zijn snelheid nam toe en de twee kwamen met een harde klap tegen elkaar heen; elk de lucht lichtelijk ingeworpen. De Froakie viel uitgeput in de modder, terwijl de Phanpy weer tegen dezelfde boom aan was geknald met een pijnlijke ‘krak’. Ditmaal.. bleef hij bewegingsloos liggen met een verslagen kreun uit hem komend. ”G-Gaara…?” Hij wist overeind te komen, en keek over de modderpoel hem recht in zijn ogen aan, zodat hij wist dat hij hem héél dankbaar was geweest. Geen gevechtservaring en hem blindelings vertrouwen op zijn commando’s? En ook alles geven in een gevecht die tegen haar werkte met een modderpoel en een Water type. ‘Phan..’ kreunde de Phanpy, die de bezorgde blik opving, zijn slurf de lucht instak en officieel uitgeteld zijn kopje weer liet zakken. ”J-je hebt f-fantastisch gevochten…” wist hij met een licht bibberende stem uit te krijgen, waarna hij Gaara terugkeerde. Het laatste wat hij voor nu van hem zag was een zwakke glimlach. Een bemoedigde, voldane glimlach na een strijd die alles van hem vereist had. Waarom vond hij dat een mooie glimlach om te zien? Was hij daarmee selfish? Nee, niet nu.

De Pokéball weggestopt richtte hij weer zijn ogen op de modderpoel voor hem. Het was nu één tegen één. Froakie had al aardig schade opgelopen evenals Yakota, al was er degelijk een verschil. Wat… kon hij doen… Weer gleed zijn blik van de modderpoel naar de omgeving… Bomen… Takken had hij nou wel veel gebruikt maar er zat nog iets… ”Yakota, vlieg naar die dunne, jonge boom toe en trek de tak zo krachtig heen en weer en wapper met je vleugels!” Bladeren, pollen en geurende bloemen begonnen door de actie van de Rufflet los te komen en kwamen recht op de Froakie en het modderpoel af, ”Vlieg vervolgens vlak onder de zon en val aan met een Fury Attack! “ Hopend dat de verblindende zon ook mee zou helpen, hoopte hij op het beste.

what on earth the others are here for I don't know

love, libby

Onderwerp: Re: Riding the Dream[+Robin Boltstone] zo apr 29, 2018 10:03 am

De score was weer gelijk. Op vlak van aantal pokémon natuurlijk, Achilles had al meer schade opgelopen natuurlijk. Hij keek zijn tegenstander recht in de ogen en zag een vlammetje branden, bij wijze van spreken. De Joey hier was niet de Joey die een uur of wat geleden had ontmoet. "Alles ok?" riep hij naar zijn partner. De Froakie gaf een knikje, toen het plotseling bloemetjes en blaadjes begon te regenen. Ze dwarrelden overal neer. Toen hij opkeek en verblind werd door de zon, zag hij enkel een silhouet. Rufflet was, zonder dat ze iets gemerkt hadden, in een boom gevlogen en had die hele plantentuin laten neerkomen. Voor ze iets beseften viel Yakota aan met Fury Attack. Hij was even te sprakeloos om iets te doen en Achilles kreeg alles te verduren. Zo'n aanval moest best pijn doen... Het stopte maar niet. Hij moest bij de les blijven, Achilles had een probleem. En hij daarmee ook eigenlijk. "Doe Round om ehh, Kayota weg te jagen!" Achilles haalde diep adem. Het duurde niet lang, of je zag de geluidsgolven in het rond vliegen.

Onderwerp: Re: Riding the Dream[+Robin Boltstone] ma apr 30, 2018 3:53 pm

We are all here on earth to help others

Trots dat de aanval prima was verlopen, haalde Joey dan ook diep adem en voelde de adrenaline daarmee ook verminderen. Het ging al stukken beter en hij had de omgeving anders kunnen gebruiken. Met die takken zou hij te voorspelbaar worden, dus dan moest hij het afwisselen. Het luchtruim was namelijk verder hun enige voordeel ten opzichte van hun tegenstander. Die zat in een modderpoel, perfect voor een Froakie. Dus, even goed nadenken. Zijn tegenstander ging echter in de aanval en geluidsgolven werden hun kant op gevuurd. Een aanval die sterker werd naarmate het vaker gebruikt werd en op dit punt kon Yakota niet ontwijken. Of ‘Kayota’, een fout in zijn naam vanuit Robin maar lang bleef hij er niet bij hangen. Hoe kon hij de aanvallen in zijn voordeel gebruiken als het geluidsgolven waren? Veel wist hij niet te bedenken. Er was niets.

De klap kwam stevig aan en Yakota kreunde en wapper met al zijn energie in een poging niet weg geschoten te worden door de aanval. Nu was het hun beurt aan te vallen en de strijd misschien zelfs te beëindigen. ”Gebruik je Leer, en vlieg op de Froakie af terwijl je Fury Attack op de modder voor je doet om je te beschermen!” Met een intimiderende blik keek de Rufflet richting zijn tegenstander, voordat hij overging in de aanval en een golf modder begon te vormen, vol met bladeren, geurende bloemen en kleine takken, ”Rem vlak voor’m af, ga de lucht in en deel een Wing Attack uit!” Hopend genoeg snelheid te hebben gemaakt, vloog de Rufflet op het laatste moment omhoog, zodat een golf neer zou komen en liet zijn vleugels wit oplichten. Eenmaal hoog genoeg de lucht in, vloog Yakota vastberaden op de Froakie af. Kom op, Yakota!

what on earth the others are here for I don't know

love, libby

Onderwerp: Re: Riding the Dream[+Robin Boltstone] di mei 01, 2018 5:08 pm

"Yes, Round was geslaagd!" dacht hij in zichzelf. Hij maakte misschien nog wel kans om te winnen. Die Leer was vervelend, dat maakte het weer een beetje moeilijker. Hij wou Achilles de Wing Attack laten ontwijken, maar daar werd een stokje voor gestoken. Rufflet vloog recht naar Achilles toe, die klaarstond om op het laatste moment weg te springen. In plaats daarvan vloog Rufflet vlak voordat hij de Froakie zou raken, recht omhoog. Hierdoor kwam er een golf van modder over Achilles heen en zag hij een tijdlang niets. De Wing Attack kwam dan ook voor hem vanuit het niets. Robin beval hem nog om zichzelf te beschermen met Water Pulse, wat aan de rook te zien, wel gelukt was.

Wanneer de rook verdwenen was, lag Achilles beweegloos in de modder. Water Pulse was niet genoeg geweest om hem te beschermen. Robin liep naar zijn partner toe, om hem uit de modder te halen. Hij haalde ook Argus weer uit zijn pokéball. Ondertussen was hij al weer wat hersteld van het gevecht. "Jullie hebben dapper gevochten" zei hij tegen zijn pokémon. Daarna riep hij naar Joey. "Goed gespeeld! Ik zei toch dat je beter was! Die criminelen mogen dan wel sterke pokémon hebben, erg tactisch vechten ze niet!" hij glimlachte. Nu zocht hij een weg om de modderpoel heen, om bij Joey te geraken. "Ik denk dat we dit beter opruimen?" vroeg hij wanneer hij bij zijn tegenstander stond.

Onderwerp: Re: Riding the Dream[+Robin Boltstone] wo mei 02, 2018 9:36 pm

We are all here on earth to help others

Nog net de Water Pulse aan zien komend, kromp Joey zelf lichtelijk in elkaar. Het water zou Yakota’s vleugels nat maken waardoor hij niet meer kon vliegen! Dan was hij zijn voordeel in het gevecht zeker kwijt. Nerveus stond hij vastgetekend aan de grond, de brok in zijn keel doorslikkend. Nee, meer kon hij niet doen. Enkel toekijken hoe een Wing Attack en Water Pulse tegen elkaar in sloegen. BAM! Whaa! Nog net had hij een luid verraste kreet kunnen onderdrukken met zijn handen over zijn oren. Een flinke wolk aan stoom volgde na een luide klap en vloog hem voorbij. Met zijn ogen dicht, en handen over zijn oren verroerde hij een paar seconden geen vin. Het enige wat hij voelde was zijn hartslag die flink te keer ging maar hij hoorde… van alles. Paniekerige gedachten vlogen hem om de oren. Was het gevecht nu voorbij? Had hij het gevecht verloren? Was Robin überhaupt nog oké? Hoe was het nu met de Pokémon? Had hij nu verloren? Was hij een slechtere Trainer dan Robin? Had hij het verpest? Had hij zijn Pokémon’s steun verloren door het verlies? Vragen, vragen en nog meer vragen.

Pas toen de geur van damp verdwenen was deed hij zijn ogen open. Oké, wat hij ook zou zien… accepteer het. Je hebt je alles gegeven in het gevecht. Joey, je kan het! Oké, waar was Yakota… ? Achilles zag hij ook al niet meer. Net toen hij nerveus werd, voelde hij een bekende warmte op zijn schouder zitten. ”Whaa! J-Je.. Yakota!” Zonder het complete besef van de overwinning was hij dankbaar dat zijn Rufflet niet verdwenen was en sterk genoeg de knal te overleven. Direct greep hij de Rufflet vast, hield hem de lucht in en sloeg vervolgens zijn armen over de net zo triomfantelijke Rufflet, ”Je bent oké… gelukkig,” Adrenaline jaagde nog lichtelijk door hem heen en hij zag zichzelf nog trillen van de spanning. Yakota maakte het echter niets uit en bleef kalm genieten van Joey’s warmte. Huh? Ineens hoorde hij een stem. Die van Robin. Compleet verward en verbijsterd probeerde hij zijn woorden te bevatten. Daar deed hij zijn best in. Complimenten om zijn overwinning, dat hij beter was en tactischer was. Zonder een reactie staarde hij Robin aan. Hij… ”I-Ik… h-heb… g-gewonnen?” Verbijsterd en twijfelend kwam het uit zijn mond, en even keek hij voor bevestiging naar zijn Pokémon. Die zouden nooit tegen hem liegen. Deuce knikte, Rally knikte, Set knikte en Court knikte. Gewonnen van… een ervaren Trainer?!

De brok in zijn keel nam flink toe en even wist hij niets uit te kramen. Het lukte hem niet. Tranen vormden zich in zijn ogen en bezorgd keek Yakota hem aan maar toen hij door had dat het uit ontroering kwam, trok hij zijn mondhoeken omhoog en maakte een instemmend geluid. Spoedig gevolgd door de rest van zijn Pokémon. Het was amper bezonken of hij hoorde Robin beginnen over het opruimen van de modderpoel. Oh nee, wat moest Robin nu nou denken dat hij associaal stil stond te… huilen. Nee, je hebt gewonnen. Even blij gedaan, maar nu aan de bak. Ja, juist, ja. ”J-Ja… sorry…” Meer wist hij niet te zeggen, de tranen weg vegend aan zijn arm, waarop hij dankbaar de Rufflet losliet. Juist, modderpoel drogen.. ehm.. Hij wist amper zijn focus erbij te houden en had het gevoel elk moment te springen van geluk. ”Court, gebruik je Ember over de modderpoel, en bevries het lichtjes met Icy Wind, Deuce!” De twee deden het, maar hij merkte zelf dat terwijl de vlammen het modder opdroogde en het ijs het verstevigde hij moeilijk het rare, springerige gevoel kon onderdrukken. Hopend dat Robin hem begreep en hij niet te selfish bezig was, keek hij hem aan. ”Is dit... hoe overwinning voelt?”

what on earth the others are here for I don't know

love, libby

Onderwerp: Re: Riding the Dream[+Robin Boltstone] za mei 05, 2018 10:08 am

Hij zag Joey een traantje wegpinken. Zonder iets te zeggen gaf hij hem een vriendschappelijke omhelzing. "Je hebt dat goed gedaan." Daarna keek hij terug naar de modderpoel. Joey was al begonnen met zijn pokémon bevelen te geven. Hij kon zelf niet erg veel doen, Achilles bijvoorbeeld kon het enkel maar erger maken. Daarbij was het te uitgeput door het gevecht. "Argus, wapper met je vleugels om de Turtonators vlammen wat aan te wakkeren." De gigantische Mamoswine gebruikte Icy Wind en de modderpoel was nu weer voor iedereen toegankelijk.

Joey stelde een wat vreemde vraag. Had hij nog nooit overwinning gevoeld? Dan was hij blij dat hij de eerste was om het hem te laten "ervaren". "Ik kan niet voelen wat jij voelt, maar ik denk het wel." Hij legde een hand op Joeys schouder. "Misschien moeten we naar het Pokécenter gaan? Onze pokémon hebben hard gevochten en moeten verzorgd worden." Hij riep zijn pokémon terug in zijn pokéball.

Onderwerp: Re: Riding the Dream[+Robin Boltstone] za mei 05, 2018 8:38 pm

We are all here on earth to help others

Nog niet was hij in staat geweest de emoties te verwerken. Verre van. Adrenaline pompte nog door hem heen. Een brok in zijn keel die hem weerhield om veel te praten. Ontspanning in zijn lichaam. De vriendschappelijke omhelzing die hij ook kreeg van Robin deed zijn brok toenemen. Het had hem geeneens uitgemaakt dat het ietwat plotseling was voor hem. Dat hij niet van een knuffel hield… Nee, het was helemaal prima zo. Helemaal. De vriendelijke woorden deden zijn brok verergeren en de tranen vloeiden bijna weer uit zijn ogen. Nee, houd het in en blijf sterk, je kan het. In plaats van een respons te geven, gaf hij maar een knik. Meer lukte hem nu echt even niet. Man, hij waardeerde zijn woorden enorm… Hij had het misschien ook goed gedaan. Dat wist hij echter niet lukraaks te accepteren. Met moeite wist hij de modderpoel weg te werken en bleek Robin met zijn Pokémon mee te helpen de vlammen te versterken waardoor de modderpoel nog sneller zou uitdrogen. Nadat het één en al verhard was door Deuce’s Icy Wind, durfde hij een vraag te stellen. Man, hij schaamde zich dat hij een vreemde vraag als deze gesteld had. Het was absurd, natuurlijk voelde een overwinning zo! Maar het voelde niet hetzelfde als toen met de gym. Nee, het was anders… Beter, fijner. Al ging in de strijd veel meer emotie dan in zijn laatste gymgevechten; hier had hij écht alles op alles in gegeven. Het was ook moeilijk uit te leggen, het gevoel.

Al bleek Robin het te begrijpen. Dat.. luchtte hem ontzettend op, het was dus geen rare vraag en… hij begreep hem. Opgelucht haalde hij adem, waarna hij een hand op zijn schouder kreeg. Huh? Oh, oja! Natuurlijk, het was slim naar de Pokémon Center te gaan! Dat hij daar niet eerder bij stil had gestaan. Terug naar zijn normale zelf, keerde hij zich naar zijn Pokémon en verontschuldigde zich. ”Laten we gaan!” Hij keerde ze elk dankbaar terug behalve Deuce toen hij een idee kreeg en de verwarde Mamoswine recht aan keek, ”Vind je het een probleem als we… “ Hij had zijn vraag niet af hoeven maken, met een zwaai met zijn slagtand greep hij Joey bij zijn vest en wierp die op zijn rug. “Whaa! Wow…” Angstig greep hij zich gelijk vast aan zijn rug. Dit was… heel lang geleden, op de rug van Deuce zitten. Zijn warme vacht en zo… hoog te zitten. Niet hoog genoeg om hoogtevrees van te krijgen maar… Het was prima. De takken kon hij aanraken en hij had een beter beeld van de plek. Dankbaar aaide hij de Pokémon, waarna Deuce voor Robin zakte door zijn knieën en iets meer naar hem toe hing, zodat hij makkelijk op kon stappen. ”J-Je hoeft het niet te doen als je het niet wilt!” sprak Joey snel, bang dat hij hem iets dwong wat hij misschien niet wilde. Onafhankelijk van de keuze liep de Mamoswine niet al te gehaast richting de Pokémon Center en gleed Joey ietwat ruw van zijn rug af. Dankbaar keerde hij hem dan ook terug om het gebouw in te stappen.

what on earth the others are here for I don't know

love, libby

Onderwerp: Re: Riding the Dream[+Robin Boltstone] zo mei 06, 2018 9:22 am

"Het is ok, jongens mogen ook huilen." Ook al moest hij toegeven dat hij het zelf nog niet had gedaan. Hij had ook nooit de behoefte gehad. Maar dat betekende niet dat dat bij andere ook zo was. Hij had geleerd zijn emoties onder controle te houden en een perfecte pokéface op te zetten wanneer dat nodig was. Emotioneel worden was uit den boze wanneer
je oog in oog stond met gevaarlijke criminelen en gangsters.

Zijn ogen werden groot toen hij Joey op de rug van de reusachtige Mamoswine zag geslingerd worden. De Mamoswine, die euhh Dice heette, bukte zich zodat hij zelf op zijn rug kon klimmen. Lichtjes teleurgesteld, maar zonder zijn enthousiasme te verliezen, zei hij: "Ik wil ook op de leuke manier! Komaan, slinger me!" Hij wachtte ongeduldig en vol spanning af, totdat een slagtand hem bij zijn kraag zou pakken. Hij belandde even later achter Joey op de rug van de gigant. "Dat was leuk, we moeten dat vaker doen, Duce. Het is voor mij een eer om hier te mogen zitten, waarom zou ik het niet willen! Niets leuker dan op een pokémon rijden!" Hij moest terugdenken aan één van zijn eigen pokémon. Het was net zoals Mamoswine een gigant. Gigant, daar zeg je het al. De reusachtige rotsberg liet maar graag zijn trainer op zijn rug zitten. Of waren dat zijn schouders? In ieder geval, terwijl de donkerblauwe rots met rode euhh, edelstenen, wandelde (en een halve aardbeving veroorzaakte voor de dichte omgeving) kon hij steeds genieten van het fantastische uitzicht. Dat was nu weer het geval. Het opstijgen is ook zoiets, altijd fun! Bij zijn eigen pokémon, die hij thuis ving in Unova, ergens in een grot, mocht hij altijd klimmen tot ergens aan zijn nek. Het was moeilijk te zeggen waar de nek eindigde en de rug begon bij hem. Hier vergeleek hij het met een pretparkattractie. Hij vond het beide even leuk. Wat onwennig over waar hij zich moest vasthouden (bij zijn eigen pokémon was er vroeger altijd ergens een uitstekend stukje rots ofzo, maar hij was bang om te hard aan de haren van de Mamoswine te trekken en hem pijn te doen) nam hij maar Joey vast. Het was ook wat onwennig, maar Joey deed hij tenminste geen pijn... Of in ieder geval niet fysiek, mentaal of emotioneel kon hij niet met het blote oog zien natuurlijk. Wanneer ze bij het Pokécenter waren zag hij hoe Joey van zijn rug gleed. Weer bij het Pokécenter moest hij zeggen, hier hadden ze elkaar voor het eerst ontmoet, wat was het, twee uur geleden ofzo? Robins ogen begonnen weer te glinsteren wanneer hij Joey naar beneden zag glijden. Net een reusachtige glijbaan, maar dan groter. "Oeeh, pas op, ik kom eraan!" Hij gaf zichzelf een extra zetje om sneller naar beneden te kunnen glijden.

Onderwerp: Re: Riding the Dream[+Robin Boltstone] ma mei 07, 2018 9:27 pm

We are all here on earth to help others

Tranen-wegvegend probeerde hij zichzelf weer onder controle te krijgen. Het was moeizaam maar het lukte hem uiteindelijk. De bijbehorende brok bleef echter en nam toe bij Robin’s woorden. Jongens mochten ook huilen. Dat wist hij zeker maar... hij had niet eens bij stil gestaan dat het niet zou ‘mogen’. De schaamte drong geeneens tot hem door. Hij wilde enkel geen hinder zijn op het moment. Dat was alles.
Eenmaal op Deuce-zijnde, twijfelend of hij slim was geweest Robin te vragen of hij via zijn rug wilde reizen of te voet. Zijn gedachtegang was ook over al en nergens, en hij wist niet eens of Robin ervaring hiermee had. Of.. nee, kalmeer… Robin leek het een goed idee te hebben en dat stelde hem gelijk gerust. Er was niets aan de hand, en gelukkig bleek Deuce beleefd tegen hem te zijn door zichzelf iets te zakken. Exact op een manier dat klimmen geen probleem werd. Huh? In plaats van via de veilige manier op de rug van de Mamoswine te komen, werd hij ook met een zwaai geworpen op diens rug. Hopend dat de Mamoswine voorzichtig genoeg met hem zou zijn volgde hij nerveus de silhouet van Robin. Hij zou het zichzelf nooit kunnen vergeven als hij gewond zou raken. Van iedereen… Nee, hij kon het zich echt niet vergeven. De jongen had hem zoveel geleerd in zo weinig tijd. En ze hadden al die plannen die hij beloofd had na te komen. Plof! Robin kwam direct achter hem aan en opgelucht ademde hij uit, kijkend naar de weg voor hun.

Pfoe, dat scheelde al een heleboel. Complimenten naar Deuce vlogen hem om de oren vanuit Robin, en de Mamoswine hief vrolijk zijn slagtanden omhoog en liet instemmende geluiden van zich af horen. Niets leuker dan op een Pokémon te rijden, huh? Daar gaf hij hem gelijk in. Met een schouderklopje aan Deuce, keek Joey zelf dankbaar Robin aan. ”Het went… Het rijden bedoel ik dan, het was eerst onwennig” Er waren zoveel gedachten in zijn hoofd aan het spoken dat hij bijna moeite had iets te zeggen. De brok hielp daarentegen ook al niet mee. Zijn overwinning… zijn emoties… Eerst zijn hoop op zelfwaarde geplaatst in een ander, toen een ervaren Trainer verslagen na een gevecht en dan nog hun gesprek. En ook zichzelf. Even niet in staat zorgen te maken wat Robin over het lange zwijgen moest denken, staarde hij naar voren. Hij had gewonnen. Na vele maanden zonder een gevecht te hebben gehad. En... even voelde hij de passie weer. Zijn lang vervlogen passie. Het was terug. Of in ieder geval, minstens voor een deel. Die gymgevechten.. hmm, het stelde even minder voor dan dit. Zelfs de Battle Maison ervaring was minder waard.

Even leunde hij lichtelijk naar achteren, zijn blik vestigend op de bladeren van de bomen en voelde toen warmte om en achter zich. “Huh?!” Verrast keek hij om, enkel om Robin te zien met zijn armen om hem heen. Oh, ehm, wacht… waarom…? Het was toch niet uit…? Nee, nee, wat een waanideeën. Wacht, het was uit.. Beschaamd voor zijn verraste reactie, glimlachte hij er even vaagjes bij, hopend dat het lachje vervolgens niet spottend of vreemd overkwam, ”Sorry, i-ik… heb hier geen zadels voor… mede vandaar de paardrijd club,” Beschaamd en met zijn blik weer naar voren gevestigd, was hij opgelucht de Pokémon Center al te zien. Dit was ietwat ongemakkelijk… Lichaamscontact überhaupt. Niet-bewegend en compleet stijf probeerde hij het te negeren. Al.. lukte dat niet volkomen. Eenmaal dan ook bij het Center gleed hij ervan af, en probeerde voorop te lopen. Hij schaamde zich nog steeds voor zijn verraste reactie van daarnet.

Nog voordat hij kon lopen, gleed Robin enthousiast van de Mamoswine af. Pfoe, hij was het dus vergeten, gelukkig. ”Je leert het al, zo te zien,” probeerde Joey te grappen, waarna hij ongemakkelijk het gebouw binnen stapte en aan Zuster Joey zijn Pokémon weggaf. Het zou een minuut of 10 of 15 duren, voordat ze weer kiplekker waren. Pfoe, ze bleven oké, en wachtte geduldig maar op Robin’s beurt. ”Het gaat gelukkig vrij snel, die in Vaniville heeft vaak een rij staan,” Small-talk.. Tja, hij wist even niet wat hij kon zeggen. Zoveel maar ook o zo weinig.

what on earth the others are here for I don't know

love, libby

Gesponsorde inhoud

» Robin boltstone
» You're about to take a ride [+Robin Boltstone]
» Just a dream
» I have a dream
» Dream of paradise [open]