Riding the Dream[+Robin Boltstone]

“Dat geloof ik wel… Eén van mijn pokémon vroeger kon je ook op rijden.” Het was wat ongemakkelijk stil tijdens de rest van de rit. Hij voelde Joey zowat verstijven. Hij keek rond, maar merkte niets vreemd op dat hem kon bang gemaakt hebben. Misschien had hij wat schrik om weer op een pokémon te rijden na dat voorval met de Ponyta? Maar het was zijn eigen pokémon, dan kon hij toch geen schrik hebben? Even later zei Joey toch weer iets. Het klonk meer om de stilte te vullen dan om een gesprek aan te knopen. “Zadels zijn alleen maar saai” Hij glimlachte, maar betwijfelde of Joey dat opmerkte. Verder gedroeg Joey zich nog steeds wat vreemd. Ze waren nu van de Mamoswine afgegleden en Joey liep voorop. Het was bijna alsof hij Robin probeerde te negeren. Hij had geen flauw idee wat er met hem aan de hand was. Hij glimlachte opnieuw bij het complimentje. Al voelde het niet 100% gemeend. Joey leek wat afwezig. “Hopelijk zal het niet zo zijn wanneer ik daar aankom...” Ondanks alle pogingen die Joey leek te ondernemen, kwam er geen echt gesprek op gang. Hij wist niet zeker wat de oorzaak was. Enkel dat hier iets helemaal niet juist zat. Hij hoopte dat de sfeer er snel weer wat bovenop zou komen. Samen met Joey gaf ook hij zijn pokémon af. Ze zouden even moeten wachten. Als er geen gesprek kwam zou het erg ongemakkelijk zijn. Uiteindelijk zei hij maar, wanneer ze neer waren gaan zitten: “Hé, Joey, alles ok? Je doet wat vreemd… Scheelt er iets?”

Hij had natuurlijk niet gezegd welke pokémon dat was waar hij op reed. Het was ook niet zijn bedoeling geweest, maar nu vroeg Joey er onrechtstreeks naar. "Een Gigalith. Fijne pokémon, opgevoed vanaf een kleine Roggenrola." Joey ging verder in op zadels. Hij was het helemaal niet eens met Joey op dat vlak. Hij vond het zelfs normaal dat je zonder zadel rijdt op een van je eigen pokémon, maar het voorbeeld van een Ponyta? Volgens hem is dat juist een pokémon dat je beter zonder zadel bestuurd. Veel betere communicatie. "Waarom zou je een zadel willen, zelfs op een Ponyta? Volgens mij gaat het rijden veel beter wanneer je één bent met de pokémon. Trouwens, de vlammen van een Ponyta branden niet, je kan er gewoon je hand in houden. Daarbij is een zadel bijna een marteltuig voor een pokémon. Dat kan toch niet fijn zijn? Je moet je eens verplaatsen in de schoenen van de pokémon, zou jij graag een zadel op je rug krijgen? Wat moet die pokémon dan ook niet denken. Ze krijgen niet eens wat vertrouwen..." Hij twijfelde of hij zich misschien wat te veel had laten gaan. Het was echter zo dat vanaf er leed van pokémon in het spel kwam, hij erg heftig kon reageren. Het kon niet anders dan dat pokémon lijden onder een zadel. Is het niet fysiek, dan is het psychologisch en mentaal. Alsof het dingen zijn. Ze hebben evenveel gevoelens als mensen. Ze zijn evenwaardig aan de mens, als de mens niet minderwaardig was natuurlijk. Hij probeerde wat te nuanceren. Hij wilde niet dat Joey zich aangevallen voelde. "Je moet het gewoon proberen, zonder zadel. Als je het gewend bent wil je niet anders meer! Zelfs op pokémon die je niet kent. Grenzen verleggen, erg belangrijk!"

Hij glimlachte bij de opmerking over de spits. Hij had geen idee of het grappig bedoeld was, maar zelf had hij nog nooit gehoord van "de spits" in het Pokécenter. Hij zag overduidelijk dat Joey ergens mee zat. Hij hoopte dat hij op de één of andere manier kon helpen. Of in het slechtste geval, dat hij er niet de oorzaak van was. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Joey was wel erg overstuur. Misschien had hij maar beter niets gezegd? "Niets klinkt stom, zolang het maar uit je hart komt." probeerde hij hem bij te staan. Hij vroeg zich af waar die plotse poëtische, filosofische inval vandaan kwam. Hij schoof het idee meteen weer aan de kant, om te luisteren naar wat Joey te zeggen had. "Iedereen heeft wel iets... Jij bent daarentegen geweldig in battles." Hij wist even totaal niet wat gezegd. Hij wilde troostend een hand op zijn schouder leggen, maar twijfelde of dat wel een goed idee zou zijn. Joey probeerde zijn gezicht te verbergen. "Joey, kijk dan naar me. Het is helemaal niet erg! Jij bent jij, jij bent Joey en Joey is jou. De anderen zijn de anderen en daar hoef jij je niks van aan te trekken. Je bent jezelf en dat is het enige wat telt." Wauw, dat klonk veel te goed om uit zijn mond te komen. Hij geloofde het zelf bijna niet. Hij hoopte wel dat het zou helpen, want voor de rest wist hij niet echt wat gezegd.

Of ze een sterke band hadden? Hij kreeg nu zelf even een brok in de keel. Had hij de afgelopen tijd wel hard genoeg gewerkt voor zijn pokémon? Was hij het waardig om hun trainer te zijn, terwijl hij hen nog steeds niet heeft gered? “Een sterke band… natuurlijk! Met al mijn pokémon” hoop ik. Dacht hij nog in zichzelf. Zou hun band eronder lijden? De afstand, de tijd die verstrijkt sinds ze elkaar voor het laatst zagen. Weten zijn pokémon überhaubt dat hij hen niet in de steek gelaten heeft? De laatste keer dat hij ze liet terugkeren in hun pokéball was alles normaal. Hij heeft geen afscheid kunnen nemen. Misschien… wat als zijn pokémon dachten dat hij hen verlaten had?! Zouden ze dan vrijwillig zich bij Team Rocket aansluiten? Misschien haatten ze hem ondertussen zelfs al? Hij deed zijn best om ze op te houden, maar nu rolde er een traan over zijn wang. Hij wreef hem snel droog en hoopte dat Joey niets gemerkt had. Het korte verdriet dat omgezet werd naar woede, gaf hem nu extra kracht. Hij balde zijn handen tot vuisten en beet zijn tanden stijf op elkaar. Voor het eerst was er naast alle woede en heimwee ook plaats geweest voor verdriet. Hij had het altijd verdrongen, het werd altijd opgehouden door zijn woede. Hij wist niet waarom, maar nu was dat even niet meer zo geweest. Wat moest Joey niet van hem denken. Degene waarvan hij nu al de hele dag steun had gekregen, stond nu zelf op het randje van inzinken. Uiteindelijk slaagde hij erin om een glimlach op zijn gezicht te toveren. Daar had hij alle goede herinneringen voor. “Gelukkig zijn het bijna allemaal goede herinneringen, daar put ik hoop uit. En energie.” voegde hij op het laatste nog toe. De positieve dingen die hij met zijn pokémon had beleefd, waren de motor voor hem om te blijven gaan. Hij ging er nog liever zelf aan onderdoor dan dat hij zijn pokémon in handen liet van Team Rocket. Zijn leven was toch niets maar waard als hij hen voor altijd kwijt was.

Hij besefte dat hij zojuist wat iets te fanatiek was geweest. Daar kwam een ander kantje naar boven waar hij niet altijd even trots op was. Hij kon zichzelf helemaal verliezen in een spel of andere soort van competitie en wanneer hij praatte over zijn eigen mening. In dit geval was dat over het zadel. Het was nu ook niet echt de bedoeling dat hij Joey een slecht gevoel zou geven. “Ehm, ik was misschien iets te hevig. Ik kan nogal een fanaticus zijn als het op welzijn van pokémon aankomt. Ik heb al zoveel gezien in mijn leven dat ik soms wat vergeet dat niet al die dingen bedoeld zijn om pokémon te mishandelen. Sorry” De manier waarop pokémon door sommige mensen behandeld worden. Afschuwelijk gewoon. Over tijd was hij een soort van tegenhanger tegen alle onnatuurlijke dingen voor pokémon. Alles waar ze van zouden afzien. Hij zou bijvoorbeeld nooit een pokémon vangen zonder dat die het zelf wil. En anders zou hij altijd de keuze geven om te gaan en staan waar hij wil. Zijn pokémon waren in de eerste plaats zijn vrienden. Hij wilde niet dat ze bij hem blijven omdat ze moeten maar omdat ze willen. Daarbij laat hij liefst zijn pokémon ook zoveel mogelijk buiten hun pokéball. Het kan niet aangenaam zijn daarin opgesloten te zitten, toch? Zo waren er enkele zaken waar hij zich bij Joey aan stoorde, maar uiteindelijk deed hij niets anders dan wat alle anderen deden. Dat kon hij hem toch niet kwalijk nemen? Trouwens, wat Team Rocket of andere criminelen deden was nog veel erger. Dat was afschuwelijk. De manieren waarop ze experimenten op hen uitvoerden… walgelijk gewoon. “Van dat zadel… Als je echt met wil… dan moet je je er door mij niet van laten weerhouden het te gebruiken. Alleen wil ik dat je weet dat het veel leuker is zonder. Je zal in ieder geval ook meer respect krijgen van de pokémon zelf. Da’s mijn mening.” Hij hoopte dat dat enkele dingen zou rechtzetten.

Joey schudde van nee wanneer hij zijn talent voor battles prijsde. “Nee?! Wat zeg jij nu! Je bent één van de beste trainers die ik in eeuwen gezien heb!” Hij kon zijn oren niet geloven. Was Joey gewoon bescheiden of dacht hij echt dat hij slecht was? “Je hebt mij verslagen! En ik ben zeker geen groentje! Je pokémon zijn geweldig, maar zonder jouw verfrissende creativiteit betwijfel ik of jullie het hadden gehaald. Je hebt talent voor pokémongevechten, wat je jezelf ook wijsmaakt!” Hij hoopte dat hij alles goed verwoord had. Hij wist dat communicatie dikwijls een werkpuntje was voor hem. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij verkeerd werd begrepen. Hij was ook meer gewend om alleen te werk te gaan. Vroeger was het zo geweest. Natuurlijk was het niet makkelijk voor Team Rocket om undercover een Grunt of andere persoon met hem mee te sturen. Hij mocht niet weten waar hij zelf mee bezig was. Het was wel eens voorgevallen dat er iemand werd meegestuurd op belangrijkere missies. Maar hij had toen nooit echt een vriendschappelijke verhouding gehad met hen. Namen wist hij niet, maar hij zou wel gezichten herkennen. Dat zouden misschien wel de eerste personen zijn waarop hij wraak zou nemen.

Hij werd wat stil van Joeys woorden. Hij vreesde dat hij niet veel meer kon doen dan zijn vriendschap aanbieden. Hij hoefde zich geen zorgen te maken. Meestal was dat het moment waarop je je zorgen begon te maken, maar nu was het anders. Het stelde hem enigszins gerust. Joey redde zich wel, maar maakte hij zich zorgen over? Hun pokémon waren klaar om afgehaald te worden. Vervolgens was er iets dat leek op afscheid. Well, eigenlijk kon hij beter niet te lang meer blijven treuzelen hier. Nog een nachtje in het Pokécenter misschien en dan moest hij maar eens verder. Hij had een hoop te doen nu. Hij beantwoordde Joeys uitgestoken hand met een stevige handdruk. “Tot de volgende keer, vriend.” Hij geloofde zelf toch dat hij er een vriend bij had nu. “Oja en over dat “alles”. Graag gedaan. Ik ben blij dat ik je heb leren kennen.”