Where did it all go wrong?

Met gebalde vuisten stond Eve voor de academy. Haar tenen kromden zich in haar schoenen en haar kaken klemden zich op elkaar terwijl onzekerheid en angst haar dreigden over te nemen. Wat was ze aan het denken? Waarom deed ze dit? Ze dacht dat ze het juist zo goed had als trainer. Maar nee, ze had geen inkomsten. Ze had geen leven. Of toch geen leven die ze wilde leiden. Het was saai, het was te weinig uitdaging en de mensen waren vervelend. Het liet haar te veel herinneren aan wat er gebeurd was in Kanto, aan wat er gebeurd was voordat ze naar Kalos verhuisde en van haar ouders vluchtte om hun teleurgestelde blikken te ontsnappen. Steeds als ze naar haar vader keek, herinnerde ze zich weer de foto’s die gemaakt waren tijdens dat zij en John… ze schudde haar hoofd. Wat had het voor een zin om dat soort gedachten te herhalen? Ze wist wat ze had gedaan. Ze wist wat voor schande ze was begaan. En ze wist wat voor effect het op haar toen al miserabele leven had gehad. De enige persoon die ze dacht te kunnen vertrouwen en die haar hart sneller liet kloppen op een manier zoals geen enkele achtbaan dat ooit voor elkaar had gekregen, had haar laten zitten door haar te vernederen op de ergste manieren ooit. En nu dacht ze even een nieuw leven te kunnen beginnen door op gesprek te gaan om een Ranger te worden? Wat als ze haar herkenden? Wat als ze de foto’s hadden gezien? Maar was dat niet heel het punt geweest om te verhuizen? Om te voorkomen dat ze haar zouden herkennen van eventuele foto’s? Bovendien had de politie haar gezegd dat alle toegankelijke foto’s geblokkeerd waren en van het internet gehaald waren, maar ze konden nooit alle foto’s weghalen. Mensen konden het gefotografeerd hebben met hun gsm of hun fototoestel, voor eeuwig opgeslagen in dat kleine geheugen waar de politie niet aan zou kunnen komen, wachtend om haar terug te pakken op het moment dat ze het succesvolste zou worden in haar leven. Ze schudde haar hoofd. “Pussy,” schold ze zichzelf uit. “Je liet hem toen als over je heen lopen en nu doe je het wéér. Als je niet opschiet, ben je te laat voor je gesprek.” En die zou binnen exact één uur beginnen, maar je moest je al aangemeld hebben een half uur voor het gesprek plaats zou vinden. Ze was nog steeds lichtelijk in dubio toen ze merkte dat haar voeten het werk al voor haar deden. En net toen ze naar binnen wilde gaan, stormde iemand met veel lawaai naar buiten en botste tegen haar. Eve, klein als ze was, verloor haar evenwicht en viel hard op de grond. Ze sloeg met haar geschaafde platte hand op de grond en keek geïrriteerd naar de robuuste jongen die verder stormde zonder haar een blik waardig te gunnen. “Ja, loop maar door hoor, loser!” snauwde ze hem toe. “Ik weet je toch wel te vinden, wacht maar af!” Geïrriteerd onderzocht ze de schade, stelde vast dat het op een paar schaafwondjes na wel meeviel en wilde weer terug overeind komen toen ze opeens de aanwezigheid van iemand anders opmerkte. “Wat nu weer?”

Het gebeurde dikwijls dat Eve in de problemen raakte door haar grote mond, maar dat zorgde er nog niet voor dat het er minder op werd, zeker niet als ze dacht dat ze gelijk had. En in dit geval vond ze dat dit ook zeker zo was; de kerel was zomaar doorgelopen na haar omver te hebben gesmeten en had het niet eens nodig gevonden om zijn excuses aan te bieden, noch achterom te kijken om te zien wie hij omver had gekegeld en welke schade hij aan had gericht. Het was een robuuste kerel geweest waardoor de impact van de klap zo groot was geweest dat Eve direct haar evenwicht was verloren, iets wat haar dikwijls gebeurde omdat ze nu eenmaal zo klein was en de reden was waarom ze niet serieus werd genomen als ze, zwaaiend met haar handen, kwaad werd op één of andere gozer die zich precies gedroeg zoals de kerel daarnet. Haar grote bek was de reden dat ze zo veel ruzie had met anderen en dat ze geen vrienden kon maken; Eve had het gevoel dat ze niemand meer kon vertrouwen na alles wat er met John en dat ene meisje gebeurd was. Haar zogenaamde vriendinnen hadden hem immers geholpen om de posters mee op te hangen en dat was Eve zeker niet vergeten. Het had ervoor gezorgd dat ze zich zo ellendig voelde dat haar ouders het idee hadden gekregen om te verhuizen omdat ze dachten dat de huidige omgeving een slechte invloed op haar zou hebben. Nadien had Eve hun nauwelijks aan kunnen kijken omdat ze schrik had gehad dat ze teleurgesteld in haar waren, iets wat ze goed kon begrijpen omdat ze ten eerste het bed had gedeeld met iemand die ze nog niet zo lang kende en ten tweede omdat ze haar op school ten schande hadden gemaakt door daar foto’s van te trekken en deze zowel online als over heel de school te delen.

De herinnering was pijnlijk en zorgde ervoor dat het meisje even grimaste. Ze keek met een afkeurende blik naar de schaafwonden die ze op haar handen had en herinnerde zich de geschaafde en blauwe knokkels vlak nadat ze erachter was gekomen wat de hele school haar had aangedaan. Ze had haar woede op een paar muren geuit en dat was te zien geweest: heel de school had nadien opmerkingen gemaakt over haar handen en haar nog meer gepest omdat ze duidelijk zagen dat Eve niet met de pesterijen om kon gaan. Dat was natuurlijk een trigger geweest waardoor ze haar nog meer begonnen te pesten en waardoor Eve tot op de dag van vandaag nog altijd moeite had met het vertrouwen van anderen. Tot dusver was ze eerlijk gezegd ook niet echt personen tegengekomen die hun best hadden gedaan om haar muren te breken en dat gaf voor haar enkel en alleen meer aan dat ze gelijk had: dat iedereen een leugenaar was en ze beter alleen op zichzelf kon vertrouwen zonder daarbij bevriend te raken met anderen. En ze zou nóóit meer verliefd worden. Nooit meer. Eve werd uit haar gedachtegang gehaald toen ze druk voelde op haar schouder en ze plotseling de aanwezigheid van iemand opmerkte. Het was de aanwezigheid van een jongen. Als door een adder gebeten, schudde ze met haar schouder en zorgde er op die manier voor dat de hand van haar schouder viel en ze niet meer aangeraakt werd. Hoewel ze het geen probleem vond om aanrakingen te krijgen als ze daar zelf naar zocht, vond ze het vreselijk als ze out of nowhere door iemand anders benaderd werd zonder daar toestemming voor te hebben gegeven, laat staan besef van te hebben gehad.

“Wat boeit mij je excuses?” vroeg ze bot aan hem. “En het kan me ook niks schelen dat die Seedot me zojuist expres tegen de grond heeft geduwd. Ik krijg hem nog wel, wees maar niet bang.” Hoewel ze bot tegen hem was, kon ze het niet laten om hem even in zich op te nemen en maakte van haar eerste indruk uit dat hij niet per se lelijk was. Oké, hij was helemaal niet lelijk. Hij had ogen die voor zowel bruin als rood onder konden gaan – en als de zon er op zou schijnen waarschijnlijk voor goud – en leek een paar jaar ouder te zijn dan haar, maar hoogstens vier jaar of zo. Misschien nog niet eens. In elk geval had hij bruin rechtopstaand haar en een blond plukje dat afwezig in zijn gezicht leek te hangen. Hm. Daar kon ze wel een goede nickname op verzinnen. “Oh, het gaat prima met me hoor, Goudlokje.” Ze glimlachte breed naar hem en er verschenen voor een moment kuiltjes in haar wangen. Daarna vertrok haar gezicht zich weer naar een pokerface en rolde met haar ogen. “Ik wist dat dit een slecht idee was,” mopperde ze en ze klopte zichzelf af. Ze sloeg haar witte haren – die soms verward konden worden voor lichtroze haren als de zon er op scheen – over haar schouder en keek hem fel aan met haar lichtpaarse ogen. “Dus stop maar met net te doen alsof je je zorgen over me maakt en rot op.” Ze wilde langs hem lopen, maar bedacht zich en draaide zich twijfelachtig naar hem om. “Eigenlijk…” Ze trok haar wenkbrauwen op. “Eigenlijk zou je me misschien wél kunnen helpen.” Ze liet haar blik over hem glijden. Jep, hij was overduidelijk een Ranger. En gespierd. Shut up, Eve. Oké, hij had een goed uiterlijk, maar moesten haar gedachten daar weer zó in overdrijven? Het leek net alsof ze wanhopig opzoek was naar aandacht of zo. Arceus. “Ik heb vandaag een gesprek en ik moest me aanmelden bij de balie, maar ik ben eigenlijk totaal de naam vergeten van diegene waarmee ik een gesprek had. Het is een lange man met een bril en hij is half kalend?” Ze keek hem vragend aan. Als hij de naam van de man wist, zou ze in elk geval niet als een halvegare overkomen bij de balie.

Eve had eerlijk gezegd verwacht dat hij haar direct de rug zou toekeren en dat hij geen moeite meer zou doen om het gesprek voort te zetten, maar in plaats daarvan grinnikte hij om de bijnaam en gaf hij aan dat hij het een leuke bijnaam vond. Eve kon het niet laten om even geringschattend haar wenkbrauw op te trekken; was hij nu serieus of was hij ermee aan het lachen, op zeg maar zo’n manier om haar terug te pakken? Maar heel zijn houding sprak oprechtheid uit en ze klemde haar kaken geïrriteerd op elkaar toen ze niet de gewenste reactie te zien kreeg; ze had gehoopt dat hij boos zou worden of op z’n minst zo beledigd zou zijn dat hij haar de rug toe zou keren. Geen van beide gevallen leek van toepassing te zijn en de jongen besloot om een oninteressante speech te houden waarbij het er eigenlijk op neerkwam dat ze elkaar maar moesten accepteren omdat ze aan het einde van de rit toch met elkaar opgescheept zaten, een advies waar ze niet echt iets aan had omdat ze het liever allemaal in haar eentje wilde doen met het liefst zo weinig mogelijk pottenkijkers in de buurt. Zijn advies in verband met de zelfverdedigingssport schoot wat minder verkeerd in haar keelgat; Eve had vaker overwogen om dat soort sport te gaan doen, maar ze had er nu simpelweg het geld én de tijd niet voor. Ze moest immers eerst een bron van inkomsten vinden en daarna moest ze verder zien wat er allemaal voor een mogelijkheden waren. Als het allemaal zo was als ze zich had laten informeren door een paar Rangers, dan was dit werk vrij tijdrovend, maar verdiende het ook wel goed én ze had een dak boven haar hoofd. Ze kon als trainer natuurlijk gratis in het Pokémon Center verblijven, maar een vaste plaats waar ze altijd kon terugkeren en ze altijd met open armen ontvangen werd, klonk toch ergens wel… aannemelijk. Niet dat ze dat ooit toe ging geven of zo. Hell no.

Eve sloeg haar armen demonstratief over elkaar heen toen de jongen klaar leek te zijn met zijn ellenlange speech. “Nou, ik kan je vertellen dat als ik door dit gesprek geraak en ik daadwerkelijk Ranger word, ik echt geen hulp nodig heb van iemand.” Ja, ze had gehoord over Quests die je samen moest doen omdat het te gevaarlijk of te groot was in je eentje, maar Eve ging er gewoon voor zorgen dat ze dat soort Quests kon vermijden en de meeste dingen in haar eentje kon doen. Ze had een eigen willetje en ze wilde niet dat iemand haar daar maar ook bij in de weg zou zitten, ook al had ze eigenlijk geen idee hoe dat ze de opdrachten aan zou pakken. Ze had een site gevonden waar foto’s waren gelekt over diverse opdrachten die een Ranger kon doen en als ze het allemaal zo doorlas, zou ze niet eens een idee hebben hoe ze eraan zou beginnen. Dat maakte haar trouwens toch wel een tikkeltje nieuwsgierig naar of deze jongen een hoge rank zou hebben. Hmm… ze refereerde de hele tijd als jongen naar hem, maar hij leek minstens twee jaar ouder dan haar, dus eigenlijk was hij al een man. En dat was niet alleen aan zijn uiterlijk op te merken en het feit dat hij groter was dan haar, maar ook wel aan zijn gedrag. Ze had een andere Ranger ontmoet die haar leeftijd was geweest en die had een iets mindere... volwassen sfeer om zich heen gehad. Ze kon niet ontkennen dat het ergens wel haar nieuwsgierigheid trok om verder met hem te praten. Het viel haar sowieso al mee dat ze hem nog steeds niet had afgewimpeld: meestal ging ze er na de eerste paar zinnen al vandoor, zeker als ze de informatie had gekregen die ze wilde.

“Je bijnaam voor mij is al net zo lachwekkend als de achternaam van de man waarmee ik op gesprek moet,” probeerde ze te zeggen zonder te lachen, maar ze kon het op de één of andere manier niet voorkomen dat haar lippen een beetje omkrulden nadat ze haar woorden had gesproken. Krijg een grip op jezelf, Eve! Het is niet omdat je één fatsoenlijke man tegenkomt in je leven dat je gelijk je wantrouwen voor je hele omgeving maar moet vergeten! Om haar gedachten kracht bij te zetten, sloeg ze op een lichtelijke arrogante manier met haar hand tegen haar haren zodat deze over haar linkerschouder zwiepten en keek de man, die zich voorstelde als Averill, weer strak aan. Toen evolueerde zijn Pokémon echter en was haar moment van arrogantie even vergeten terwijl ze ietwat bewonderend keek naar de van de van vorm veranderende Pokémon vlak voor haar neus. Ze had nog nooit echt een evolutie van een Pokémon van dichtbij mogen beschouwen en deze kwam zo plotseling opzetten dat Eve voor één moment niet anders kon dan haar arrogantie en haar boze opmerkingen die ze wilde maken even te vergeten. Misschien kwam het daar ook wel door dat ze haar boosheid even vergat toen hij haar om haar naam vroeg. “Evelyn,” sprak ze uit. “Maar iedereen noemt me Eve.” En… verdomme. Het was eigenlijk niet de bedoeling dat hij haar Eve ging noemen, want dat liet haar weer aan een hoop dingen herinneren. Maar ze wilde ook niet met haar volledige naam aangesproken worden, want dat liet haar te veel denken aan haar ouders en de gedachten aan haar ouders zorgde er weer voor dat ze de teleurstelling in hun ogen herinnerde vlak voordat ze ervoor had gekozen om hun te verlaten. “Well, gefeliciteerd met de evolutie van je Pokémon,” sprak ze en ze verbaasde zich erover dat het oprécht klonk. Hm. “Ik hoop dat met mijn partnerPokémon binnenkort ook mee te mogen maken. Ze is een Luxio en haar naam is Nova.” Om Averill een idee te geven van hoe haar Pokémon eruitzag, haalde ze de Poké Ball van Nova tevoorschijn en gooide deze met een sierlijke beweging schuin naar voren. De Poké Ball barstte open en niet veel later stond er een trotse Luxio voor hun gezicht. “Duseh…” Eve draaide zich nonchalant weer naar de jongen – nee, de mán toe – en keek hem aan. “Zit je al lang op deze academy?” Ze haalde haar wenkbrauw op. “Ik neem toch tenminste aan dat je hier woont?” Ondertussen deed ze een knikje in de richting van het gebouw ten teken dat ze al naar binnen wilde gaan. Haar afspraak zou binnen drie kwartier plaatsvinden en ze moest zich een half uur van te voren aangemeld hebben. En dus liep ze naar binnen. Of althans, dat wás het plan toch, ware het niet dat ze halverwege struikelde en, onder een waarschuwende kreet van Nova, de grond dichterbij zag komen. Great!