Nerveus als dat hij zijn kon liep Sora met trillende benen door de hal van de academy, op weg naar zijn leidinggevende. Hij wist niet waarom hij zich opeens moest melden op kantoor maar hij kreeg het idee dat hij iets niet goed had gedaan. Kiara liep naast hem terwijl ze slaperig uit haar ogen keek en hem slenterend volgde. De jongen zuchtte eventjes kort waarop hij zich tot zijn partner richtte maar hij kreeg de kans niet om wat tegen haar te zeggen. Ze waren bij het kantoor aangekomen van de leidinggevende, dezelfde persoon die hem zijn eerste les had gegeven, die blijkbaar al op hem stond te wachten. De man hield de deur voor hem open zodat de jongen en zijn Lycanroc naar binnen konden gaan waarop hij een zenuwachtige blik op zijn partner richtte. “Een hele goede morgen, jongeman!” sprak de man op een vrolijke toon terwijl hij gebaarde naar een stoel achter het bureau. Zenuwachtig wreef hij onder zijn neus met zijn wijsvinger waarop hij groetend zijn hand opstak. “Uhm goedemorgen, meneer,”murmelde hij en keek hierbij naar de man, deze had schijnbaar door dat de vijftienjarige knul zenuwachtig was want hij legde geruststellend een hand op zijn schouder. “Ik heb gehoord van een betrouwbare bron dat je goed je best hebt gedaan en ik wil hiermee mededelen dat je vanaf nu een rang hoger kan gaan,” legde de man uit waarop hij een andere styler pakte en deze de jongen aanreikte. “..w-wat..?” bracht Sora er ongelovig uit en stond op van zijn stoel terwijl hij naar Kiara keek die blijkbaar wel doorhad wat dit betekende. “..e-een rang hoger..? maar dat betekent..” stamelde de jongen die op was gestaan waarop de man bevestigend knikte. “Dat klopt je bent nu officieel afgestudeerd van de Academy,” kwam toen het bevestigende antwoord. Sora keek met een veelbetekende blik naar Kiara die op haar achterpoten ging staan en haar voorpoten op zijn schouders legde waardoor de jongen door haar gewicht naar achter stapte. Ze likte zijn gezicht waardoor de jongen grinnikte. Eigenlijk had hij een andere reden dat hij zo blij was want dit betekende dat hij na een lange tijd Odin eindelijk in zijn armen kon sluiten. Hij had ondanks dat hij de Popplio niet goed kende hem wel enorm gemist en zich zorgen gemaakt om hoe hij eraan toe was. Hem achterlaten bij de professor had hem best slecht laten voelen over hoe hij omging met zijn Pokémon maar toen was dit de beste keuze.
Sora verliet na nog wat complimentjes te hebben gehad van zijn leiding naar buiten met een gloednieuwe styler en uniform. Dit keer was deze oranje in plaats van groen. “Ik kan bijna niet wachten totdat Odin hier is, Kiara! Wat jij, maatje? ” grijnsde hij en marcheerde enthousiast door de gang terug naar de hal waar de videofoons stonden. De Lycanroc gromde als antwoord op de woorden van de knul. Sora wilde er nog iets aan toe voegen maar werd afgeleid door de telefoons waarop hij snel het nummer in begon te toetsen van de Professor. “..hallo..?” klonk het aan de andere kant en vlak daarna verscheen het hoofd van een man op het scherm. “..oh hey Sora! Ben jij het,” voegde de man er nog aan toe. Wat ook meteen een stuk vriendelijker klonk zodra hij zag wie hij aan de lijn had. “Uhm ik kom even zeggen dat ik Odin graag hier naartoe wil halen,” begon Sora met vertellen waarop hij even kort een blik uitwisselde met zijn Lycanroc. De wolfachtige Pokémon was netjes achter hem gaan zitten. “Dat kan en ik weer zeker dat Odin daar ook heel blij mee zal zijn,” gaf de Professor als reactie. De man pakte iets van zijn bureau nadat hij het voorwerp op een plateautje legde, vervolgens drukte hij op wat knoppen, waarna het plateautje aan zijn kant licht begon te geven. Een paar seconden later verscheen een Pokéball die Sora meteen ervan af plukte. “Bedankt professor! Doe ze de groetjes daar!” zei hij enthousiast. De professor knikte als teken dat hij het had gehoord waarna hij met een grijns de verbinding af brak. Opgetogen staarde Sora naar de Pokéball waarin zijn oude vriend zat waarop hij deze zonder te wachten opgooide waarop deze openklapte. Uit de witte straal kwam een klein blauw wezentje tevoorschijn die wat verward om zich heen keek en even knipperde met zijn oogjes. “pooop..?” bracht hij er ietwat verward uit. “Odin!” sprak hij opgewonden en knielde naast zijn Lycanroc neer om de Popplio beter te kunnen bekijken.
Vrijwel direct toen Sora zijn naam had uitgesproken kreeg Odin een vrolijke glinstering in zijn ogen waarop hij meteen naar de jongen toe snelde. Het zag er een beetje wiebelig uit op zijn achterpoten maar het wezentje werd al opgevangen door de knul die hem in zijn armen had opgevangen. “Je ziet er goed uit, kleine vent!” complimenteerde hij Odin die een brede glimlach op zijn snoet had staan. Sora krabbelde overeind toen hij met de kleine Popplio recht stond en zijn armen uitstrekte met het wezentje in zijn handen, net boven zijn hoofd. Zo kon hij hem goed bekijken. Odin begon vrolijk te brabbelen waarbij hij enthousiast met zijn voorpoten klapperde waardoor Sora even een blik uitwisselde met Kiara. De Lycanroc keek nieuwsgierig naar haar teamgenoot die hij algauw op de grond voor haar neerzette. Hobbelend deed Odin een stapje dichterbij waarop Kiara haar hoofd boog om de Pokémon een lik over zijn kopje te geven. Sora kreeg een warm gevoel bij het zien van deze gebeurtenis waar hij even een stapje achteruit deed. Het was zo hartverwarmend om te zien dat zijn Lycanroc haar teamgenoten meteen accepteerde vooral omdat hij eerst gedacht had dat Kiara misschien wel jaloers zou zijn. Maar het viel gelukkig mee. Dat stelde hem enigszins gerust want dat zou het voor hem een stuk makkelijker maken als hij besloot om met Pokémon aan zijn team toe te voegen later. Jep, Odin hierheen halen was een geslaagde missie voor nu. Het trotse gevoel dat hij eerder niet had gevoeld toen werd vertelt dat hij geslaag kwam nu naar voren. Sora grijnsde even breed naar zijn twee Pokémon waarop hij naar ze toe liep en een arm om elk van zijn Lycanroc en Popplio legde en hen beide breed glimlachen aankeek. “Vanaf nu zijn het ik, jij en hij!” sprak hij vrolijk en drukte zowel Odin als Kiara dichter tegen zich aan terwijl hij ieder even snel aankeek. De Lycanroc keek even verbijsterd naar de plotselinge omhelsing voor ze met haar tong langs zijn wang ging. Odin kroop half op zijn schoot.
“Welkom in het team, maatje!”
