[Patrol] 14 First Dates [+Lynn Xavier]

Een zacht geluid en een even zachte neus tegen haar wang wekten haar. Haar ledematen voelden stijf aan. In haar ogen wrijvend ging Lynn rechtop zitten, voor een kort moment verward door haar omgeving. De geuren en kleuren van hout, modder en bladeren begroetten haar: een ongewone aanblik bij het ontwaken, tegenwoordig. Vroeger was zoiets iedere ochtend haar uitzicht geweest, nu was ze gewend geraakt aan  het zien van de nette maar onpersoonlijke inrichting van een kamer in het Pokécenter. Haar leven was veranderd, realiseerde Lynn zich op dat moment, en was nog steeds aan het veranderen. Het verbeterde zich, voegde een voorzichtig hoopvol stemmetje aan die gedachte toe. Het was alweer even geleden dat ze in de open lucht had moeten slapen, tenslotte. Of nou ja, slapen.. Twee krappe uurtjes dommelen in de late ochtend na een hele nacht geprobeerd en gefaald te hebben om aan niets te denken – om zeker niet aan een bepaalde blondine te denken, doe het niet, oh Arceus daar gaan we – voldeed misschien niet echt aan die beschrijving. Of dat ook een verbetering was, wist Lynn niet zeker.

Taylor. De ontmoeting. Ze was extreem nerveus, had dat niet weg kunnen slapen. Weken na de sjaal afgemaakt te hebben had Lynn eindelijk de moed bij elkaar weten te rapen om de blondine ook daadwerkelijk te vertellen dat het ding af was. Het schrijven van de berichtjes had daar weken en zo'n twee uur van gemaakt. En nu was de dag hier, nu zou ze de blondine haar werk kunnen overhandigen. Even liet Lynn haar blik gaan naar het handwerk, dat ze op het moment zelf om haar nek droeg aangezien dit de veiligste en makkelijkste manier was geweest om het mee te krijgen. Het uitzoeken van de wol had langer geduurd dan bij haar andere projecten, omdat ze precies de juiste kleur had willen vinden: het pastelroze van de ogen van de persoon voor wie de sjaal was. Gelukkig was de schakering te vinden geweest, en had Lynn de winkel met enkele bollen dikke wol en een dunnere portemonnee de winkel kunnen verlaten. Het haast kinderlijke enthousiasme dat ze gevoeld had, maakte dat ze niet eens inzat over dat laatste.

Kort liet ze haar hand over de stof gaan, waarna ze hem naar Zara uitstak om de pokémon achter haar oor te kunnen krabbelen. "Goedemorgen, maatje." De Liepard reageerde niet op de aanraking, noch op haar begroeting. Lynn fronste. Haar blik werd zelfs niet beantwoord; Zara staarde strak naar iets achter haar, haar spieren licht gespannen. Meteen wist de jonge trainer dat er iets mis was. Vlug draaide ze zich om – voor zover dat in haar zittende positie kon, in ieder geval – en richtte haar ogen op dezelfde plek als de gifgroene van haar maatje.

Er zat een vogelpokémon.

Dat.. Was het eigenlijk wel. Aanvallen deed de Starly niet, wegvluchten evenmin. Lynn ontspande een beetje, maar bleef op haar hoede. Als Zara alert was, had dat immers vrijwel altijd een goede reden. Het enige wat haar echt opviel aan het wezentje, echter, was dat hij zijn kraaloogjes strak op haar gericht had, alsof hij haar aan het inschatten was. Waarschijnlijk was dit wat Zara niet helemaal bevallen had, besloot de zwartharige. Dat het wezentje haar maar bleef bekijken, zorgde er wel voor dat ze een licht ongemakkelijke kriebel voelde. Ze overwoog om gewoon weer terug te draaien en de pokémon met rust te laten. Iets hield haar tegen, echter. Het gevoel dat deze actie wel erg zwakjes was, was een goede kandidaat. Lynn gebruikte daarom haar armen om, nog steeds zittend, ook haar onderlichaam naar de Starly te kunnen draaien, zodat ze volledig tegenover hem zat. Zara draaide met haar mee. "Hallo daar," sprak het meisje, een kalme toon in haar stem. Even bleef de pokémon stil, waarna hij één enkele piep liet horen en naar voren hupte om aan de mouw van haar vest te kunnen trekken.

Zara was het hier niet mee eens, en begon waarschuwend te sissen. Ze was een erg sociale pokémon, maar als iets haar maatje bedreigde – in haar ogen – werd dit aspect van haar persoonlijkheid verdrongen door beschermingsdrang. Op het moment zag Lynn de noodzaak daarvan niet in, al waardeerde ze het wel om te zien dat de Liepard zoveel om haar gaf. "Het is oké, Zara." Kort keek de Liepard haar aan voordat ze haar gesis staakte. Ze hadden wel ervaring met Starly; in de regio waar Lynn meer dan de helft van haar leven hadden doorgebracht, waren ze niet weg te denken. Omdat je ze buiten altijd wel zag en de zwartharige bijna altijd buiten had geleefd, wist ze wel zo ongeveer wat deze wezentjes bezighield. "Sorry, ik heb geen eten voor je," vervolgde ze dan ook tegen de wilde pokémon, voorzichtig proberend om haar vest uit de snavel van de Starly te bevrijden. De vogelpokémon keek haar beledigd aan. Lichtelijk verrast keek Lynn terug. Het wezentje begon harder aan haar mouw te trekken, en Zara leek klaar om alsnog een mep uit te delen. Een 'uh' verliet de mond van het meisje. "Is.. Er misschien iets anders?" vroeg ze, bij gebrek aan iets anders om te zeggen. Kort liet de vogelpokémon los om een bevestigend geluid te kunnen maken, waarna hij het trekken nog dwingender hervatte. Lynn wisselde een blik met Zara. Een mix van emoties was in de ogen van de pokémon te zien. De Liepard wist ook niet langer hoe ze hiermee om moest gaan, dat was duidelijk.

Dat zijn bedoelingen onduidelijk waren, leek op dat moment ook tot de Starly door te dringen. Waarom dat hem ertoe aanzette om naar de sjaal te springen, wist Lynn niet, maar blij was ze er niet mee. "Ho!" In een reflex bewoog ze naar achteren, de sjaal met een arm tegen zichzelf aandrukkend. Ze kreeg een vreemde blik van de vogelpokémon. "Die moet heel blijven," lichtte de zwartharige toe. Ze probeerde de kriebel in haar buik bij de gedachte aan voor wie het ding was zo goed mogelijk te negeren. Ze wist nog steeds niet helemaal wat ze van die reactie moest vinden. Ergens voelde het heel prettig, ergens wilde ze het ver in een hoekje wegstoppen en hopen dat het daar ook bleef.

Een zucht verliet de mond van de zwartharige. "Oké, we kunnen hier uit komen." Het leek erop dat de Starly anders niet weg zou gaan, en achtervolgd worden door een wilde pokémon als ze Taylor ontmoette – nee, ze had nu geen tijd voor zenuwen, ze had geen tijd voor herinneringen aan hun vorige afspraakje en wat de blondine toen had gedaan en hoe haar glimlach was geweest – leek Lynn niet ideaal. Het wezentje was gestopt met aan haar kleding trekken en stond nu ongeduldig voor haar. Zara was gaan liggen, haar kop op rustend op een voorpoot maar haar ogen nog steeds oplettend op de vogelpokémon gericht. "Het gaat niet om eten—" verontwaardigde piep "—maar je wilt wel iets van ons." Bevestigende piep. Lynn fronste. Daar was ze niet veel verder mee gekomen. "Hulp, misschien?" probeerde ze. De 'nee!' was bijna in de piep te horen. Hmm.. Terwijl de zwartharige nadacht over andere opties, besloot de Starly een derde poging tot het overbrengen van zijn bericht te doen, deze keer op een andere manier. De pokémon hupte naar Lynn toe en vervolgens een eindje weg van haar, afwachtend over zijn schouder kijkend. Hij herhaalde de serie bewegingen nog een keer toen de enige reactie die hij kreeg verwarring was, en toen had Lynn het. Oh. Haar ogen werden iets groter. Oh. "Moeten we meekomen?" Vogelversie van eureka. Ze hadden het.

Wat Lynn een tijdje later haar ogen van de lucht – met daarin de Starly – af liet wenden, was de muziek. Verrast zocht ze naar de bron van het geluid, maar vond niets; bomen benamen haar het zicht. Nu ze op grond-niveau rondkeek, zocht ze ook even naar Zara, die ze gelukkig wel vond. Aangezien de Starly niets uit leek te willen halen, was de Liepard in haar hol-in-de-buurt-rond-en-ruik-aan-interessante-dingen-gewoonte vervallen. De katachtige pokémon had de melodie opgepikt, maar leek het niet interessanter te vinden dan het blaadje dat ze momenteel aan een snuffelonderzoek onderwierp. Met een glimlach richtte Lynn haar aandacht weer op de lucht.

Hoe verder ze de Starly volgde, hoe dichterbij het geluid leek te komen. Lynn kon niet plaatsen welk instrument gebruikt werd, maar herkende het nummer genoeg om te weten dat ze het ooit eens eerder gehoord had. Ze ging zo op in het luisteren en volgen dat ze de muzikant pas zag toen ze zich op zo'n vijftien meter afstand bevond. Het was Taylor. Haar hart begon sneller te kloppen, en leek toen naar haar maag te vallen. Oh Arceus, het was Taylor. Het was Taylor en ze zag er perfect en kalm uit en zij had amper geslapen onder een boom in de modder, in kleren die al even niet meer gewassen waren, en was nu allesbehalve kalm. Dit was niet de indruk die ze wilde maken. Meteen gingen Lynns handen naar haar haren, om een verwoede poging te doen nog iets aan haar presentabel te krijgen. Ze was hier niet klaar voor. Kon ze nog terug? Ze wist spontaan niet meer hoe praten werkte. Kon ze zich nog achter een bosje verstoppen, daar toevallig woorden om te zeggen en schone, nieuwe kleding vinden? Nee, want haar benen liepen door, achter de Starly aan. Haar hoofd was leeg en tegelijkertijd te vol. Taylor zag eruit als een goede droom.

Ik vergeef het je

Oh nee, de Starly landde voor Taylor. Oh nee, Taylor opende haar ogen en leek zich weer bewust te worden van haar omgeving. Oh nee, haar benen liepen nog steeds door, en toen stond Lynn zo dicht bij de blondine als ze durfde – wat niet erg dichtbij was – en voelde ze haar pastelroze ogen over haar heen gaan. Haar wangen kregen vrijwel onmiddellijk een rode tint. "Hey," wist ze eruit te krijgen, maar met moeite. Ze was hier absoluut niet klaar voor.

Er werd gevraagd of alles oké was, en meteen was Lynn zich er weer volledig van bewust hoe ze eruit zag. Een 'uh' ontglipte haar en ze moest de neiging om weg te kijken onderdrukken. "Ja hoor." De leugen viel zo van haar lippen. Ze voelde zich niet oké. Dit ging nu al mis. Ze had hier veel beter over na moeten denken. Wie sprak er nou weer af de dag nadat je in een bos moest slapen, terwijl je van tevoren al wist dat je in het bos zou slapen? Wie? Deze idioot. "Hoe gaat het met jou?"

Terwijl Lynn in gedachten met haar hoofd tegen een van de bomen in de omgeving bonkte, luisterde ze met een schijnbaar rustig uiterlijk naar Taylors antwoord. Het ging wel oké – dat deed haar goed om te horen – en de blondine moest een patrouille lopen. Oh. Kon de blondine haar gezelschap daarbij wel gebruiken? Lynn wilde haar mond al opendoen om te zeggen dat ze dan ook wel de sjaal kon geven en kon gaan, als Mis-T-que dat wilde, toen haar gezelschap eraan toevoegde dat ze kon doen wat ze wilde. Lynn kon niet anders dan glimlachen. Om de woorden van de blondine en hoe deze gebracht waren, maar ook om wat ze inhielden. Ze hoefde nog niet weg. Haar gezelschap leek niet ongewild.

Desondanks verscheen er een kleine frons op het gelaat van de zwartharige toen nog een andere betekenis van die woorden tot haar doordrong: de blondine leek de patrouille af te willen zeggen voor haar. Hoewel ook dat een wilde stroom aan gevoelens ontlokte bij Lynn, besefte ze zich ook dat dit niet helemaal goed voelde. Zij kwam niet voor een belangrijke taak, dat was niet juist. "Maar.." begon ze dan ook, een kort moment nemend om haar gedachten te ordenen. "Ik wil je niet tegenhouden," besloot ze. Wacht, nee, nu klonk het misschien alsof zij onder de afspraak uit probeerde te komen. Alsof ze helemaal niet in het gezelschap van de blondine wilde zijn, wat verre van de waarheid was. Daarom vervolgde ze haastig: "Ik bedoel, zo'n patrouille is belangrijk, toch? Als het voor jou nu niet uitkomt, kunnen we ook een andere keer afspreken? Of.." Ze was aan het bazelen. Oh Arceus. "Misschien kan ik meelopen, of iets?" Lynn dwong zichzelf om niet nog enkele variaties van 'mag dat wel', 'vind je dat oké' en 'als dat geen problemen geeft' aan haar uitspraak toe te voegen. Misschien moest ze alsnog gewoon de sjaal naar de blondine gooien en wegrennen.

Wacht, de sjaal. Ze had de sjaal nog niet eens gegeven. Een 'oh' ontschoot haar. Vlug wikkelde Lynn het ding los en stapte naar voren. Waarom ze haar handen en de sjaal automatisch hief om hem om te kunnen doen bij de blondine wist ze niet, maar net voordat ze dit plan ook daadwerkelijk uit kon voeren, kwam het besef. Oh. Haar handen bleven in de lucht hangen, ergens halverwege haarzelf en haar gezelschap. En nu kon ze natuurlijk ook niet meer terug oh nee. "Uh.. Mag ik?" Ze durfde Taylor niet langer dan een aantal seconden aan te kijken. Fantastisch, Lynn. Goed gedaan.

Als ze het niet erg vond om mee te lopen, dan kon dat. "Oh, nee hoor," reageerde Lynn snel. Erg snel. .. Te snel? Vanbinnen gilde de zwartharige. Arceus, ze twijfelde aan alles. Ze zag zichzelf niet als een pro in sociale interactie, maar zo erg was het haast nooit geweest. Alleen die keer in het washok en in de Poffins & Berries, en misschien een enkele keer in een veel verder verleden. Verwoed probeerde Lynn de overeenkomsten tussen die situaties en de situatie van nu te negeren en zichzelf onder controle te krijgen. Ze moest iets doen om de stilte van haar kant – de stilte die alleen maar meer nadruk legde op hoe snel haar antwoord was gekomen – te doorbreken. Denk, denk.. "Ik hou wel van een wandeling," gooide ze er daarom met een vluchtige glimlach uit. Het was het eerste dat in haar was opgekomen, en ook nog eens de waarheid. Bovendien was het een veilige uitspraak, dacht ze. Misschien, heel misschien, was er een kans dat dit toch niet op een ramp uit zou lopen.

Oh nee laat maar. Het was al een ramp. Dit kon ze niet terugdraaien, niet zomaar even oplossen. Daar stond Lynn dan, de sjaal in haar handen. Taylor in de ogen kijken durfde ze niet langer aan, vrezend dat ze dan van top tot teen rood aan zou lopen. Dat de blondine niet veel later aangaf dat ze de sjaal om mocht doen, dwong Lynn echter om dit wel te doen. De wol om het meisje wikkelen zou vreselijk mislukken als haar blik strak op een hoop dode bladeren gericht was, immers, en ook dat nog verpesten wilde de zwartharige absoluut niet. Ze verzamelde al haar moed, verschoof haar blik, en kon een moment langer niet bewegen toen ze Mis-T-que's met blosjes gedecoreerde gezicht zag. Oh help. Oh help oh help. Nu ze keek, kon ze ook niet meer wegkijken. Langzaam, nog steeds bevangen, bracht Lynn haar handen naar voren en sloeg voorzichtig de sjaal om de blondine. Losjes, maar wel strak genoeg om een lekker warm gevoel te geven – zoals zijzelf haar sjaals het liefste droeg.

Haar blik werd beantwoord. Dit bemoeilijkte een aantal kleine dingetjes voor Lynn, zoals rustig blijven,  ademhalen en blijven ontkennen dat dit niets was. Dit was Iets. En het was goed, maar op het moment ook heel erg eng omdat ze er geen enkele ervaring mee had. Ze wist niet wat ze ermee aan moest, laat staan hoe ze er op een goede manier mee om kon gaan, en daarom stapte Lynn na de sjaal om gedaan te hebben meteen weer naar achteren. Het wegstoppen en er niet naar handelen was natuurlijk de beste oplossing, zei haar brein. Natuurlijk, knikte Lynn in haar gedachten, ook al was haar hart het er niet mee eens.

Na wat een pastelroze eeuwigheid leek te zijn, werd er weer gesproken. Woorden bestonden weer. Lynn betrapte zichzelf erop dat ze al veel te lang aan het staren was en wendde haar eigen blik vlug af. Bomen en modder bestonden ook weer. "Graag gedaan," reageerde ze, nog net op tijd de woorden 'het staat je heel goed' inslikkend. Ze zou niet handelen, herinnerde de zwartharige zichzelf gefrustreerd. Wie ook nog bestond – en dit schijnbaar graag duidelijke wilde maken, aandachtsvrager die ze was – was Zara. De katachtige Pokémon kwam aan gesprint, druk miauwend, en stopte abrupt met beide acties toen ze een nieuw gezicht zag. Een gezicht omlijst door blond haar, met de geur van haar maatje om haar nek. Als Lynn niet zo bekend was geweest met de lichaamstaal van de de Liepard, dan was het lichte draaien van Zara's oren haar niet opgevallen. Het bracht haar kort van haar stuk, maar ze herstelde zich snel. Manieren bestonden. "Oh, Taylor, dit is Zara. Zara, dit is Taylor," sprak de zwartharige, met een glimlachje vervolgend: "of Mis-T-que." Zara keek haar enkele seconden aan voordat ze haar gifgroene blik op Taylor richtte. Lynn wist niet goed hoe ze de blik van haar maatje moest interpreteren. Dat was al vele jaren niet meer voorgekomen.

Met de seconde kreeg Lynn hier een slechter gevoel over, al kon ze niet goed omschrijven waarom. Ze vertrouwde Zara. Ze dacht Mis-T-que ook te kunnen vertrouwen, wilde dat ook graag. Toch leek er iets te botsen; de oren van haar maatje trokken nog een stukje naar achteren toen de 'wat' haar bereikte. Lynn fronste. Moest ze... Ingrijpen? Ze wist nog niet eens wat er precies aan de hand was. Wat als ze het erger zou maken – wat 'het' dan ook mocht zijn?

Door haar getwijfel was het moment voor een interventie gekomen en gegaan, en bevond Taylors hand zich inmiddels binnen het bereik van Zara. De Liepard was gespannen, dat was duidelijk aan haar te zien. Plots keek het wezen over haar schouder naar Lynn, waarop het meisje vragend terugkeek. De blik in die gifgroene ogen veranderde in iets dat Lynn wel kon herkennen; resignatie. Deze ontwikkeling verwarde haar mogelijk nog meer, maar ze stond zichzelf niet toe om er al te lang over na te denken. Dat probleem – als dat het was? Ze wist het nog steeds niet zeker – zou moeten wachten tot ze alleen was. Ze had nu geen ruimte in haar gedachten om daar aan te besteden. Bovendien had Zara haar kop naar voren gebogen om aan Taylors hand te ruiken en eventueel wat aaien in ontvangst te nemen, wat een goed teken moest zijn. Haar normale enthousiasme voor het ontvangen van aandacht ontbrak nog steeds, echter. Lynn begreep er weinig van, en dat voelde alles behalve prettig.

Misschien... Misschien kon ze het gewoon negeren voor nu. De aandacht op iets anders leggen en hopen dat dat hielp. "Uh, Taylor, zullen we gaan?" stelde ze daarom voor. Lynn had eigenlijk geen idee hoe een patrouille werkte, maar er hoorde vast rondlopen bij, toch?

Iets in Taylors blik veranderde toen Zara dan toch aan haar hand snuffelde. Het was iets kleins, maar het was wel het kiezeltje dat stenen en rotsen aanspoorde om naar beneden te donderen. En daar stond dan haar voornemen om niets te doen en stil te blijven, wachtend onderaan de berg, met een klein houten schildje. Hier zou het niet tegenop kunnen, maar voor nu stond het nog. De blondine krabde Zara achter haar oor, en ondanks alles kantelde de Liepard haar kop naar de hand. Een tweede kiezel landde.

Met haar handen in haar zakken wachtte Lynn op dat ze zouden vertrekken. Haar maatje en Taylor stonden kort en onbeweeglijk tegenover elkaar, en opnieuw werd ze herinnerd aan de ongewone spanning die van de katachtige pokémon uitging. Zodra Taylor haar gepasseerd was, probeerde Lynn de blik van de Liepard te vangen. Zara keek strak voor zich uit, maar nam wel haar vaste plaats aan haar zijde in. Kort fronste Lynn, waarna ze toch gewoon maar in beweging kwam. Ze wilde Taylor niet alleen laten lopen. Terwijl ze met grotere passen de afstand tussen haarzelf en de blondine verkleinde, schuurde Zara's flank haast constant langs de zijkant van haar been.

Ze wilde geen vraagtekens. Ze wilde een goede dag. Nu ze naast Taylor liep, leek dat al iets beter mogelijk. "Het avontuur tegemoet," probeerde ze, niet precies wetend waarom ze voor die woorden gekozen had. Alsof het als instemming bedoeld was, volgde er een kreetje van boven haar hoofd. Meteen schoot Lynns blik omhoog, waardoor ze zicht kreeg op een rood strikje, groene blaadjes en kleine witte besjes. Wacht, die herkende ze. Die had ze eerder gezien. Oh nee. "Wat…" Gele oogjes keken glunderend op haar neer. "Wat is dat?"