Champion Demanded

Hij had nog maar net zijn kamer gekregen en zijn spullen daar neergezet, of hij was alweer verdwenen. Hij had gehoord dat Geosenge Town in de buurt was. Hij had nog nooit van die stad gehoord, maar toen iemand hem vertelde over de stenen die daar stonden, wist hij wel welke stad het was. Volgens oude verhalen van zijn volk, zouden de stenen een link hebben naar Zygarde. Dat moest hij toch wel eens van dichterbij gaan bekijken. Het is zijn droom om ooit Zygarde eens te mogen ontmoeten. Nu hij nog wat vrije tijd had kon hij die dan ook maar beter nuttig besteden. Hij zag de drie reusachtige stenen al in de verte opdoemen. Een leuk dorpje, dat wel, maar niets hier in Kalos kon tippen aan dat van hem. Erhar strompelde achter hem aan. Hij leek het erg lastig te hebben met de lange wandeling. Gible zijn natuurlijk niet gemaakt om te stappen. “Erhar, waarom ga je niet even onder de grond?” De Gible ging gretig in op het voorstel van zijn meester en verdween in de koele bodem. Enkel zijn rugvin bleef nog boven steken. Wanneer ze bijna aan de obeliskdingen waren, stormde Erhar er razendsnel vandoor. Connor probeerde hem nog terug te roepen, maar tevergeefs. De eigenwijze pokémon was iets op het spoor en er was geen houden aan. Toen hij in het verlengde keek van de vin, zag hij een jongen staan. Hij zag al hoe dit helemaal fout zou lopen. ”Pas op!”

Gelukkig werd de jongen op het laatste nog opzij geduwd door een okwaho. Of een onderverdeling die de mensen blijkbaar maken: een Lycanroc. Hij snapte niet waar al die namen voor dienden. Als hij zich niet vergiste, hadden de mensen hier twee namen voor dezelfde pokémon. Rockruff en Lycanroc. Waarom het jong een andere naam geven dan zijn ouders? Zijn volk had zelfs niet eens verschillende namen voor verschillende pokémon. Mightyena, Lycanroc, Houndoom… bij hen gingen ze allemaal onder één naam. Als het nodig is om te weten over welke het specifiek gaat, is er steeds genoeg context. Desnoods vulden ze nog aan met een versierend adjectief. Zo heb je Houndoom: de rode wolf, of Lycanroc: de bruine wolf, soms ook de zonwolf of maanwolf genoemd, als ze nog specifieker waren. Waarom allemaal namen verzinnen die nergens op slaan? Hoe dan ook, Erhar had weer een boel problemen veroorzaakt en hij kon het maar beter gaan oplossen. De zonnewolf, Okwaho Karahkwa, had een aanvallende stelling ingenomen. Een gevecht zou hij steeds proberen te vermijden, zeker nu de agressieve pokémon geen vijand was. Als Erhar niet zou stoppen, zou de pokémon omvergekegeld worden. Hij gebruikte nu het laatste redmiddel. Hij liet een hoge fluittoon horen, zodat de Gible wist dat het menens was. Meteen stopte hij ter plaatse. ¬¬ “Laat Okwaho met rust!”  Erhar kwam nu boven de grond, met een beteuterde blik. Zijn grapje was mislukt. Hij slofte verslagen naar zijn meester toe. Nu was er nog het probleem van de kwade zonnewolf. Hij zakte op zijn knieën en schuifelde zo langzaam naar de pokémon toe. Zijn handen hield hij lichtjes uitgestrekt, met de handpalmen naar boven. “Rustig, Okwaho, wij zijn niet uw vijanden. Wij vormen geen bedreiging voor u. Hij stak een handpalm vooruit, om de pokémon eraan te laten snuffelen. Zo hoopte hij het vertrouwen te winnen.

Erhar had tenminste geen problemen veroorzaakt. Okwaho daarentegen leek erg gespannen, argwanend. Nochtans hadden ze de gewoonte om erg veel vertrouwen te hebben in de mens. Het zijn erg intelligente wezens en hebben al eeuwenlang contact met mensen. Dit was een uiterst ongewoon gedrag. “Uhm..” Even was hij vergeten dat er ook iemand anders was. Ze verborg zich snel achter haar trainer. Die leek ze tenminste te vertrouwen. Alola? Waar had hij het over? “Wie is Alola? Is dat de meneer waar je het over hebt? Ik zie niemand???” Vreemde mensen hier ook. Voor de zekerheid keek hij nog eens rond. Hij had geen idee tegen wie de jongen praatte. Misschien een ingebeelde vriend. Spreken ze hier ingebeelde mensen aan met meneer? Hij zou de Anderen nooit helemaal begrijpen. Kiara was dan waarschijnlijk de pokémon. Of wacht, bedoelde hij meneer Kiara? Dan waren er natuurlijk twee opties. Eén: deze jongen was achterlijk en dacht dat zijn pokémon een mannetje was. Twee: zijn ingebeelde vriend heette meneer Kiara. “ Ik ben Agwegs… … … zeg maar Connor. Wie ben jij?” Hij wees naar de jongen. “Sorry voor Erhar, hij maakt graag “practical jokes” “ Zijn uitspraak van die nieuwe woorden was nog niet tip top in orde, maar hey, hij gebruikte ze toch al?

Oh, hij had het tegen hem. Maar waarom dacht de jongen dan dat hij Alola heette? Een begroeting? Hij had het nog nooit iemand horen zeggen. “Ehh, alola dan… hallo bedoel ik, niet vaarwel.” Hij keek het schouwspel tussen Okwaho en haar trainer. Het deed goed te weten dat er nog mensen waren die juist met hun pokémon omgingen, met respect. Alleen het feit dat hij zijn pokémon zo makkelijk tot rust kon brengen betekende genoeg. “Je hebt een sterke band met je pokémon. Dat is mooi om te zien.” De jongen stelde zich voor als Sora en zijn pokémon als Kiara. Hij had al geleerd dat de mensen hier een naam kozen voor hun kind enkel omdat ze die mooi vinden. Namen hadden hier meestal geen betekenis. Hij besloot er dan ook niet naar te vragen. Hij wist echter niet zeker of hetzelfde ook voor pokémon gold. “Kiara… mooie naam. Betekent het iets?” Plotseling schoot het hem weer te binnen waarom hij naar deze plek gekomen was. Ben jij hier ook voor de ruïnes?”, vroeg hij hoopvol. Met wat geluk wist deze jongen er zelfs iets meer vanaf dan hij zelf.

Hij had zijn pokémon van kleins af aan, net zoals hij en Erhar. “Het is erg eervol te kunnen zeggen dat je jouw pokémon uit het ei hebt zien komen.” Langs de ene kant was het jammer dat hij zijn andere pokémon niet als ei gekend had. Maar hé, je kan niet alles krijgen in het leven…. Maar… oh, “Kiara” had geen speciale achtergrond. Hij was het al vaker tegengekomen, maar vond het toch steeds een kleine teleurstelling. Op sommige vlakken vond hij deze mensen niet altijd beschaafder dan zijn volk, ook al verklaarden ze dat zelf meestal anders. Deze samenleving had één groot probleem, maar iets wat moeilijk onder woorden te brengen valt. Het was alsof ze niet meer van het bestaan van kleuren afwisten. In feite, alsof voor hen enkel nog het louter functionele bestond. Misschien was een deel van hun brein in de loop der eeuwen afgestorven, het deel om te zijn wie je zelf wil zijn en te doen wat je wil doen. Een deel dat creativiteit en originaliteit stimuleert. Heel vaak kon hij niet geloven dat zij ook mensen waren. Als hij iemand groette op straat en die zei niets terug, was Connor steeds een beetje bang dat het zoiets was dat de mensen een “robot” noemden. Hij had er ooit eens ééntje aan het werk gezien op een demonstratie. Misschien konden ze zich wel verkleden als mensen. Zijn gedachten werden onderbroken. Sora was hier blijkbaar ook voor de ruïnes. “Ah, fijn, dan kunnen we ze samen verkennen! Het was niet ver van de Ranger Base, dus ik en Erhar hebben besloten om even een kijkje te komen nemen.” Een “coole” Gible? Erhar werd hier een Gible genoemd, dat wist hij wel, maar Dragontypes hielden niet van koude. Zeker Erhar niet. Bij vriesweer zat zijn partner voortdurend onder de grond, waar het iets warmer is. “Nee niet echt, hij haat de koude”

Sora reageerde wat raar toen hij vertelde dat Erhar niet van de kou hield. Hij dacht dat ze hier wel zouden weten dat draken niet van ijs, sneeuw of wat dat ook houden. Tja, er was niet veel dat hij er kon aan doen. Hij kreeg ook de kans niet om iets te zeggen, want uit het niets verdween daar een gele pokémon. Hij herinnerde zich dat deze pokémon erg populair is, hij had zelfs al de naam die deze mensen eraan geven gehoord. Als hij zich niet vergiste, heet hij “Pichu”. Zijn ervaring leerde hem echter dat het niet goed is om hen te aaien. Hun geest is nog niet krachtig genoeg om de elektriciteit zelf te besturen. Volgens wat hem vroeger geleerd was, kon hun elektriciteit zijn eigen wil opdringen, zoals een pokémon die zijn baasje niet wil gehoorzamen. “Dag kleintje”, zei hij tegen de gele pokémon en glimlachte vriendelijk. “Hoe gaat het?”

Zijn aandacht ging terug naar Sora, toen die begon te praten. Hij vertelde dat hij, gelukkig, zin had om mee met hem de ruïnes te verkennen. Ook respectabel dat hij eerst de mening van zijn pokémon vroeg, het bewijs dat mens en pokémon naast elkaar kunnen (en zouden moeten) leven. Hij kon het niet laten opnieuw een glimlach tevoorschijn te toveren, ook al was de vorige nog maar net verdwenen. Het was duidelijk dat Sora niet voor niets Ranger was geworden. Iemand als hem vond je niet vaak bij de mensen hier. Hij was niet zeker of het nog nodig was, maar hij werd nu officieel voorgesteld aan de Pichu, die Sparky bleek te heten. Connor geloofde niet dat namen belangrijk zijn voor pokémon. Ze kijken recht in je ziel en leren je zo kennen, niet door een naam. Hij probeerde dat zelf ook te doen, maar mensen hebben nu eenmaal niet zo’n goede ogen gekregen als pokémon. In ieder geval: wie niet waagt, niet wint. Als je goed kijkt kan je al veel leren over de persoon, pokémon of mens, die voor je staat. Toen de Pichu naar hem zwaaide, leek Erhar weinig zin te hebben om kennis te maken, ondanks de joviale toenadering van Sparky. Het kostte Connor maar één kwade blik om de Gible overeind te laten schieten en Sparky uitvoerig de hand te schudden. Ondanks de moeilijke start, leek het toch wel gemeend.

Er kwam nog een derde pokémon van Sora tevoorschijn, maar het was waarschijnlijk niet echt de bedoeling. De kleine draak had nog een boel zelfvertrouwen, misschien zelfs iets te veel. Niet echt iets waar Erhar van hield in ieder geval. Bang om Connor opnieuw boos te maken, slenterde hij toch maar de overmoedige pokémon tegemoet. In plaats van vriendelijk een hand te geven, haalde hij zijn poot door het zand op de grond en deed iets dat verdacht veel leek op een Sand Attack. ”Erhar!” Connor’s partner schrok op en gaf de Charmander dan maar een ingetogen handdruk. Connor voelde zich wat ongemakkelijk bij het onbeleefde gedrag van zijn pokémon en besloot van onderwerp te veranderen: “Zullen we die ruïnes dan maar van dichterbij gaan bekijken? Binnen enkele uren wordt het alweer donker.”