A tale with a tail [Ranger Quest]

Voor de verandering had Taylor zichzelf eens opgegeven voor een Quest. Het kwam niet vaak voor dat de blondine oprecht het veld in wilde, maar deze opdracht klonk interessant genoeg om haar tijd aan te besteden. Bovendien had ze alles wat ze op de base kon doen al gedaan. Een nadeel als je geen pauze voor jezelf nam omdat je veel liever bezig bleef. Taylor bekeek de opdracht een laatste keer voor ze haar Styler in haar tasje verstopte. Het ging om Slowpokestaarten die zogenaamd in een bekend restaurant werden geserveerd. Ze was de naam op het moment vergeten. De Stoute Zeevrucht? Ja, dat klonk wel passend bij haar missie. Hoe dan ook was het een restaurant met een goede naam en dus kon Taylor niet zomaar naar binnen walsen. Dat was ook niet haar plan. Ze ging gewoon incognito. Haar uniform bleef daarom thuis. In plaats daarvan droeg ze een simpel topje met een rokje eronder, zodat ze niet al te erg zou opvallen. Het tasje had ze voornamelijk bij om haar Styler in op te bergen. Als ze heel eerlijk moest zijn, dan voelde ze zich erg bloot zonder gereedschapsriem, maar het moest maar even.

Taylor wierp de zelfgebreide sjaal van Lynn over haar schouders en nestelde zich erin voor warmte, terwijl ze de deur uit vertrok en richting het restaurant wandelde. Het ding rook al een tijdje niet meer naar de zwartharige en daar baalde ze wel van. Maar ja, wat kon ze anders doen? Het was niet alsof er een parfum was die haar daarbij kon helpen. Dat zou pas raar zijn. Taylor schudde de gedachten van zich af. Ze moest zich focussen, anders kon ze er ook geen lol aan beleven. De blondine pakte de pokéball van Zer0 en liet hem eruit. Ze waren er nog lang niet, maar ze wilde hem voor een laatste keer duidelijk maken wat zijn rol was. “Weet je wat je moet doen?” De Greninja knikte. “Mooi. Als het misgaat, gebruik je Haze om me te waarschuwen, oké?” Mist was een duidelijk teken voor haar en zorgde voor subtiele verwarring bij anderen.

De Greninja verdween zodra ze in de buurt van het restaurant kwamen. Taylor had eerder die dag naar de weg gevraagd en met wat extra omweggetjes had ze het dan eindelijk gevonden. Ze keek naar het bord waar de naam opstond. ‘De Zoute Zeevrouw’. Oh. Ja, dat kon ook. Ze kon zich afvragen waar de naam nou eigenlijk op doelde, maar eigenlijk had ze geen zin in die kinderachtige fratsen vanavond. Taylor rolde vluchtig met haar ogen om haar eigen gedachten en sloot zich vlug aan bij de korte rij die voor de deur stond. Van buiten zag het er alles behalve luguber uit. Ze wist eigenlijk niet zozeer wat ze had verwacht na de missie te hebben gelezen, maar dit was het in ieder geval niet. Taylor keek langs de mensen en zag dat er personeel buiten stond. Dat betekende ofwel dat het restaurant mankementen had ofwel het was best chic en er was een gastheer. Ze fronste. Verward deed ze haar tasje open en checkte haar Styler zonder hem eruit te halen. Zat ze wel goed hier?

‘De Zoute Zeevrouw’ stond toch echt in de missie beschreven. Ach. Schijn kon bedriegen. Misschien verdiende die zoute zeevrouw wel zoveel door alle Slowpokestaarten die ze serveerde. Dat kon natuurlijk ook. Taylor zag dat de rij al korter werd en deed vlug haar tas weer dicht. Hoe minder mensen haar Styler zagen, hoe beter. Ze hoorde de gastheer praten en trok meteen een gezicht. Nee hè. Zo’n stereotypetje. Met een zucht stoomde ze zichzelf klaar voor de avond. Wie wist wat er nog allemaal ging gebeuren. Ah, zo te zien was zij zo aan de beurt.

Taylor deed haar uiterste best om haar gezicht strak te houden terwijl de flamboyante meneer haar naar haar tafel bracht. Hij had haar met een vervelende blik aangekeken toen ze had gezegd dat ze alleen was en daarmee knapte ze ook meteen af. Zijn medelijden hoefde ze niet. Ze had genoeg mensen om mee uit eten te gaan als ze dat wilde. Het was nou net het ding dat ze dat niet wilde. Taylor nam plaats op een van de twee stoelen aan haar kleine tafeltje en glimlachte naar de gastheer. “Bedankt Timon,” zei ze tegen hem. Expres natuurlijk. Taylor Marchetti deed niks per ongeluk. Dat was wat ze graag dacht, in elk geval. Ze keek niet naar zijn gezichtsuitdrukking; in plaats daarvan koos ze ervoor om het menu er meteen bij te pakken. Zouden ze een geheime code voor de staarten gebruiken? Of waren ze dom genoeg om het er zo in te zetten? Nieuwsgierig bladerde ze door de kaart heen.

Het was of een hele goede code of het stond niet op hun normale menu. Dat kon twee dingen betekenen: ze hadden het niet of ze hadden een speciaal, supergeheim menu. Taylor keek om zich heen. Er was geen ober in de buurt om bij haar te roepen, maar ze zag twee tafels bij haar vandaan wel een werknemer zitten. Hij was aan het eten. Dat betekende dat hij pauze had. Zou hij een Slowpoke staart eten? Nee, het leek meer op gehakt. Of iets dat daar op gebaseerd was, in ieder geval. Ze vernauwde haar ogen. Kon ze het aan hem vragen? Vast niet subtiel. Ze kon wel improviseren. Taylor stond op van haar tafeltje en liep kalm naar die van de werknemer. “Pardon hoor,” vroeg ze lief aan hem. “Ik zag je hier alleen zitten. Ik ben zelf ook alleen. Zou je het erg vinden als ik bij je kom zitten?” Ze glimlachte naar hem.

Het hele feit dat ze moest wachten vond ze niks. Ze was een Marchetti, die hoefden niet te wachten. Zijn antwoord was al aangenamer. Taylor nam zichzelf voor dat ze er maar mee moest dealen. In ieder geval totdat ze wist wat ze wilde weten. Zo verlegen als ze kon spelen schoof ze de stoel waar ze achter was gaan staan naar achteren en ging ze erop zitten. “Dankjewel,” zei ze vriendelijk tegen hem. Ze pakte het menu er weer bij en deed voor een minuutje alsof ze daadwerkelijk iets aan het uitkiezen was. Daarna legde ze de kaart terug op tafel. “Sorry, maar ik ben hier eigenlijk nog nooit geweest. Is er misschien iets dat je kan aanraden?” vroeg ze aan de medewerker.

Voorzichtig sloop hij de schaduwen in. Zer0 was met enige moeite via een achteringang naar binnen gekomen. Nu was het de truc om ongezien te blijven. Hij had zo zijn manieren. Zijn hoofd draaide naar rechts bij het horen van voetstappen. Ze kwamen zijn kant op. Zo stilletjes als hij kon verborg hij zich achter het apparatuur, nog net voor het figuur in zicht kwam. Het was een volwassen man. Om een rede die Zer0 onduidelijk was, had hij een vrolijke uitdrukking op zijn gezicht.

Allergisch? Ja, voor smerig eten. Taylor slikte de woorden maar in; het paste niet bij het imago dat ze wilde creëren. “Voor zover ik weet niet,” besloot ze in de plaats daarvan te zeggen. In al die jaren bij de Marchetti’s had ze geen vreemde reacties op het eten gehad en dat waren soms ook culinaire hoogstandjes geweest. Vooral in het begin had ze moeite met zich aanpassen. Tegenwoordig hield ze nog wel eens een wedstrijd - wie de meeste pepers op kon eten voor ze de brandweer konden bellen. Taylor gaf zichzelf mentaal een schop. Bah, emoties.

De Greninja vond het maar een raar fenomeen om te zien. Mensen hadden… Interessante trekjes. Hij stond op het punt om de man uit te schakelen toen een tweede figuur verscheen. Zer0, wie een stap naar voren had gedaan, deed stilletjes weer eentje naar achteren. Een was niet erg, maar twee zou ineens erg verdacht worden. Bovendien liep hij het risico niet snel genoeg te zijn. Er zat dus niets anders op dan wachten en toekijken.

Het gerecht dat werd genoemd klonk als iets dat hij uit zijn duim zoog. Ze had er in ieder geval nooit van gehoord, maar hij werkte hier, en ze wist dat bepaalde restaurants nou eenmaal de vaagste shit serveerde. Buiten dat het raar klonk, trok het alleen niet haar interesse. Ze was hier niet om te eten. Taylor stond dan ook op het punt om naar iets anders te vragen, totdat hij iets eraan toevoegde wat wel de aandacht trok. “Oh?” liet ze geïnteresseerd vallen. “Nu maak je me wel nieuwsgierig. Wat is dat speciale gerecht dan?” Ha. Sukkel. Hij ging het haar gewoon op een dienblad presenteren ook.

Hij wachtte geduldig tot een van de twee was verdwenen. De man bleef over en Zer0 schoof voorzichtig bij zijn verstopplek vandaan. Het hielp enorm dat die man uit z’n doen was. De Greninja kwam achter hem uit en in een oogwenk had hij zijn poot om de schouder van zijn slachtoffer. De vreemdeling viel slap in zijn poten. Zer0 legde hem voorzichtig uit het zicht en ging verder, richting de keuken.

Problemen met de baas, huh? Taylor kon haast haar befaamde “gotcha” grijns niet van haar gezicht houden, maar ze betrapte zichzelf nog net op tijd. De blondine leunde dichterbij om het menu te bekijken, ondanks dat ze er zelf eentje in handen had. In de gauwigheid zag ze geen vreemde, exotische term dat “slowpoke staart” schreeuwde. Het bewijs was er wel. Soort van. “Wil je het me echt niet vertellen?” vroeg Taylor, waarop ze de jongeman met een pruillipje en Growlithe oogjes aankeek. De allergieën kaart kon ze helaas niet meer spelen door haar eigen fout. Ze had nog wel een extra troef achter de hand. Voor ze die in het spel kon gebruiken, werd haar verteld dat zijn pauze voorbij was. Stik. Ze wilde hem wel terugroepen, maar dat zou onnodig de aandacht trekken. Misschien was de serveerster wel minder steevast en kon ze het daarbij proberen.

Ha! Growlithe oogjes. Ja dat was leuk bedacht. Maar je had een hart nodig om daarvan onder de indruk te zijn. Maar goed, dat zijn pauze voorbij was hielp al goed genoeg. Het beste smoesje is de waarheid. "Dat meisje aan tafel elf wilt je spreken." Zei hij, terwijl hij zijn hoofd zo min mogelijk in Bobettes richting probeerde te houden. "Oh! Dan ga ik meteen!" Zei ze enthousiast en maakte haar weg naar de schattige Blondine. "Hoe kan ik u helpen mevrouw?" Zei ze helemaal vrolijk. Het was alsof ze zowel een serveerster als een cheerleader was. Ondertussen liep Terry naar zijn werkplekje en hief zijn wenkbrauwen. Was die flippo nou flauwgevallen? Wat een mietje. Het was maar een date hoor. Ofja, eigenlijk was het geen date. Anton dacht gewoon dat het een date was. Terry rolde met zijn ogen en tilde de man op. Als de situatie anders was geweest had hij hem laten liggen. Maar hier moest hij net doen alsof hij zijn collega's mocht. Hij plaatste Anton op een stoel en legde een koud washandje op zijn hoofd. Dat zou het bloed weer naar zijn hoofd moeten laten stromen. Daarna liep Terry verder, met het idee om verder te gaan met de afwas.